บทที่ 111 ดาร์ก เดม่อนกลายเป็นดาวเด่น
บทที่ 111 ดาร์ก เดม่อนกลายเป็นดาวเด่น
หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวของดาร์กแล้ว อาจารย์ใหญ่และศาสตราจารย์พลันตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามีคนหายไปในเรื่องนี้
เทพธิดาแห่งจันทราไม่น่าหายตัวไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยได้ ดังนั้นจึงต้องมีบุคคลที่สามเข้ามาแทรกแซงเท่านั้น
สฟิงซ์ตัวน้อยวิ่งไปรอบ ๆ ตัววิหาร ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “พานักเรียนไปที่ห้องพยาบาลก่อนเถอะ ฉันจะแจ้งซิสเตอร์คาไลด์โดยเร็วที่สุด แล้วก็เดม่อน เธอทำได้ดีมาก ตรงนี้ปล่อยให้อาจารย์จัดการที่เหลือเถอะ แล้วก็ถ้าเธอไม่ต้องการพักผ่อน อย่าได้พลาดงานเต้นรำครั้งแรกของเธอในสถาบันล่ะ ฉันจะรออยู่ที่โถงงานเลี้ยงชั้นหนึ่ง”
“ได้เลยครับ อาจารย์ใหญ่” ดาร์กโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเดินออกไป
หลังจากที่ดาร์กจากไป ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ก็เอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “พาวาร์ คุณคิดอย่างไรกับคำให้การของเดม่อน?”
ศาสตราจารย์โจนส์ยิ้ม “ดูท่าแล้วเขาคงจะปกปิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่เราจอมเวททุกคนก็ล้วนมีความลับของตัวเองทั้งนั้น ปล่อยไปเถอะ อย่างน้อยในเรื่องนี้ เขาน่าจะอยู่ฝั่งดี”
ศาสตราจารย์ซิลเวอร์ถามต่อ “งั้นคุณเดาบุคคลที่สามนั้นได้ใช่ไหม?”
ศาสตราจารย์โจนส์ตอบอย่างเฉยเมย “ดีดี้หรือไม่ก็เคเซอร์ล่ะมั้ง? แต่ถึงยังไงก็ต้องมีใครสักคนที่รับผิดชอบเรื่องนี้”
…
เมื่อดาร์กมาถึงโถงงานเลี้ยงที่ชั้นหนึ่ง มันก็เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว
อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ตวัดปากกาพลังเวทบนเวที และแสดงคาถามากมายต่อหน้าเหล่าจอมเวทฝึกหัด
ความจริง…ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะประกาศผู้ชนะของงานเลี้ยงสวมหน้ากาก มอบรางวัล และกล่าวปิดฉากงานเลี้ยงสวมหน้ากากอย่างเป็นทางการ
แต่คืนนี้เห็นได้ชัดว่าเธอพยายามชะลอเวลาที่ว่านั้นไว้
จนกระทั่งดาร์กก้าวเข้ามาในโถงงานเลี้ยง เธอจึงหยุดแสดงคาถาและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าอย่างนั้น…เรามาเข้าสู่ช่วงมอบรางวัลผู้ชนะเลยแล้วกัน ยินดีต้อนรับดาวเด่นชั้นปีหนึ่ง ดาร์ก เดม่อน!”
พรึ่บ!
ทันใดนั้น ไข่อีสเตอร์ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นเหนือหัวของเขา
และเมื่อดาร์กเงยหัวขึ้น ไข่ก็แตกออก ริบบิ้นกับกระดาษสีมากมายพลันระเบิดออกมา
ทุกอย่างตรงหน้าเขาพร่ามัวไปครู่หนึ่ง ทว่าหลังจากนั้น ดาร์กก็ตระหนักได้ทันทีว่า ตอนนี้เขามายืนอยู่ข้างกายของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้บนเวทีแล้ว!
อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยังคงสง่างามเช่นเคย ดวงหน้าของเธอมีหน้ากากเพชรขนาดเล็กปิดบังไว้อยู่ ขณะที่บนศีรษะถูกประดับด้วยมงกุฎสีเงิน และเรือนร่างของเธอก็สวมด้วยชุดเดรสสีดำขลับหางยาว
เธอไม่ได้ดูเหมือนเจ้าหญิง แต่กลับเหมือนราชินีผู้ชั่วร้ายที่มักปรากฏในเทพนิยายมากกว่า
“เดม่อน ยื่นมือออกมา”
ดาร์กพยักหน้ารับก่อนจะยื่นมือออกไป และในเวลาต่อมา ถ้วยรางวัลที่ไม่เพียงหนักมากเท่านั้น แต่ยังใหญ่ผิดปกติด้วยก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา
เสียงของอาจารย์ใหญ่อาร์เต้ดังก้องไปทั่วทั้งโถงจัดงาน “ขอแสดงความยินดีกับดาวเด่นของปีนี้!”
หลังจากที่เธอพูดจบก็เกิดเสียงปรบมือดังสนั่นในห้องโถง
อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กล่าวต่อ “เดม่อน เธออยากจะกล่าวอะไรไหม?”
ดาร์ก “มันใหญ่เกินไป”
อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ “…”
ดาร์กก้าวลงจากเวที ในขณะที่สติยังคงมึนงงสับสนไม่หาย
เขาไม่เคยคิดเลยว่า ถ้วยรางวัลประจำปีจะเป็นถ้วยทองคำที่ใหญ่ขนาดนี้!
‘หากเอาไปขายในถนนนักเดินทาง ฉันจะได้คะแนนเท่าไหร่กันนะ?’
แต่ทันทีที่เขาก้าวลงจากเวที ถ้วยรางวัลในมือก็เริ่มหดเล็กลง
เอ๊ะ?! (๑˘ ˘๑)
และแล้ว…ถ้วยรางวัลเกือบเท่าครึ่งตัวคนก็กลายเป็นเหรียญขนาดเท่าฝ่ามือในที่สุด!
‘ถามจริง?’
‘ล้อเล่นกับความรู้สึกของฉันอย่างนี้ได้ยังไง?’
ดาร์กอยากยื่นเรื่องร้องเรียน แต่การเปลี่ยนถ้วยรางวัลให้กลายเป็นเหรียญ ดูเหมือนจะเป็นการแสดงประจำของกิจกรรมวันฮัลโลวีน และมีเพียงเสียงอุทานอย่างประหลาดใจของนักเรียนชั้นปีหนึ่งเท่านั้น
เขาพลิกเหรียญในมือไปอีกด้าน และด้านหลังของเหรียญก็สลักไว้ว่า
[คาถา: หลักฐานชื่อเสียง]
เห็นดังนั้น เขาจึงถ่ายเทพลังเวทมนตร์ลงไปในเหรียญและกระซิบว่า “หลักฐานชื่อเสียง”
ทันใดนั้น เหรียญก็กลายเป็นถ้วยรางวัลใหญ่เกือบครึ่งตัวคนในมือของเขาอีกครั้ง!
…
หลังจากเปลี่ยนถ้วยรางวัลกลับไปเป็นเหรียญ และประดับมันไว้ที่หน้าอกของเขา ดาร์กก็เริ่มสุ่มหาที่นั่ง
ถึงจะไม่ได้สนใจการจัดอันดับมากนัก แต่มันก็ทำให้เขามีความสุขอยู่บ้างที่ได้เป็นแชมป์ปีแรก
อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ยังคงมอบรางวัลอย่างต่อเนื่อง
จากปีที่หนึ่งถึงปีที่หก มีทั้งหมดหกถ้วยรางวัล
และในที่สุดก็มาถึงไฮไลต์ของงาน…การจัดอันดับโดยรวม!
แชมป์โดยรวมหรือก็คือ ผู้ที่ได้รับรางวัลดาวแพลทินัม!
ผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดหกคน ปรากฏตัวขึ้นบนเวทีทีละคน
ดาร์กเห็นแล้วว่ารุ่นพี่แพนดอร่าคว้าถ้วยของชั้นปีสี่ไปได้สำเร็จ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้รับรางวัลดาวแพลทินัม
“ดูเหมือนว่ายังมีนักเรียนที่แข็งแกร่งอีกมากมายที่ซ่อนตัวอยู่ในหมู่รุ่นพี่”
“ดาร์ก!”
“หืม?”
ไดแอนนาเรียกเขาก่อนจะเบียดฝูงชนเข้ามาได้ในที่สุด อีกฝ่ายทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ และกลิ่นของน้ำนมก็ลอยผ่านเข้ามาในจมูกของเขา
ไดแอนนาบ่น “นายหายไปไหนมา? พวกเราออกตามหาอยู่ตั้งนาน”
ดาร์กหยิบน้ำส้มที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาจิบ “มีบางอย่างเกิดขึ้นน่ะ ฉันเลยมาช้าไปหน่อย นี่ก็เพิ่งจะมาถึงเอง”
“อ๋อ แหะ ๆ” ไดแอนนายิ้มเผล่ขึ้นมาทันที เธอเอื้อมมือไปที่หน้าอกของดาร์ก แล้วหยิบเหรียญดาวเด่นออกมาดูอย่างละเอียด โดยไม่สนใจว่ามันเหมาะสมหรือไม่
โรสเดินเข้ามาหา “ยินดีด้วย อย่างที่ฉันคิดไว้เลย นายได้เป็นแชมป์จริง ๆ”
ดาร์ก “ขอบคุณ”
ไดแอนนาได้สติกลับมาแล้วก็รีบพูด “ยินดีด้วย”
จากนั้นเธอก็ตั้งตารองานเต้นรำเริ่ม
พวกเขาทั้งคู่แต่งกายด้วยชุดของคู่รัก ทำให้ภาพที่ออกมาดูน่ารักมาก แม้ว่าจะมีนักเรียนจำนวนมากอยู่ในโถงงานเลี้ยง แต่ทั้งดาร์กและไดแอนนาก็ยังดูสะดุดตาอยู่ดี
ตัดภาพไปที่บนเวที อาจารย์ใหญ่อาร์เต้กำลังกล่าวเริ่มกิจกรรมในส่วนถัดไป ซึ่งก็คือ ‘การพบปะกับเจ้าหญิง’!
การมาถึงขององค์หญิงทั้งสาม ทำให้งานเลี้ยงสวมหน้ากากมีความพิเศษมากกว่าปกติ
และทุกคนก็รอคอยช่วงนี้มาเป็นเวลานาน
อาจารย์ใหญ่อาร์เต้ใช้ปากกาพลังเวทวาดวงกลมเรืองแสงสองสามวงก่อนจะร่ายคาถาออกมา ทันใดนั้นเอง พลังเวทมนตร์พลันระเบิดขึ้นอย่างตระการตาราวกับดอกไม้ไฟ
“ขอเชิญต้อนรับองค์หญิงทั้งสาม!”
จากนั้นเจ้าหญิงทั้งสามซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งของศาสตราจารย์ก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกมาที่เวที
เจ้าหญิงเอลิซาอยู่ในชุดมาตรฐานของเชื้อพระวงศ์ ซึ่งก็คือชุดประจำตำแหน่งของเธอเอง นอกจากหน้ากากอันวิจิตรงดงามที่บดบังความพิสุทธิ์ของเธอ กิริยาของเจ้าหญิงก็ดูสงบและสง่างาม ส่งผลให้บรรยากาศรอบตัวเธอดูสูงศักดิ์แต่อ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
มีผู้สนับสนุนเจ้าหญิงพระองค์โตจำนวนมากอยู่ในกลุ่มผู้ชม พวกเขาต่างพากันส่งเสียงเชียร์เธอ
เสือน้อยและหมีน้อยที่แทบจะไร้ตัวตนก็เดินขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง ก่อนจะไปยืนขนาบข้างกับเจ้าหญิงลำดับที่หนึ่งอย่างเชื่อฟัง
และเมื่อเสียงเซ็งแซ่และบรรยากาศที่วุ่นวายในโถงงานเลี้ยงเริ่มลดน้อยลง เหล่านักเรียนจึงค่อย ๆ เพิ่งสังเกตเห็นเจ้าหญิงน้อยทั้งสอง
สีหน้าของบางคนเปลี่ยนไปหลังจากเห็นพวกเธอ
เนื่องจากก่อนหน้านี้เจ้าหญิงน้อยจอมซนทั้งสองได้วิ่งเล่นอยู่ในปราสาท คนส่วนใหญ่จึงเคยเห็นพวกเธอ และบางคนถึงกับโดนพวกเธอรังควานด้วยซ้ำ!
และแน่นอนว่า พวกเขาก็เผลอแสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสมต่อหน้าเจ้าหญิงน้อยเข้าแล้ว
หลังจากที่เจ้าหญิงทั้งสามแนะนำตัวเองเสร็จสิ้น ช่วง ‘เลือกคู่เต้นรำ’ ที่ทุกคนรอคอยก็เริ่มต้นขึ้น
เจ้าหญิงเอลิซาก้าวขึ้นไปข้างหน้า สายตาจ้องมองเหล่านักเรียนที่อยู่ด้านล่างเวทีด้วยท่าทีสง่างาม
บรรยากาศในหมู่นักเรียนเริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันที