พ่อลูกสี่คนที่ยังอยู่ในสวนดอกไม้กลับมีความสุขมาก เห็นแผ่นหลังที่วิ่งออกไปอย่างตื่นตระหนก ทุกคนต่างตลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งแสนรัก
คุณชายคิวเห็นว่า มุมปากของแด๊ดดี้สุดแย่คนนี้จะยกสูงถึงฟ้าอยู่แล้ว
“แด๊ดดี้ คุณชายคิวเป็นเด็กดีไหมครับ？”
“เด็กดี พวกลูกสองคนเป็นเด็กดีมาก ว่ามา อยากได้รางวัลอะไร？”
แสนรักชื่นชมลูกชายสองคนนี้ออกมาจากใจ
คุณชายคิวกับพี่ชินจังได้ยิน ก็รู้สึกเบิกบาน จะขอรางวัลกับแด๊ดดี้ แต่ตอนนี้เอง เด็กสาวตัวเล็กที่ถูกพวกเขาละเลยอยู่ด้านข้างก็ไม่พอใจ
“ทุกคนรังแกหม่ามี๊อีกแล้ว！！”
ความคิดของเด็กสาวนั้นบริสุทธิ์ เธอมองความคิดของพี่ๆกับแด๊ดดี้ไม่ออก
พอเห็นหม่ามี๊ออกไปด้วยความโกรธ เธอก็กำหมัดเล็กเข้ามาด้วยท่าทางโกรธจัดอย่างหน่อมแน้มทันที
คุณชายคิว：“……”
ชินจัง：“……”
กลับเป็นแสนรักที่เห็นนังหนูไร้เดียงสานี้ที่ยังฟันขึ้นไม่ครบ จู่ๆก็รู้สึกสนุกขึ้นมา
จากนั้น เขาก็จับเสื้อเล็กของเธอแล้วดึงเธอขึ้นมาเหมือนครั้งที่แล้วอีกครั้ง
“บอกแล้วไงคะว่าดึงเด็กขึ้นมาแบบนี้ไม่ได้ คุณอานิสัยไม่ดี หูของคุณอาไม่ได้ยินเหรอ？รินจังไม่ใช่สิ่งของนะ？ดึงมาแบบนี้ได้ไงคะ？”
เด็กสาวยิ่งโกรธมากขึ้น ถูกดึงไปตรงหน้าแด๊ดดี้ ดวงตาโตๆที่เหมือนลูกแก้วจ้องอย่างเขม็ง！
แสนรักได้ยิน ก็นึกขึ้นได้
“Sorry ลืมไป งั้นหนูบอกอาสิ เมื่อกี๊พวกเรารังแกหม่ามี๊หนูอย่างไร？”
แสนรักลูบหน้าอกของนังหนูไร้เดียงสาคนนี้ แล้วจึงทำผ้าที่เพิ่งยกขึ้นมาส่วนนั้นให้เรียบ จากนั้นจึงถามอย่างอ่อนโยน
วันนี้เขา เหมือนจะมีความอดทนกับเด็กสาวคนนี้อย่างคาดไม่ถึง
นี่ก็เป็นครั้งแรกที่หนูรินจังเห็นแด๊ดดี้ใช้น้ำเสียงอบอุ่นแบบนี้คุยกับตัวเอง ทันใดนั้น เธอก็นิ่งไปเล็กน้อย
“หม่ามี๊……หม่ามี๊วิ่งไปแล้ว”
“อือ นั่นเพราะว่าหม่ามี๊เขิน เลยวิ่งออกไป”แสนรักคุยโวโอ้อวดอย่างไร้ยางอาย
พอได้ยิน เด็กสาวที่ความคิดแสนจะธรรมดาอยู่แล้ว ก็ยิ่งไม่วอแวอีก
เมื่อกี๊ หม่ามี๊กำลังเขินอายเหรอ？
เธอลืมตาโตๆสีดำองุ่นคู่นั้น แล้วครุ่นคิดอย่างหนักตรงนั้น
แสนรักมองดูท่าทางซื่อๆของเธอแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกตลก จึงไม่แหย่เธออีก จากนั้นดึงจุกเล็กๆน่ารักๆสองจุกบนหัวเธอโดยตรง แล้วถามว่า：“เอาล่ะ บอกอามา คืนนี้อยากกินอะไร？”
อะไรนะ？
เด็กสาวที่แสนจะน่ารัก ดวงตากลมโตเหมือนลูกแก้วมองมาทันที ยังไม่ทันพูด ปากเล็กๆสีชมพูนุ่มๆก็มีเสียงดัง“ซู้ด”น้ำลายไหลลงมา
แสนรัก：“……”
ตอนนี้เอง ในใจก็เหมือนโดนอะไรแทงเข้าไปที่หนึ่ง ยังไม่ทันสังเกตเห็น ก็อ่อนนุ่มจนวุ่นวายไปหมด
“เลี้ยงปูตัวใหญ่ทุกคนดีไหม？”
“เอาครับๆ！”
ลูกชายทั้งสองพยักหน้าเหมือนลูกไก่ที่จิกข้าวกินทันที ใบหน้าเล็กๆอันหล่อเหลาแสดงออกมาอย่างมีความสุข
หนูรินจังมอง ดวงตาโตๆสีดำองุ่นจ้องแด๊ดดี้อย่างเป็นประกายสักพัก ในที่สุด ใบหน้าเล็กๆก็ตอบสนองคืนมา ทันใดนั้น ก็พูดไปด้วยความเบลอๆพร้อมกับน้ำลาย：“รินจังก็อยากกิน……”
แสนรักขำเธอจะตายอยู่แล้ว
ในที่สุดก็เอาใจเด็กสามคนนี้ได้ แสนรักกวักมือ ให้คนใช้คนหนึ่งเข้ามา
“คุณชาย มีอะไรจะกำชับหรือคะ？”
“พาพวกเขากลับไป ให้พี่ภาช่วยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พวกเขา จะได้ไม่หนาว แล้วก็ โทรศัพท์หาโรงแรมเพนนินซูล่า ให้พวกเขาส่งพ่อครัวมาคนหนึ่งพร้อมกับปูอลาสก้าสองตัว คืนนี้จะทำให้พวกเขากิน”
เขาสั่งไปนิ่งๆ ซึ่งล้วนแต่จัดการให้เด็กๆ
นี่คือเรื่องที่คนนอกยากจะเชื่อ ใครก็คิดไม่ถึงว่า ชายหนุ่มสูงส่งที่มีเล่ห์อุบายพลิกแพลงข้างนอกนั้น พอกลับบ้านมา แต่ละคำจะดูสนใจไปที่เด็กๆทั้งนั้น
คนใช้พาเด็กทั้งสามคนกลับไปทันที
แสนรักเห็นเด็กๆไปแล้ว เขาก็ยืนขึ้นมา จากนั้น เขาที่ยังไม่ได้เหยียบประตูบ้าน ก็ออกไปอีก
เส้นหมี่อยู่ในห้องชั้นสองของตัวเองตลอด
เธอไปอาบน้ำ เมื่อกี๊พอขึ้นมา เพราะว่าร้อนผ่าวไปทั้งตัว จากความเขินอายของเธอ เธอจึงเข้าห้องน้ำ
อาบน้ำเสร็จออกมา หนูรินจังก็เข้ามาแล้ว
“หม่ามี๊ แด๊ดดี้บอกว่า คืนนี้พวกเราจะกินปูตัวใหญ่ๆกันนะ หม่ามี๊ชอบกินไหม？”
เธอกินลูกอมในปากไป ก็ปีนขึ้นบนเตียงของหม่ามี๊ไปด้วย จากนั้นจึงบอกข่าวดีนี้กับเธอด้วยเสียงหวานๆ
กินปูตัวใหญ่ด้วย？
เส้นหมี่หัวเราะแล้วก้มเอวไปด้านข้างเด็กสาว จากนั้นบีบแก้มที่มีเนื้ออ้วนๆของเธอ：“จริงเหรอ？แด๊ดดี้บอกว่าจะเลี้ยงหนูเหรอ？”
“ใช่ค่ะ แด๊ดดี้เลี้ยงหนู！”
เด็กสาวตอบอย่างมั่นใจสุดๆ
เส้นหมี่เห็น ก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้น：“เก่งมาก งั้นลูกรักแม่ได้ขอบคุณแด๊ดดี้ไหม？ดูสิ หม่ามี๊บอกแล้วไง แด๊ดดี้จะต้องชอบลูกรักแน่ใช่ไหม？”
“อือ！”เด็กสาวเห็นด้วยกับคำพูดของหม่ามี๊
แต่ว่า ขอบคุณแด๊ดดี้？
เหมือนเธอจะไม่ได้ขอบคุณนะ เพราะแด๊ดดี้ไปแล้ว
รินจังนอนไปที่เตียงแล้วมองหม่ามี๊ ใบหน้าเล็กๆนั้นดูรู้สึกผิด：“รินจังลูกรักรอแด๊ดดี้กลับมาค่อยขอบคุณ！”
แด๊ดดี้ไปแล้ว？
เส้นหมี่ตะลึงเล็กน้อย
กำลังจะพูดอะไร ตอนนี้เอง โทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะก็ดังขึ้นมากะทันหัน
“ฮัลโหล？”
“เส้นหมี่ เธอเจ๋งดีนี่ ถึงทำให้น้องชายฉันสืบเรื่องนี้ให้เธอ เป็นไง？ตอนนี้สืบออกมาแล้ว เธอคิดเหรอว่าเขายังทำเพื่อเธอ？คืนความชอบธรรมให้？”