ตอนที่ 1295 ชำระแค้น (5)
ชื่อเสียงอันรุ่งโรจน์ของจักรพรรดิแห่งความมืดแผ่ขยายไปทั่วและเป็นที่รู้จักกันดีในอาณาจักรกลางมาเป็นเวลานาน แม้ว่าเขาจะตายไปแล้วหลายปี ลำดับชั้นของอำนาจในอาณาจักรกลางก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก แต่ไม่มีสักคนเดียว ไม่มีใครเลย……ที่กล้าปฏิเสธอำนาจของจักรพรรดิแห่งความมืด หรือกล้าลบหลู่ดูหมิ่นจักรพรรดิแห่งความมืดแม้เพียงเล็กน้อย
แม้ว่าจักรพรรดิแห่งความมืดจะตายแล้ว แต่กองทัพราตรียังอยู่ ถึงแม้กองทัพราตรีจะไม่ยุ่งกับเรื่องในอาณาจักรกลาง แต่ถ้ามีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจักรพรรดิแห่งความมืดล่ะก็ พวกเขาจะไม่ปล่อยให้มันถูกมองข้ามไปแน่
ต่อให้เป็นแค่คำพูดที่ไม่ดีต่อจักรพรรดิแห่งความมืด คนทำก็จะโดนกองทัพราตรีตามฆ่าอย่างแน่นอน!
ชายชุดเขียวและผู้อาวุโสฮุยไม่เคยนึกฝันเลยว่า จักรพรรดิแห่งความมืดที่สั่นสะเทือนทั้งอาณาจักรกลาง ผู้รวมทุกฝ่ายเอาไว้ใต้อำนาจเขา จู่ๆก็มาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเขา
[จักรพรรดิแห่งความมืดยังไม่ตาย! เขายังมีชีวิตอยู่!]
“จักรพรรดิแห่งความมืด โปรดไว้ชีวิตเราด้วย! ไว้ชีวิตเราด้วย!!!” ชายชุดเขียวตัวสั่นเป็นใบไม้ต้องลม เขารับความจริงไม่ได้ หัวใจเขาแทบกระโจนออกจากอก เขาทิ้งตัวลงคุกเข่ากลางแอ่งเลือด โขกศีรษะคำนับอยู่ตรงหน้าจวินอู๋เหยาไม่หยุด
ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาอาจจะยังมีโอกาสรอด
แต่ถ้าเป็นจักรพรรดิแห่งความมืด……
เคียวแห่งความตายได้จ่ออยู่ที่คอของพวกเขาแล้ว
ชื่อของวิหารปีศาจเพลิงไม่มีประโยชน์ในสถานการณ์นั้น มาจากสิบสองวิหารแล้วยังไง? มันไม่ได้ช่วยชีวิตของพวกเขาได้เลย!
“จักรพรรดิแห่งความมืด……” ผู้อาวุโสฮุยเองก็คุกเข่าเช่นกัน เขาไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านเลยสักนิด ดวงตาจ้องมองอย่างหวาดกลัว ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา
จวินอู๋เหยาหรี่ตามองชายสองคนที่สูญเสียจิตวิญญาณไปแล้วเมื่อเห็นเขา รอยยิ้มที่ริมฝีปากยิ่งโค้งมากขึ้น
“ดูเหมือนว่าพวกเจ้าสองคนจะดูแลเสี่ยวเสียเอ๋อร์ของข้าเป็นอย่างดีเลยนี่”
เสียงนั้นมีแรงดึงดูดอย่างมาก เหมือนเป็นเสียงของเทพเจ้า แต่เมื่อเข้าหูของผู้อาวุโสฮุย มันกลับฟังเหมือนเสียงระฆังมรณะ
“จักรพรรดิแห่งความมืดโปรดเมตตาไว้ชีวิตด้วย……ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว……จะไม่ทำอีกแล้ว……” ชายชุดเขียวร้องไห้อย่างหนัก เขาคร่ำครวญโหยหวนเหมือนสุนัขที่บาดเจ็บ ก้มหมอบอยู่กับพื้น ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา เขากลัว กลัวมากจริงๆ
ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของจักรพรรดิแห่งความมืดได้ ไม่ใช่เขา และไม่ใช่ผู้อาวุโสฮุย ใครก็ตามที่ทำให้จักรพรรดิแห่งความมืดขุ่นเคือง ย่อมมีจุดจบเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
นั่นคือกฎที่มีอยู่ในอาณาจักรกลางมาตลอดกาลไม่เคยเปลี่ยน!
เย่ฉามองชายสองคนที่เคยทำให้เขากับจวินอู๋เสียตกอยู่ในสภาพน่าสังเวชอย่างเย็นชา ตอนนี้พวกเขาย่ำแย่ยิ่งกว่าสัตว์เร่ร่อนที่ไม่มีใครต้องการ คุกเข่าโขกศีรษะต่อหน้าจวินอู๋เหยา อ้อนวอนร้องขอชีวิต ภาพนั้นเรียกรอยยิ้มเย็นจากริมฝีปากของเย่ฉา เมื่อนึกถึงว่าคนทั้งสองหยิ่งยโสเพียงใดตอนที่เกือบทำให้คุณหนูต้องตาย
แต่ตอนนี้ เมื่ออยู่ต่อหน้านายท่านเจว๋ พวกมันทำตัวแย่ยิ่งกว่าสุนัขถูกทิ้งซะอีก!
ต่อหน้าพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ พวกมันก็เป็นแค่มดแมลงเท่านั้น
“ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ฆ่าพวกเจ้าสองคนหรอก” จวินอู๋เหยาพูดยิ้มๆ ดวงตาสีม่วงปีศาจของเขามีแววยิ้ม
ชายชุดเขียวเงยหน้าขึ้น น้ำตาไหลเป็นทาง ดูน่าสมเพชอย่างมาก เขาถามว่า “จริง……จริงๆหรือ……”
จวินอู๋เหยาหัวเราะเบาๆ “พูดให้ถูก ต้องบอกว่า ข้าไม่ฆ่าพวกเจ้าเร็วนักหรอก”
ดวงตาของชายชุดเขียวแทบถลนออกมาด้วยความกลัว แขนขาของเขาตะเกียกตะกายด้วยความพยายามดิ้นรนเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อหนีออกจากขุมนรก แต่ก่อนที่เขาจะทันได้หันกลับไป ร่างของเขาก็ถูกยกลอยขึ้นด้วยพลังที่มองไม่เห็น!
“ไม่! อย่าฆ่าข้า! ข้าผิดไปแล้ว……ข้าผิดไปแล้ว……” ชายชุดเขียวร้องโหยหวน น้ำมูกน้ำตาไหล ถ้าเขารู้ว่าเด็กนั่นมีความเกี่ยวข้องกับจักรพรรดิแห่งความมืด ต่อให้เขามีความกล้ามากแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าแตะต้องเส้นผมเด็กนั่นแม้แต่เส้นเดียว
อย่างไรก็ตาม คำอ้อนวอนอย่างสิ้นหวังของเขาไม่สามารถโน้มน้าวให้จวินอู๋เหยาแสดงความเมตตาได้
จวินอู๋เหยายกมือขึ้นข้างหนึ่ง และคนก็ลอยขึ้นไปในอากาศด้วยพลังที่มองไม่เห็น จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นอีกข้าง ด้ายสีเลือดเส้นหนึ่งก็ค่อยๆยื่นออกมาจากปลายนิ้วของเขา