บทที่ 302
หูเจี้ยนหวาโมโห “ไอ้ขยะ แกจงใจอยากจะเป็นศัตรูกับตระกูลหูของฉันใช่มั้ย?”
เฉินโม่พูดนิ่งๆว่า “เป็นศัตรูกับตระกูลหูของนาย? นายให้ความสำคัญตัวเองเกินไปแล้ว คิดจะเป็นศัตรูของเฉินโม่คนนี้ ตระกูลหูของนายไม่คู่ควร!”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป แม้แต่หูเหวินเหว่ยเองก็โมโหแล้ว “ไอ้หนุ่ม ฉันว่านายเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วละ!ดูแล้วฉันคงต้องให้เฉินจิงเย่สั่งสอนนายสักหน่อยแล้วละ!”
เฉินโม่ไม่สะทกสะท้าน บนใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้มจอมปลอมแขวนอยู่ “ทำไม หรือว่ามีแค่ตระกูลหูของพวกนายที่สามารถซื้อโรงแรมซื่อไห่ได้ แล้วฉันซื้อไม่ได้หรอ?”
“ลุงถานครับ ไม่ว่าพวกเขาจะเสนอราคาเท่าไหร่ ผมก็ยินดีที่จะจ่ายในราคาสองเท่าเพื่อซื้อโรงแรมซื่อไห่ครับ!” เฉินโม่มองไปทางถานกวงเย่า พูดด้วยความจริงจัง
เหมือนกลัวว่าถานกวงเย่าจะไม่เชื่อ เฉินโม่จึงวางบัตรธนาคารไว้บนโต๊ะ “ถ้าหากลุงกลัวว่าผมไม่มีเงิน ก็สั่งให้คนไปตรวจสอบจำนวนเงินในบัตรนี้ดูครับ!”
สายตาของถานกวงเย่าซับซ้อน จากประสบการณ์มานานหลายปีของเขา ก็ไม่สามารถดูออกได้ว่าเฉินโม่พูดจริงหรือเท็จ?
ถานชิวเซิงไม่เชื่อว่าเฉินโม่มีเงิน คิดว่าเฉินโม่เพียงแค่ต้องการวางมาดเพื่อข่มขู่ตระกูลหูเท่านั้น จึงหยิบบัตรธนาคารใบนั้น แล้วยัดเข้าในมือของเฉินโม่ พูดว่า “เสี่ยวโม่ นายอย่าก่อกวนแล้ว รีบไปซะเถอะ ถือว่าฉันขอร้องนาย!”
เขากังวลจริงๆว่าเฉินโม่จะทำให้ตระกูลหูโมโหอย่างหนัก อำนาจของตระกูลหูในอำเภอเฟิ่งซาน ฆ่าคนธรรมดาสักคนหนึ่ง ก็เหมือนกับการขยี้มดให้ตายตัวหนึ่ง
เฉินโม่มองถานชิวเซิงที่ร้อนรนด้วยรอยยิ้มจางๆ “ชิวเซิง นายทำแบบนี้ไม่ใจเลยนะ ตระกูลหูของเขาซื้อได้ ทำไมฉันถึงซื้อไม่ได้ละ?”
หูเหวินเหว่ยสายตาเย็นชา เขารู้สึกว่าเฉินโม่จงใจก่อกวน ก็แค่ลูกชายของสารวัตรกำนัน เอาเงินที่ไหนมาซื้อโรงแรมซื่อไห่?
เพื่อไม่ให้ยืดเยื้อ หูเหวินเหว่ยตัดสินใจที่จะสั่งสอนเฉินโม่สักหน่อย แล้วรีบไล่เขาไปซะ
“คุณเสิ่นครับ รบกวนคุณไล่ไอ้หนุ่มคนนี้ออกไปด้วยครับ!”
ชายหนุ่มชุดดำที่ทำร้ายถานหลินบาดเจ็บสาหัส แสดงสีหน้าดูหมิ่น เดินออกมาอย่างไม่เต็มใจ และมอเฉินโม่อย่างดูถูก “ไอ้หนุ่ม รู้มั้ยว่าแกมันน่ารังเกียจเหมือนกับแมลงวันตัวหนึ่งเลยละ!”
พูดจบ ชายหนุ่มก็ตบที่เก้าอี้ตรงหน้าของเฉินโม่เบาๆทีหนึ่ง
แกร๊ก!
เก้าอี้ไม้ที่แข็งแกร่งตัวนั้น ถูกเขาตบแตกละเอียดด้วยฝ่ามือเดียว
ทุกคนตะลึงอีกครั้ง!
กำลังเช่นนี้ ดูไม่เหมือนกับที่คนธรรมดาทั่วไปมี!ดูแล้วเมื่อกี้ที่เขาต่อสู้กับถานหลิน เขายังไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมด
พ่อลูกตระกูลหูสีหน้าได้ใจ คราวนี้ไอ้หนุ่มคนนี้น่าจะกลัวแล้วละ!
ถานชิวเซิงร้อนรนใจจนตะคอกด่า “เฉินโม่ นายยังจะไม่เจียมตัวอยู่อีกงั้นหรอ? ถ้ายังก่อกวนอยู่อีก นายต้องตายแน่!เชื่อฟังฉัน รีบกลับไปซะเถอะ!”
เฉินโม่สีหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม มองดูท่าทางหยิ่งยโสของชายหนุ่มคนนั้น แล้วพูดนิ่งๆว่า “ก็แค่นักบู๊แดนนอกคนหนึ่งเท่านั้น ยังกล้ามาสั่งสอนฉัน ไปให้พ้นซะ!”
เฉินโม่นั่งลงบนเก้าอี้ สะบัดมือใส่ชายหนุ่มคนนั้น เหมือนกับกำลังไล่แมลงวัน
ปัก!
พลังที่ไร้เงาอย่างหนึ่งกระแทกเข้าใส่หน้าอกของชายหนุ่มคนนั้น หนักแน่นเหมือนดั่งภูเขาลูกหนึ่ง ชนเข้าใส่ชายหนุ่มคนนั้นจนกระเด็นออกจากประตู
ชายหนุ่มคนนั้นกระอักเลือดออกมา พูดอย่างหวาดกลัวว่า “นักบู๊แดนใน? ไม่ ปล่อยพลังชี่แท้ ท่านคือปรมาจารย์….แดนแปรภาพ!”
เฉินโม่ไม่สนใจเขา พูดนิ่งๆว่า “ถ้าหากว่าวันนี้ไม่ใช่วันขึ้นปีใหม่ นายคงตายไปแล้ว!”
ชายหนุ่มคนนั้นรีบคุกเข่าลงพื้น คำนับขอขมา “ไม่ทราบว่าท่านปรมาจารย์มาเอง กระผมมีตาหามีแววไม่ ล่วงเกินท่านปรมาจารย์ ขออภัยให้ด้วยครับ!”
พ่อลูกตระกูลหูต่างก็นิ่งอึ้ง!
ถานกวงเย่าแววตาเลิ่กลั่ก มีสีหน้าน่าเหลือเชื่อ!
ถานชิวเซิงถึงขั้นสมองตื้อ อ้าปากค้าง มองเฉินโม่ด้วยสีหน้าอึ้ง!
ทั่วทั้งห้องโถง เงียบสงบ!
สะบัดมือผ่านอากาศเพียงครั้งเดียวก็ทำให้กระอักเลือด ทุกคนรู้สึกว่าสิ่งนี้เหมือนกับในละคร ถ้าหากไม่ใช่เพราะทั้งสองตระกูลเป็นศัตรูกัน ทุกคนคงคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นและเฉินโม่ได้เตี๊ยมกันมาเพื่อแสดงละครซะอีก!
เฉินโม่ตบบ่าถานชิวเซิงที่นิ่งอึ้ง พูดนิ่งๆว่า “ฉันเคยบอกแล้ว ว่าต่อหน้าฉัน พวกเขาไม่มีค่าพอให้พูดถึง!”
บทที่ 301
บทที่ 303