บทที่ 283
ทันใดนั้นมีเสียงตกใจดังขึ้น ลู่ฝานและคนอื่นอ้าปากค้าง จนแทบยัดแอปเปิลเข้าไปได้ทั้งลูก
“หานเฟิง นายบ้าไปแล้วเหรอ”
ฉู่สิงพูดออกมาเป็นคนแรก
ศิษย์พี่ใหญ่หัวเราะ เสียงหัวเราะเหมือนเขาจะจากโลกนี้ไปแล้ว
นักเรียนคนอื่นของคณะสงบใจโมโหมาก โดยเฉพาะนักเรียนชายที่มีไม่มาก ลุกขึ้นมาชี้หานเฟิงแล้วพูดว่า “ไอ้หื่นกาม รนหาที่ตายใช่ไหม”
พวกนักเรียนหญิงอ้าปากอย่างตกใจ ทำไมหานเฟิงคณะหนึ่งเดียว ปากไม่มีหูรูดขนาดนี้ ศิษย์พี่ม่านเหยียนจะโมโหแล้ว
เป็นไปตามคาด ศิษย์พี่ม่านเหยียนหน้าแดงถึงหูทันที
ใบหน้าทั้งหน้าเหมือนผ่านการย่างมา แดงจนควันจะลอยขึ้นมา
“คนไร้ยางอาย!”
ตอนนี้พลังปราณบนตัวม่านเหยียนระเบิดออกมาสามเท่า ความโมโหทำให้ม่านเหยียนระเบิดพลังออกมาเหนือกว่าปกติ
เสียงเพลงดูเย็นยะเยือก นี่คือไม้ตายที่น่ากลัวของเพลงล่าขวัญฝันเลือนราง ผีร้ายกลืนจิต!
ทำนองหนึ่งดังขึ้นมา พื้นล่างเท้า พลังปราณบนตัวระเบิดออก
แรงกระเพื่อมอันน่ากลัว พร้อมด้วยแสงปกคลุมตัวหานเฟิงเอาไว้
จนแรงกระเพื่อมมาถึง หานเฟิงเพิ่งตั้งสติได้ สีหน้าตกใจทันที
ตู้มตู้มตู้มตู้ม!
เสียงระเบิดดังขึ้นบนตัวหานเฟิงติดต่อกัน
หานเฟิงกระอักเลือดออกมาเป็นสาย ตัวเอียงไปด้านหน้า ตอนช่วงเวลาสำคัญ เขาคว้ากระบี่ฟ้าครามเอาไว้ เพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลงบนพื้น
แววตาม่านเหยียนมีความโมโห มองหานเฟิงอย่างแน่วแน่ ลู่ฝาน ฉู่สิงและฉู่เทียน เห็นหานเฟิงยังกำกระบี่ฟ้าครามเอาไว้แน่น จึงพากันโล่งอก
“ไม่ตายก็ดี!”
ลู่ฝานพยักหน้าพูด
ฉู่สิงพูดว่า “บาดเจ็บเล็กน้อยแบบนี้ ไม่เป็นปัญหากับศิษย์น้องหานเฟิง เรื่องเล็กๆ”
ฉู่เทียนพูดว่า “นิสัยปากไม่ดีของเขา ในที่สุดก็ต้องชดใช้แล้ว เห็นแล้วสะใจจริงๆ พวกนายจะกินเนื้อแห้งจนหมดจริงเหรอ”
ศิษย์พี่ใหญ่พักสายตา รอบนี้ตัดสินแพ้ชนะได้แล้ว
อาจารย์อี้ชิงกับอาจารย์เต้ากวง ดูอย่างนิ่งสุขุม หนังตาไม่กระตุกตั้งแต่ต้นจนจบ
อาจารย์อู๋โฉวที่อยู่ข้างๆ เห็นม่านเหยียนโมโหก็ตกใจ เตรียมจะห้ามม่านเหยียนเอาไว้ ตอนนี้เห็นหานเฟิงแผลเต็มตัว จึงทนดูไม่ค่อยได้
หันไปมองอี้ชิงกับเต้ากวง กลับพบว่าคนเป็นอาจารย์อย่างพวกเขาสองคนนิ่งมาก ราวกับคนที่บาดเจ็บสาหัสอยู่ข้างล่างไม่ใช่ศิษย์คณะหนึ่งเดียวของพวกเขา
อาจารย์อู๋โฉวอดพูดไม่ได้ว่า “อี้ชิง เต้ากวง พวกนายไม่พานักเรียนตัวเองกลับไปรักษาเหรอ ฉันว่าเขาบาดเจ็บสาหัสนะ อีกทั้งผลแพ้ชนะก็เห็นชัดเจนแล้ว”
อี้ชิงยิ้มแล้วพูดว่า “บาดเจ็บสาหัสเหรอ นั่นสำหรับคนอื่น สำหรับหานเฟิง บาดเจ็บแค่นี้ เป็นเพียงการฝึกฝนปกติเท่านั้น”
อาจารย์อู๋โฉวได้ยินดังนั้น แววตาของเธอเย็นชา เตรียมจะด่าอี้ชิง เป็นอาจารย์จะทำแบบนี้ไม่ได้
แต่พอคิดกลับกัน เหมือนอู๋โฉวคิดอะไรได้ พูดเบาๆ ว่า “หานเฟิง นายหมายถึง ตระกูลหานนั่น……”
อาจารย์อี้ชิงยิ้มแล้วพยักหน้า
อาจาย์อู๋โฉวสีหน้าประหลาด แววตาที่มองหานเฟิงเปลี่ยนไป ที่แท้เป็นเด็กตระกูลหาน ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง
งั้นบาดเจ็บแค่นี้ ไม่นับประสาอะไร ความวิปริตของตระกูลนั้น ได้ฉายาว่าเลือดไหลจะเกิดใหม่
ม่านเหยียนมองหานเฟิงด้วยสายตาเย็นชา “นายแพ้แล้ว”
หานเฟิงเงยหน้าขึ้น มองม่านเหยียนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด ยิ้มแล้วพูดว่า “ผมจะแพ้ได้ยังไง ล้มลงกับพื้นถึงจะแพ้ นี่ผมยังไม่ได้ล้มลงกับพื้นเลย พี่ดูสิ ผมยังยืนได้อยู่เลย”
พูดพลาง หานเฟิงยืดตัวขึ้น
เขายืนขึ้นมาได้จริงๆ
หานเฟิงยืนหลังตรงอีกครั้ง มองม่านเหยียนแล้วพูดว่า “จบหนึ่งบทเพลง พี่แพ้แล้ว”