บทที่ 304
“ดูแล้วตระกูลถานของฉัน ครั้งนี้คงจะหนีไม่พ้นแล้วละ!”
ถานชิวเซิงมองไปที่เฉินโม่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล เห็นว่าเฉินโม่ยังสีหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม จึงรู้สึกวางใจขึ้นเล็กน้อย
สายตาของจินเคอหนิง ย้ายไปที่ตัวเฉินโม่ ทุกคนในห้องโถง ล้วนสีหน้าแปรเปลี่ยนไปกันหมดเมื่อได้พบเจอเขา ยกเว้นเพียงแค่เฉินโม่ ที่เหมือนกับมองไม่เห็นเขา
“คำพูดเมื่อกี้ นายเป็นคนพูดสินะ?” สีหน้าของจินเคอหนิงเย็นชาลง หากเขาอยากจะพัฒนาในอำเภอเฟิ่งซาน ก็ต้องสร้างความน่าเกรงขามไว้ก่อน ส่วนเฉินโม่ที่มองข้ามเขา สามารถใช้เป็นตัวสร้างความน่าเกรงขามได้พอดี
เฉินโม่มองจินเคอหนิง สีหน้าแปลกประหลาด เขาจำได้ว่าตอนนั้นที่จินเอี๋ยนหยู่เห็นเขา ก็จำตัวตนของเขาได้ในทันที แต่ทำไมจินเคอหนิงคนนี้ถึงจำเขาไม่ได้ละ?
ถึงแม้ว่าจินเคอหนิงจะเป็นลูกชายคนโตของจินเจิ้งเหอ ผู้อื่นเรียกว่าคุณชายใหญ่จิน แต่กลับไม่ได้เป็นนักการเมืองเหมือนกับจินเจิ้งเหอ แล้วเลือกที่จะไปเป็นนักธุรกิจ หลายปีมานี้คอยทำงานอยู่นอกบ้านมาตลอด กลับเข้าบ้านน้อยมาก ดังนั้นจึงไม่ใส่ใจการมอบหมายของคุณท่านจินเท่าไหร่นัก เพียงแค่เคยได้ยินชื่อเฉินไต้ซือ แต่ไม่ได้รู้จักเฉินโม่
เห็นว่าเฉินโม่ไม่พูดอะไรเลย หูเหวินเหว่ยที่อยู่ข้างกายที่ตะคอกด่า “ไอ้หนุ่ม คุณชายใหญ่จินกำลังถามนายอยู่นะ? นายหูหนวกหรือไง?”
เฉินโม่เหลือบมองหูเหวินเหว่ย แล้วพูดนิ่งๆว่า “เสียงดัง!ตบปากซะ!”
เฉินซงจื่อก้าวเข้าไปใกล้ ตบหน้าหูเหวินเหว่ยดังเพี๊ยะๆติดต่อกันหลายที ตบจนใบหน้าของหูเหวินเหว่ยบวมเป่ง
“เฉินโม่ ไอ้ขยะอย่างแกกล้าตบหน้าพ่อฉัน ฉันจะฆ่าแกซะ!”
หูเจี้ยนหวาโมโหจนเสียสติ ลืมไปแล้วว่าตัวเขาเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินโม่ แต่ก็พุ่งเข้าไปใส่
เฉินโม่ขี้เกียจแม้กระทั่งมองเขา พูดนิ่งๆว่า “พูดจาหยาบคาย ตบปาก!”
เฉินซงจื่อสายตาเย็นชา แล้วก็ตบหน้าหูเจี้ยนหวาดังเพี๊ยะๆอีกหลายทีจนตาลาย สติเบลอจนแยกทิศทางไม่ออก
มองดูพ่อลูกตระกูลหูที่ล้มอยู่บนพื้น ทุกคนต่างก็คิดในใจว่า “ไอ้หนุ่มคนนี้มันบ้าไปแล้วงั้นหรอ!กล้าทำร้ายคนตระกูลหู แล้วยังทำต่อหน้าคุณชายใหญ่จินด้วย!”
ถานชิวเซิงรู้สึกสะใจมาก แอบคิดในใจว่า “สะใจ สะใจจริงๆ!”
แต่ไม่นานเขาก็แอบกังวลขึ้นมา “เสี่ยวโม่ทำร้ายคนต่อหน้าคุณชายใหญ่ตระกูลจิน จะต้องมีปัญหากับคุณชายใหญ่จินแน่นอน แล้วต่อจากนี้จะทำยังไงดีละ?”
ถานกวงเย่าคิดรอบคอบมากกว่า ขมวดคิ้วเล็กน้อย การกระทำของเฉินโม่บุ่มบ่ามมากเกินไปแล้ว ถึงแม้คนที่เขาทำร้ายจะเป็นพ่อลูกตระกูลหู แต่ก็เท่ากับตบหน้าคุณชายใหญ่จิน!
พ่อลูกหูเหวินเหว่ย โมโหจนตาแดงเดือดดาล แทบอยากจะกลืนกินเฉินโม่ แต่กำลังของเฉินโม่เมื่อกี้พวกเขาก็ได้เห็นแล้ว อีกอย่างข้างกายยังมีนักบู๊ที่ความสามารถไม่ธรรมดาอีกคน พวกเขาจึงไม่กล้าทำอะไร
“คุณชายใหญ่จินครับ ไอ้หนุ่มคนนี้เหิมเกริมเกินไปแล้ว ช่างกล้าทำร้ายคนอื่นต่อหน้าคุณ คุณจะต้องช่วยพวกผมด้วยนะครับ!” หูเจี้ยนหวาร่ำไห้เสียงดัง เหมือนดั่งภรรยาที่ถูกรังแกแล้วหนีกลับบ้านแม่
สายตาของจินเคอหนิงเย็นยะเยือก เป็นครั้งแรกที่มีคนรู้ฐานะตัวตนของเขาแล้ว แต่ยังไม่ให้เกียรติเขาเช่นนี้
“ไอ้หนุ่ม เห็นว่าตัวเองมีฝีมือการต่อสู้เล็กน้อย ก็กล้าไม่วางฉันไว้ในสายตาเช่นนี้ ตอนนี้ฉันจะสั่งสอนนายว่าควรทำตัวยังไง!”
“จับตัวไว้!” จินเคอหนิงโบกมือ ชายหนุ่มหลายคนด้านหลังก็เข้ามาล้อมไว้ในทันที
จินเคอหนิงยิ้มเยาะ “คนพวกนี้ที่พ่อฉันหามาล้วนเป็นนักบู๊ มีหนึ่งในนั้นเป็นถึงยอดฝีมือของนักบู๊แดนในชั้นรู้ความ ต้องมาจัดการกับคนที่มีฝีมือต่อสู้เล็กน้อยอย่างพวกนายนั้นมันเหมือนกับขี่ช้างจับตั๊กแตน!”
แต่ว่าไม่นาน รอยยิ้มของเขาก็นิ่งค้าง
เฉินซงจื่อเพียงแค่ยิ้มเยาะทีเดียว ลมหายใจที่ยิ่งใหญ่ได้ระเบิดออกมา แล้วนักบู๊พวกนั้นก็คุกเข่าลงพื้น ตัวสั่น ตะโกนว่า “ท่านปรมาจารย์ไว้ชีวิตด้วยครับ!”
ส่วนเฉินโม่ เพียงแค่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ได้ขยับเขยื้อนใดๆ
จินเคอหนิงกลายเป็นแค่ตัวตลก!