“ทุกคนเป็นอะไรกัน? จำฉันไม่ได้เหรอ? ฉันคือเย่เซิ่งเทียนไง”
เย่เซิ่งเทียนไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติ อันที่จริงเขาไม่ได้คิดไปทางนั้นด้วยซ้ำ
ก็ไม่เป็นเจอเพื่อนร่วมชั้นเรียนมาหลายปี ใช้เวลาอยู่ในห้องเรียนเดียวกันมาสี่ปี ต่อให้เมื่อก่อนเคยมีเรื่องไม่มีความสุขกันบ้าง ตอนนี้ก็กลายเป็นความทรงจำที่ดีไปแล้ว
หลินจื้อเผิงเป็นคนทำลายความกระอักกระอ่วนนี้ก่อน และพูดว่า: “อ่าว เย่เซิ่งเทียนมาแล้ว รีบนั่งลงสิ แต่ว่านายก็วางมาดใหญ่เกินไปนะ ให้ทุกคนรอนาย นายว่านายเป็นคนใหญ่คนโตก็ว่าไปอย่าง อยู่ในสภาพแบบนี้ก็กล้าให้ทุกคนรอ อย่างนี้ก็ต้องลงโทษดื่มเหล้าขาวสามแก้ว”
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ตัวเองเพิ่งมาถึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หลินจื้อเผิงพูดเยาะเย้ยถากถางให้ขยะแขยงใคร?
แต่ว่าเขาก็ไม่ได้สนใจ เนื่องจากว่าตัวเองมาสาย ก็พูดว่า: “ไม่มีปัญหา มาๆๆๆ ทุกคนมาดื่มด้วยกัน ฉันขอโทษทุกคนด้วย”
อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา
แต่กลับรอดูเรื่องสนุก
ก็เหมือนกับดูเรื่องสนุกเรื่องหนึ่ง
เย่เซิ่งเทียนก็ค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก แก้วเหล้าในมือจะวางก็ไม่ใช่ ดื่มก็ไม่ใช่ ทำได้เพียงพูดล้อเล่นว่า: “ดูเหมือนว่าสามแก้วนี้ต้องดื่มแล้ว อยากจะหลอกล่อให้ผ่านพ้นไปได้ก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ”
หลังจากพูดจบ เย่เซิ่งเทียนดื่มไปสามแก้วติดต่อกัน และพูดว่า: “ขอโทษด้วยจริงๆ เมื่อกี้นี้ไปส่งลูก”
เมื่อเห็นเย่เซิ่งเทียนดื่มหมด หลินจื้อเผิงก็ออกปากพูดอีกครั้ง และพูดอย่างยิ้มเยาะ: “ฉันว่าเย่เซิ่งเทียน เมื่อกี้นี้ฉันบอกว่าสามแก้ว คือคนสามแก้ว แบบนี้ถึงจะดูมีความจริงใจ”
“ถูกต้อง เย่เซิ่งเทียน นายให้พวกเรารอนานขนาดนี้ ต้องสามแก้วต่อหนึ่งคน”
หลี่เชี่ยนที่อยู่ข้างๆก็พูดให้เรื่องลุกลามไปใหญ่โตว่า: “ลูกผู้ชายห้ามพูดว่าไม่ได้ ใช่มั้ย? ถ้านายเป็นลูกผู้ชาย ก็สามแก้วต่อหนึ่งคน พวกเราก็ยอมรับคำขอโทษของนาย”
จากนั้น หลี่เชี่ยนก็ขยิบตาให้คนอื่นๆ
“จื้อเผิงและหลี่เชี่ยนพูดถูก เย่เซิ่งเทียน เหล้านี้นายต้องดื่ม”
“นายดื่มให้กับพวกเราคนละสามแก้วก่อน พวกเราค่อยดื่มด้วยกันกับนาย”
ซินซูจวนมีรอยยิ้มลึกลับบนใบหน้า ในสายตาก็แฝงไปด้วยดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อย
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย กวาดสายตามองบนตัวของเพื่อนร่วมชั้นเรียนเหล่านี้
รวมทั้งหมดสิบคน ถ้าดื่มคนละสามแก้วไป ก็ต้องดื่มสามสิบแก้ว
ยังคงใช้ถ้วยเบียร์ด้วย สามสิบแก้วก็หลายกิโลกรัม
เหล้าขาวหลายกิโล เย่เซิ่งเทียนดื่มไม่ไหว ยิ่งไปกว่านั้นด้วยความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ ดื่มเหล้าขาวยังไงก็ไม่เมา
แต่ว่าเหล้านี้ได้เปลี่ยนรสชาติแล้ว!
นี่ไม่ใช่ดื่มลงโทษ แต่เป็นการรังแกคน!
“เย่เซิ่งเทียน นายไม่ใช่ว่าขี้ขลาดนะ? เมื่อก่อนนี้ นายก็เป็นคุณชายอย่างสง่าผ่าเผย สภาพครอบครัวสู้เมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ขนาดความกล้าหาญก็น้อยลงเหรอ? ถ้านายดื่มไม่ไหว นายก็คุกเข่าลงมา เลียรองเท้าให้ดาวมหาลัยซิน พวกเราก็จะปล่อยนายไป ว่ายังไง?”
หลังจากที่หลินจื้อเผิงพูดจบ หัวเราะเสียงดังขึ้นมา
“เย่เซิ่งเทียน นายไม่กล้าเหรอ? ไม่กล้าดื่มงั้นก็เล่นเกมกัน เลียรองเท้า ถึงยังไงก็เป็นเล่นเกม ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ใครให้นายมาสายที่สุด”
หลี่เชี่ยนและเพื่อนร่วมชั้นเรียนหลายคน พูดคุยกันอย่างดุเดือด
“ถ้าหากฉันไม่ทำล่ะ?”
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างราบเรียบ
“นายไม่มีปัญญาเล่นเหรอ? อย่าน่าเบื่อแบบนี้ได้หรือเปล่า? พวกเราเรียกนายมาร่วมงานเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้นเรียน นี่เป็นการให้เกียรตินาย อย่าไม่ให้เกียรติกันสิ”
หลินจื้อเผิงราวกับจะเหนือกว่าระดับหนึ่ง พูดด้วยท่าทางทะนงได้ใจ
เคยเป็นคุณชายอันดับหนึ่งของเมืองเฉียนถังมาก่อน ตอนนี้โดนตัวเองสั่งสอนเหมือนหลานชาย ความรู้สึกแบบนี้สุดยอดจริงๆ
หลี่เชี่ยนพูดอย่างดูเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม: “เอาล่ะๆ ทุกคนล้อเล่นกับนาย นายยังจริงจังเหรอ? นายน่าเบื่อจริงๆ ช่างเหอะ ในเมื่อมาแล้ว งั้นก็นั่งลงเถอะ พวกเราก็ไม่ขาดแคลนการดื่มคำนี้ของนาย”
เย่เซิ่งเทียนหรี่ตาลงเล็กน้อย
ดูเหมือนว่า นี่มุ่งเป้ามาที่ตัวเอง
ช่างเถอะ ถ้าหากพวกนายรู้ตัว ฉันก็จะถือว่าพวกนายเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน
ถ้าหากตัวพวกนายเองที่หาเหาใส่หัว ถ้าอย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่ถือว่าพวกนายเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน
พวกนายต้องการให้เป็นแบบนี้ อย่าหากว่าฉันต้องการให้เป็นแบบนั้น