ตอนที่ 1299 ชำระแค้น (9)
กรอบ กรอบ……
เสียงฟันเคี้ยวบดขยี้กระดูกดังขึ้นที่ด้านบนผาสุดสวรรค์ ขณะที่เสี่ยวเจว๋กัดผ่านซี่โครงของผู้อาวุโสฮุยเข้าไป
ผู้อาวุโสฮุยไม่สามารถส่งเสียงได้ แต่ความเจ็บปวดแล่นผ่านเส้นประสาททุกเส้นในร่างของเขาอย่างชัดเจน ความเจ็บปวดได้ทำให้ใบหน้าของเขาซีดขาวราวแผ่นกระดาษ ดวงตาของเขาแดงก่ำทันที
กระดูกซี่โครงถูกฟันกัดไปทีละท่อน หัวใจที่สูญเสียแนวป้องกันสุดท้ายไปก็ถูกเปิดเผยออกมาอย่างไร้การป้องกันใดๆ
‘หมับ!’
มือเล็กๆของเสี่ยวเจว๋คว้าหัวใจที่ยังคงเต้นอยู่ และด้วยกรงเล็บที่เหมือนใบมีดแหลม เขากระชากมันออกมาทันที!
เล็บตัดผ่านหลอดเลือดแดงทั้งหมดที่เชื่อมต่อกับหัวใจสีแดงสด และในขณะที่มันยังเต้นเป็นจังหวะอยู่นั้นเอง เขาก็กระชากมันออกจากอก!
บนหน้าอกของผู้อาวุโสฮุยมีรูขนาดใหญ่เปิดกว้าง เลือดไหลทะลักออกมาไม่หยุด มันไหลไปตามร่างกายของเขาและหยดจากปลายเท้าของเขาลงบนพื้น
จากนั้นร่างเล็กๆของเสี่ยวเจว๋ก็ตีลังกากลับหลังลงไปที่พื้นอย่างคล่องแคล่ว เขากำหัวใจของผู้อาวุโสฮุยเอาไว้ในมือ ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าของสัตว์ร้าย
บนใบหน้าเล็กๆนั่น มีหยดเลือดกระเซ็นเปื้อนอยู่ ทำให้ใบหน้าไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อยดูเหมือนสัตว์ที่ดุร้าย
เขาไม่ได้มองผู้อาวุโสฮุยอีก แต่ถือหัวใจเอาไว้ในมือทั้งสองข้าง แล้วเดินไปที่ป่าทึบ
“นายท่านเจว๋ ให้ข้าตามไปไหมขอรับ?” เย่ฉาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ขณะที่เฝ้าสังเกตการกระทำของเสี่ยวเจว๋
จวินอู๋เหยาส่ายหน้าและพูดว่า “ปล่อยเขาไป ถึงยังไง……” สายตาของเขามองกลับไปที่ร่างโชกเลือดของผู้อาวุโสฮุย “ชายคนนี้ก็ยังไม่ตายไปอีกสักพัก”
หัวใจของเขาถูกกระชากออกไปอย่างไร้ความปรานี แต่ผู้อาวุโสฮุยก็ยังคงหายใจอยู่อย่างน่าอัศจรรย์ แต่ความทรมานจากอสูรโลหิตยังคงเล่นงานเขาอยู่ ตราบใดที่จวินอู๋เหยาต้องการ เขาก็จะไม่ตาย แต่ก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เช่นกัน!
จวินอู๋เสียกับสหายของนางยังคงรออยู่ในป่า และแม้ว่าเฉียวฉู่จะสงสัยมากว่าจวินอู๋เหยาทำอะไร แต่ความรู้สึกของเขาบอกว่าความอยากรู้อยากเห็นคืออันตราย ถ้าเขายังดื้อด้านอยากรู้ เรื่องคงจบไม่สวยแน่ เขาจึงนั่งลงก่อกองไฟ แล้วพวกเพื่อนๆก็พากันมารวมตัวรอบกองไฟเพื่อจัดการข้าวของที่พวกเขาจะใช้ปีนลงไปที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์
จวินอู๋เสียเริ่มแจกจ่ายยาที่นางเก็บไว้ในกระเป๋ามิติให้กับเพื่อนๆ ก่อนที่จะออกเดินทาง นางได้ปรุงยาเอาไว้หลายชนิดตามสถานการณ์ต่างๆที่เคยเห็นที่ผาสุดสวรรค์ก่อนหน้านี้
“พี่ชายตัวน้อย……”
ทันใดนั้น เสียงของเสี่ยวเจว๋ก็ดังขึ้นจากด้านหลังของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียหันหน้ากลับไป และแข็งทื่อทันที
เด็กน้อยไร้เดียงสายืนนิ่งอยู่ข้างหลังนาง แต่บนร่างกาย ใบหน้า และมือของเขา ล้วนเปื้อนเลือดสีแดงสด ใบหน้าที่เปื้อนเลือดนั่นมีรอยยิ้มสดใสไร้เดียงสา เขายืนถือหัวใจสดๆสีแดงเอาไว้ในมือ พลางมองจวินอู๋เสียด้วยแววตาคาดหวัง
จวินอู๋เสียมองเสี่ยวเจว๋ด้วยความประหลาดใจ นางจ้องมองร่างเล็กๆที่เปื้อนเลือดเต็มไปตัวไปหมด ตรงข้ามกับภาพของจักรพรรดิน้อยที่ขี้กลัวซึ่งอยู่ในความทรงจำของนาง แต่รอยยิ้มบนใบหน้านั้นยังคงเป็นรอยยิ้มที่นางคุ้นเคย
จวินอู๋เสียตะลึงค้าง ขณะที่เฉียวฉู่กับคนอื่นๆก็ตกตะลึงไม่ต่างกันเมื่อเห็นสภาพของเสี่ยวเจว๋
ใครจะคิดว่าเด็กน้อยที่มักจะวิ่งหนีไปร้องไห้เมื่อโดนเฟยเหยียนจ้องเอาทีเดียว จู่ๆจะปรากฏตัวตรงหน้าพวกเขาด้วยสภาพแบบนั้น
เลือดบนตัวเขายังเปียกอยู่เลย ของเหลวข้นเหนียวนั่นไหลผ่านนิ้วของเขาและหยดลงบนพื้น
ในช่วงเวลาแห่งความเงียบ เสียงจะดังชัดเจนเป็นพิเศษ
รู้สึกเหมือนเสียงจากเลือดทุกหยดกระทบลงบนหัวใจของพวกเขา
“พี่ชายตัวน้อย นี่…..ให้ท่าน……” เสี่ยวเจว๋พูดขึ้นด้วยดวงตาไร้เดียงสาเป็นประกาย มือที่ถือหัวใจสดๆยื่นมาให้ตรงหน้าจวินอู๋เสีย รอยยิ้มของเขาบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่เป็นความไร้เดียงสาที่ชุ่มไปด้วยเลือด