บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 208
เมเรดิธไม่สนใจว่าตาแก่วิทแมนจะคิดอย่างไร สิ่งสำคัญสำหรับเธอคือการที่เจเรมี่คิดยังไง
ดวงตาที่วาววับของเธอหันไปมองชายผู้เย็นชา “คุณเชื่อใจฉัน ใช่มั้ย เจเรมี่?”
น้ำเสียงของเมเรดิธนุ่มนวลขณะที่เธอเอื้อมมือไปจับมือเจเรมี่ พยายามให้เขาเชื่อในตัวเธอ
แต่สิ่งที่เธอได้รับคือสายตาที่เย็นชาเต็มไปด้วยความสงสัยซึ่งกวาดมองใบหน้าของเมเรดิธ อย่างรวดเร็วจากมุมตาของเขา เขาเดินจากไป โดยไม่ให้คำตอบกับเธอ
“เจเรมี่ เจเรมี่…”
ความรู้สึกเจ็บปวดทำให้น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาอย่างพร้อมเพียงกันขณะที่เมเรดิธเฝ้ามองร่างที่กำลังเดินหนีไปของเจเรมี่
เอโลอิสเริ่มปลอบโยนเธออย่างเห็นอกเห็นใจ “ไม่เป็นไร เมเรดิธ เจเรมี่เป็นคนฉลาด แม่แน่ใจว่าเขาจะไม่ตกหลุมพรางคำโกหกแบบนี้!”
เมเรดิธพยักหน้าและเช็ดน้ำตา “หนูจะตามไปดูเขาค่ะคุณแม่”
“เมเรดิธ” เอโลอิสถอนหายใจอย่างเศร้า ๆ เธอส่งสายตา ไปทางมาเดลีนด้วยความไม่พอใจ
เมื่อสิ้นสุดการจ้องมองที่น่ารังเกียจของเอโลอิส มาเดลีนพบว่าตัวเองยิ้มและเดินผ่านไปโดยไม่สนใจ “ถ้าสิ่งที่อยู่ในความทรงจำของฉันยังดีอยู่ คุณเองมั่นใจมากว่าคุณได้เห็นว่ามาเดลีนหน้าด้านและโหดเหี้ยมแค่ไหน ใช่ไหม คุณนายมอนต์โกเมอรี? แต่ความจริงได้ถูกเปิดเผยออกมาเป็นอย่างอื่น ลูกสาวที่มีค่าของคุณคนนี้ดูเหมือนคนน่ากลัวที่คุณกล่าวหาไว้มากกว่าอีกนะคะ”
“เธอ…อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระ วีล่า ควินน์ หรือจะให้ฉันจะฟ้องเธอในข้อหาหมิ่นประมาท!”
“มาเดลีนไม่ควรเป็นคนที่ฟ้องร้องเหรอหากมีเรื่องอะไรเช่นนี้? ลูกสาวของคุณเป็นคนที่จ้างคนอื่นมาใส่ร้ายความบริสุทธิ์ของเธอและตีกรอบสร้างเรื่องให้เธอเป็นคนลักพาตัว”
“เธอ…”
มาเดลีนรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากแก้แค้นหรือพูดอะไรต่อหลังจากเห็นเอโลอิสปลอบโยนและยืนหยัดเพื่อปกป้องเมเรดิธ
ทั้งที่ความจริงถูกเปิดเผย แต่เอโลอิสยังคงเลือกที่จะปกป้องและเชื่อมั่นในตัวเมเรดิธอยู่ดี
ทุกคนชอบบอกตัวเองว่ามีเหตุผล แต่ความรู้สึกก็เป็นสิ่งที่เห็นแก่ตัวมาโดยตลอด สิ่งที่เห็นแก่ตัวมากจนอาจทำให้คุณตาบอดจากขาวเป็นดำ จากสิ่งผิดเป็นถูก
มาเดลีนยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะหันกลับมาและเดินจากไปพร้อมกับแก้วไวน์ในมือ
ตกกลางคืนสายลมฤดูร้อนอ่อน ๆ ลูบไล้แก้มของมาเดลีน
ขณะเดินผ่านทางเดิน เธอพบว่าตัวเองกำลังมองไปที่ภาพเงาที่คุ้นเคยซึ่งเอนกายแนบระเบียงสุดทางเดิน
ตรงข้ามคือราวบันไดที่มีกระจกสะท้อนของร่างสูงที่ยืนอยู่อย่างสว่าของเจเรมี่ แก้วไวน์ถูกคีบอยู่ระหว่างนิ้วของชายคนนั้น และมีไวน์แดงขวดหนึ่งอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเขา
เขายกแก้วขึ้นอย่างเงียบ ๆ ลูกกระเดือกกระดกขึ้นขณะยกดื่มไวน์ในแก้ว
สายลมยามค่ำคืนพัดมาอีกครั้ง ทำให้ผมสีน้ำตาลเข้มของเขาปลิวไสว
ภายใต้ความมืดของเวลากลางคืน มาเดลีนจ้องมอง ความเศร้าโศกอย่างหนักที่ดูเหมือนจะหยั่งรากลึกลงในดวงตาที่หลบตาและคิ้วที่ขมวดของเขาขณะนั้น
‘คุณกำลังโทษตัวเองใช่ไหม เจเรมี่่?
‘หรือคุณเสียใจกับสิ่งที่คุณทำไป?’
มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ
เจเรมี่เงยหน้าขึ้นช้า ๆ เมื่อเขาได้ยินเสียงกระแทกเท้าส้นสูงของเธอ
“คุณกำลังดื่มความทุกข์ให้หมดไป ใช่ไหม คุณวิทแมน? บางทีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้อาจทำลายอารมณ์ของคุณ?” มาเดลีนถามอย่างไม่จริงจัง และเดินไปหาเจเรมี่ “คุณดูเหมือนว่าคุณต้องการเพื่อนนะ คุณวิทแมน ถ้างั้นฉันดื่มกับคุณด้วยได้ไหม?”
มาเดลีนหมุนแชมเปญในมือของเธอเบา ๆ และเอื้อมมือไปชนแก้วของพวกเขาเข้าด้วยกัน มีเพียงเจเรมี่เท่านั้นที่จะดึงข้อมือเธอไว้ก่อนที่แก้วของพวกเขาจะได้สัมผัสชนกัน
ด้วยความสงสัย เธอจ้องไปดวงตาเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในดวงตาของเจเรมี่แแม้ว่าจะถูกเคลือบไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ตาม
“คุณวิทแมน?”
“คือเธอ เธอไม่ใช่เหรอ? มาเดลีน”