บทที่ 306
จินเคอหนิงกลับไม่คิดเช่นนี้ เนื่องจากเขาไม่ได้บอกเรื่องที่เกิดให้กับคุณปู่ของตัวเองฟัง เหตุผลที่คุณปู่เข้าไปหาเฉินโม่มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือทั้งสองคนรู้จักกันมาก่อนแล้ว
ทันใดนั้นภายในใจของจินเคอหนิงก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี อดไม่ได้จึงหันหน้าไปหาจินเจิ้งเหอพ่อของตัวเอง พบว่าสายตาของจินเจิ้งเหอมองตรงไปทางด้านหน้า ในแววตาเต็มไปด้วยความเคารพนับถือ!
ส่วนคนที่อยู่ในสายตาของจินเจิ้งเหอ นอกจากเฉินโม่แล้ว ก็ไม่มีใครอีก
“นี่มันอะไรกัน? หรือว่า….” สีหน้าของจินเคอหนิงดูแย่อย่างมาก เขาคิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง
ยังไม่ได้ที่จินเคอหนิงจะได้สติ ทันใดนั้นคุณท่านจินก็โค้งคำนับ พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “กระผมจินโจงรุ่นพาตัวหลานไม่รักดี มาเพื่อขอขมาคุณเฉินโดยเฉพาะครับ!”
กระฮึ่ม!
ทุกคนรู้สึกเหมือนมีเสียงฟ้าผ่าเข้าสมอง สมองตื้อไปหมด
ถานกวงเย่าสีหน้าตกตะลึง มองเฉินโม่ด้วยสายตาซับซ้อน ชายหนุ่มตรงหน้าให้เซอร์ไพรส์กับเขามากมายจริงๆ!
ถานชิวเซิงถึงกับนิ่งอึ้ง มองดูเหมือนเฉินโม่อย่างกับมนุษย์ต่างดาว
พ่อลูกตระกูลหูตกใจถึงขั้นที่ตาเกือบจะถลนออกมา นี่คือคุณท่านจินเชียวนะ ผู้ควบคุมตระกูลจินแห่งฮ่านหยาง เขาจะมาขอขมากับไอ้ขยะตัวหนึ่งในอำเภอเล็กๆได้ยังไงกัน!
จินเคอหนิงสีหน้าขาวซีด แทบอยากจะหาหลุมมุดแผ่นดินหนี เขาคาดเดาตัวตนของเฉินโม่ได้ในทันที
“เฉินไต้ซือ เขาก็คือเฉินไต้ซือ!”
“ตลกสิ้นดี เมื่อกี้ฉันใช้ชื่อเสียงที่น่าเกรงขามของเฉินไต้ซือมาข่มขู่ตัวเฉินไต้ซือเอง!”
จินเคอหนิงรู้สึกว่าหน้าของตัวเองกำลังร้อนผ่าว ทั้งสำนึกผิด อารมณ์เสีย และละอายใจ ความรู้สึกต่างๆเข้ามารุมเร้า โจมตีซะจนคุณชายใหญ่จินผู้สูงส่งถึงกับอับอายยับเยิน
เฉินโม่สีหน้านิ่งเฉย “คุณท่านจินไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ คุณไม่ได้ผิด ผมต้องการเพียงแค่ผู้ทำความผิดเท่านั้น”
เมื่อคุณท่านจินได้ฟัง ก็รู้ทันทีว่าเฉินโม่ยังโมโหอยู่ ทันใดนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึม “คุณเฉินครับ ไม่ทราบว่าลูกหลานคนใดในตระกูลจินของผมทำผิดต่อคุณครับ ผมจะสั่งสอนให้คุณพอใจแน่นอนครับ!”
สายตาของเฉินโม่มองไปยังจินเคอหนิงที่สีหน้าซีดเซียว “คุณชายใหญ่จินท่านนั้นครับ”
“ผมควรจะคาดเดาได้แต่แรกแล้วว่าเป็นเขา ทั้งตระกูลจินคงจะมีแค่เขาเท่านั้นที่ไม่รู้จักคุณ!” คุณท่านจินหันหน้าไปด้วยความโมโห ตะโกนว่า “เคอหนิง มานี่!”
จินเคอหนิงอึ้งไปเล็กน้อย สองขาหนักอึ้งเหมือนเต็มไปด้วยเหล็ก แต่ก็ยังก้าวเดินไปหา
“คุกเข่าลงซะ!” คุณท่านจินตะคอก
จินเคอหนิงตกใจจนรีบคุกเข่าลงกับพื้น “คุณเฉินครับ ผมมีตาหามีแววไม่ ทำผิดต่อคุณขอโปรดคุณเฉินให้อภัยด้วยครับ!”
เฉินโม่ส่ายหัว “นายไม่ได้ทำผิดต่อฉัน แต่เรื่องที่นายกระทำต่อเพื่อนของฉัน มันมากเกินไปจริงๆ”
“ชิวเซิง ก่อนหน้านี้เขาทำยังไงกับนาย ตอนนี้นายทำคืนอย่างเดิมซะ วางใจได้ ถ้าหากหลังจากนี้เขากล้ามาแก้แค้นนาย ฉันรับประกันว่าจะทำให้มันไม่ได้เห็นตะวันในวันพรุ่งนี้!”
คุณท่านจินรู้สึกตกใจ เขาคิดมาตลอดว่าถึงแม้ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเฉินโม่จะไม่นับว่าสนิทสนมกันมาก แต่ก็ลึกซึ้งมากว่าเพื่อนทั่วไปอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ดูแล้ว คุณท่านจินคงจะให้ความสำคัญตัวเองมากเกินไป
เพื่อเพื่อนของตัวเอง กลับไม่สนใจที่จะต้องฆ่าจินเคอหนิงทิ้ง คุณท่านจินรู้ดีว่าเมื่อก่อนเขาดูถูกความน่าเกรงขามของท่านปรมาจารย์คนหนึ่งเกินไป
ปรมาจารย์ ห้ามมีปัญหาด้วยเด็ดขาด!
จินเคอหนิงตกใจจนตัวสั่น เจตนาฆ่าในสายตาของเฉินโม่ไม่ใช่แค่การข่มขู่แน่นอน เขากล้าฆ่าตัวเองทิ้งจริงๆ
“คุณเฉิน ผมไม่ทราบว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณครับ ไม่อย่างนั้นผมไม่มีทางกล้าทำเช่นนั้นกับเขาแน่นอนครับ!”
คุณท่านจินต่อว่าด่าทอ “หุบปากซะทำตามความต้องการของคุณเฉินซะ!”
ถานชิวเซิงยังไม่ทันได้สติจากความตกตะลึง วันนี้เฉินโม่ให้ความตกใจกับเขามากเกินไปจริงๆ เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเพิ่งรู้จักเฉินโม่เป็นวันแรก
ถึงแม้ว่าในตอนนั้นที่ถานชิวเซิงถูกไล่ออกมาแทบอยากจะฆ่าพวกกลุ่มคุณชายใหญ่จินทิ้งก็จริง แต่ตอนนี้ให้เขามาแก้แค้นคุณชายใหญ่จินขึ้นมาจริงๆ เขากลับทำไม่ลง
“เสี่ยวโม่ ช่างเถอะ ฉันปล่อยวางแล้วละ”
เฉินโม่ส่ายหัว “ฉันบอกแล้ว จะต้องเรียกร้องความยุติธรรมคืนนายให้ได้ ผมเฉินโม่คนนี้ พูดแล้วต้องทำให้ได้!”
“คุณท่านจินครับ เพื่อนของผมไม่เต็มใจจะลงมือเอง อย่างนั้นผมก็มอบเขาให้กับคุณ หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวังนะครับ”