บทที่ 307
ถานชิวเซิงมองเฉินโม่ ตื้นตันจนน้ำตาไหล ตอนนั้นที่เฉินโม่บอกจะเรียกร้องความยุติธรรมให้กับเขา เขายังคิดแค่ว่าเฉินโม่พูดเพื่อต้องการปลอบใจเขา จึงจงใจพูดออกมา
ถึงขั้นที่เขาลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ แต่เฉินโม่ยังจำได้มาเสมอ
คุณท่านจินสีหน้าเคร่งขรึม ทำความเคารพต่อเฉินโม่ “คุณเฉินวางใจได้ครับ ข้าจะทำให้คุณพึงพอใจอย่างแน่นอนครับ!”
คุณท่านจินเหลือบมองจินเคอหนิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น หันหลังทิ้งท้ายประโยคหนึ่งว่า “ตามฉันมา”
จินเคอหนิงสีหน้าซีดเซียว เดินตามคุณท่านจินไปอย่างเงียบเชียบ
คุณท่านจินมองจินเจิ้งเหอ “เจิ้งเหอ เขาเป็นลูกชายของนาย ปล่อยให้นายจัดการตามกฎตระกูลเอง!”
จินเจิ้งเหอเงยหน้าขึ้น พูดอย่างหวาดกลัวว่า “กฎตระกูล!คุณพ่อครับ บทลงโทษนี้มันจะหนักเกินไปหรือเปล่าครับ?”
คนตระกูลจินที่อยู่ด้านข้างเองต่างก็สีหน้าตกตะลึง ต่างก็ร้องขอความเมตตา
“คุณพ่อครับ ใช้ไม่ได้นะครับ!”
จินเคอหนิงตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้น ร้องโอดครวญอย่างไม่สนใจภาพลักษณ์ “คุณปู่ครับ ไม่นะครับ ตอนนั้นผมเพียงแค่เยาะเย้ยเขาไม่กี่คำเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรที่มันเกินไปเลยนะครับ ท่านจำเป็นต้องใช้กฎตระกูลด้วยหรือครับ?”
เห็นได้ชัดว่ากฎตระกูลตระกูลจินนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก ทำเอาคุณชายใหญ่จินที่ยโสโอหังถึงกับหวาดกลัวอย่างมาก
นึกถึงว่าแม้แต่ปรมาจารย์ของตระกูลหลี่ตระกูลมหาอำนาจยังกล้าฆ่าทิ้ง สีหน้าของคุณท่านจินก็เด็ดขาด พูดเสียงเย็นชาว่า “ตอนนี้นายทำผิดต่อเพื่อนของคุณเฉิน ถ้าหากว่านายทำผิดต่อตัวคุณเฉินเอง ไม่จำเป็นต้องให้เขาออกแรงเอง แต่ฉันจะเอาชีวิตของแกด้วยตัวฉันเอง!”
“คุณปู่ครับ!” จินเคอหนิงสีหน้าไม่กล้าเชื่อ เพียงแค่เพราะมีปัญหากับเฉินโม่ แม้แต่คุณปู่ที่รักและเอ็นดูเขามาตลอด กลับไม่เสียดายที่จะต้องฆ่าเขาทิ้ง!
ทุกคนในตระกูลจินต่างก็ตกตะลึง แล้วหันไปมองเฉินโม่อีกครั้ง ภายในใจของพวกเขา ระดับความสำคัญของเฉินโม่ได้สูงขึ้นกว่าเดิมอีกขั้น!
จินเจิ้งเหอสีหน้าเจ็บปวด มองดูจินเคอหนิง พูดเสียงเข้มว่า “หนิงเอ๋อร์ ครั้งนี้ก็ถือซะว่าให้บทเรียนกับแก ต่อไปก็จำไว้ให้ดี ว่าห้ามทำตัวล่วงเกินคุณเฉินอีก!”
จินเคอหนิงทรุดนั่งลงกับพื้นด้วยสีหน้ายอมรับชะตากรรม แววตาหวาดกลัว
จินเจิ้งเหอแววตาเจ็บปวดมองไปที่คุณท่านจิน ถามว่า “คุณพ่อครับ ต้องการใช้กฎตระกูลขั้นไหนครับ?”
คุณท่านจินถอนหายใจ “เห็นแก่ที่เขาทำผิดครั้งแรก งั้นก็ขั้นแรกแล้วกัน!”
จินเจิ้งเหอโล่งใจ หันหลังมองไปที่จินเคอหนิง “รับบทลงโทษกฎตระกูล หักขา!”
จินเจิ้งเหอหันหลังไปหาไม้มาท่อนหนึ่ง มองดูจินเคอหนิง มือถึงกับสั่น
จินเคอหนิงสีหน้าหวาดกลัว “คุณพ่อครับ ไม่นะครับ พ่อขอร้องกับคุณปู่ให้ด้วย ไม่เอานะครับ!”
จินเจิ้งเหอพูดอย่างปวดใจว่า “จะโทษก็โทษที่แกทำตัวยโสโอหัง มีตาหามีแววไม่!”
ปึกๆ!
ทุกคนในตระกูลจินต่างก็ปิดตาลง ทำใจมองดูไม่ได้
“อ๊าก!”
เสียงกรีดร้องของจินเคอหนิง ดังสะท้อนไปทั่วห้องโถง ขาทั้งสองข้างถูกตีจนหัก
ทุกคนในตระกูล ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ การหักขาเช่นนี้ ช่างน่ากลัวเกินไปแล้ว
นี่เป็นแค่กฎตระกูลขั้นแรกของตระกูลจิน อย่างนั้นกฎตระกูลที่ร้ายแรงที่สุด คือการถูกประหารหรือเปล่า?
ทุกคนเพิ่งเข้าใจว่าที่ตระกูลใหญ่สามารถยืนหยัดได้หลายสิบปีถึงร้อยปีนั้น มีความเกี่ยวข้องกับกฎตระกูลที่เคร่งครัดถึงขั้นรุนแรง
ภายใต้กฎตระกูลเช่นนี้ ลูกหลานตระกูลใหญ่พวกนั้นไม่อยากจะขยันยังยาก!
คุณท่านจินหันหลังไปมองเฉินโม่ ทำมือเคารพพูดว่า “คุณเฉินครับ บทลงโทษเช่นนี้คุณพึงพอใจหรือไม่ครับ?”
สีหน้าของเฉินโม่นิ่งเฉยอย่างเดิม ไร้สีหน้าอารมณ์ เนื่องจากจินเคอหนิงเป็นคนของตระกูลจิน ดังนั้นเฉินโม่จึงมอบหมายให้คุณท่านจินเป็นคนจัดการ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าของคุณท่านจิน เพียงแค่การกระทำเมื่อกี้ที่เขาสั่งให้คนมาลงมือทำร้ายเฉินโม่ เฉินโม่ก็สามารถตบเขาให้ตายในฝ่ามือเดียวได้แล้ว
“พอแล้วละ อย่าได้มีครั้งหน้าอีก!” เฉินโม่พูดนิ่งๆ
สีหน้าคุณท่านจินโล่งใจขึ้น “คุณเฉินครับ ถ้าหากไม่มีธุระอะไรแล้ว อย่างนั้นผมก็พาตัวลูกหลานไม่เอาไหนพวกนี้กลับไปก่อนละครับ”
เฉินโม่พยักหน้า “ไม่ส่งละ”
คนตระกูลจิน แบกหามจินเคอหนิงจากไป ทุกคนในห้องโถงต่างก็เหมือนตื่นขึ้นจากฝัน
“คุณท่านจินพาครอบครัวมาไกลจากอู่โจว ก็เพื่อหักขาของคุณชายใหญ่จินด้วยตัวเองต่อหน้าไอ้หนุ่มคนนี้เนี่ยนะ?”
“ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆเลย!”