เมื่อทานข้าวไปได้ครึ่งหนึ่ง เหยาซานซานก็ได้กลายเป็นเพื่อนซี้ในประเทศจีนของเซียวชิงแล้ว เห็นเหยาซานซานยิ้มอย่างมีความสุขแบบนั้น ซูหว่านก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว……
เธอรู้ไหมเนี่ยว่าศัตรูหัวใจของเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ถ้าเธอมีทักษะการอ่านใจล่ะก็ เธอจะไม่มีวันหัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนี้!
“ผมไปห้องน้ำสักครู่นะ”
จู่ๆ ซูรุ่ยที่อยู่ข้างซูหว่านก็ลุกขึ้น บอกกล่าวกับทุกคนแล้วซูรุ่ยก็เดินออกไปจากที่นั่ง ซูหว่านมองเขาตอนที่กำลังเปิดประตู ชายวัยกลางคนในห้องส่วนตัวห้องข้างๆ ก็เดินผ่านประตูของพวกเขาไป~
ดังนั้น แม่ทัพซูนายคิดจะทำอะไรกันแน่
ผ่านไปไม่กี่นาที ซูรุ่ยก็กลับมาด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข เมื่อเห็นท่าทางสงบเสงี่ยมของเขา ซูหว่านก็อดไม่ได้ที่จะเอนตัวเข้าไปกระซิบถามที่ข้างหูของเขา “ไม่ได้ฆ่าใครมาใช่ไหม”
“อา”
ซูรุ่ยหัวเราะเสียงต่ำ “ที่รัก นี่เป็นสังคมที่ปกครองด้วยกฎหมายและผมก็เป็นพลเมืองดีที่เคารพกฎหมายนะ”
ก็ได้ เดิมทีทั้งโลกนี้ก็ไม่มีอาชญากรอยู่แล้วนี่~
เมื่อเห็นซูหว่านและซูรุ่ยกระซิบกระซาบกัน เหยาซานซานซึ่งนั่งห่างไปไม่ไกลก็ยืนขึ้น “ฉันก็ไปห้องน้ำซักครู่”
“รอก่อน ฉันไปเป็นเพื่อน”
เมื่อเซียวชิงที่อยู่ข้างกายเห็นเทพธิดากำลังจะไปห้องน้ำเขาก็รีบลุกขึ้นและวางแผนจะตามไปด้วยทันที
เซียวชิง อย่ายิ้มน่าเกลียดแบบนั้น เค้าก็แค่จะตามเทพธิดาไปเข้าห้องน้ำเอง~
ซูหว่าน “……”
ที่แท้การเข้าห้องน้ำก็เป็นโรคติดต่อได้~
เมื่อเห็นเซียวชิงอาสาตามเธอไปห้องน้ำโดยไม่คาดคิด เหยาซานซานก็รู้ในใจทันที
เหยาซานซาน นี่ศัตรูหัวใจจะเปิดโหมดทะเลาะกันในห้องน้ำหรือเปล่านะ ลงมือได้เต็มที่เลย ฉันจะเล่นเป็นเพื่อนเอง~
ในห้องน้ำหญิง
หลังจากที่เหยาซานซานออกจากห้องน้ำเล็กแล้ว เธอก็ล้างมือ จากนั้นก็แต่งหน้าหน้ากระจกอย่างใจเย็น
ผ่านไปแสนนาน เซียงชิงก็เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเล็กอย่างช้าๆ สวรรค์ เสื้อผ้าผู้หญิงนี่ใส่ยากชะมัด แค่เข้าห้องน้ำยังต้องเปลืองแรงขนาดนี้ เมื่อนึกถึงสมัยนั้น…ช่างเถอะ พูดมากไปก็มีแต่จะเสียน้ำตา
ทันทีที่เซียวชิงเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นเทพธิดาของตัวเองกำลังแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก ช่างเป็นแผ่นดินที่เต็มไปด้วยสาวงามจริงๆ
เธอเดินเข้าไปข้างๆ เหยาซานซานอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ล้างมือไปพลางพูดไปพลางว่า “เธอสวยมากจริงๆ คงมีผู้ชายตามจีบมากมายเลยสินะ เธอมีแฟนหรือยัง”
เซียวชิง ก็ต้องบอกว่าไม่มีอยู่แล้วป่ะ พูดว่าไม่มีสิ~
“ไม่มี”
เหยาซานซานเก็บกระเป๋าเครื่องสำอาง เอนตัวไปทางเซียวชิงแล้วเผยยิ้มสวยหยาดเยิ้ม “แต่ที่จริงฉันมีเป้าหมายแล้วล่ะ เมื่อก่อนเขาชอบฉันมากค่ะ ฉันมั่นใจว่าฉันจะคว้าเขากลับมาให้ได้~”
เซียวชิง “……”
บ้าน่า คงไม่ได้หมายถึงกู้ซูสิงหรอกนะ
ให้ตายสิไอ้แมงดา ไม่สิ เหมือนตัวเองจะเคยคิดว่าจะไม่เรียกเขาแบบนั้นอีกแล้ว แต่ว่า…บ้าจริง เขาแย่งคนในใจฉันไปอีกแล้ว
สุภาพบุรุษไม่แย่งคนรักของคนอื่นหรอกนะ~
เห็นเซียวชิงตะลึงไปด้วยความเจ็บปวด เหยาซานซานถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “คุณเซียวคะ ความจริงแล้วคุณก็รู้ใช่ไหม ถึงแม้ว่าคุณกับซูสิงจะหมั้นหมายกัน แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับคุณเลย และพวกคุณก็ไม่เหมาะสมกัน”
หลังจากเพิ่งผ่านการสืบค้นหาความจริง เหยาซานซานก็ค้นพบแล้วว่าคุณหนูเซียวคนนี้เป็นเพียงแจกันดอกไม้ใบหนึ่ง ไม่มีกำลังสู้รบใดๆ โดยสิ้นเชิง
ดังนั้นเหยาซานซานในเวลานี้ก็ไม่กลัวที่จะพูดเรื่องราวทั้งหมดแล้ว เดิมที่แล้วความรักความชอบพอระหว่างชายหญิงก็ไม่มีอะไรที่ผิด ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอกำลังเล่นอย่างยุติธรรม
เมื่อได้ยินคำพูดของเหยาซานซาน ความหวังเผื่อฟลุ๊คสุดท้ายจากก้นบึ้งหัวใจของเซียวชิงก็ไม่เหลือแล้ว
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบความเย็นชาของกู้ซูสิง แต่ตัวเองก็ไม่มีอะไรไปเทียบกับเขาได้เลยจริงๆ
“อืม เอาเถอะ ที่จริงคุณกู้เองก็ไม่เลว ฉันขออวยพรให้พวกคุณมีความสุขนะ”
เซียวชิงพูดพลางหมุนตัวเดินออกจากห้องน้ำไป ใครก็ไม่ต้องมาเรียกฉันไว้ ปล่อยฉันไว้เงียบๆ ก่อน
ไอ้บ้าเอ้ย ฉันอกหักอีกแล้ว~
เซียวชิงรีบออกจากห้องน้ำ เป็นผลให้เดินหลงเข้าไปในห้องส่วนตัวตามความทรงจำของตัวเอง เมื่อเปิดประตู เซียวชิงก็ตะลึงงันไปเลย…
เวรละ เดินมาผิดที่แล้ว!
คุณหนูใหญ่เซียว! เธอจะทำตัวให้น่าเชื่อถือมากกว่านี้ไม่ได้แล้วใช่ไหม
……
เมื่อเหยาซานซานกลับมาถึงห้องส่วนตัว กู้ซูสิงก็กำลังคุยอยู่กับซูรุ่ย เมื่อเห็นที่นั่งของเซียวชิงยังว่างอยู่ เหยาซานซานก็ประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง
“คุณเซียวยังไม่กลับมาเหรอ”
“คุณเซียวฉิงไม่ได้อยู่กับคุณเหรอ”
เมื่อได้ยินเหยาซานซานถาม ซูหว่านก็ตกตะลึง
“เธอ เธอออกมาก่อนแล้วนะ! เป็นไปได้ไหม…ที่เธอจะเดินไปโทรศัพท์ที่อื่นแล้ว”
ขณะที่เหยาซานซานกำลังพูด กู้ซูสิงที่อยู่ด้านข้างก็ยืนขึ้นทันทีและเดินออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ
นี่…
“ซูสิง!”
เหยาซานซานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงรีบตามออกไปโดยสัญชาตญาณ
โอ๊ะโอ หรือว่าจะมีละครสนุกๆ ให้ดูแล้ว
ซูหว่านเอียงศีรษะและมองไปยังซูรุ่ยที่อยู่ข้างๆ “เซียวชิงวิ่งไปไหนแล้ว”
ด้วยกำลังภายในของซูรุ่ย การฟังเสียงทั่วทุกสารทิศไม่ใช่ปัญหาอะไร ซูหว่านเชื่อว่าทุกอย่างในร้านอาหารในเวลานี้ไม่สามารถหลบหนีไปจากสายตาและหูของแม่ทัพซูได้
“แค่วิ่งไปผิดห้องเฉยๆ ไม่มีเรื่องอะไร กู้ซูสิงจัดการได้”
“โอ๊ะ”
เมื่อได้ยินซูรุ่ยพูด ดวงตาซูหว่านก็เป็นกระกายขึ้น “ทำไมนายไม่ไปห้าม นายไม่รู้เหรอว่าสถานการณ์แบบนี้เป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างพระเอกกับนางเอกในละครรักน้ำเน่าเลยนะ”
“บางครั้ง การตามน้ำไปก็ดีกว่า โดยเฉพาะเมื่อเกี่ยวกับความรู้สึกของคน”
ซูรุ่ยมองซูหว่านด้วยสายตาล้ำลึก “ผมรู้ว่าทำไมคุณถึงอยากเปลี่ยนภารกิจกับผม คุณอยากช่วยผมเพิ่มคะแนน น้ำใจของคุณภรรยานี้ ผมขอรับไว้แล้วกัน แต่ว่า…เซียวชิงนี่น่าสนใจนะ จริงๆ นะ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เหนืออื่นใดเขาคงจะเป็นคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์มากๆ”
คนใสซื่อบริสุทธิ์ อาจจะเป็นคนที่ IQ ไม่ค่อยสูง โชคไม่ค่อยดี บางครั้งเขาอาจจะโทษเทวดาฟ้าดิน หรืออาจจะเสียอกเสียใจที่เกิดความผิดพลาด แต่ว่าคนแบบนี้ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบไหนก็ยังสามารถดำรงชีวิตต่อไปได้
เพราะว่า ในใจของพวกเขามีพื้นฐานของจิตใจที่ดีงานและมีความหวัง
ต้องบอกว่า ช่วงหลายวันมานี้ที่ได้อยู่กับเซียวชิงและวิ่งวุ่นเพื่อใช้ชีวิตแล้ว ทำให้แม่ทัพซูสัมผัสได้ถึงความทุกข์ยากที่คนธรรมดา และยังสัมผัสได้ถึงความสนุกสนานอย่างคนทั่วไปอีกด้วย
ชีวิตคนเราก็ควรได้ลิ้มลองรสชาติทุกรสชาติไม่ว่าเปรี้ยวหวานเค็มเผ็ด
เมื่อได้ยินคำพูดของซูรุ่ย ซูหว่านทำได้เพียงแค่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ใช่ เธอรู้อยู่แล้วว่าเธอจะชนะ ไม่ใช่เพราะว่าเธอมั่นใจในเซียวชิงและกู้ซูสิง แต่เพราะซูหว่านรู้ดีว่าไม่ว่าจะด้วยกระบวนการอะไร ท้ายที่สุดแล้ว ซูรุ่ยก็มักจะยอมให้เธอเสมอ ยอมให้เธอชนะ
ช่วยไม่ได้นี่นะ ผู้ชายของเราดีขนาดนี้ คนอื่นจะมาอิจฉาไม่ได้~
“นี่นายมองออกหมดแล้วสินะ”
ซูหว่านเอนตัว พิงทั้งตัวไปบนแขนของซูรุ่ย “ก่อนเข้าสู่ภารกิจเยี่ยซินเคยถามถึงความสัมพันธ์ของพวกเรา ฉันคิดว่าเธอต้องการป้องกันไม่ให้เกิดอุบัติเหตุ ระหว่างการพิจารณาคดีก็อาจจะผนึกความทรงจำที่เกี่ยวกับนายทั้งหมดในใจฉัน ซูรุ่ย ที่จริงแล้วฉันแอบกลัวนิดหน่อย…”
“กลัวอะไร กลัวคุณชนะผม หรือกลัวว่าคุณจะแพ้ผม”
ซูรุ่ยมองลงมาที่ซูหว่าน เขาแทบจะไม่เคยเห็นท่าทีตื่นตระหนกของซูหว่านเลย
“ฉันก็ไม่รู้ ฉันก็แค่กลัวนิดหน่อย”
ซูหว่านส่ายหัวไปมาแล้วจับแขนของซูรุ่ยไว้โดยไม่รู้ตัว “นายทำเพื่อฉันมามากเกินไปแล้ว คะแนนพวกนี้ไม่ได้มีสำคัญอะไรเลย ฉันอยากรอให้นายสะสมคะแนน เมื่อการพิจารณาคดีจบลงแล้ว พวกเราก็…ถอนตัวออกจากภารกิจกันเถอะ”
ถอนตัวออกจากชีวิตแบบนี้ เดินไปตามทางของตัวเอง ใช้ชีวิตของตัวเอง แล้วไม่ต้องไปเปลี่ยนชีวิตของใครอีก และไม่ต้องโดนคนอื่นเปลี่ยนชีวิตตัวเอง
“ได้”
ซูรุ่ยยกมือขึ้นลูบผมยาวของซูหว่าน ลูบซ้ำไปซ้ำมา อ่อนโยนมากเป็นพิเศษ “ซูหว่าน คุณจำไว้นะ หากมีวันหนึ่งที่ผมจำคุณไม่ได้ คุณเองก็จำผมไม่ได้ ตราบใดที่เรายังได้พบกันในท้องทะเลอันกว้างใหญ่ของผู้คน พวกเราก็จะต้องกลับมารักกันอีกแน่นอน เรื่องนี้ถูกลิขิตมาแล้ว คุณหนีไม่ได้หรอก”
พรหมลิขิตไว้แล้ว ผมรักคุณ
ไม่มีเหตุผลกลใดทั้งนั้น