มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 206
แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่เลี้ยงเด็กชาย เธอคงไม่มีเด็กเลี้ยงแบบเจอรัลด์ แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ได้ยอมรับเองว่าเจอรัลด์เป็นแฟนของเธอ!
จากนั้นวิตนีย์ก็ไม่เคารพเขาอีกต่อไป เธอจ้องไปที่เขาอย่างทระนงตัวราวกับว่าเธอกำลังล้อเลียนเขาว่าเป็นเด็กเลี้ยงของหญิงสาว!
หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด สีหน้าพ่อแม่ของเจนก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว พวกเขาเชื่อจริง ๆ ว่าเจอรัลด์เป็นเด็กเลี้ยง
แม่ของเจนชี้ไปที่เจอรัลด์และพูดว่า “เจน อธิบายมาเดี๋ยวนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเจอรัลด์คนนี้? เขาเป็นเด็กเลี้ยงจริง ๆ หรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ แม่! หนูอธิบายได้!” เจนเริ่มหัวเสีย
การปฏิเสธการแต่งงานเป็นเพียงเรื่องธรรมดา แต่เรื่องต่าง ๆ ได้เปลี่ยนไปในทางที่ผิด
“แม่ไม่ฟังคำอธิบายของเธอ แค่บอกแม่มาว่าเขาใช่ หรือไม่ใช่?” แม่ของเจนถามอย่างฉุนเฉียว
วิตนีย์กอดอกและเดินไปยืนข้าง ๆ คริสเตียน เธอยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลนะ คริสเตียน นายจำเพื่อนที่ยากจนที่ฉันเคยเล่าให้นายฟังได้ไหมคนที่อยู่ในหลักสูตรเดียวกับฉัน? ผู้ชายที่ถูกเขี่ยทิ้งโดยแฟนเก่าของเขาและจากนั้นก็ไปคบกับผู้ชายที่ร่ำรวยน่ะ!”
“หลังจากนั้น เขาถูกลอตเตอรี่และก็กลายมาเป็นคนทระนงตนจริง ๆ นายยังคงจำชาวชนบทที่ยากจนคนนั้นได้ไหม? นั่นคือเขา!”
วิตนีย์คิดกับตัวเองว่าตั้งแต่ที่เธอได้หันเข้าด้านมืดของตัวเอง เธออาจจะดำเนินมันต่อไปและบดขยี้เจอรัลด์ซะ เธอต้องการเป็นเพื่อนกับเจอรัลด์เพราะเธอคิดว่าเขาค่อนข้างร่ำรวยเท่านั้นเอง โดยเฉพาะตอนที่เจอรัลด์ซื้อเสื้อให้เธอที่มีค่าถึงสองสามพันดอลลาร์เพราะเธอได้ช่วยเหลือเขา จริง ๆ แล้วเธอค่อนข้างซาบซึ้งใจต่อเขา แต่ตอนนี้ เธอก็ได้ตระหนักแล้วว่าเขาเป็นเพียงแค่คนเจ้าชู้ที่ไม่มีเงิน!
วิตนีย์ทำให้เขาอับอายต่อหน้าสาธารณชนเพียงเพื่อจะพิสูจน์ให้เจนได้รู้ว่าเขาเคยเป็นคนบ้านนอกที่ยากจนและต่ำต้อย!
เมื่อคริสเตียนได้รู้ว่าเขาเป็นเพียงแค่ผู้ชายที่ยากจน เขาก้ไม่มีความกดดันใด ๆ อีก
“ตอบมา เจน! เขาเป็นคนแบบนั้นเหมือนที่วิตนีย์พูดหรือเปล่า? เขาเป็นคนบ้านนอกที่ยากจนจริง ๆ ใช่ไหม?” แม่ของเจนพยายามบังคับให้เจนตอบออกมา สถานการณ์ทั้งหมดนี้ช่างน่าอึดอัดเสียจริง!
“หนู…” เจนไม่รู้ว่าจะพูดยังไงอีกต่อไปแล้ว
“ครับ ผมมาจากครอบครัวที่ยากจน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมไม่มีศักดิ์ศรีใด ๆ เหลืออยู่ในตัวผม สิ่งที่ผมต้องการมีเพียงแค่หาเงินเข้ากระเป๋า และศึกษาเพื่อที่ผมจะได้เป็นคนที่ดีขึ้น นั่นมันผิดหรือครับ?” เจอรัลด์เจ็บปวดใจกับสิ่งที่วิตนีย์ได้พูด
เขาเริ่มพูดถึงวิถีชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา “ทำไมพวกคุณทุกคนต้องด่วนวิพากษ์วิจารณ์ขนาดนี้ด้วย? แล้วถ้าผมไม่มีเงินล่ะ? ผมไม่ได้ทำอะไรที่เลวร้ายต่อพวกคุณ งั้นทำไมผมถึงต้องถูกรังแกด้วย?” เจอรัลด์จ้องไปที่วิตนีย์และตะคอกใส่เธอ
ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ วิตนีย์คอยรังควานเขามาโดยตลอด และก็ไม่น้อยไปกว่ายูริเลย
ครั้งหนึ่ง เมื่อเขากับซาเวียกำลังเดินเล่นอยู่ด้านนอกชั้นเรียน เธอเห็นเขาและก็เริ่มวิจารณ์เขาต่อสาธารณะ “ว้าว แม้แต่ไอ้งั่งที่ยากจนเช่นเจอรัลด์ก็มีแฟนสาวด้วย! ข่าวใหญ่อะไรอย่างงี้!”
“แต่ยังไงซะ โปรดไปทำความสะอาดห้องเรียนด้วย นายไม่ต้องไปกินข้าวกับแฟนของนายเพราะนายก็ไม่มีเงินพอถ้านายไม่ได้ทำงานอยู่ดี!”
“นายหมายความว่ายังไงนายจะไม่ไปเหรอ? ฉันจะไม่ให้เงินทุนการศึกษาของนายและปล่อยให้นายไปจากที่นี่ซะ!” วิตนีย์พูดในขณะที่ตบเขา
เรื่องทั้งหมดเหล่านี้ได้เกิดขึ้นในปีแรกและปีที่สองของมหาวิทยาลัย วิตนีย์มักจะดูถูกเขาต่อหน้าซาเวียอยู่เสมอ และเพราะแบบนั้น ซาเวียยังได้โต้เถียงกับเธออีกด้วย
สิ่งเหล่านี้ติดอยู่กับเจอรัลด์มาหลายปี และเขาได้แต่เก็บพวกมันเอาไว้ในใจของเขามาโดยตลอด
สิ่งต่าง ๆ เริ่มดีขึ้นเมื่อพวกเขาขึ้นชั้นปีที่สามเพราะวิตนีย์เบื่อที่จะดูถูกเขาไปแล้วเท่านั้น
“งั้นนายก็เป็นไอ้งั่งที่ยากจนจริง ๆ ไปซะตอนนี้และอย่ามายุ่งกับลูกสาวของฉันอีก!” แม่ของเจนโกรธมาก เธอหยิบชาร้อนแก้วหนึ่งขึ้นมาและสาดมันใส่หน้าของเจอรัลด์