มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 207
“แม่คะ! หยุดนะ!” เจนเกือบจะเป็นลมเมื่อเธอเห็นแก้วสาดไป น่าเสียดาย เธอไม่สามารถหยุดเธอได้
เจอรัลด์ไม่สามารถหลบได้ทันเวลา แต่โชคดี มันโดนตัวของเขาเท่านั้น เจอรัลด์ถูกปกคลุมไปด้วยใบชาและน้ำชาโดยพลัน
“นายไม่คู่ควรกับลูกสาวของฉัน! ตอนนี้ไสหัวไปให้ไกลเท่าที่จะทำได้ซะ!” แม่ของเจนปาแก้วลงบนพื้น
เธอยังพยายามที่จะบอกครอบครัวเจนคลินส์ด้วยเช่นกันว่าครอบครัวซาร่ามีความจริงใจอย่างยิ่งและเธอไม่ได้สนใจเกี่ยวกับชีวิตหรือความตายของไอ้งั่งที่ยากจนคนนั้น เจอรัลด์
“ดูสิ เจอรัลด์! ให้ฉันถ่ายวิดีโอของนายเพื่อที่ทั้งภาควิชาจะได้รู้ว่านายน่ารังเกียจแค่ไหน!” วิตนีย์หัวเราะเสียงดังมากจริง ๆ ขณะที่ครอบครัวเจนคลินส์ต่างก็กำลังอมยิ้ม
เจอรัลด์คงจะไม่มีวันคาดคิดว่าแม่ของเจนจะปฏิบัติต่อเขาแบบนั้น เธอไม่รู้ที่จะปฏิบัติต่อใครบางคนแบบนั้นต่อที่สาธารณะได้อย่างไร?
เจอรัลด์หยิบเอาใบชาบนเสื้อของเขาออกและเหลือบมองผู้คนไปทั่วห้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิตนีย์
“วิตนีย์ ถ้าเกิดว่าวันหนึ่งเธอได้รู้ว่าฉันไม่ใช่ไอ้งั่งที่ยากจนเหมือนที่เธอคิดว่าฉันเป็น และได้รู้ว่าฉันร่ำรวยโคตร ๆ ? เธอจะทำอย่างไร?”
“และพวกคุณทั้งหมดที่เกลียดคนยากจน พวกคุณช่างเป็นคนเขลาจริง ๆ รู้ไหม? อะไรคือสิ่งที่พวกคุณทรนงตัวกันขนาดนี้? ถ้าคุณทั้งหมดได้รู้ว่าพวกคุณเป็นแค่คนโง่ที่ยากจนในสายตาของผมเท่านั้น พวกคุณจะทำอย่างไร?”
เจนคิดว่าเจอรัลด์ต้องโกรธมากแน่ แต่น้ำเสียงของเขาสงบนิ่งอย่างน่าประหลาดใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“เจอรัลด์ นายบ้าไปแล้วเหรอ? นายต้องคลั่งไคล้การเป็นคนรวย ใช่ไหม? หยุดหลอกตัวเองเถอะ ไอ้โง่! ฉันจะบันทึกวิดีโอทั้งหมดนี้และแสดงให้ทุกคนเห็นว่านายน่าอับอายแค่ไหน!” วิตนีย์เยาะเย้ยเขา
“เจน แล้วนี่คือแฟนแบบที่คุณมีใช่ไหม? ทำไมพวกเรายังต้องปฏิบัติเหมือนกับคน ๆ หนึ่งด้วยล่ะ? ดูเขาสิ เขาดูเหมือนคนหรือเปล่า? ไอ้งั่งที่ยากจนแบบนี้คงจะลงเอยด้วยการตายข้างถนนเท่านั้นแหละ!”
“ใช่แล้ว! ดูที่เขาสิ่งที่สวมใส่สิ เจน มันไม่เป็นไรถ้าหนูยังเด็กและไม่เข้าใจมากนัก เอาอย่างงี้ไหมหนูให้คริสเตียนและวิตนีย์พาหนูไปที่เวย์แฟร์เมาน์เทน เอ็นเตอร์เทนเม้นและผ่อนคลายกันที่นั่น? ป้าได้ข่าวมาว่าพวกเขามีงานบางอย่างกัน และลุงเจนคลินส์ก็มีตั๋วที่นั่นอยู่สามใบ เนื่องจากว่าหนูเคยทำงานอยู่ที่วิลล่า หนูก็สามารถพาคริสเตียนไปเดินเล่นได้!” แม่ของคริสเตียนรีบออกมาพูดทันทีราวกับว่าเธอคุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้ดี
“หนู…”
“ไปสิ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับผม!” เจอรัลด์พูดอย่างใจเย็น
เจนอยากจะส่ายหัวของเธอ แต่หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงของเจอรัลด์ เธอก็ไม่กล้าที่จะปฏิบัติข้อเสนอนั้น
ในที่สุดเจอรัลด์ก็เข้าใจแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะมีชีวิตแบบธรรมดา เพราะมักจะมีคนที่พยายามจับผิดหรือหัวเราะเขาอยู่ตลอด! คราวนี้เจอรัลด์จะไม่ยอมทนมันอีกต่อไป
ขณะที่เขากำลังพยายามจะเอาทิชชูออกจากกระเป๋ากางเกงของเขา กุญแจรถแลมบอร์กินีของเขาก็ตกลงมา เขาไม่ได้ทำมันโดยตั้งใจ!
เมื่อเขาต้องการจะเก็บกุญแจรถ วิตนีย์ก็ก้มตัวลงและหยิบมันขึ้นมาก่อน
“นายมีรถด้วยเหรอ? นั่นแปลกจัง!” เธอมองไปที่กุญแจรถอย่างพินิจและหัวเราะขึ้นมา
“ว้าว! กุญแจรถแลมบอร์กินี! เจอรัลด์ นายขับรถแลมบอร์กินีเหรอ?”
“มันต้องเป็นของปลอมแน่! แลมบอร์กินีไม่ได้มีกุญแจที่ดูเหมือนแบบนั้น” ตอนแรกคริสเตียนตกใจ แต่หลังจากที่เขาได้ดูมันใกล้ ๆ เขาก็ยิ้ม
กุญแจรถนั้นแตกต่างจากคันอื่น ๆ เช่นเดียวกับการควบคุมที่แตกต่างกัน สิ่งเดียวที่คล้ายกันก็คือโลโก้ของรถแลมบอร์กินีเท่านั้น และไม่ค่อยมีใครเคยเห็นกุญแจรถนั้นมาก่อน