สองปีต่อมา นับตั้งแต่ครอบครัวเซียวรอดพ้นจากวิกฤตได้อย่างปลอดภัยแล้ว เซียวฉิงก็เริ่มเข้าทำงานเป็นผู้จัดการทั่วไปในบริษัทตระกูลเซียว แต่ซูรุ่ยและซูหว่านไม่ได้อยู่ต่อในตระกูลเซียว พวกเขากลับไปอยู่ที่ถนนจิ่วหลินแทน เริ่มต้นใหม่จากศูนย์
นับตั้งแต่เข้าห้างสรรพสินค้า เซียวฉิงก็ได้สัมผัสกับโลกที่ไม่คุ้นเคยอีกครั้ง โชคดีที่เธอได้รับการสนับสนุนจากแม่ของเธอ และยังมีความช่วยเหลือของซูรุ่ยและซูหว่าน ในห้างสรรพสินค้าถึงแม้จะสะดุดล้มไปบ้าง แต่สุดท้ายเซียวฉิงก็สามารถเข้าดำรงตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปได้อย่างมั่นคง
ในเวลานี้เซียวฉิงเป็นผู้หญิงแกร่งคนใหม่ในห้างสรรพสินค้าแห่งเมือง A ไปจนถึงคนหลายคนก็ยังรู้ว่าผู้หญิงแกร่งคนนี้ดูเหมือนจะชอบผู้หญิงสวยมากๆ ว่ากันว่าเธอกำลังไล่ตามจีบรองประธานบริหารของบริษัทอื่นที่ชื่อเหยาซานซาน
เหยาซานซานไม่มีอะไรจะพูดแล้วเกี่ยวกับความไม่ท้อถอยในการตามจีบของเซียวฉิง
เริ่มต้นจากความสงสัยในตอนแรกสู่ความงงงวยในภายหลัง มาวันนี้ เหยาซานซานและเซียวฉิงกลับกลายมาเป็นเพื่อนที่ดีที่สามารถคุยได้ทุกเรื่อง
“ซานซาน เธอตามฉันมาเถอะ!”
เมื่อเธอออกจากร้านเสริมสวยในวันนี้จนไปถึงบ้านพักของเหยาซานซาน เซียวฉิงก็อดไม่ได้ที่จะพิงตัวเหยาซานซานอีกครั้ง
เมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมที่คุ้นเคยที่ไหลเข้ามายังใบหน้า เหยาซานซานก็เหล่ตามอง ใช้สองมือผลักเซียวฉิงเข้าไปพิงกับกำแพง จากนั้นร่างทั้งร่างก็ถูกกดเอาไว้ “เสี่ยวฉิงฉิง เธอตัวหอมจัง!”
“ฮิๆ นั่นน่ะ… เธออยากจะลองหอมสักฟอดดูหน่อยไหมล่ะ”
เซียวฉิงกะพริบตาใส่เหยาซานซาน
และแล้วเหยาซานซานก็ประทับริมฝีปากสีแดงของเธอลงไปบนใบหน้าของเซียวฉิง “เซียวฉิง รู้สึกอะไรไหม”
เซียวฉิง “……”
“ความเป็นจริงแล้วถ้าเกิดมีความรู้สึกอะไรขึ้นมาจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่เป็นไร”
ทันให้นั้นเหยาซานซานก็หัวเราะขึ้นมา ดวงตาทั้งสองจ้องเข้าไปในดวงตาของเซียวฉิงใกล้ๆ “ดวงตาของเธอกำลังบอกฉันว่าเธอซ่อนความลับเอาไว้มากมาย และยังบอกอีกว่า…ที่จริงแล้วเธอไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับฉัน”
เหยาซานซานรู้สึกเสมอว่าเธอมองคนออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
พูดตามตรงเธออยู่เมืองนอกมาตั้งหลายปีขนาดนั้น เธอเปิดรับเรื่องรสนิยมทางเพศสูงมาก ถ้าหากว่าเข้ากันได้และมีความรู้สึกต่อกันจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็ไม่ต่างกัน
แต่ เธอรู้สึกได้ว่า ในตอนแรกที่เซียวฉิงชอบเธอมากเป็นเพราะเซียวฉิงชอบรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ แต่ว่า ก็ค่อยๆ กลายมาเป็นแบบนี้แล้ว
“จะมองหน้านี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้หรอก คนที่เธอต้องการคือคนที่รักเธอจากใจจริง ทะนุถนอมเธอ ดีกับเธอ คนที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็พร้อมจะยืนอยู่ข้างเธอ คนคนนั้น ไม่ใช่ฉัน”
ขณะที่กำลังพูดสิ่งเหล่านี้ เหยาซานซานก็สงบนิ่งมาก
เธอรู้ว่ามีอยู่คนหนึ่งที่รอเซียวฉิงอยู่ รอมานานมากแล้ว
“ที่จริงแล้วฉันทั้งชื่นชมและอิจฉาเธอเลยนะ”
เหยาซานซานหมุนตัวกลับไป ถอนหายใจออกมาด้วยร้อยยิ้ม “กู้ซูสิงเขาดีกับเธอมากจริงๆ หลงใหลเธอมาก อย่ารอจนต้องสูญเสียไปแล้วมานั่งเสียใจทีหลังเลย เซียวฉิง ผู้หญิงไม่ควรพลาดโอกาสดีๆ นะ”
เหยาซานซานเคยทำกู้ซูสิงหลุดมือไปแล้ว แต่ที่พลาดไปแล้วก็แค่ต้องปล่อยผ่านไป เดิมทีมันก็ไม่มีหนทางให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว เพราะว่าคนคนนั้นจะไม่รออยู่ที่เดิมอีกต่อไป
แต่ตอนนี้…
กู้ซูสิงก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ยังคงรอให้เซียวฉิงหันกลับมาเสมอ
ขอเพียงเธอยินยอม เธอก็จะพบว่า สิ่งที่ดีที่สุด ยังคงยืนรอเธออยู่ที่นั่นเสมอมา และไม่เคยหวั่นไหว
นี่คือสิ่งที่เหยาซานซานชื่นชมมากที่สุด
เมื่อได้ยินสิ่งที่เหยาซานซานพูด เซียวฉิงก็อึ้งไปเช่นกัน
ไม่กี่ปีมานี้ ความจริงแล้วความรู้สึกของเธอช่างว่างเปล่า เธอเชื่อมั่นมาเสมอว่าตัวเธอเองยังชอบผู้หญิงอยู่ เธอยืนหยัดที่จะตามจีบเหยาซานซานอย่างไม่ลดละ แต่ท้ายที่สุดทั้งสองคนกลับกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน
บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอเป็นผู้หญิงมานานเกินไป จนเซียวฉิงเริ่มจะลืมไปแล้วว่าเธอเคยเป็นผู้ชายมาก่อน
จากตอนแรกที่เคยตกใจจนกรีดร้องเมื่อเห็นเลือดไหล มาตอนนี้ที่สามารถแยกแยะแบรนด์สินค้าส่วนตัวของพวกผู้หญิงว่าดีหรือไม่ดีได้อย่างง่ายดาย
จากตอนแรกที่ใส่ชุดชั้นในไม่เป็น มาตอนนี้ที่มีเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุดของแบรนด์ดังต่างๆ เต็มตู้เสื้อผ้า
จากตอนแรกที่ไม่สามารถเดินเมื่อใส่รองเท้าส้นสูงได้ มาตอนนี้ใส่ส้นสูงเกินไปทำงานได้ทุกวัน
หลายปีมานี้ เธอยังคงเปลี่ยนแปลงไม่หยุด
เมื่อออกมาจากบ้านของเหยาซานซาน เซียวฉิงก็ไม่ได้ขับรถ เธอเดินคนเดียวอย่างไร้จุดมุ่งหมายบนถนน โดยไม่ที่รู้ตัวเธอเดินไปเดินมาก็มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของซูหว่าน
“พี่เซียวฉิง!”
ในเวลานี้ ซูหว่านและซูรุ่ยเพิ่งกลับมาจากถนนจิ่วหลิน พวกเขาสองคนยังคงถือผักสดที่เพิ่งซื้อมาจากตลาดผักไว้ในมือ
เมื่อได้ยินเสียงของซูหว่าน เซียวฉิงจึงเพิ่งรู้สึกตัว “วันนี้พวกเธอกลับมาเร็วจัง!”
“วันนี้ที่ร้านไม่ค่อยยุ่ง มา เข้าบ้านเถอะ!”
ซูหว่านกำลังง่วนอยู่ในครัวในตอนเย็นนี้ เซียวฉิงมองไปยังอะพาร์ตเมนต์เล็กๆ แห้งนี้ที่ไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อสามปีก่อนเท่าไรนัก เธออดไม่ได้ที่จะหันไปถามซูรุ่ยว่า “ด้วยความสามารถของพวกเธอทั้งคู่แล้ว พวกเธอทั้งสองคนมีพรสวรรค์ในการเปิดร้านเล็กๆ ในตลาดค้าส่งจริงๆ ขอเพียงแค่พวกเธอคิดจะทำ พวกเธอก็สามารถกลายเป็นเศรษฐีได้ในไม่กี่นาที!”
วันนี้ตอนที่เซียวฉิงก้าวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าและมีความรู้มากเพียงพอเกี่ยวกับการเงิน ถึงจุดนี้เธอรู้ดีว่า ปีนั้นที่ซูหว่านและซูรุ่ยช่วยเหลือบริษัทตัวเองเอาไว้ได้มันช่างน่าประหลาดใจเพียงใด ตอนนั้นเป็นเพียงการต่อสู้ทั่วไปในห้างสรรพสินค้าของเมือง A มาตอนนี้กลับมีบริษัทนายหน้ามากมายที่สอบถามเกี่ยวกับข่าวคราวของพวกเขา
“เงินหาได้ไม่สิ้นสุด”
ซูรุ่ยส่งเบียร์ให้เซียวฉิงหนึ่กระป๋อง “ชีวิตคนเราช่างแสนสั้น การได้ใช้ชีวิตไปกับคนที่เรารักและสู้ไปด้วยกัน วันแต่ละวันมันจึงจะมีความหมาย”
การฉ้อโกงในห้างสรรพสินค้า ออฟฟิศที่เต็มไปด้วยการห้ำหั่นกัน เทียบไม่ได้กับการเปิดร้านของคู่สามีภรรยาที่จะรักและดูแลกันไปจนแก่เฒ่า
เมื่อพูดมาถึงตรงนี้แล้ว ซูรุ่ยที่นั่งลงอีกด้านหนึ่งของโซฟาก็หันมามองเซียวฉิง “แล้วเธอล่ะเซียวฉิง เคยคิดถึงอนาคตหลังจากนี้ไหม”
อนาคตหลังจากนี้…
เซียวฉิงตัวแข็งไปขณะที่ถือกระป๋องเบียร์อยู่ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะทำยังไงต่อดี”
“ถ้าเจอผู้ชายดีๆ ก็แต่งงานกับเขาเถอะนะ”
ในเวลานี้เอง ซูหว่านก็เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมกับอาหารร้อนๆ ที่น่าทาน เดินไปพูดไปว่า “ในตอนนั้นฉันก็ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้เดินไปด้วยกันกับมู่ไป๋ ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้แหละ เต็มไปด้วยความไม่รู้และคาดเดาไม่ได้ พี่เซียวฉิง ถ้าหากว่าเธอได้เจอผู้ชายดีๆ เข้าแล้วล่ะก็ เธอจะต้องคว้าเอาไว้ให้มั่น อย่ามัวแต่ตั้งตารออนาคตจนพลาดโอกาสที่ดีในตอนนี้ล่ะ”
เมื่อได้ฟังคำพูดของซูหว่าน เซียวฉิงก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
พูดถึงอดีตแล้วทุกอย่างก็เหมือนกับความฝันจริงๆ
สุดท้ายแล้ว ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเซียงชิงเป็นเพียงความฝัน หรือว่าตอนนี้ของเซียวฉิงคือความฝันนะ
และวันนี้ เซียวฉิงก็ดื่มจนเมาอีกแล้ว
เมื่อเห็นเซียวฉิงที่เมาอยู่บนโต๊ะไวน์จนไม่ตอบสนองอะไรอีก ซูหว่านก็ไม่ลังเลที่จะโทรหากู้ซูสิง
เมื่อกู้ซูสิงมาถึงอะพาร์ตเมนต์ เซียวฉิงก็ผล็อยหลับไปบนโต๊ะแล้ว
เมื่อเห็นสภาพเธอนอนอยู่ตรงนั้นอย่างหมดสภาพ กู้ซูสิงก็อดยิ้มไม่ได้
แม้ว่าจะผ่านไปหลายปีแล้ว แต่เธอก็ยังคงเหมือนเดิม
เธอที่เป็นอย่างนี้ ไม่ดูแลตัวเองแบบนี้ ทำไมถึงยังสบายใจได้นะ
“เหล่ากู้ ฝากเซียวฉิงให้นายดูแลด้วยนะ”
เมื่อส่งเซียวฉิงให้กู้ซูสิงแล้ว ซูหว่านและซูรุ่ยก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
เช้าตรู่วันถัดมา ก่อนที่ซูหว่านจะตื่นนอน เธอก็ได้ยินเสียงข่าวจากสำนักงานใหญ่ว่าภารกิจล้มเหลว
อืม ล้มเหลวแล้วเหรอ
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกมีความสุขที่ภารกิจล้มเหลว
ซูหว่านค่อยๆ พลิกตัวเองหลังพิงแขนของซูรุ่ย ทั้งสองคนก็กอดกันและผล็อยหลับไปอีกครั้ง…
เวลานั้น ที่บ้านตระกูลกู้…
“กู้ซูสิง นายออกมานะ! ฉันสัญญาว่าจะไม่ฆ่านายตาย!”
ปึง
ประตูห้องน้ำถูกถีบเปิดออก กู้ซูสิงที่พันตัวด้วยผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวเดินออกมาอย่างช้าๆ ในขณะที่เช็ดผ้าไปด้วย “ฉิงฉิง เธอตื่นแล้วเหรอ”
“ตื่นบ้านนายสิ! นายมันไอ้คนอันธพาล! ไอ้คนหน้าไม่อายไร้ศีลธรรม! คนน่ารังเกียจ! นายทำอะไรกับฉัน!”
เซียวฉิงนั่งอยู่บนเตียง ใช้ผ้าห่มคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเองไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธเคืองจ้องไปยังกู้ซูสิง “นี่เป็นครั้งแรกของฉันนะ!”
ครั้งแรกเลยนะ!
ครั้งแรกทั้งในชาติก่อนและชาตินี้เลย!
เป็นไปได้ยังไงที่มันจะผ่านไปแบบชวนสับสนแบบนี้ ฉันยังไม่เคยได้สัมผัสความรู้สึกนั้นเลยนะ! นี่มันไม่ถูกต้องตามหลักวิทยาศาสตร์นะ! มันไม่ได้มีเขียนไว้ในหนังสือลามกสักหน่อย!
เอ่อ คุณผู้หญิงคะ ศักดิ์ศรีและศีลธรรมของเธอล่ะ
“อะแฮ่ม”
เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวฉิง กู้ซูสิงก็ไอออกมาทันทีและใบหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนสี “คือว่า ที่จริงแล้วเมื่อคืน…”
ที่จริงแล้วเมื่อคืนฉันไม่ได้ทำอะไรเลย!
“ฉันไม่สน สรุปคือ ต่อไปนี้นายจะต้องรับผิดชอบฉัน”
เซียวฉิงขัดคำพูดของกู้ซูสิงขึ้นด้วยความโกรธพร้อมกับโยนหมอนที่อยู่ข้างตัวใส่ร่างเขาทันที “นาย นายหันหลังไปเลยนะ ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”
กู้ซูสิง “……”
จากนี้เป็นต้นไป เหล่ากู้ก็จะกลายเป็น ‘เหล่ากง(สามี)’……
ชีวิตช่างวิเศษเหลือเกิน มีบางครั้งที่รู้สึกว่าไม่มีความสุข นั่นก็เพราะเรากำมือไม่แน่นพอ จึงได้ปล่อยให้ความสุขนั้นหลุดลอยจากไปอย่างเงียบๆ…แต่จากนี้เป็นต้นไป หากกุมมือตัวเองให้แน่น ใช้หัวใจสัมผัสความรัก แท้จริงแล้ว ความสุขนั้นยังคงอยู่