กู้ชูหน่วนออกคำสั่ง “วางกระสอบทั้งหมดไว้ตรงนั้น ค่อย ๆ วางลงทีละกระสอบ กองละสิบกระสอบ”
ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง เมื่อเห็นว่าสิงโตเพลิงวางกระสอบลงบนพื้นอย่างเชื่อฟัง กองละสิบกระสอบ ไม่มากไม่น้อย อีกทั้งสิงโตเพลิงแต่ละตัวก็เหมือนมด พวกมันไปยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ และรอให้กู้ชูหน่วนออกคำสั่งถัดไป
สิงโตเพลิงเหล่านี้ไม่รู้ว่ากำลังทำงานที่ลำบาก พวกมันแต่ละตัวหายใจหอบ
ทุกคนต่างพากันขยี้ตา
ไม่ได้มองผิดไป สิงโตเพลิงเหล่านี้เชื่อฟังคำสั่งของกู้ชูหน่วนจริง ๆ
โลกนี้ซับซ้อนขนาดนี้แล้วหรือ？
กู้ชูหน่วนไม่มีวรยุทธใด ๆ สิงโตเพลิงเป็นอสุรกายชั้นสูงสุดระดับที่สอง แต่หวาดกลัวนางราวกับเสือ
หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยเงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ และพอใจกับสายตาที่ประหลาดใจของทุกคน
“พวกเจ้าไปได้แล้ว”
หลังจากที่กู้ชูหน่วนพูดจบ สิงโตเพลิงเหล่านั้นก็วิ่งจากไป และหายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตาเดียว ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงภาพลวงตา
ฮ้า……
ไปแล้วหรือ？
ทำไมสิงโตเพลิงถึงได้เชื่อฟังเช่นนี้？
นัยน์ตาของกู้ชูหน่วนมีความเกลียดชังปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง และไม่นานก็กลับมาอ่อนโยนตามปกติ
ยอดฝีมือมากมายต้องการจะฆ่านาง แต่ก็ยังปล่อยให้นางหนีไปได้
เจ๋ออ๋องตกตะลึงอยู่นาน เมื่อเห็นว่านางไม่เป็นไร เขาก็โล่งใจ
กู้ชูหน่วนทำให้เขาอับอายครั้งแล้วครั้งเล่า เขาควรจะเกลียดนาง แต่ทุกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงนาง
กู้ชูหน่วนชี้ไปที่กระสอบบนพื้น และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ใครเต็มใจที่จะช่วยข้าแบกกระสอบออกไปบ้าง ข้าจะให้เงินคนละหนึ่งร้อยตำลึง”
ผู้ที่สามารถเข้ามาในสำนักศึกษาวังหลวงได้นั้น ไม่มีใครขาดแคลนเงิน
มีคนเต็มใจ แต่ไม่มีใครก้าวออกไปข้างหน้า
กู้ชูหน่วนทำได้เพียงเปลี่ยนคำพูดว่า “ใครก็ตามที่สามารถช่วยข้าแบกกระสอบออกไปจากภูเขาสวินหลงได้มากกว่าสามกระสอบ ข้าจะให้หญ้าวิญญาณเสือหนึ่งต้น”
ในขณะที่นางพูด นางก็หยิบหญ้าวิญญาณเสือออกมาจากตัวจำนวนหนึ่ง
แหวนอวกาศที่อี้เฉินเฟยมอบให้มีขนาดเล็ก แต่นางก็ใส่จนเต็มแล้ว และเดิมทีก็ใส่ไม่ลง
สมุนไพรเหล่านี้ล้วนเป็นสมุนไพรชั้นดี และมีความสำคัญในการกลั่นยา นางไม่ได้นำออกมาและรู้สึกเศร้าใจ นางจึงทำได้เพียงให้สิงโตเพลิงเหล่านั้นช่วยเก็บและขนย้าย
เมื่อนึกถึงภาพเมื่อครู่ที่สิงโตเพลิงเห็นเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์แล้วหวาดกลัว กู้ชูหน่วนก็หัวเราะออกมา
นางแกล้งเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ที่กำลังหลับใหล ถ้าไม่มีงู เกรงว่านางก็คงจะไม่สามารถรวบรวมสมุนไพรจำนวนมากได้ง่ายดายขนาดนี้
ทุกคนพากันใจสั่น “ที่แท้ก็เป็นหญ้าวิญญาณเสือจริง ๆ โอ้สวรรค์ เจ้าไปพบหญ้าวิญญาณเสือมากมายจากที่ใด？นี่เป็นหญ้าที่วิเศษที่สุด？”
กู้ชูหน่วนเบะปาก
แค่หญ้าวิญญาณเสือเพียงไม่กี่ต้นก็ตื่นเต้นมากจนเป็นเช่นนี้ ข้างในมีอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง แต่นางขี้เกียจจะเก็บ
กู้ชูหน่วนขยิบตาให้จางเชา
จางเชาเข้าใจในทันที ทันใดนั้นเขาก็พูดเสียงดังว่า “กู้ชูหน่วนจะต้องมีสมบัติมากมายบนตัวของนางอย่างแน่นอน แทนที่จะรอให้นางให้ทานพวกเรา พวกเราร่วมมือกันฆ่านางเสียจะดีกว่า”
บางคนสะดุ้ง บางคนตกใจ บางคนหวาดกลัว
“จางเชา เจ้าจะบ้าไปแล้วหรือ นางเป็นพระชายาหาน หากนางเป็นอะไรไปข้างในนี้ เทพแห่งสงครามจะไว้ชีวิตพวกเราได้อย่างไร”
“เทพแห่งสงครามถูกบังคับให้แต่งงานกับนาง เกรงว่าเทพแห่งสงครามต้องการจะกำจัดนางมากกว่าพวกเราเสียอีก เขาจะมาสร้างความยุ่งยากให้พวกเราได้อย่างไร อีกทั้งที่นี่ก็มีอสุรกายปรากฏตัวขึ้นมามากมาย แม้ว่าพวกเราจะฆ่านาง แต่ก็สามารถโยนความผิดให้อสุรกายได้”
เมื่อกล่าวเช่นนี้ ภาพที่เทพแห่งสงครามปกป้องกู้ชูหน่วนก็ยังตราตรึงอยู่ในหัว พวกเขาไม่สามารถเดิมพันได้ และไม่ต้องการจะเดิมพัน
หลิ่วเย่ว์และอวี๋ฮุยกล่าวอย่างโกรธเคือง “ใครกล้าแตะต้องพี่ใหญ่ของพวกเรา ก็ข้ามศพพวกเราไปก่อน”
เซี่ยวอวี่เซวียนส่ายหัว
ไอ้พวกโง่
แม้ว่าจะไม่ตายที่นี่ แต่หากออกไปแล้ว จะต้องถูกเทพแห่งสงครามฆ่าอย่างแน่นอน
กู้ชูหน่วนหัวเราะเยาะ “อยากจะฆ่าข้าใช่หรือไม่ สิงโตเพลิงออกมา”