“สำหรับท่าน” เขากล่าว
เม็ดทรายเริ่มแยกตัวออกจากกันเป็นหลุมลึก และขวดน้ำเต้าก็จมลงไปภายใน
“อา ขอบคุณเจ้ามากจริงๆ” ต้นไม้ใหญ่ตอบด้วยความสุข
“ด้วยความยินดี มันก็แค่ของเล็กๆ น้อยๆ ถือซะว่าเป็นการมอบมันให้แก่ท่านแลกกับสถานที่พักผ่อน” กู่ฉิงซานโบกมือ
ต้นไม้ใหญ่ “ข้ามิใช่โจร เจ้าไม่จำเป็นต้องเกรงใจจนเกินไป เอาเป็นว่าข้าจะตอบแทนเจ้ากลับคืนก็แล้วกัน หวังว่าเจ้าจะไม่รังเกียจมันนะ”
เห็นแค่เพียงกิ่งก้านสีดำของต้นไม้ใหญ่ที่หักออก และตกลงข้างๆ กับกู่ฉิงซาน
“โปรดรับมันไว้ นี่คือความปรารถนาดีเล็กๆ น้อยๆ ของข้า” ต้นไม้ใหญ่กล่าว
กู่ฉิงซานก้มลงมองกิ่งไม้
‘ก็แล้วไอ้ของแบบนี้…มันจะเอาไปใช้ทำอะไรได้กัน?’
อย่างไรก็ตาม หากเขาไม่รับมันหรือแสดงท่าทีรังเกียจ มันจะไม่เป็นการทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอับอายหรอกหรือ?
“ขอบพระคุณท่านมาก” เขากล่าว
“อืม” ต้นไม้ใหญ่รับคำ
หลังจากนั้น ไม่ว่าฝ่ายไหนก็มิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาอีก
หนึ่งมือจีบเข้าด้วยวิชาลับ ยกกิ่งไม้ลอยขึ้นมาในอากาศ และเก็บเข้าไปในถุงสัมภาระ
จากนั้น เขาก็หยิบฟูกออกมา นั่งลง และเริ่มพักผ่อนดื่มกิน
เวลาผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว
สองชั่วยามต่อมา
กู่ฉิงซานก็ลืมตาขึ้น ทั้งคนทั้งร่างสาดประกายสดใส
ทันใดนั้นเอง เขาก็ค้นพบว่า มีแมงป่องสีดำตัวเล็กกำลังยืนอยู่บนผืนทรายตรงหน้าเขา
แมงป่องดำเฝ้ามองดูเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เมื่อกู่ฉิงซานลืมตาขึ้น เขาก็ตกใจ
ส่วนแมงป่องมุดเข้าไปในทราย ซ่อนตัวอย่างรวดเร็ว
กู่ฉิงซานยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ เขาลุกขึ้นยืนและเตรียมที่จะจากไป
“ท่าน ผมคงต้องบอกลาแล้ว” เขาหันไปพูดกับต้นไม้ใหญ่
“เจ้าจะไปที่ใด?” ต้นไม้ใหญ่เอ่ยถาม
“ไปยังตลาดมืด ผมไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน เลยว่าจะลองดู” กู่ฉิงซานกล่าว
“โอ้ แล้วเจ้าจะไปที่นั่นทำไมกันล่ะ?” ต้นไม้ยังคงถามต่อ
“พอดีว่าผมต้องการที่จะเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับการรักษา เนื่องจากเพื่อนของผมได้รับบาดเจ็บสาหัส และตัวผมในตอนนี้ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย” กู่ฉิงซานพยายามสงบใจ
“รักษาสินะ…” ต้นไม้ใหญ่ถอนหายใจ “เกรงว่าหากเป็นเรื่องนั้นข้าคงไม่สามารถช่วยได้ แต่เจ้าเป็นคนหนุ่มที่มีจิตใจดีทีเดียว ดังนั้นจงก้าวต่อไปข้างหน้า อย่าได้ท้อถอย”
“ถ้าเช่นนั้นผมขอลาก่อน” กู่ฉิงซานประสานกำปั้น
ต้นไม้ใหญ่ “ลาก่อน”
กู่ฉิงซานทะยานตัวสูงขึ้น พุ่งไปบนท้องฟ้า
เขาออกจากพื้นที่ซึ่งไร้พายุทราย ที่ถูกปกคลุมอยู่รอบต้นไม้
ทันใดนั้นเอง พายุทรายอันไร้ที่สิ้นสุดก็โหมกระหน่ำเข้าใส่เขาอีกครั้ง
ขณะเดียวกัน กู่ฉิงซานก็สังเกตเห็นว่ามีคนนับสิบปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เขา
เมื่อกู่ฉิงซานเห็น อีกฝ่ายก็ย่อมที่จะมองเห็นเขาเช่นกัน
ทั้งสองฝ่ายกำลังมุ่งตรงไปยังทิศทางเดียวกัน
‘ดูเหมือนว่าเจ้าพวกนั้นก็กำลังจะตรงไปยังตลาดมืดเหมือนกัน’
กู่ฉิงซานคิดอย่างเงียบๆ และตัดสินใจลดความเร็วลง เพื่อให้อีกฝ่ายจากไปก่อน
หนึ่งเพราะอีกฝ่ายมีหลายคน สองเพราะเขาไม่ต้องการที่จะปะทะกันแล้วเกิดปัญหา สามคือหยุนจียังคงบาดเจ็บสาหัส กู่ฉิงซานจำเป็นต้องใช้สมาธิเกี่ยวกับเรื่องนี้ และหาวิธีช่วยเหลือเธอให้เร็วที่สุด
อีกกลุ่มหนึ่ง เพื่อเห็นท่าทีของกู่ฉิงซาน พวกเขาก็แสดงท่าทีพอใจออกมา
และเริ่มหันไปมองหน้ากันและกัน
ชายคนหนึ่งยกมือขึ้น และเลื่อนเล็กน้อยไปยังทิศทางของกู่ฉิงซาน
โดยมือข้างนั้นของเขา มีนาฬิกาข้อมือสวมใส่อยู่
ก้มลงมองไปยังบางสิ่งบางอย่างที่ปรากฏขึ้นบน ‘นาฬิกาข้อมือ’ ชายคนนั้นก็เริ่มรายงานอะไรบางอย่างแก่เพื่อนๆในกลุ่มของเขาทันที
พอได้ฟัง ท่าทีของคนในกลุ่มก็ผ่อนคลายลง
ชายที่ดูเหมือนจะเป็นผู้นำขบคิดเล็กน้อย และกล่าวอะไรบางอย่างกลับฝูงชน
ในเวลาเดียวกัน สัญญาณเตือนก็เริ่มร้องดังขึ้นในหัวใจของกู่ฉิงซาน
จู่ๆก็ฉิงซานก็เข้าใจได้ในทันที
นี่คือโทษทัณฑ์!
หายนะอีกครั้งที่สองได้มาเยือนเขาแล้ว!
หายนะนี้คืบคลานเข้ามาอย่างเงียบเชียบ จนกระทั่งในวินาทีสุดท้าย มันจึงปะทุออกมา เป็นการจู่โจมอย่างกะทันหัน
ยังไม่ทันได้มีเวลาป้องกัน…
ตูม!
กู่ฉิงซานหลบเลี่ยงเจ็ดแปดการโจมตี แต่ในการโจมตีสุดท้ายเขาก็ถูกมันซัดเข้าใส่เต็มรัก ทั้งคนทั้งร่างกระเด็นกระดอนกลับไป
กู่ฉิงซานร่วงตกจากฟ้าเป็นเส้นโค้ง กระเด็นลอยกลับไปทางเหนือต้นไม้ใหญ่
ตูม!
เขาตกลงกระแทกกับพื้น แรงปะทะมหาศาลก่อให้เกิดหลุมทรายขนาดใหญ่ กระทั่งพื้นดินสีดำที่ซ่อนอยู่เบื้องล่างก็ปรากฏต่อหน้าเขา
กู่ฉิงซานสะบัดหัวและบินขึ้นไปอีกครั้ง
มันเป็นอุบัติเหตุไม่คาดฝัน กระทั่งเจตนาฆ่าของอีกฝ่ายก็เพิ่งปะทุออกมา
นับว่าโชคยังดีบนร่างเขาสวมใส่เกราะรบนายพลชั้นเฉินเว่ยอยู่ มันเลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก
ทว่าก็ยังปรากฏรอยร้าวเล็กๆ ขึ้นบนชุดเกราะ
กู่ฉิงซานทะยานตัวสูงขึ้น หยิบธนูเย่หยูออกมาทันที
คนร้ายนับสิบได้บินตรงเข้ามา
พวกเขาชะงักไปกลางอากาศ สายตาจับจ้องกู่ฉิงซาน ปากหัวเราะคิกคัก
“พี่ชายซี ดูเหมือนว่าเจ้าหมอนั่นมันจะเป็นนักธนูนะ ดูก็รู้ว่าคู่ต่อสู้อ่อนแอเกินไป ฉันกลัวว่าเขาจะไม่มีสมบัติอะไร” คนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ยุงแม้จะตัวเล็ก แต่มันก็ยังมีเนื้อ ถ้าเจอมัน ก็สมควรที่จะฆ่าทิ้งซะ”
ชายที่ทุกคนเรียกกันว่าพี่ชายซีกล่าวอย่างไม่แยแส
ชายอ้วนที่ดูแข็งแกร่งกล่าว “มันเป็นนักธนู พวกเราไม่ต้องลงมือกันทีเดียวทั้งหมดก็ได้ แค่คนเดียวก็พอแล้ว”
กู่ฉิงซานแม้จะอยู่ไกล แต่ก็ยังพอจับใจความได้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร
ดังนั้นเจ้าตัวจึงไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว
พวกคนแบบนี้จำเป็นต้องฆ่าเท่านั้น
ในเวลาเดียวกัน ชายอีกคนก็ชักมีดสั้นออกมาและกล่าว “ใครก็ตามที่ฆ่ามันได้คนแรก คนคนนั้นก็จะมีสิทธิ์เลือกขอ”
ปุ!
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยจนจบประโยค ชายมีดสั้นก็ถูกศรของกู่ฉิงซานยิงทะเลเข้าหัว
หมอกเลือดสายกระจายไปทั่ว
สีหน้าทุกคนแปรเปลี่ยนกลับกลาย
“ระยำเถอะ! ไอ้บ้านั่นมันฝีมือธนูไม่เลวเลย พวกเราคงต้องร่วมมือกันแล้ว!” พี่ชายซีตะโกน
หลายสิบคนชักอาวุธประจำกายของพวกเขาออกมา และวิ่งเข้าหากู่ฉิงซาน
กู่ฉิงซานบินถอยหลังกลับ ขณะเดียวกันมือก็เอื้อมไปคว้าลูกศรเบื้องหลัง
ฟิ้ว!
ระบำผันผวน!
ศรห้าดอกกลายเป็นภาพติดตา เลี้ยวลดโค้งงอ ระเบิดเข้าไปกลางฝูงชน ม้วนเข้าแทงไปสองคน ตกตายทันที!
พี่ชายซีเห็นแบบนั้นก็โกรธเกรี้ยว
ครั้งนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อมั่นในการคำนวณจากเครื่องมือมากเกินไป ดังนั้นจึงถูกโจมตีสวนกลับโดยอีกฝ่าย
“บ้าจริง! ทักษะธนูของมันทรงพลังเกินกว่าที่เครื่องคำนวณระบุเอาไว้ พวกเราต้องเข้าไปประชิดตัวมันทันที!”
แต่น่าเสียดาย
เพราะถ้าพวกมันยังเข้าใจ กู่ฉิงซานแน่นอนว่าย่อมเข้าใจเช่นกัน เขาหลบหนีอย่างรวดเร็วด้วยย่นระยะเหลือเพียงหนึ่งนิ้ว จนคนเหล่านั้นไม่สามารถไล่ตามทันได้
อีกหนึ่งลมหายใจผ่านพ้นไป
ชายอีกคนหนึ่งก็ถูกยิงเข้าที่แขนโดยกู่ฉิงซาน
และเขาคือชายอ้วนที่ดูแข็งแกร่งนั่นเอง
หนึ่งมือกระชากลูกศรออกอย่างแรง ปากอ้าตะโกนเรียกคนรอบกายด้วยความโกรธ “พวกแกทั้งหมดมาที่นี่!”
ผู้คนพอได้ยินเสียงคำรามของเขา ก็วูบกายกลับมารายล้อมรอบตัวชายอ้วนทันที
ชายอ้วนกัดฟัน จ้องมองกู่ฉิงซาน และกล่าวกับฝูงชน “ฉันจะลงทุนใช้ไพ่ตาย เพราะฉะนั้นชีวิตและสมบัติทุกอย่างของไอ้บ้านั่นต้องตกเป็นของฉัน!”
“เข้าใจแล้ว!” ฝูงชนพยักหน้า
ชายอ้วนลูบไล้แหวนบนนิ้วของเขา และเปิดใช้งานเทคนิคมนตราบนแหวน ‘เคลื่อนย้ายมิติโกลาหล’ ทันที!
เคลื่อนย้ายมิติโกลาหล เป็นสกิลมิติ เป็นเทคนิคมนตรา ที่จะสามารถนำพาพวกเดียวกันที่อยู่ในรัศมี 10 เมตรรอบตัวตัดผ่านอุปสรรค แล้วไปปรากฏตัวในตำแหน่งรัศมีหนึ่งกิโลเมตร ล้อมรอบศัตรูได้เลยโดยตรง
ในช่วงเวลานั้นเอง แสงสีขาวก็ปะทุขึ้นมาจากแหวน
คนทั้งหมดหายวับไป
พวกเขาปรากฏตัวขึ้นรอบกายกู่ฉิงซาน ปิดล้อมทิศทางเขาโดยสมบูรณ์
สำหรับนักธนู การที่พวกเขาวางกลยุทธ์ปิดล้อมแบบนี้นับว่าถูกต้องแล้ว
เพราะอาชีพโจมตีระยะไกล ย่อมไม่สามารถหลบหนีจากการโอบล้อมระยะใกล้เช่นนี้ได้
“ไอ้หนู” ชายอ้วนบึกบึนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “วิชาธนูน่ะมันเป็นทักษะเอาไว้ให้พวกผู้หญิงเขาเล่นกัน ตอนนี้แกหนีไม่พ้นแล้ว”
จู่ๆ คนทั้งหมดก็เข้ามาในระยะประชิด ทำเอากู่ฉิงซานต้องเผยท่าทีแปลกๆ ออกมา
แต่เขามิได้เอ่ยสิ่งใด
ธนูยาวและลูกศรหายวับไปทันที
แต่กลับปรากฏกระแสแสงเย็นเยียบตัดผ่านท้องฟ้า พร้อมกับคมกล้าจากแสงจันทร์สีนวลสว่างไสว ร่ายรำขึ้นในอากาศขึ้นแทนที่
เทคนิคลับแห่งดาบ ล่าชีพ!
พลังศักดิ์สิทธิ์ ตัดขาดการเชื่อมต่อ!
เทคนิคลับแห่งดาบ ตัดจันทรา รูปแบบฟันต่อเนื่อง!
ทุกคนที่เสนอหน้าเข้ามาใกล้ยืนแข็งค้างในสถานที่เดียวกัน ทั้งหมดถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ถูกแรงอัดอากาศจากสกิลดาบระเบิดปลิวกระจัดกระจาย ว่อนไปทั่วต้นไม้ใหญ่
กู่ฉิงซานค่อยๆเก็บดาบกลับคืนอย่างช้าๆ
เขาก้มลงมองหยดเลือดบนทรายสีเหลืองนวล ปากอ้าถอนหายใจ
“โทษทีฉันลืมบอกไป ธนูน่ะมันแค่การอุ่นเครื่อง อันที่จริงแล้วฉันใช้ดาบในการฆ่าคนเป็นหลักต่างหาก”
………………………………….