บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 216
ต้องเป็นเมเรดิธแน่นอนที่มาเจอแทนเนอร์ก่อนหน้า
มาเดลีนรู้ดี แต่เธอไม่คิดว่าเจเรมี่เองก็คิดแบบนั้นเช่นเดียวกัน
เขาเชื่อในตัวเมเรดิธจนตาบอดมาโดยตลอด
มันเป็นเพราะเขาให้ท้ายเมเรดิธครั้งแล้วครั้งเล่าจนทำให้เธอเจ็บลึกมาก่อน
หากเขาต้องการปกปิดเรื่องที่เมเรดิธทำจริง ๆ เหตุใดเขาจึงพยายามเป็นพิเศษโดยการขอให้มาเดลีนแกล้งทำเป็นว่าเธอเป็นใครในตอนนั้นเพื่อสืบหาข้อเท็จจริงจากแทนเนอร์ด้วย?
มาเดลีนคิดว่าเจเรมี่จะกลับทันที แต่เธอไม่คิดว่าเขาจะตามเธอไปถึงที่ประตูอพาร์ตเมนต์
“ขอเข้าไปนั่งข้างในหน่อยได้ไหม?” เจเรมี่พูดออกมาเบา ๆ อย่างร้องขอ
นี่ก็ดึกมากแล้ว มาเดลีนต้องการปฏิเสธคำขอนั้น แต่เธอเหลือบไปเห็นมือที่มีเลือดชุ่มออกมาอย่างน่ากลัวในตอนนี้ เธอตัดสินใจเปิดประตูเพื่อให้เขาเข้าไป ๅ “เชิญ”
เธอไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกแย่เมื่อเห็นเขาเจ็บ เธอแค่อยากได้ข้อมูลบางอย่างจากเขาเท่านั้น
มาเดลีนนำชุดปฐมพยาบาลออกมา เธอมองเห็นชายคนนั้นนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา เธอเดินเข้าไปหาเขาในเวลาต่อมา
เจเรมี่ลดมือลงทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มอย่างอ่อนแรง ระหว่างคิ้วของเขาดูมีความเศร้าโศกอย่างมาก เขาดูหดหู่ในเวลาเดียวกัน
มาเดลีนไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เธอเพียงแค่หยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์ออกมาอย่างเงียบ ๆ เธอทำแผลที่หลังมือของเจเรมี่ จากนั้นก็เอาผ้าก๊อซมาพันเบา ๆ รอบแผลนั่น
“ผมไม่เคยเชื่อใจในตัวเธอเลย”
จู่ ๆ เจเรมี่ก็พูดประโยคนั้น
การเคลื่อนไหวของมาเดลีนหยุดชะงักลงเล็กน้อย จากนั้นเธอถามเขาด้วยรอยยิ้มสงบนิ่ง คุณวิทแมน คุณกำลังพูดถึงใคร?” แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเจเรมี่หัวเราะเบา ๆ หลังจากที่เธอถาม
มันดูเหมือนว่าเขากำลังพูดกับตัวเอง “ฉันไม่ได้คิดว่าเธอทำมันจริง ๆ นะ ฉันเชื่อใจเธอทั้งหมดตอนนี้”
มาเดลีนเข้าใจแล้วว่าเขากำลังพูดถึงตัวตนในอดีตของเธอในประโยคก่อนหน้านี้และตอนนี้กำลังพูดถึงเมเรดิธอยู่นั่นเอง
‘โอ้ เจเรมี่ ยังมีหลายสิ่งที่คุณคาดไม่ถึง สิ่งที่คุณได้เห็นเป็นเพียงบางส่วนเล็ก ๆ ของภูเขาน้ำแข็ง มันก็แค่เสี้ยวเดียวบนใบหน้าจอมปลอมของเมเรดิธเท่านั้นแหละ!’
มาเดลีนช้อนดวงตาคู่สวยของเธอมองอย่างใจเย็น เธอเอ่ยถามเขาอย่างรู้ทัน “คุณวิทแมน นี่คุณหมายความว่า เรื่องที่ภรรยาเก่าของคุณที่ลักพาตัวลูกชายของคุณไป คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าใครเป็นผู้ร้ายตัวจริง? เป็นเพราะแบบนั้นคุณเองเลยไม่อยากจะเชื่อเลย ใช่ไหมล่ะ?”
เจเรมี่ตกใจเมื่อได้ยินเธอถาม
ดวงตาเรียวอันแสนแวววาวของเขา กลายเป็นดูซึม ๆ เล็กน้อย ดวงตาที่ใสสะอาดของเธอจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้งมันกำลังคาดคั้น เขารู้สึกอึกอัก
เจเรมี่ยกมือขึ้นมาช้า ๆ ไม่กี่อึดใจต่อมา ปลายนิ้วอุ่นของเขาสัมผัสแก้มอันบอบบางของมาเดลีน ขณะที่เขากระดกลูกกระเดือกสองสามครั้งจนไปรวมเป็นก้อนในลำคอ
“ผมขอโทษ”
จู่ ๆ เขาก็พูดสองคำนี้ออกมา เสียงของเขาต่ำและมีเสน่ห์มาก แต่มันแหบและแห้งมากเช่นกัน
มาเดลีนยิ้มอยู่ตลอดเวลา แต่เธอไม่สามารถควบคุมปฏิกิริยาที่ตกตะลึงของเธอได้ในขณะนี้
ดูเหมือนเธอจะเห็นแสงบางอย่างที่กระพริบผ่านดวงตาของเขา ในวินาทีต่อมา เขากางแขนและดึงเธอเข้าไปกอดเธออย่างแน่นในอ้อมกอด ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดใบหูเธอ
“ผมขอโทษ …”
เธอได้ยินคำขอโทษจากเขาอีกครั้ง เจเรมี่กอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมในขณะที่กลิ่นกายเขารายล้อมเธออย่างลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น
มือของมาเดลีนห้อยตกลงอยู่ข้างลำตัว เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ชั่วขณะนี้
เธอบอกไม่ได้เลยว่าเจเรมี่กำลังขอโทษใครในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นตัวเธอในปัจจุบันหรือว่าจะเป็นตัวเธอในอดีต …
คลิก!
ทันใดนั้น เสียงประตูดังขึ้นอย่างแจ่มแจ้ง
มาเดลีนดึงสติของเธอกลับมาในทันที ในขณะที่ชายคนนั้นเดินเข้ามาจากประตู เธอรีบผลักเจเรมี่ออกไป
“คุณวิทแมน คุณควรกลับไปเดี๋ยวนี้ คู่หมั้นของฉันอยู่ที่หน้าประตู”