บทที่ 521 ตอนนี้นายโสดแล้ว
ฉู่เฟิงรับโทรศัพท์มาอย่างสงสัย เมื่อเห็นรูปจากอัลบั้มรูปในโทรศัพท์ของเยี่ยหวันหวั่นชัดเจน สีหน้าพลันเปลี่ยนไป “นี่มัน…”
“ตอนนี้นายยังมีอะไรอยากจะอธิบายไหม ฉันคิดว่านายจริงใจกับเยียนหราน ถึงได้เชียร์ให้นายกับเจียงเยียนหรานคบกัน ผลคือเพิ่งผ่านมาเท่าไหร่เอง นายก็เหยียบเรือสองแคมแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นจ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา
ฉู่เฟิงทำตัวไม่ถูกแล้ว “ไม่…ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่แบบนั้น! ผมจะเหยียบเรือสองแคมได้ยังไง!”
สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิด “ไม่ใช่แบบนั้น แล้วแบบไหน? เยียนหรานเห็นนายชอปปิงอยู่กับผู้หญิงคนนั้นมากับตา โทรหานาย นายยังโกหกบอกว่าอยู่บ้าน!”
เห็นชัดว่าฉู่เฟิงคาดไม่ถึงว่าจะเจียงเยียนหรานเห็นเข้า นี่เป็นเรื่องเมื่อสามวันก่อน เจียงเยียนหรานรู้เรื่องตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่กลับไม่เคยพูดกับเขาเลย
เมื่อนึกถึงว่าหลายวันมานี้เจียงเยียนหรานคิดอย่างไรกับตน ฉู่เฟิงร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา รีบร้อนหันไปหาเจียงเยียนหราน “เยียนหราน เรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเห็น ผมกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่เธอคิดแน่นอน!”
เห็นท่าทางฉู่เฟิงร้อนใจจนเหงื่อแตกพลั่ก สีหน้าของเจียงเยียนหรานหวั่นไหวเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นรูปนั้น ก็ไม่อาจทำใจเชื่อเขาได้
เส้นตรงขมับของเยี่ยหวันหวั่นกระตุกเล็กน้อย “พูดกันมานานขนาดนี้ นายบอกหน่อยสิว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่! ในเมื่อเข้าใจผิดกัน อธิบายให้ชัดเจนกันก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ”
“คือว่า…” ฉู่เฟิงพึมพำด้วยสีหน้าลำบากใจ “ผมพูดไม่ได้…”
“ถ้าไม่มีอะไรปิดบัง ทำไมนายจะพูดไม่ได้” เยี่ยหวันหวั่นอยากจะทุบกะโหลกไอ้หมอนี่ให้แตก ดูสิว่าข้างในมีอะไรอยู่กันแน่
แฟนสาวจะเลิกกับเขาอยู่แล้ว ยังจะปิดบังไว้อีก?
ฉู่เฟิงเม้มริมฝีปากแน่น “ผมพูดไม่ได้จริงๆ!”
เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า ดึงเจียงเยียนหรานให้ลุกขึ้นยืน “ได้ นายไม่พูดใช่ไหม ยินดีด้วย ตอนนี้นายโสดแล้ว!”
“เฮ้ย พี่หวันหวั่น! ไม่นะ!”
ฉู่เฟิงร้องพลางขวางทางทั้งสองคนไว้ “ผมพูดแล้ว! ผมพูดก็ได้”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้ช่วยของหานเซี่ยนอวี่!” ฉู่เฟิงรีบพูดออกมา
เยี่ยหวันหวั่นพลันประหลาดใจ “ผู้ช่วยของ…หานเซี่ยนอวี่?”
เจียงเยียนหรานได้ยินก็นิ่งอึ้งไป
หลังจากนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นถึงตั้งสติกลับมา นวดหัวคิ้วอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง “ไม่น่าล่ะ…”
ไม่น่าล่ะเธอถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาคุ้นๆ ตอนนี้พอฉู่เฟิงพูดขึ้นมา เธอถึงนึกขึ้นได้ ผู้หญิงคนนั้นคือเสี่ยวเหลียงผู้ช่วยของหานเซี่ยนอวี่นั่นเอง!
เยี่ยหวันหวั่นเคยเจอเธอที่คอนโดสองสามครั้ง
“เพราะงั้น…นายไปอยู่กับผู้ช่วยของหานเซี่ยนอวี่ได้ยังไง?” เยี่ยหวันหวั่นถามด้วยความสงสัย
คงไม่ใช่…อย่างที่เธอคิดหรอกใช่ไหม…
ใบหน้าหล่อเหลาสดใสของฉู่เฟิงในเวลานี้เหมือนกับมะเขือที่โดนความหนาว “ผมเองก็เพิ่งรู้ไม่นานก่อนหน้านี้เอง รุ่นพี่ที่ผมรู้จักเป็นผู้ช่วยของหานเซี่ยนอวี้!
ผมรู้ว่าเยียนหรานอยากได้อัลบั้มพิเศษครบรอบสามปีฉบับลิมิเต็ดพร้อมลายเซ็นของหานเซี่ยนอวี้มาก ก็เลยไปหารุ่นพี่คนนั้นให้ช่วย รุ่นพี่รับปากผมว่าจะช่วยเอามาให้ผม แต่มีเงื่อนไขคือให้ผมเป็นแรงงานให้เธอหนึ่งอาทิตย์ ช่วงนี้ผมก็เลยต้องฟังคำสั่งพี่เขา
เดี๋ยวก็จะเปิดเทอมแล้ว ตอนแรกผมอยากให้อัลบั้มพิเศษนี้เป็นของขวัญเปิดเทอมกับเยียนหราน จะเซอร์ไพรส์เธอสักหน่อย ผมไม่ได้นอกใจจริงๆ นะ! ผมเกิดเป็นคนของเยียนหราน ตายก็เป็นผีของเยียนหราน จะไปชอบผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง!”
ฉู่เฟิงพูดทุกอย่างออกมาโดยไม่ปิดบังอะไรไว้อีก…
……………………………………………….
บทที่ 522 อย่าทำอะไรโง่ๆ อีก
เจียงเยียนหรานยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ไปได้
ส่วนเยี่ยหวันหวั่น…
ใบหน้าของเธอดำคล้ำยิ่งกว่าก้นหม้อ แทบอยากจะร้องไห้แล้ว “สุดยอดไปเลย…แค่เพื่ออัลบั้มพิเศษที่หานเซี่ยนอวี่เซ็นชื่อ นายทำเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้เชียวเหรอ?”
ฉู่เฟิงเอ่ยอย่างภาคภูมิทันใด “เป็นอัลบั้มครบรอบสามปีพร้อมลายเซ็นที่มีจำนวนจำกัดทั่วโลก! ทั่วโลกมีแค่หนึ่งพันแผ่น! หาไม่ได้ในท้องตลาด! มีเงินก็ซื้อไม่ได้!”
เจียงเยียนหรานก็พูดสนับสนุน “อันนี้…ได้ยากมาจริงๆ…ตอนนั้นฉันแค่พูดไปอย่างนั้นเอง…คิดไม่ถึงว่าเขาจะ…”
จะทำถึงขั้นนี้…
เยี่ยหวันหวั่นสะอึกจนไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว
บ้าเอ๊ย เธอบอกได้ไหมว่าของพวกนั้นเธอมีเป็นกองเลย?
วิธีทำร้ายคนโสดของเจ้าฉู่เฟิงนี่ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้มากขึ้นเรื่อยๆ เลย…
เธอก็หลงคิดว่าเป็นความลำบากใจใหญ่หลวงอะไรถึงพูดไม่ได้!
ชายหนุ่มยืนคอตก ผมชุ่มไปด้วยเหงื่อ ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับสุนัขจรจัดถูกทิ้ง พูดขึ้นเศร้าๆ ว่า “เยียนหราน ขอโทษนะ ผมไม่ดีเอง ทำให้เธอเข้าใจผิด ทำให้เธอเสียใจ…”
เยี่ยหวันหวั่นถาม “แล้วนี่นายได้อัลบั้มพิเศษมาหรือยัง?”
ฉู่เฟิงยิ่งก้มหัวต่ำลงอีก “เดิมทีเหลืออีกแค่วันเดียวรุ่นพี่ก็รับปากจะให้ผมแล้ว แต่เพราะวันนี้รีบร้อนมา รุ่นพี่เขาโมโหนิดหน่อย ก็เลยเพิ่มอีกสามวัน…”
เยี่ยหวันหวั่นสูดหายใจเข้าลึก “นายคงไม่ได้คิดจะไปเป็นแรงงานต่อใช่ไหม?”
เจียงเยียนหรานยืนอยู่ข้างๆ ไม่รู้ควรจะพูดสิ่งใด ถอนหายใจด้วยสีหน้าจนปัญญา “นายอย่าไปเลย ฉันแค่พูดไปอย่างนั้นเอง…”
คนคนนี้…ทำไม…
ทำไมถึงได้โง่แบบนี้…
แต่ว่ากลับทำให้เธอใจอ่อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ตั้งแต่เกิดเรื่องซ่งจื่อหัง อันที่จริงเธอไม่เคยรู้สึกปลอดภัยกับฉู่เฟิง
ทว่า ผู้ชายคนนี้กลับทำให้ส่วนที่ว้าวุ่นในใจของเธอสงบลงทีละนิดครั้งแล้วครั้งเล่า
สีหน้าฉู่เฟิงจริงจังเป็นพิเศษ “แต่ว่า เธอชอบ…ขอแค่เป็นของที่เธอชอบ ฉันหวังว่าเธอจะได้มาทุกอย่าง!”
เยี่ยหวันหวั่นนวดคลึงหน้าผากด้วยความปวดหัว “พอได้แล้วๆ เลิกหวานกันต่อหน้าฉันสักที! เสี่ยวเหลียงทางนั้นนายไม่ต้องไปแล้ว นายไปเป็นแรงงานให้เขา ไม่สู้มาเป็นแรงงานให้ฉันดีกว่า!”
เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ก็หยิบอัลบั้มพิเศษที่เอามาจากบ้านแผ่นนั้นออกจากกระเป๋าอย่างจนใจ “อัลบั้มพิเศษครบรอบสามปีพร้อมลายเซ็นที่มีจำนวนจำกัดที่ว่า คืออันนี้หรือเปล่า?”
เมื่อฉู่เฟิงเห็นอัลบั้มพิเศษสีทองแผ่นนั้น ดวงตาพลันเปล่งประกายราวดวงไฟ “ใช่! อันนี้แหละ! พี่หวันหวั่น พี่ไปได้มันมาได้ยังไง อย่าว่าแต่ไปเป็นแรงงานให้พี่เลย ต่อให้ไปเป็นคนงานเถื่อนผมก็ยอม!”
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุก “ไม่ต้องหรอก ขอบใจ ขอแค่นายอย่าทำอะไรโง่ๆ อีกก็พอ”
พูดจบก็ส่งอัลบั้มพิเศษให้เจียงเยียนหราน
เจียงเยียนหรานเปิดออกดู ยังมีลายเซ็นพิเศษเขียนชื่อของเธอไว้ด้วย จึงพลันเผยความดีใจออกมา “หวันหวั่น เธอไปได้มาได้ยังไง?”
เยี่ยหวันหวั่นอธิบายไปง่ายๆ ว่า “ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าฉันทำงานที่กวงเย่า? ยังไงก็ฉันอาศัยเส้นสายในนั้นจนได้มา…”
ฉู่เฟิงเพิ่งเข้าใจ “ใช่แล้ว! พอปิดเทอมฤดูร้อนก็ได้ยินว่าพี่ไปทำงานพิเศษที่กวงเย่า! พี่หวันหวั่น พี่ทำอะไรที่นั่น? เป็นผู้ช่วยเหมือนกันหรือเปล่า ติดตามศิลปินคนไหนเหรอ ดังไหม ได้เจอกับหานเซี่ยนอวี่ไหม”
ฉู่เฟิงถามคำถามยาวเป็นชุดด้วยความสนใจ
เจียงเยียนหรานด้านข้างเอ่ยอย่างครุ่นคิด “กวงเย่ามีศิลปินดังแค่ไม่กี่คนหรอกมั้ง? แต่ฉันจำได้ว่ากงซวี่อยู่ในสังกัดกวงเย่า ส่วนหานเซี่ยนอวี่ เขาเป็นศิลปินของบริษัทแม่โกลบอล คงไม่ได้เจอง่ายๆ แบบนั้นหรอก…”
…………………………………………………..