บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 219
ภายในฝูงชนมากมายทันใดนั้นมีเสียงที่คุ้นเคยมาจากทางไหนไม่รู้ดังขึ้น
ในจังหวะนั้นเองหัวใจของมาเดลีนได้กระจุกอยู่ในปากและการเต้นของหัวใจเธอระส่ำขึ้นเช่นกัน กระนั้น ใบหน้าของเธอไม่แม้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ เธอเดินไปหาเจเรมี่นิ่ง ๆ โดยไม่มีแรงสั่นคลอนของอามรมณ์ออกมาแม้แต่นิดเดียว
“คุณวิทแมน นี่คุณจงใจพาฉันมาที่นี่เพื่อทานอาหารเช้าแค่นั้นจริงเหรอ?” เธอยิ้มออกมา แสงแดดยามเช้าหลังจากฝนตกได้ส่องกระทบลงมาบนใบหน้าที่บริสุทธิ์และบอบบาง เธอกำลังส่องแสงอย่างงดงามในเช้าของวันนี้
เจเรมี่ประหนึ่งว่าชำเลืองตาไปในทิศทางที่แน่นอนแล้วพยักหน้า “นี่คุณป้าสะใภ้ในอนาคตของผมจะไม่ยินยอมนั่งในที่สาธารณะหรือไงกัน? หรือคุณกังวลว่าลุงเฟลิเป้จะหึง?”
“ทำไมเฟลิเป้จะต้องมาหึงเพราะเรื่องแบบนี้?” มาเดลีนยิ้มอย่างใจเย็น แต่การเต้นของหัวใจของเธอเป็นไปอย่างไม่คงที่
เธอยังได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียก ‘แมดดี้’ ซ้ำ ๆ หลายครั้ง
เสียงนั้น มาพร้อมด้วยฝีเท้าที่รวดเร็ว ดูเหมือนจะใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ
แต่สิ่งที่ทำ มีเพียงแค่เดินตามรอยเท้าของเจเรมี่ไปที่ร้านอาหารเช้าอย่างใจเย็น
“แมดดี้!”
ในที่สุด เมื่อมาเดลีนกำลังจะก้าวเข้าไปในร้านอาหาร คนตรงหน้าได้คว้ามือเธอมาจับไว้แน่น
“แมดดี้! แมดดี้! เป็นเธอจริง ๆ ด้วย!”
เอวาจับมือมาเดลีนไว้แน่นด้วยความตื่นเต้นและตื้นตัน น้ำตาของเธอไหลออกมา เหมือนเขื่อนแตกรินไหลลงมาจากดวงตาของเธอโดยไม่มีการยับยั้งในขณะที่ไหลเปื้อนเครื่องสำอางที่บางเบาของเธอในเวลาต่อไปไม่นาน
“แมดดี้?” มาเดลีนเลิกคิ้วด้วยความสับสน “เป็นไปได้ไหมว่าคุณป็นเพื่อนเก่าของมาเดลีน ครอว์ฟอร์ด และคุณคงคิดว่าฉันเป็นเธอใช่ไหม?”
คำตอบของมาเดลีน ทำให้เอวาที่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาสั่นไหวจากความตกใจเมื่อได้ยิน
“เธอพูดอะไร ‘คิดว่า’ เธอเป็นมาเดลีน? แมดดี้ เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น? ทำไมเธอถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้?”
เอวามีคำถามมากมาย แต่ที่สุดแล้ว มันก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับความประหลาดใจที่ได้เห็นมาเดลีนในขณะนี้
เธอเอามีไปจับแขนจับรอบ ๆ ตัวของมาเดลีนอย่างตื่นเต้น เธอรู้สึกได้ถึงเลือดเนื้อและเลือดจริง ๆ ของเพื่อนสาว เสียงของเอวาสั่น “แมดดี้ นี่เธอจริง ๆ ด้วย! ดีเหลือเกิน! ที่เธอยังมีชีวิตอยู่!”
เธอจับมือของมาเดลีนด้วยความตื่นเต้นและจ้องมองเจเรมี่อย่างดุดัน “แมดดี้ ทำไมเธอถึงยังอยู่กับคนแบบนี้? เขาและเมเรดิธเกือบจะฆ่าเธอในตอนนั้นนะ! นี่เธอจะยังให้อภัยเขาอีกเหรอ? มากับฉัน! อย่าอยู่ร่วมกับคนแบบนั้นอีกต่อไปเลย!”
เอวาเขม่งตาใส่เจเรมี่ด้วยความโกรธและดึงมาเดลีนออกห่างเพื่อออกไป
แต่ทว่า มาเดลีนไม่เพียงแต่ไม่ก้าวไปข้างหน้า แต่เธอยังดึงมือออกอย่างแรง
“คุณผู้หญิง คุณจำคนผิด ฉันไม่ใช่มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด”
เธอยื่นนามบัตรของเธอให้เอวาอย่างใจเย็นขณะที่เธอพูด
“และนี่คือนามบัตรของฉัน”
เอวาจ้องไปยังนามบัตรที่มาเดลีนส่งมาให้อย่างว่างเปล่า คำว่า ‘วีล่า ควินน์’ ดูแปลกผิดปกติ
“แมดดี้ นี่เธอกำลังพูดอะไรออกมา? เธอจะไม่ใช่แมดดี้เพื่อนรักฉันได้ไงกัน?!” เอวายกมือขึ้นเช็ดน้ำตา และมองไปที่ใบหน้าของมาเดลีนอย่างรอบคอบ คิ้วที่ละเอียดอ่อนเหล่านี้เหมือนกับ แมดดี้ทุกประการและแม้แต่ลักยิ้มที่ปรากฏขึ้นเมื่อเธอยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อยมันช่างเหมือนกันทุกประการจริง ๆ มันจะไม่ใช่เธอได้ไงกัน?!
“แมดดี้ เธอกำลังถูกคนสารเลวคนนี้คุกคามหรือเปล่า? หรือเธอสูญเสียความทรงจำ? ฉันคือเอวาไง! นี่เธอจำฉันไม่ได้อีกต่อไปงั้นหรอ?”
ดวงตาเปียกชุ่มของเอวามองมาที่เธออย่างมีความหวัง
มาเดลีนโค้งริมฝีปากของเธออย่างสงบและสบเข้ากับดวงตาของเอวาด้วยรอยยิ้ม
“ฉันไม่รู้จักคุณจริง ๆ ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่ได้สูญเสียความทรงจำอะไรทั้งนั้น ได้โปรดหยุดว่าคุณวิทแมนเป็นคนแบบนั้นเละ และอย่าเรียกฉันว่า ‘แมดดี้’ อีกเถอะนะ ฉันไม่อยากถูกจำได้ในฐานะคนตายอีกต่อไปแล้วล่ะ”
เอวามองมาเดลีนที่พูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ความตื่นเต้นและความกระตือรือร้นในใจของเธอค่อย ๆ ดับลงด้วยความจ้องมองอย่างไม่แยแสของมาเดลีน
“แมดดี้ อะไรกัน… เธอกำลังพูดบ้าอะไรอยู่? ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้? ฉันคือเอวา! เพื่อนรักเธอไง เอวา!”
เธอเข้าสู่อาการเครียดอย่างหนัก เธอยังคงพยายามหาคำตอบจากอะไรบางอย่างจากสายตาของมาเดลีนที่พอจะเข้ากับเธอได้ แต่มันไม่มีอะไรเลยในดวงตาคู่นั้น
มาเดลีนปฏิบัติกับเอวาด้วยความเย็นชา “คุณวิทแมน จู่ ๆ ฉันรู้สึกไม่อยากจะกินแล้วล่ะ โปรดพาฉันกลับบ้าน”
“ได้” เจเรมี่เห็นด้วยทันที
“แมดดี้? แมดดี้!” เมื่อเห็นว่ามาเดลีนกำลังจะจากไป เอวาตกอยู่ในห้วงความไม่พอใจแต่ความไม่พอใจนั้นถูกถ่มใส่ที่เจเรมี่ “เจเรมี่ นายมันสารเลว! นายต้องทำอะไรกับแมดดี้แน่นอน! ไม่งั้น เธอจะไม่กลายเป็นแบบนี้ไปได้!”