บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 218
มาเดลีนส่ายหัว “ฉันยังจัดการกับมันได้ไม่ดีนัก มิฉะนั้น เขาคงจะไม่สงสัยฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเป็นอดีตภรรยาโง่เง่าของเขาหรือเปล่า”
มาเดลีนเกิดอารมณ์ขมขื่นเมื่อเธอพูดคำว่าอดีตภรรยา แต่เธอยิ้มให้เฟลิเป้อย่างแผ่วเบา
“ไม่ต้องกังวลกับฉันหลอกน่า ฉันไม่ใช่มาเดลีน ครอว์ฟอร์ดที่โง่และดักดานคนนั้นอีกต่อไป ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวังในโอกาสเกิดใหม่ที่คุณมอบให้แน่นอน”
เฟลิเป้เผยริมฝีปากออกและยิ้มออกมา มีสัมผัสแห่งความลึกลับในดวงตาที่สดใสคู่นั้นอยู่
มาเดลีนช่วยเขาถอดเสื้อโค้ทที่เปียกฝนและได้นำอุปกรณ์อาบน้ำชุดใหม่มาให้เขา
เขาอาบน้ำเสร็จแล้วสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว เช็ดผมที่เปียกด้วยผ้าขนหนูแห้ง
เขาเข้าไปในห้องของมาเดลีน เมื่อเห็นหนูน้อยผู้น่ารักกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เฟลิเป้ก้มลงช้า ๆ เพื่อหอมแก้มของลิลลี่ด้วยความรัก
“เฟลิเป้ ฉันทำความสะอาดห้องแล้ว” มาเดลีนเดินเข้ามาในห้องเบา ๆ
เฟลิเป้หันหลังเดินไปหาเธอ “ฉันจะกลับไปที่คฤหาสน์วิทแมนในอีกสองวัน เธอไปที่นั่นกับฉัน”
“ได้สิ” มาเดลีนพยักหน้า
“พักผ่อนเร็ว ๆ ล่ะ ราตรีสวัสดิ์” เฟลิเป้กล่าวพร้อมกับโน้มศรีษะ ริมฝีปากบางซีดของเขาแตะลงระหว่างคิ้วของมาเดลีนแต่สัมผัสได้ไม่นาน เขาก็หมุนตัวเดินออกไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว ประตูถูกปิดอย่างสงบเงียบ
มาเดลีน ยืนนิ่งด้วยความงุนงง เธอรู้สึกค่อนข้างสับสน
เธอไม่ใช่คนโง่ เฟลิเป้ช่วยเหลือเธอทุกอย่างเพราะเขามีความรู้สึกโรแมนติกให้เธอในระดับหนึ่ง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เธอถูกเมเรดิธกล่าวหาว่าขโมยสร้อยคอเมื่อหกปีก่อน ในเวลานั้น เขาได้ให้หลักฐานนั้นกับเธอที่มันเพียงพอที่จะสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอได้
เขาคอยช่วยเหลือเธออย่างลับ ๆ ตั้งแต่นั้นมา
แต่ในช่วงสามปีที่เธออยู่กับเฟลิเป้ เธอรู้สึกว่าเขาดูลึกลับเกินไป มันอาจกล่าวได้ว่าเขาไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ทั้งนั้น
เขาเป็นลูกผู้ชายและเป็นสุภาพบุรุษที่ดี
อย่างไรก็ตาม สัญชาตญาณของมาเดลีนบอกเธอว่าเขามีความลับบางอย่างซุกซ่อนอยู่
มาเดลีนสะบัดหัวเพื่อบังคับตัวเองให้หยุดคิดถึงเรื่องนี้
หลังจากเจเรมี่เดินออกมา เขาเข้าไปนั่งในรถของเขา แม้ว่าไฟในอพาร์ตเมนต์ของมาเดลีนจะดับลง แต่เขาก็ยังไม่ขับรถออกไป
“เฟลิเป้ วิทแมน”
ชื่อของเฟลิเป้ถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปากของเขา
เมื่อนึกถึงที่เฟลิเป้เคยห่วงใยมาเดลีนทุกย่างก้าว ยังไงเขาก็ค่อย ๆ ละสายตาเพ้งเล็งลง
“ไม่”
จู่ ๆ เขาก็ปฏิเสธบางอย่างและนึกย้อนไปถึงมาเดลีนที่อยู่บนเตียงห้องผ่าตัดที่ไร้สัญญาณชีพ
การหายใจของเธอหยุดลงและไม่มีชีพจรหลงเหลืออยู่เลย เธอเป็นคนที่ตายไปแล้วเท่านั้น
แต่ถ้าวีล่า ควินน์เป็นแค่วีล่า ควินน์ เขาก็จะได้ไม่ต้องสงสัยอีกต่อไป เป็นเพราะการที่วีล่าเองมีความสัมพันธ์เช่นนี้กับเฟลิเป้ ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะไม่กระตุ้นความสงสัยของเขาขึ้นมาอีก
รูปแบบการสื่อสารและท่าทางของวีล่า มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเธออาจเป็นมาเดลีนตั้งแต่นั้นมาหากนึกถึงมัน
เจเรมี่มองดูบาดแผลที่ถูกพันไว้เมื่อไม่นานนี้ เขาลูบไล้ผ้าก๊อซราวกับว่าเขายังรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่เหลืออยู่บนผ้าพันแผลนี้
เขามองลงไปที่แผลนั่นสายตาของเขาดูอ่อนโยนขึ้น
‘มาเดลีน ฉันอยากให้เป็นเธอ’
‘แม้ว่าเธอจะไม่รักฉันแล้วและเกลียดฉันเข้ากระดูกดำ แต่ฉันก็ยอมรับมันได้นะ’
‘ตราบเท่าที่คุณยังมีชีวิตอยู่แค่นั้น’
“ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ฉันจะไปด้วยกันกับเธอ”
วันรุ่งขึ้น มาเดลีนตื่ แต่เช้าเพื่อทำอาหารเช้าให้ลิลลี่ เธอเห็นว่าเฟลิเป้ยังคงพักผ่อนอยู่ในห้อง เธอจึงปิดประตูให้เบาที่สุดและขับรถไปส่งลิลลี่ไปที่โรงเรียนอนุบาล
และเมื่อเธอกำลังจะขับรถกลับหลังจากส่งลิลลี่ร ถของเจเรมี่ได้จอดขวางทางด้านหน้าเธอ
“คุณวิทแมน?” เธอมีท่าทางสุขุมมาก
เจเรมี่ลงจากรถและเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารให้มาเดลีน “คุณน้าสะใภ้ในอนาคตครับ คุณจะช่วยอะไรผมได้ไหม ช่วยขึ้นมาบนรถก่อนได้ไหม?”
“…” แม้ว่าเธอจะไม่คุ้นเคยกับที่ได้ยินคำในทางนี้จากเจเรมี่ แต่เธอยังคงเข้าไปในรถอย่างใจเย็นอยู่ดี
รถแล่นไปตามถนนที่พลุกพล่านและหยุดที่สี่แยกถนนการค้าในที่สุด
“ที่นี่มีร้านอาหารเช้ พ่อครัวที่นี่ทำอาหารอร่อย” เจเรมี่พูดในขณะลงรถเพื่อเปิดประตูให้มาเดลีน
เขาพาเธอมาที่นี่เพื่อทานอาหารเช้าแค่นั้นงั้นหรอ?
มาเดลีนรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยกับเรื่องนี้
เธอลงจากรถอย่างลังเลและเมื่อเห็นพนักงานออฟฟิศจำนวนมากกำลังเร่งรีบไปทำงาน เธอดูเหมือนจะเห็นร่างที่คุ้นเคยเดินผ่านไปปะปนมาในฝูงชนทั้งหลาย
“มะ – แมดดี้?!”