บทที่ 292
อาจารย์อู๋โฉวไม่พูดอะไรมาก แต่มีรอยยิ้มบนใบหน้า
ต่อไปเมื่อคณะหนึ่งเดียวต่อสู้ไปถึงคณะกระบี่และคณะหยินหยาง เธอจินตนาการสีหน้าของเสวียนเจินกับซิงยวนได้เลย
ต้องหลากหลายอารมณ์แน่นอน!
ลู่ฝานเดินกลับมา ศิษย์พี่ใหญ่ถามอย่างเป็นห่วง
“ศิษย์น้องลู่ฝาน อาการนายเป็นไงบ้าง”
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “วางใจเถอะศิษย์พี่ใหญ่ ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม”
ศิษย์พี่ใหญ่อมยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นสะบัดก้นที่มีไขมันลุกขึ้นยืน
“รอบสุดท้ายแล้ว รีบทำให้จบ จะได้กลับคณะเร็วๆ”
คณะสงบใจเหลือเพียงเยียนหรานคนเดียว
เยียนหรานเห็นฝ่ายตรงข้ามมีคนอ้วนเต็มไปด้วยไขมันเดินออกมา เธอมีความมั่นใจอยู่บ้าง
เหมือนเจ้าอ้วนคนนี้ไม่เคยลงมือเลย บอกว่าเป็นคนคณะหนึ่งเดียว แต่ไม่เคยมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับคณะสงบใจ พละกำลังต้องแย่แน่นอน จึงไม่ได้ออกมาสู้
มองพลานุภาพของศิษย์พี่ใหญ่อย่างละเอียด เหมือนคนธรรมดาทั่วไปไม่มีผิด
ทุกคนที่เป็นนักบู๊ ยังไงก็ต้องมีพลานุภาพเฉียบคมอยู่บ้าง ถึงเป็นคนที่เก็บงำพลานุภาพอย่างลู่ฝาน มองดูดีๆ ก็ยังเห็นพลานุภาพเฉียบคมของลู่ฝาน
แต่เจ้าอ้วนตรงหน้า กลับไม่มีอะไรเลย
เหมือนคนที่ไม่เคยฝึกพลังปราณมาก่อน!
ครูยักคิ้วหลิ่วตาให้ศิษย์พี่ใหญ่ เหมือนเขาก็ไม่รู้ชื่อของศิษย์พี่ใหญ่เหมือนกัน
ศิษย์พี่ใหญ่จับพุงแล้วพูดว่า “อู๋เหวยคณะหนึ่งเดียว”
ครูพยักหน้าพูดว่า “อู๋เหวยคณะหนึ่งเดียวสู้กับเยียนหรานคณะสงบใจ รอบสุดท้ายตัดสินแพ้ชนะ”
นักเรียนคณะสงบใจยืดคอออกมา เพื่อจะดูอย่างละเอียด
“อู๋เหวยคือใคร”
“ไม่รู้ ไม่เคยได้ยินมาก่อน เป็นนักเรียนใหม่ของคณะหนึ่งเดียวเหรอ”
“ไม่ใช่ เมื่อกี้ฉันได้ยินลู่ฝานเรียกเขาว่าศิษย์พี่ใหญ่!”
“ศิษย์พี่ใหญ่เหรอ ศิษย์พี่ใหญ่คณะหนึ่งเดียว ไม่ใช่หรอกมั้ง นายฟังผิดแน่ๆ เจ้าอ้วนดูไม่มีผลการฝึกตนสักนิด มีความเป็นไปได้ 80 เปอร์เซ็นต์ ที่ลากเขามาให้ครบจำนวนเท่านั้น”
“ฉันก็คิดอย่างนั้น คนคณะหนึ่งเดียวไม่มีทางวิปริตทุกคนหรอก”
……
ศิษย์พี่ใหญ่ยืนหัวเราะอยู่ตรงกลาง ฟังเสียงถกเถียงรอบๆ อย่างสนใจ เหมือนคนอื่นไม่ได้พูดถึงเขา
เยียนหรานเดินเข้ามา ปล่อยพลังปราณของตัวเองออกมาก่อน
ผลการฝึกตนแดนปราณใน ก่อนที่ยังไม่เข้าร่วมการต่อสู้จัดอันดับของสถาบัน นับว่าไม่เลว
แต่ตอนนี้ทุกคนคิดว่า ผลการฝึกตนระดับนี้ ต่ำไปเล็กน้อย
แต่นักเรียนคณะสงบใจจำนวนมาก ยังมองโลกในแง่ดี เพราะเจ้าอ้วนฝั่งตรงข้ามที่ชื่ออู๋เหวย ไม่ได้ปล่อยพลังปราณออกมาแม้แต่น้อย
หานเฟิงหัวเราะคิกคัก “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายว่าศิษย์พี่ใหญ่จะให้เธอลูบพุงเขาไหม จากนั้นเขาค่อยโจมตีกลับ!”
ลู่ฝานพูดด้วยสีหน้าประหลาด “ผมคิดว่ามีความเป็นไปได้”
ฉู่สิงยื่นหน้าเข้ามา “ถ้าฉันเป็นศิษย์พี่ใหญ่ ฉันจะทำแบบนี้”
ทั้งสามยิ้มอย่างลามกออกมาพร้อมกัน
ศิษย์พี่ฉู่เทียนที่อยู่ข้างๆ กลอกตามองบน เลื่อนเก้าอี้ออกห่างทั้งสามคน
ที่ต่อสู้ ศิษย์พี่ใหญ่อู๋เหวยยังไม่ขยับ
เยียนหรานไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ชิงลงมือก่อน
พลังปราณบนตัวพลุ่งพล่าน เยียนหราแผดเสียงออกมาเบาๆ “ลม……”
ยังพูดไม่ทันจบ ศิษย์พี่ใหญ่กระทืบเท้าลงบนพื้นเบาๆ
วินาทีต่อมา โถงหลักสั่นไหวไปมาเบาๆ ด้านล่างเท้าเยียนหรานมีกำแพงหิน ปรากฏขึ้นสี่ด้าน ขังเยียนหรานไว้ด้านใน
หานเฟิงอ้าปากค้าง แล้วหรี่ตาลง
“ศิษย์พี่ใหญ่เป็นฝ่ายโจมตีแล้ว!”
ฉู่สิงก็ตะโกนออกมาเช่นกัน “อีกทั้งยังขังเธอไว้ด้านในด้วย”
บทที่ 291
บทที่ 293