บทที่ 291
ถ้าใช้เคล็ดวิชาบู๊นี้ คงสามารถทำให้ย่อยยับตั้งแต่ยังไม่ได้สู้ อีกทั้งทำลายอนาคตด้วย
เคล็ดวิชาบู๊อันน่ากลัว ยังดีที่คนใช้คือหลิงเหยา ไม่งั้นถึงวันนี้ลู่ฝานเสียเปรียบไม่มาก ก็ต้องโดนตัดขาดการทำความเข้าใจ
ลู่ฝานยิ้มบางๆ ปราณชี่ในตัวสว่างจ้า เส้นลมปราณทั้งหมดสว่างขึ้นมา
เพียงพริบตา พลังที่พุ่งเข้ามาในตัวเขา โดนขจัดไปจนหมด
เหลือพลังสุดท้ายเพียงเล็กน้อย กลายเป็นรูปร่างของหลิงเหยา ลู่ฝานครุ่นคิด ไม่ได้กำจัดมันทิ้งไป หลงเหลือพลังนี้ไว้ เคลื่อนไหวตามปราณชี่ เข้าไปสู่ในมุกเทพ จากนั้นมุกเทพใช้วิชาเทพไร้ขีดจำกัด กลืนกินมันเข้าไป
หลิงเหยาชะงักไปทั้งตัว ประกายในแววตาหายไปอย่างรวดเร็ว
เธอก็คิดไม่ถึงเช่นกัน เคล็ดวิชาบู๊ของตัวเอง โดนทำลายอย่างง่ายดาย แม้เธอออมมือ แต่นักบู๊ทั่วไป ไม่สามารถต้านทานการโจมตีเพียงพริบตาของเธอได้
ลู่ฝานไม่เพียงแต่ต้านทานได้ อีกทั้งต้านทานได้อย่างสบายๆ
เธอสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตที่มีพลังในตัวลู่ฝาน อีกทั้งพลังปราณที่สามารถทำลายสรรพสิ่งได้
หลิงเหยาไม่สามารถบรรยายพลังปราณของลู่ฝานได้ พลังปราณของนักบู๊คนอื่น เจอกับพลานุภาพที่เกิดจากการใช้จิตบู๊เข้าฌานของเธอ ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
แต่พลังปราณของลู่ฝาน ไม่กลัวเลย ใช้พลังอันน่ากลัว บีบพลานุภาพออกมา
แต่เธอสัมผัสได้ว่าลู่ฝานหลงเหลือพลังของเธอเอาไว้เล็กน้อย เอาเข้าไปในตัวเขา
นี่หมายความว่าอะไร มีเพียงเธอกับลู่ฝานเท่านั้นที่รู้
หลิงเหยาแก้มแดงระเรื่อ สูดหายใจลึก เก็บพลังเอาไว้
พลังปราณในตัวลู่ฝานเคลื่อนไหวต่อไป เขาสัมผัสได้ว่าปราณชี่ของตัวเอง กำลังถึงขั้นที่เป็นงอกงามไม่หยุด นี่ต้องขอบใจหลิงเหยาจริงๆ
พลานุภาพที่ทั้งสองคนปล่อยออกมาหายไป กลับสู่ปกติเหมือนเดิม
“นายชนะแล้ว!”
หลิงเหยายิ้มแล้วเอ่ยขึ้น
ลู่ฝานพยักหน้า “ขอบคุณที่ชี้แนะ”
ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมา นิ้วชี้ข้างขวาของหลิงเหยา ขยับเบาๆ สามครั้ง
ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ รู้ทุกอย่างโดยไม่ต้องพูด
นักเรียนรอบๆ ตั้งสติได้
เมื่อหันมามอง เห็นลู่ฝานสู้กับหลิงเหยาจบแล้ว ผลออกมาแล้วด้วย
“เกิดอะไรขึ้น จบแล้วเหรอ ทำไมฉันถึงเหม่อ ไม่เห็นอะไรเลย!”
หานเฟิงโวยวายขึ้นมา
ฉู่สิงกับฉู่เทียนที่อยู่ข้างๆ เหมือนคิดอะไรอยู่ นักเรียนคนอื่นของคณะสงบใจ กำลังพึมพำกับตัวเอง
“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น”
หลิงเหยากับลู่ฝานเดินกลับมาแล้ว
ครูหันมามองอู๋โฉว เมื่อกี้เธอเหม่อเหมือนกัน แม้บอกว่าหลิงเหยายอมแพ้ แต่เป็นแบบนี้จริงเหรอ
อาจารย์อู๋โฉวพยักหน้า เพื่อบอกว่าหลิงเหยาแพ้จริงๆ
ครูประกาศเสียงดังว่า “ลู่ฝานคณะหนึ่งเดียวชนะ”
อาจารย์อู๋โฉวถอนหายใจอย่างหม่นหมอง
“ฉันคิดว่าคณะสงบใจรับคนมีความสามารถเข้ามา จะภูมิใจได้สักระยะ แต่คิดไม่ถึงว่าคณะหนึ่งเดียวของพวกนาย รับคนมีความสามารถที่น่ากลัวยิ่งกว่า”
อาจารย์อี้ชิงแสร้งพูดเหมือนไม่เข้าใจ “แค่โชคชะตาเท่านั้น โชคชะตาของลู่ฝานดีมาตลอด”
อาจารย์อู๋โฉวกัดฟันพูดว่า “เสแสร้ง นายยังมาเสแสร้งใส่ฉัน อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออก เมื่อกี้ลู่ฝานใช้เพลงเต๋าหนึ่งเดียวของคณะหนึ่งเดียว”
อาจารย์อี้ชิงเห็นว่าโดนจับได้ จึงตัดสินใจไม่แกล้งทำอีก
พูดอย่างราบเรียบว่า “เรื่องนี้อย่าบอกให้คนอื่นรู้”
อาจารย์อู๋โฉวพูดว่า “นายคิดจะปิดบังฉันไปถึงเมื่อไร”
อาจารย์อี้ชิงพูดว่า “ปิดบังได้นานเท่าไรก็ปิดบังไปนานเท่านั้น”