แดนนิรมิตเทพ บทที่ 319
หูเหวินเหว่ย ประธานอู๋และยังมีท่านประธานผู้ร่ำรวยนับสิบล้านอีกหลายคน เดินเข้ามาพร้อมกัน
นายอำเภอเหมยร้อนรนจนรีบลุกขึ้นต้อนรับ แต่บนใบหน้ากลับไม่มีความกระตือรือร้นอย่างเมื่อครู่อีกแล้ว แต่เพียงแค่ทำตามมารยาทหน้าที่เท่านั้น เพราะตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าคนพวกนี้มาเพื่อคุณเฉินอีกหรือเปล่า
“นายอำเภอเหมย สวัสดีปีใหม่!”
พวกหูเหวินเหว่ยทักทายนายอำเภอเหมยเล็กน้อย จากนั้นก็กวาดมองทั่วงาน
นายอำเภอเหมยใจกระตุก แล้วสีหน้าก็แย่ลง
ทุกคนในงานตกตะลึง “อย่างที่คิด มาสวัสดีปีใหม่ให้กับคุณเฉินอีกแล้ว!”
หูเหวินเหว่ยเห็นเฉินโม่ในทันที แล้วทั้งหมดก็รีบเดินเข้าไปด้วยกัน แล้วโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้กับเฉินโม่ “คุณเฉินครับ พวกผมมาสวัสดีปีใหม่ครับ!”
จากนั้นก็หันไปทำความเคารพสองสามีภรรยาเฉินจิงเย่ และหลี่ซู่เฟิน “คุณท่านเฉิน คุณหญิงเฉิน สวัสดีปีใหม่ครับ!”
พูดจบ ทุกคนต่างก็เอาของขวัญวางไว้ตรงหน้าเฉินจิงเย่ จากนั้นหันหน้าไปมองเฉินโม่ด้วยจิตใจรอคอย
เฉินโม่กวาดมองทุกคน คนพวกนี้ส่วนมากแล้วก็เป็นพวกคนที่อยู่ในโรงแรมซื่อไห่เมื่อวานนี้ทั้งนั้น อีกอย่างคนในกลุ่มของหูเหวินเหว่ยก็เยอะมาก และยังมีแขกจากทางฝั่งของถานกวงเหยาอีกสองคนด้วย
เฉินโม่รู้ว่าพวกเขากำลังรออะไร ที่จริงก็แค่รอคำพูดของเขาเพียงแค่ประโยคเดียว
“ลำบากทุกท่านละ!” เฉินโม่พูดนิ่งๆ
พวกหูเหวินเหว่ยต่างดีใจ แล้วก็โค้งทำความเคารพอีกครั้ง “อย่างนั้นก็ไม่รบกวนคุณเฉินแล้วละครับ พวกผมขอลาครับ!”
เหมือนดั่งประธานหลี่และประธานหวง พวกกลุ่มหูเหวินเหว่ยมอบของขวัญให้เรียบร้อยแล้วต่างก็รีบจากไป
บนใบหน้าของทุกคน เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งตะลึง งุนงง และไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมพวกกลุ่มคนมีอำนาจในอำเภอเฟิ่งซานพวกนี้ต่างก็มายังสถานที่พักรับรองของอำเภอเพื่อสวัสดีปีใหม่ให้กับเฉินโม่?
หรือว่าแค่รอให้ครอบครัวเฉินจิงเย่กลับไปก็รอไม่ไหวอย่างนั้นหรอ?
อีกอย่างสายตาที่คนพวกนี้มองเฉินโม่ เหมือนดั่งข้าราชบริพารมองจักรพรรดิ ทั้งหวาดกลัว เคารพนับถือและระมัดระวัง เหมือนกลัวว่าหากไม่ระวังจะทำให้เฉินโม่ไม่พอใจได้
เฉินโม่เด็กมัธยมปลายคนนั้น มีความลับอะไรกันแน่?
สารวัตรกำนันหวางทนไม่ไหวแล้ว ในช่วงเวลาที่พวกหูเหวินเหว่ยกำลังจะจากไป เขาลุกขึ้นแล้วขวางพวกหูเหวินเหว่ยไว้ ถามว่า “ประธานหูครับ ผมมีเรื่องไม่เข้าใจอย่างหนึ่งครับ ไอ้หนุ่มคนนั้นก็แค่เด็กมัธยมปลายคนหนึ่ง แล้วทำไมกลุ่มพวกผู้มีอำนาจในอำเภอเฟิ่งซานอย่างพวกคุณถึงได้มาสวัสดีปีใหม่ให้กับเขาด้วยตัวเองถึงที่นี่ครับ? เขามีความพิเศษอะไรกันแน่ครับ?”
หูเหวินเหว่ยได้ยินสารวัตรกำนันหวางพูดถึงชื่อเฉินโม่ น้ำเสียงมีความดูถูกเหยียดหยามด้วย สีหน้าจึงเย็นชาลงทันที ก็แค่ปลัดอำเภอคนหนึ่ง เขาไม่วางไว้ในสายตาด้วยซ้ำ
“หึ ความสามารถของคุณเฉิน ไม่ใช่สิ่งที่คนต่ำต้อยอย่างนายจะคู่ควรได้รับรู้! หลบไป อย่ามาขวางทาง!”
สารวัตรกำนันหวางอับอาย ถลึงตาใส่หูเหวินเหว่ยอย่างโมโห แต่อีกฝ่ายเป็นประธานร่ำรวยหลายสิบล้าน แม้แต่กำนันหลี่ยังต้องยอมเชื่อฟัง แล้วปลัดอำเภอเล็กๆอย่างเขาจะทำอะไรได้?
สารวัตรกำนันหวางจึงทำได้แค่หน้าแดงก่ำและหลีกทาง
“ขอเตือนนายไว้อย่าง อย่าได้ทำให้คุณเฉินไม่พอใจเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นนายได้ตายอย่างอนาถแน่นอน!” หูเหวินเหว่ยพูดเตือนอย่างเย็นชา แล้วพาพวกพ้องจากไป
สารวัตรกำนันหวางมองดูเฉินโม่ สีหน้าสับสนซับซ้อน คิดไม่ออกจริงๆว่าเด็กมัธยมชั้นหกคนหนึ่ง มีอะไรที่มีค่ามากพอให้คนมีอำนาจมากมายเช่นนี้มาเคารพ
ฉีหยู่เหมียนมองดูเฉินโม่ รู้สึกร้อนรนกังวล หูเหวินเหว่ยเป็นพ่อของหูเจี้ยนหวา ทำไมจู่ๆเขาถึงได้เคารพนอบน้อมต่อเฉินโม่มากขนาดนี้? ระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เมื่อกี้ประธานหลี่และประธานหวงมาสวัสดีปีใหม่ให้เฉินโม่ แม้ฉีหยู่เหมียนจะแอบรู้สึกเสียดายที่ก่อนหน้านี้กระทำกับเฉินโม่อย่างไร้เยื่อใย แต่ยังมีตระกูลหูคอยเป็นเบื้องหลังให้ เธอจึงแค่รู้สึกเสียดายเล็กน้อยเท่านั้น
แต่ตอนนี้เห็นตระกูลหูที่เธอมองว่าแข็งแกร่ง ก็มาเคารพนอบน้อมเฉินโม่อย่างนี้ด้วยเช่นกัน ในที่สุดฉีหยู่เหมียนก็รู้สึกกลัวแล้ว
“ไม่เจอหลายปี เขาได้ผจญภัยอะไรในอู่โจวกันแน่? ถึงได้ทำให้ตระกูลหูหวาดกลัวเช่นนี้?”
กังวล หวาดกลัว หงุดหงิด หลากหลายอารมณ์ถาโถมเข้ามาในใจของฉีหยู่เหมียน สุดท้ายก็มลายกลายเป็นความเสียดาย
“ถ้าหากตอนนั้นฉันไม่ไร้เยื่อใยขนาดนั้น แค่ตอบไปลวกๆสักหน่อยก็ยังดี!” ฉีหยู่เหมียนรู้สึกเสียใจต่อการกระทำทั้งหมดของตัวเองอย่างลึกซึ้งเป็นครั้งแรก