ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 238 นางต้องการอยู่เป็นคู่ไปตลอดชีวิต
กู้โม่หานฉีกคอเสื้อของหนานหว่านเยียนออกอย่างแรง ผิวขาวบริสุทธิ์ของหัวไหล่หญิงสาวเผยออกมาตรงหน้าเขาให้เห็นอย่างหมดเปลือก
ลูกกระเดือกของเขาเคลื่อนไหว อดไม่ได้ที่จะอ้าปากกัด
กู้โม่หานต้องยอมรับ รสชาติของหนานหว่านเยียน เขายังชิมไม่เพียงพอ
เมื่อห้าปีก่อนเขาถูกความเกลียดชังบังตา แต่ตอนนี้บางครั้งเขาก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ที่จะนึกถึงช่วงเวลาที่เขามีสัมพันธ์สวาทกับนางเมื่อห้าปีก่อน
ครั้งแล้วครั้งเล่า นอนไม่หลับทั้งคืน
ตอนนี้นางอยู่ในอ้อมกอดของเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขาตื่นเต้นแค่ไหน เขาโหยหานางเหมือนคนวิปลาส ตัวเขาเองยังรู้สึกอับอายมาก
เขายังมีความรู้สึกต่อการล่อลวงอย่างไร้ยางอาย จิตใจเหี้ยมโหด ไม่มีระดับทางสังคมอย่างสิ้นเชิง แม้แต่หญิงที่เป็นปรปักษ์กับเขาก็ยังมีความรู้สึกที่รุนแรง ความรู้สึกเช่นนี้ เขาไม่เคยมีกับหยุนอี่ว์โหรวมาก่อน
ลึกลงไปในหัวใจของเขา มีร่องรอยของความตื่นตระหนกที่ไม่เปิดเผย…
ความรู้สึกที่เขามีต่อหนานหว่านเยียน ดูเหมือนจะควบคุมได้ยากขึ้นเรื่อยๆ…
“ซี้ด…กู้โม่หาน!” หนานหว่านเยียนกลับไม่รู้ว่าเขามีความคิดมากมายเช่นนี้ นางถูกเขากัดจนเจ็บ ขมวดคิ้วเข้าด้วยกันอย่างดุดัน ในดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจและชิงชังกู้โม่หาน
“กู้โม่หาน เจ้านี่มันบ้าชัดๆ! สารเลวตั้งแต่หัวจรดเท้า! ละโมบโลภมากไม่เคยเพียงพอ เจ้าอยากได้ทุกอย่าง! ไม่ดูเลยว่าเหมาะสมหรือไม่! ปล่อยนะ!”
เลว! เลวที่สุด! ตัวเองไม่มีความสามารถก็ใช้กำลังบีบบังคับ ไม่สมควรเรียกว่าลูกผู้ชายด้วยซ้ำ!
แทนที่จะปล่อย แต่กู้โม่หานยังพลิกตัวเธอ เขามองนางด้วยแววตาแข็งกร้าว ความคิดในแววตาแผดเผารุนแรงยิ่งขึ้น
“ข้ามีอะไรไม่เหมาะสม?”
เขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของนาง เป็นพ่อของเด็กน้อยทั้งสอง นอกจากเขา จะมีใครอีกที่เหมาะสมกว่า! คู่รักชายที่ไม่โด่งดังเหล่านั้น?
หนานหว่านเยียนถูกเขามัดไว้ เข็มขัดถูกเขาดึงออก เขามีความกดดันเป็นอย่างมาก นางอดรู้สึกกลัวไม่ได้ ในขณะเดียวกันก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ
“เจ้าเหมาะสมตรงไหน? เจ้ากับหยุนอี่ว์โหรวต่างหากที่เป็นคู่แท้! อีกอย่าง กู้โม่หาน เจ้าละโมบจริงๆ!”
“เป็นถึงท่านอ๋อง ดุด่าข้าแต่ก็ไม่ยอมปล่อย ยังบังคับข้าอีก เจ้าไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้หากพูดออกไปมีแต่จะทำให้ผู้คนหัวเราะชอบใจ ท่านไม่คิดว่าการบอกเรื่องนี้กับผู้อื่นเป็นเรื่องน่าอายหรือ?”
หนานหว่านเยียนพูดพลางหยิบแจกันดอกไม้ข้างเตียงขึ้นมาทุบศีรษะเขาอย่างแรง แจกันดอกไม้ใหญ่พอดีมือ เมื่อฟาดใส่กู้โม่หาน เลือดสดๆ ก็ไหลลงมาตามหน้าผากของเขา
เศษชิ้นส่วนที่แตกหักทิ่มแทงเข้าไปในเลือดเนื้อของเขา กู้โม่หานทำเสียงฮึดฮัด แล้วปล่อยนางไปโดยไม่รู้ตัว
หนานหว่านเยียนฉวยโอกาสผลักเขาออกและวิ่งออกไป แต่กลับถูกเขาคว้าแขนไว้ กู้โม่หานจ้องมองนางด้วยความโกรธ เลือดไหลลงมาจากหน้าผาก “หนานหว่านเยียน! เจ้าบังอาจตีข้า!”
แตะต้องนางหน่อยก็จะตี!
มันมีผู้หญิงแบบนี้อยู่บนโลกได้อย่างไร!
“คนตีคือเจ้าต่างหาก!” หนานหว่านเยียนสลัดมือออกอย่างแรง แต่ชายหนุ่มมีกำลังมาก นางหยิบเกาทัณฑ์ออกมาเล็งใส่เขาทันที “ถ้าเจ้าไม่อยากรับอีกหนึ่งดาบ ก็ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ แล้วไสหัวออกไปจากที่นี่!”
ตอนนี้นางเพิ่งนึกออกว่า นี่คือดินแดนของนาง ทำไมนางต้องวิ่งหนีด้วย? เขาควรจะเป็นคนออกไปมากกว่า!
ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าอันหล่อเหลาของกู้โม่หาน “หนานหว่านเยียน! เจ้าจะลงมือกับข้าไปจนถึงเมื่อไหร่?! ข้าเลวอย่างที่เจ้าพูดตั้งแต่ตอนไหน!”
หนานหว่านเยียนโมโหจนหัวเราะ “เจ้าเลวทุกตรง ปล่อยให้พระชายารองที่เรือนหลังทำตามอำเภอใจ ไม่สนใจดูแลพระชายาว่าจะเป็นหรือตาย ตอนนี้ยังมากดขี่คุณน้าอีก ยังคิดจะซื้อตัวเด็กหญิงสองคน เพื่อมาเป็นแผ่นไม้รองให้เจ้าเดิน”
“เพียงแค่การกระทำอันต่ำช้าเช่นนี้ มีสิทธิ์อะไรมาบังคับข้า?”
ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานมืดมนจนถึงขีดสุด บึ้งตึงอึดอัดใจ หากเขาไม่ดี ทั่วทั้งแคว้นซีเหย่ก็คงไม่มีผู้ชายคนไหนที่ดีไปกว่าเขาอีกแล้ว!
ที่เขาไม่ฆ่าหยุนอี่ว์โหรว ทั้งหมดเป็นเพราะบุญคุณที่ช่วยชีวิต ที่เขาไม่ฆ่าเชี่ยนปี้ ก็เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์กับหยุนอี่ว์โหรวเป็นครั้งสุดท้าย
ที่เขาต่อต้านโม่หวิ่นหมิง ก็เพราะโม่หวิ่นหมิงปากไม่ตรงกับใจ แล้วยังสนิทสนมกับหนานหว่านเยียนมาก เขาทนดูไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรโม่หวิ่นหมิงจริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้น เขาปฏิบัติต่อเด็กน้อยทั้งสอง เพียงเพราะหวังดีต่อพวกนางเท่านั้น แค่ต้องการให้พวกนางมีความสุข ไม่เคยมีความคิดอื่นใด!
มันเป็นคำพูดที่จำเจน่าเบื่อ แต่หญิงสารเลวคนนี้ไม่เคยเชื่อเลย กู้โม่หานระงับโทสะ “เจ้าบอกว่าข้าไม่ดี เช่นนั้นข้าก็อยากรู้ว่า เจ้าต้องผู้ชายดีๆ แบบไหน?”
ทว่า หนานหว่านเยียนยิ้มเยาะ สิ่งที่พูดออกมาเหมือนอ่างน้ำเย็น มันดับความหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองและความยโสโอหังที่มีอยู่ในใจเขา
“ผู้ชายของข้า จะทำร้ายข้าไม่ได้ ต้องมีความสามารถ บุกตะลุยโจมตีข้าศึก ปกป้องข้า ปกป้องเด็กน้อยทั้งสองไปชั่วชีวิต ในขณะเดียวกันก็อ่อนโยนกับข้า ฟังข้าทุกอย่าง เชื่อใจข้าอย่างไม่มีเงื่อนไข รักข้า รักลูกสาวของข้า ไม่ได้สังกัดค่ายใดๆ”
“ต้องเคารพในอาชีพหมอของข้า ห้ามมีภรรยาหลายคน อยู่กับข้าสองคนไปตลอดชีวิต”
“กู้โม่หาน เจ้าลองถามใจตัวเองดู ว่าเจ้าเหมาะสมหรือไม่?”
เมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านี้ นอกจากรูปร่างหน้าตาและความสามารถที่เหมาะกับกู้โม่หานแล้ว อย่างอื่นล้วนอยู่ห่างไกลจากเขามาก ไม่มีข้อไหนสอดคล้องเลย
แววตาของกู้โม่หานมีพลังความชั่วร้ายพวยพุ่งขึ้นมาอย่างรุนแรงในทันใด จับจ้องไปที่ใบหน้าอันสวยงามเป็นธรรมชาติของหนานหว่านเยียน ไฟโทสะพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด
“เจ้าจงใจพูดแบบนี้ เพื่อจะยั่วยุข้าหรือ?!”
ในขณะที่หนานหว่านเยียนพูดเช่นนี้ ในหัวของเขานึกถึง โม่หวิ่นหมิงเป็นคนแรกอย่างไม่ทราบสาเหตุ
หนานหว่านเยียนยังคงยกเกาทัณฑ์เล็งไปที่เขา
“กู้โม่หาน ข้าบอกแล้ว มาตรฐานที่ข้าต้องการ ชั่วชีวิตนี้เจ้าไม่สามารถบรรลุได้ อย่ายกยอตัวเองให้มากนัก บนโลกนี้มีผู้ชายมากมายที่ดีกว่าเจ้านับไม่ถ้วน…”