บทที่ 401
ตามลักษณะนิสัยของเยี่ยเฟิงโดยพื้นฐานแล้วไม่กล้าที่จะรู้จักกับอัครมเหสีฉู่กับจักรพรรดิฉู่หรอก
หากนางพูดจริง ทำได้เพียงบังคับเยี่ยเฟิงแล้ว
ตัวของอัครมเหสีฉู่โซซัดโซเซ ใบหน้าซีดเผือด แทบจะเป็นลมล้มลงไป
“เจ้า…..เจ้าก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนหรือ?”
“ไม่รู้เลย”
“เช่นนั้นเขาไปที่ไหน?เพราะเหตุใดส่งคนไปตามหาเขาตั้งมากมายแล้วถึงหาไม่เจอ”สรุปว่าเขาเป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารผู้นั้นของนางหรือไม่?
“แม่นางกู้ ข้าขอร้องเจ้าคิดอีกทีสิ เขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้าตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เจ้าจะต้องรู้แน่ว่าปกติเขาชอบไปที่ไหนใช่หรือไม่?”
“ขออภัยด้วย ข้าไม่รู้จริงๆ ข้าก็ไม่ได้สนิทกับเขามาก ฮูหยิน ที่นี่เป็นภูเขารกร้างไม่มีผู้อยู่อาศัย รอยเท้าคนแทบไม่มี ร่างกายของท่านอ่อนแอ ไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่ หาเมืองเล็กๆพักรักษาตัวเถิดนะ”
ซิ่งเอ๋อร์กล่าวด้วยความกังวลใจว่า“ฮูหยิน แม่นางกู้กล่าวพูดถูก ช่วงนี้ร่างกายของท่านอ่อนแอมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะหาคุณชายเยี่ยไม่เจอ ร่างกายของท่านก็จะทนไม่ไหวนะ”
อัครมเหสีฉู่มององครักษ์ที่ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก ความรู้สึกผิดจึงประเดประดังเข้ามาถาโถม
“เป็นเรื่องส่วนตัวของข้า ทำร้ายพวกเจ้า…..ที่นี่ห่างจากเมืองอู๋ซวงไม่ไกล พวกเราไปพักที่เมืองอู๋ซวงกันก่อนเถิด”
กู้ชูหน่วนใช้แรงกำลังความพยายามอย่างมาก และยืนหยัดแน่วแน่ ถึงได้ทำให้ใจของเยี่ยจิ่งหานที่จะสังหารคนจำนวนมากของอัครมเหสีฉู่หายไป
ในเมืองอู๋ซวง
กู้ชูหน่วนแยกทางกันกับอัครมเหสีฉู่ และได้พาเยี่ยจิ่งหานไปทางภูเขาโลหิต
ก่อนที่นางจะไป ได้สั่งเสียกำชับอย่างหนักหลายครั้งว่าอย่าเปิดเผยให้ใครรู้ว่าเคยเห็นพวกเขา และอย่าบอกว่าพวกเขามาที่เมืองอู๋ซวง
เยี่ยจิ่งหานสั่งลูกน้องจำนวนไม่น้อย เฝ้าติดตามพวกเขาอย่างใกล้ชิด
เหตุผลที่ภูเขาโลหิตถูกเรียกว่าภูเขาโลหิตก็เพราะทั้งภูเขาที่นี่เต็มไปด้วยทะเลโลหิตหินหนืดและอุณหภูมิก็สูงมากจนคนธรรมดาไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเข้าใกล้
ตอนที่อยู่วงแหวนชั้นนอก กู้ชูหน่วนร้อนจนเหงื่อไหล ใบหน้าเล็กกระจุ๋มกระจิ๋มถูกแผดเผาจนแดงระเรื่อ
“ที่นี่อุณหภูมิสูงมาก วรยุทธ์ท่านต่ำเกินไป เกรงว่าจะค้ำยันไม่ไหว”
“วางใจ ข้าไม่มีทางเข้าไปในศูนย์กลางหินหนืดหรอก”
ขณะที่เดินกู้ชูหน่วนมองดูภูมิประเทศโดยรอบไม่รู้ว่าทำไม นางมองดูภูเขานี้แล้วถึงมีความรู้สึกที่คุ้นเคย
นางเคยเจอภูเขาลูกนี้ที่ไหนใช่หรือไม่
เมื่อนางสาวเท้าก้าวไปข้างหน้ายิ่งมีความรู้สึกคุ้นเคยขึ้นเรื่อยๆ นางเลยตบที่ขาทันที
โว้ย
ภูเขาโลหิตลูกนี้ไม่ใช่เหมือนกันกับภาพบนระฆังวิญญาณสะบั้นหรือ?
แม้ว่าภูมิประเทศจะค่อนข้างเปลี่ยนแปลง แต่องค์ประกอบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
“เป็นอะไรหรือ?”เยี่ยจิ่งหานกล่าวถาม
“ไม่…..ไม่มีอะไร เพียงแค่เห็นหินหนืดที่นี่แล้ว มันค่อนข้างน่ากลัว”
มือใหญ่ของเยี่ยจิ่งหานกอบกุมมือเล็กของนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า“วางใจ หลีลั่วได้ตรวจสอบหลายรอบแล้ว ทะเลโลหิตยังอยู่ใต้หน้าผาโลหิตชั้นนอก แม้ภูเขาลูกนี้จะมีทะเลโลหิตไม่น้อย มันก็ไม่สามารถขัดขวางเส้นทางของเราได้หรอก”
กู้ชูหน่วนดึงมือกลับ ก็ไม่สามารถดึงมือออกจากเยี่ยจิ่งหานได้
เลยให้เขาจับไว้
กลัวหรือ?
นางมีสิ่งใดที่ต้องกลัว
นางเพียงแค่กลัวว่าจะไม่พบแผนที่ของระฆังวิญญาณสะบั้นกับไข่มุกมังกร
“กระหม่อมทำความเคารพนายท่าน ทำความเคารพพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”
ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มชุดดำหลายสิบคนก็ปรากฏตัวขึ้นและคุกเข่าต่อหน้าพวกเขา
พวกเขาทั้งหมดมีดวงตาที่วิจิตรบรรจงและมีทักษะฝีมือที่รวดเร็ว พอมองก็รู้ว่าเป็นยอดฝีมือ
“ลุกขึ้นเถิด”เยี่ยจิ่งหานกล่าว
“นายท่าน ทุกอย่างจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว ภายในสิบวัน แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็ไม่สามารถเข้าไปในภูเขานี้ได้ วางใจได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”