ตอนที่ 1582 นายสนมขององค์หญิง (1)
อวิ๋นลั่วเฟิง? องค์หญิงรองของเผ่าเสือดาวรู้ตัวตนของข้างั้นหรือ อวิ๋นลั่วเฟิงมองนางอย่างระมัดระวัง อวิ๋นเซียวที่กอดนางอยู่เองก็มองสตรีคนนี้อย่างเย็นชา
“แม่นางอวิ๋น ไม่ต้องกังวล ข้าได้ยินเรื่องของท่านมาจากหูหลี”
หูหลีงั้นหรือ
อวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวสบตากันก่อนจะหันไปมองอีลี่ “เจ้ารู้จักหูหลีงั้นหรือ”
“หูหลีเป็น…” อีลี่ก้มหน้าอย่างเขินอาย “เขาเป็นสามีของข้า”
อวิ๋นลั่วเฟิงตะลึงเหมือนมีฟ้าผ่าลงมา
ไม่เจอหูหลีมานาน เขากลายเป็นนายสนมของเผ่าสัตว์อสูรไปแล้วงั้นหรือ กลายเป็นว่าบุรุษที่องค์หญิงทั้งสองต่อสู้แย่งกันก็คือเขาสินะ
“สามีของข้าเดาว่าแม่นางอวิ๋นต้องมาที่เมืองอสูรแน่นอน จึงวาดภาพเหมือนของท่านแล้วให้ข้าคอยตรวจสอบ หลังจากที่ข้าเห็นท่าน ข้าก็อดไม่ได้ที่จะเข้ามาช่วยเหลือ”
เมื่อเทียบกับองค์หญิงใหญ่ของเผ่าเสือดาวแล้ว คำพูดขององค์หญิงรองทำให้นางสบายใจ
อวิ๋นลั่วเฟิงหยุดก่อนจะพูดขึ้นว่า “ข้าอยากเจอหูหลี”
“ได้สิ แม่นางอวิ๋น โปรดตามข้ามา”
อีลี่คำนับอวิ๋นลั่วเฟิงตามแบบฉบับของเผ่าสัตว์อสูรก่อนจะเดินเข้าไปในพระราชวัง ตอนที่นางเดินผ่านหน้าองค์หญิงใหญ่ นางก็หยุดฝีเท้าก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ “เสด็จพี่หญิง พวกเขาเป็นแขกของข้า ข้าหวังว่าท่านจะทำตัวสุภาพมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้น…อย่าโทษข้าที่ไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของพวกเรา!”
องค์หญิงใหญ่ตัวสั่นด้วยความโกรธแล้วกำหมัดแน่น ดวงตานางเต็มไปด้วยความเดือดดาลขณะที่จ้องหน้าอีลี่ เด็กผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ต่อต้านนางทุกอย่าง! นางลืมหูหลีได้แต่บุรุษที่โดดเด่นแบบนี้ นางไม่มีทางปล่อยไปแน่นอน!
“อ้า!” ทันใดนั้นองค์หญิงใหญ่ก็รู้สึกเจ็บปวดที่ใบหน้าแล้วกรีดร้องออกมา นางกุมใบหน้าเพราะความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ!”
องค์รักษ์เข้ามาหานางอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเห็นใบหน้าของนาง พวกเขาก็ตะลึง
“พวกเจ้ามองอะไรกัน เร็วเข้า รีบดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าข้า! ทำไมมันถึงเจ็บปวดนัก” เมื่อเห็นท่าทางโมโหขององค์หญิงใหญ่ องครักษ์หญิงคนหนึ่งก็ลังเลอยู่นานกว่าจะหยิบกระจกออกมาจากอกเสื้อ
องค์หญิงใหญ่ไม่มีเวลาถามเรื่องที่องค์รักษ์พกกระจก เพราะทันทีที่นางเห็นใบหน้าตัวเองในกระจกนั้น…
“อ้า!” เมื่อเห็นใบหน้าของตัวเองเต็มไปด้วยผดผื่น นางก็กรีดร้องจนหมดสติไป …
เรื่องที่องค์หญิงสร้างความวุ่นวาย อวิ๋นลั่วเฟิงและพรรคพวกก็ทำเหมือนพวกนางไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้อง มีแค่อวิ๋นเซียวเท่านั้นที่มองอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยรอยยิ้มเต็มดวงตา เขาเป็นคนที่สังเกตเห็นการลงมือของอวิ๋นลั่วเฟิง ภรรยาของเขาเป็นคนไม่ยอมแพ้จริงๆ! องค์หญิงเผ่าสัตว์อสูรคนนั้นดูภูมิใจในใบหน้าตาของตัวเองมาก ดังนั้นนางก็เลยทำให้ใบหน้านั้นเสียโฉม แต่ว่าเขาก็รักนิสัยแบบนี้ของอวิ๋นลั่วเฟิงมากไม่ใช่หรือ
“พวกเรามาถึงแล้ว ที่นี่คือพระราชวังของเผ่าเสือดาวของพวกเรา” อีลี่หยุดฝีเท้าก่อนจะหันมาหอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วยิ้มบางๆ ขณะบอกอย่างสุภาพ
“อวิ๋นเซียว…” ก่อนจะเข้าไปในพระราชวัง อวิ๋นลั่วเฟิงก็ขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยเสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน
“ข้าไม่รู้ว่าอีลี่คนนี้เชื่อใจได้หรือไม่ แต่ถึงอย่างไรข้าก็ต้องมาที่นี่ ดังนั้นพวกเราต้องคอยระวังไม่ให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันใดๆ ขึ้น”
ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรกที่นางพบอีลี่ ดังนั้นจะเชื่อใจนางง่ายๆ ได้อย่างไร
แต่กระนั้นนางก็ยังยอมเสี่ยงเพื่อตามหาหูหลีและอู๋…
…………………………………..
ตอนที่ 1583 นายสนมขององค์หญิง (2)
“ไม่มีใครทำร้ายท่านได้หรอก” อวิ๋นเซียวพูดอย่างจริงจัง “ถ้าเผ่าเสือดาวไม่หวังดีกับท่าน เช่นนั้นแล้วพวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มแต่ไม่ได้สนใจคำพูดของอวิ๋นเซียวมากนัก นางเดินผ่านทางเข้าที่น่าตื่นตาตื่นใจและทหารที่จงรักภักดีไป โชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พวกเขาเข้ามาใกล้ถึงสวนด้านหลัง แล้วทันใดนั้นชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในศาลาก็ปรากฏสู่สายตานาง
“อวิ๋นลั่วเฟิง” เวลาเดียวกัน หูหลีที่สังเกตเห็นนางเหมือนกันก็แสดงสีหน้าดีใจ ร่างของเขาพุ่งมาปรากฏตัวข้างหน้าพวกนาง “อย่างที่คิด เจ้ามาที่นี่จริงๆ”
นางมองไปยังด้านหลังหูหลีแต่ไม่เห็นร่างเล็กใดๆ ข้างเขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ “อู๋อยู่ที่ไหน”
เด็กตัวเล็กๆ ที่นางเรียกว่าอู๋คือเด็กผู้ชายที่นางเก็บมาจากถนนก่อนหน้านี้และมอบหมายให้หูหลีดูแล หูหลีชะงักไปก่อนก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด “ข้าขอโทษ แต่ข้าพลัดหลงกับเขา”
“หาย?” อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วถาม
หูหลียิ้มอย่างขมขื่น “หลังจากที่รู้ว่าหงหลวนมาที่เมืองสัตว์อสูร ข้าก็พาอู๋มากับข้าด้วย ข้าคิดว่าพวกเราไม่น่าจะเจออันตรายอะไรตอนที่เดินทางผ่านทะเลทราย แต่ผลคือข้าพลัดหลงกับเขา…”
“ไม่ต้องห่วง ถ้าเด็กคนนั้นประสงค์ร้าย เดี๋ยวเขาก็ต้องปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง”
อวิ๋นลั่วเฟิงยักไหล่แล้วพูดพร้อมรอยยิ้มจอมปลอม “หูหลี เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าทำไมเจ้าถึงกลายมาเป็นนายสนมขององค์หญิงเผ่าเสือดาว”
“เรื่องนี้…” หูหลีไอแห้งๆ ด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “ตอนที่ข้ามาถึงนครสัตว์อสูร ข้าต้องเผชิญกับการก่อกวนขององค์หญิงใหญ่ องค์หญิงอีลี่จึงทำเหมือนว่าชอบพอข้าเพื่อที่จะช่วยข้า”
ไม่อย่างนั้นเขาก็อาจจะกลายเป็นหนึ่งในนายสนมในวังหลังขององค์หญิงใหญ่ไปแล้ว เมื่อคิดถึงตรงนี้ หูหลีก็อดตัวสั่นไม่ได้ เขาทำสีหน้ารังเกียจโดยไม่ปิดบัง
“องค์หญิงอีลี่สัญญาจะช่วยข้าตามหาอู๋และคอยจับตามองคนที่มีใบหน้าเหมือนเจ้า ดังนั้นข้าจึงอยู่ที่นี่”
“เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่าข้าจะมาที่เมืองสัตว์อสูร” อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางแล้วถามต่อ
หูหลีมองนางอย่างยั่วยวน “ด้วยนิสัยของเจ้าแล้ว เมื่อรู้ว่าหงหลวนหายไปที่นี่ เจ้าจะไม่มาได้อย่างไร”
ตูม!
ไม่มีใครคาดคิดว่าหลังจากหูหลีพูดจบ พลังมหาศาลจะระเบิดออก ทำให้เขากระเด็นลอยออกไปกระแทกกับพื้นด้วยท่าทางน่าสงสาร
อวิ๋นเซียวฉีกแขนเสื้อตัวเองออกแล้วนำมาเช็ดที่ดวงตาของนางพร้อมขมวดคิ้ว
“อวิ๋นเซียว เจ้ากำลังทำอะไร” อวิ๋นลั่วเฟิงถอยไปเล็กน้อยก่อนจะถาม
“เมื่อครู่เขาส่งสายตายั่วยวนให้ท่าน”
“แล้ว?”
“ข้ากลัวว่าดวงตาของท่านจะแปดเปื้อน”
ทันทีที่นางเงยหน้ามองสีหน้าจริงจังของอวิ๋นเซียว มุมปากนางก็อดกระตุกไม่ได้
ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าจำนวนมากก็ดังเข้ามาใกล้โดยมีชายวัยกลางคนที่มีกลิ่นอายสง่างามและท่าทางดื้อรั้นแน่วแน่ เขามีใบหน้าหล่อเหลาและมีองครักษ์มากมายเดินตาม ทำให้เกิดความรู้สึกเหมือนราชา
“เสด็จพ่อ” สีหน้าของอีลี่เปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่นางก้มหน้าทำความเคารพและเรียกเขา
“อีลี่ เจ้าขโมยผู้ชายของพี่สาวเจ้าอีกแล้วหรือ” ชายวัยกลางคนใช้น้ำเสียงเย็นเยียบพูดอย่างเฉยชา
“เสด็จพ่อ คนพวกนี้เป็นเพื่อนของสามีลูก ดังนั้น…”
“ฮึ่ม!” ชายวัยกลางคนส่งเสียงขึ้นจมูกแล้วมองอีลี่อย่างรังเกียจ “เพื่อผู้ชายคนหนึ่งเจ้าถึงกลับทะเลาะกับพี่สาวครั้งแล้วครั้งเล่า เขามีค่าขนาดนั้นเลยหรือ”
หูหลีที่ราชาเผ่าเสือดาวพูดถึงก็หาม้านั่งหินแล้วนั่งลง เขาคาบฟางข้าวไว้ที่ปากทำให้เขาดูเหมือนพวกอันธพาล ดวงตารูปหงส์มีเสน่ห์ของเขามีร่องรอยความไม่ยอมรับอยู่