บทที่ 236 ลอบฆ่ายามราตรี
ยามราตรีที่มืดมิด ในพงหญ้ามีเสียงขู่ฟ่อดังขึ้น
พวกกู้ชูหน่วนหันไปมอง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ งูพิษมากมายที่กำลังทำท่าขู่ฟ่อกรูเข้ามาหาพวกเขาจากทั่วทุกทิศ
ชนิดของงูไม่เหมือนกัน มีหลากหลายสีสันรวมกัน โผเข้ามากัดราวกับมีเป้าหมาย
ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็ดูออก รู้ว่างูทุกตัวล้วนมีพิษร้ายแรง ถ้าหากถูกกัด ชีวิตของพวกเขาคงวายวอดแน่
“ทำไมจึงมีงูมากมายเช่นนี้”ในกลุ่มคนไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนขึ้นมา
ฝูกวงเอ่ยเสียงขรึมว่า “นายหญิงกู้ น่าจะเป็นผู้อาวุโสตงแห่งเผ่าเทียนเฟิ่น นางเชี่ยวชาญด้านการควบคุมสัตว์มีพิษต่างๆมาก”
“มีวิธีจัดการหรือไม่”
“นอกเสียจากจะฆ่าผู้อาวุโสตง หรือไม่ก็เอาชนะผู้อาวุโสตง แต่ส่วนมากนางจะอยู่ในจุดที่ไกลออกไปมาก ควบคุมผ่านเวทมนตร์ ตอนนี้พวกเราไม่รู้ว่านางอยู่ตรงไหน”
เขาเองก็ไม่กล้าออกห่างจากนายหญิงกู้ เกรงว่านายหญิงกู้จะมีอันตราย
ฝูงงูใกล้เข้ามาแล้ว เหล่าองครักษ์ลับต่างก็คุ้มกันกู้ชูหน่วนไว้ตรงกลาง มีคนหนึ่งชักดาบออกมาฟันไปทางฝูงงู
แต่งูพิษมีจำนวนมากเกินไป ฟันไปตัวหนึ่งก็มาเพิ่มอีกหลานตัว ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด ฟันไม่หมด
เข็มเงินของกู้ชูหน่วนถูกยิงออกไปอย่างต่อเนื่อง เข็มเงินทุกเล่มล้วนยิงถูกงูอย่างแม่นยำเข็มเงินหนึ่งเล่มฆ่างูได้หนึ่งตัว แม้จะเป็นเช่นนี้ แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้
ฝูกวงรวบรวมพลังภายในไปที่กระบี่ ดึงกระบี่หลายเล่มขึ้นมา ใช้กระบวนท่ามังกรแหวกว่ายมหาสมุทรกระแทกออกไป
ฝูงงูถูกฝูกวงกระแทกจนกระเด็น งูแต่ละตัวถูกหั่นเป็นหลายท่อน ทั่วทั้งภูเขาเต็มไปด้วยซากงู
หลังจากสถานการณ์อันตรายผ่อนคลายได้ชั่วครู่ ไม่ช้าก็มีฝูงงูอีกฝูงมาอีก วนเวียนซ้ำไปมา ฆ่าไม่หมดไม่สิ้น
ใบหน้าของฝูกวงมีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมา การหายใจเริ่มรุนแรงขึ้น คิดว่าคงใช้พลังภายในไปมากแล้ว
“บัดซบ เจ้าคนวิปริตนั่นไปเรียกงูพิษมากมายขนาดนี้มาจากไหน ไม่ได้การ ต้องหาวิธี ไม่เช่นนั้นเจ้าจะตายเพราะใช้พลังภายในจนหมด”
“พระชายา ข้าน้อยจะเปิดทาง คุ้มกันท่านออกไป”
พูดแล้วทำทันที เหล่าองครักษ์ลับเปลี่ยนรูปแบบกองทัพ พยายามฝ่าวงล้อมที่แน่นหนาออกไป เพื่อจะเปิดเส้นทาง
กู้ชูหน่วนพูดเสียงเย็นว่า “อยากระจายตัว หากกระจายกันแล้วจะยิ่งเกิดเรื่องได้ง่ายขึ้น”
ระหว่างที่นางพูด ก็ทำการค้นหาในแหวนมิติ เอายาออกมาไม่น้อย มีเพียงยาสงหวงเท่านั้นที่หาไม่พบ สุดท้ายได้แต่เอาขวดยาสีเหลืองออกมา
“ใช้พิษเอาชนะพิษ สู้ตาย พวกเจ้าทุกคนเอาแขนเสื้อปิดปากเอาไว้ อย่าเหยียบผงยา”
นางได้ทำการโรยผงยาไปรอบๆทุกคนเป็นวงใหญ่ เว้นระยะห่างจากงูพิษเหล่านั้น
ขณะที่เหล่างูต่างก็แย่งกันกรูเข้ามาถึงรอบนอกวงกลม งูแต่ละตัวราวกับถูกวางยาสลบ ล้มลงกับพื้นไม่เคลื่อนไหว ราวกับไร้ซึ่งเรี่ยวแรงโดยสิ้นเชิง ไม่สามารถเลื้อยต่อไปได้อีก
ทุกคนต่างก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง
ฝูกวงพูดยิ้มๆว่า “นายหญิงกู้ นั่นคือยาอะไร ทำไมจึงได้ผลดีเช่นนี้”
“อันนี้น่ะหรือ……เป็นยาวิเศษ “กู้ชูหน่วนขยิบตา ยิ้มอย่างมีเลศนัย ไม่ได้ตอบโดยตรง
เห็นแววตาของนาง ฝูกวงก็หัวใจกระตุกวูบหนึ่ง
คงไม่ใช่ยาประเภทที่ใช้กับผู้ชายโดยเฉพาะกระมัง
“พระชายา ไม่รู้ว่ายาของท่านยังเหลืออีกเท่าไหร่ ที่นี่ยังไม่ปลอดภัย ข้าน้อยจะคุ้มกันท่านออกไปจากเขาสูบวิญญาณก่อน”
สีหน้าของกู้ชูหน่วนมีความเคร่งขรึมเล็กน้อย จ้องมองไปบนท้องฟ้าเขม็ง ทันใดนั้น สีหน้านางก็เปลี่ยนไปอย่างมาก พูดเสียงดังว่า “ไม่ทันแล้ว หมอบลง รีบหมอบลง”
แม้ว่าทุกคนจะไม่รู้ว่านางหมายถึงอะไร แต่ก็รีบหมอบลงทันที
ขณะเดียวกันกับที่พวกเขาหมอบลงกับพื้น ฝูงค้างคาวก็บินโฉบเข้ามา
ค้างคาวพวกนี้ก็ไม่รู้ว่ากลายพันธุ์หรือไม่ แต่ละตัวอ้าปากแยกเขี้ยว โผเข้ามากัด
บางคนที่ช้าหน่อย ก็ถูกกัดตายทันที
ฝูกวงหมอบอยู่กับพื้น ใบหน้าหันมองไปบนท้องฟ้า พลังภายในรวมกันที่ฝ่ามือ ฝ่ามือแล้วฝ่ามือเล่ากระแทกค้างคาวออกไป
แม้พลังภายในของคนคนเดียวจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน ก็ต้านทานค้างคาวที่มีจำนวนมหาศาลไม่ได้