ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 282
เป็นไปไม่ได้ หากเป็นความจริง ท่านพ่อไม่มีทางที่จะเก็บนางไว้ในจวน
นางไม่กล้าที่จะคิด หากเป็นความจริงแล้ว นางเป็นเพียงบุตรสาวของเฉินเอ้อร์ แล้วนางจะมีคุณสมบัติใดที่จะเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท?
ส่งผลให้ภายในใจนางประหม่ากลัว นางอยู่ที่ห้องหนังสือรอมหาเสนาบดีเซี่ยกลับมา
มหาเสนาบดีเซี่ยเย็นย่ำแล้วถึงได้กลับมา เข้ามาในจวนจึงได้ยินเซี่ยฉวนรายงานว่าเซี่ยหว่านเอ๋อรอเขาอยู่ทั้งบ่ายแล้ว เขาขมวดคิ้ว “ได้บอกหรือไม่ว่ามีเรื่องอันใด?”
“ไม่ขอรับ เพียงแต่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าได้เรียกนางเข้าไป จากนั้นนางจึงไปยังสวนดอกไม้ด้านหลังพบกับฮูหยินหลิงหลง จากสวนดอกไม้ด้านหลังกลับมาก็อยู่ที่ประตูห้องหนังสือรอนายท่านกลับมาตลอด” เซี่ยฉวนเอ่ยตอบกลับ
มหาเสนาบดีเซี่ยได้ฟังคำนี้แล้ว ภายในใจก็ล่วงรู้ได้
“เรือนเซี่ยจื่อหย่วนช่วงนี้มีความเคลื่อนไหวอะไรหรือไม่?” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยถามต่อ
“ไม่มีขอรับ คุณหนูใหญ่ออกจากจวนแต่เช้าทุกวันกลับเย็นทุกวัน ไปยังจวนอ๋องเหลียง แล้วจึงไปยังจวนของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ หลานสาวของเฉินไท่จวิน เฉินหลิวหลิ่วก็มายังเรือนเซี่ยจื่อหย่วนทุกวันขอรับ”
“ไม่ได้ก่อเรื่องอันใด?” มหาเสนาบดีเซี่ยรู้สึกว่าเซี่ยจื่ออันผิดแปลกไป นางโกรธเกลียดตนมาก ทำไมถึงได้ยังไม่ลงมือ?
“ไม่มีขอรับ คุณหนูรองออกคำสั่งมิให้จัดหาอาหารเครื่องดื่ม ค่าใช้จ่ายให้แก่เรือนเซี่ยจื่อหย่วน ก็ไม่มีผู้ใดเอ่ยอันใดออกมา”
มหาเสนาบดีเซี่ยตกใจ “มีเรื่องเช่นนี้ด้วยรึ?”
“ขอรับ เรื่องนี้เป็นคุณหนูรองที่ออกคำสั่งด้วยตนเองขอรับ”
มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยด้วยเสียงโกรธ “ก่อเรื่องได้ตลอดเวลาจริง ตอนนี้นางข้าหลวงหยางคนข้างกายของฮองเฮายังอยู่ในจวน อีกทั้งเฉินหลิวหลิ่วเองก็อยู่ด้วย หากว่าข่าวแพร่ออกไป จะต้องลือออกไปว่าตัวข้านั้นใจร้ายใจดำเกินไป เจ้าทำไมถึงไม่รีบมารายงานข้า?”
เซี่ยฉวนเอ่ยตอบอย่างตกใจว่า “บ่าวเคยรายงานแล้วขอรับ แต่นายท่านมิได้เก็บมันมาใส่ใจ”
“ตัวข้าทุกวันมีเรื่องให้ยุ่งเยอะแยะมากมาย เจ้าไม่เอ่ยออกมาให้หลายครั้ง ข้าจะจำได้เยี่ยงไร?” มหาเสนาบดีเซี่ยโบกไม้โบกมือ “ไม่ได้การแล้ว พรุ่งนี้เป็นต้นไป ทำตามปกติ ส่งสิ่งของค่าใช้จ่ายให้แก่เรือนเซี่ยจื่อหย่วน”
“หากว่าคุณหนูรองเอ่ยถาม จะให้ตอบว่าอย่างไรขอรับ?”
“ข้าจะอธิบายให้นางฟังเอง” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยสาปแช่งเสียงต่ำ “สมกับเป็นบุตรสาวของคนชั้นต่ำ มาจากครอบครัวเล็ก ๆ ยากที่จะยกตนให้สูง เซี่ยจื่ออันถึงแม้ว่าจะดูร้ายกาจ แต่ก็ยังดีกว่านางเป็นพันเท่า”
กลับมาถึงประตูห้องสมุด เซี่ยหว่านเอ๋อรีบร้อนต้อนรับเขาเข้ามา
“ท่านพ่อ!”
มหาเสนาบดีเซี่ยใบหน้าอ่อนโยนมองมายังนาง “เซี่ยฉวนบอกว่าเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ตลอดบ่ายแล้ว มีเรื่องอะไรรึ? แสงแดดแรงเยี่ยงนี้ ทำไมถึงไม่เข้าไปนั่งรอข้างในกัน?”
เซี่ยหว่านเอ๋อมองมายังเขา พบว่าเขายังคงเป็นเช่นดั่งก่อนหน้า ในใจก็สงบลง
“ท่านย่าบอกว่าท่านจะแต่งหลานสาวของจินกั๋วกง เป็นเรื่องจริงหรือเจ้าคะ?” เซี่ยหว่านเอ๋อเริ่มต้นถาม
มหาเสนาบดีเซี่ยจูงมือของนาง เอ่ยเสียงเบา “เข้าไปพูดกันด้านในเถอะ”