เสียงตวาดโกรธของหนานกงหัว ไม่ได้ทำให้เย่เซิ่งเทียนสั่นไหวเลยสักนิด
หนานกงหยู่กล้าแตะต้องภรรยาของตัวเอง เขาตายหนึ่งหมื่นครั้งก็ไม่มากเกินไป
ความรุนแรงทางอินเทอร์เน็ต น่ากลัวกว่าการฆาตกรรม!
เย่เซิ่งเทียนมองดูหนานกงหัว และพูดต่อว่า: “ลูกชายของแกบริสุทธิ์ หรือว่าภรรยาของฉันไม่บริสุทธิ์งั้นเหรอ? เพราะว่าความขัดแย้งเล็กน้อยในการประชุมเสนอราคา ลูกชายของแกทำร้ายภรรยาของฉันอย่างเหิมเกริมได้เหรอ? หนานกงหัว เห็นแก่ที่แกเป็นพ่อคน ฉันถามแกอีกครั้ง แกรู้ผิดหรือยัง?”
เกาเจี๋ยมองไปทางเย่เซิ่งเทียนด้วยความประหลาดใจ
เจ้าเทพ ไม่นึกเลยว่าจะใจอ่อนครั้งหนึ่ง
เป็นไปได้ยังไง?
นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว!
ทำให้คนไม่อยากเชื่อ!
เจ้าเทพผู้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ไม่นึกเลยว่าจะให้โอกาสตระกูลหนานกงครั้งหนึ่ง
หรือว่า เจ้าเทพเป็นเพราะว่าซือซือ ดังนั้นจึงได้ยอมให้โอกาสตระกูลหนานกงครั้งหนึ่งเหรอ?
ใช่แล้ว ตอนนี้เจ้าเทพก็เป็นพ่อคนแล้ว
เห็นสภาพแบบนี้ของหนานกงหัว เขาก็ถูกสะกิด
“หนานกงหัว ยังไม่คุกเข่าลงแสดงความขอบคุณอีก!!”
เกาเจี๋ยตะโกนอย่างเคร่งขรึม
เจ้าเทพใบหน้าเย็นชาไร้อารมณ์มาโดยตลอด ไม่เคยไว้หน้าใครทั้งนั้น
เพราะว่า ไม่มีคนไหนมีสิทธิ์ ทำให้เจ้าเทพไว้หน้าได้
แต่ว่าตอนนี้ เจ้าเทพยอมให้โอกาสกับหนานกงหัวที่เป็นพ่อเป็นกันครั้งหนึ่ง
นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้น!
“เลขาเกา เย่เซิ่งเทียนฆ่าลูกชายของฉัน คุณยังให้ฉันคุกเข่าแสดงความขอบคุณเขา!!! ทำไม!! ฉันจะโทรหาเลขาเวิน ฉันจะไปตรงหน้าของเจ้าเทพ ขอให้เขาทวงความยุติธรรมให้กับฉัน!”
หนานกงหัวตะโกนอย่างสลดใจ: “ถ้าเจ้าเทพไม่ทวงความยุติธรรมให้ฉัน ฉันหนานกงหัวจะใช้ทรัพย์สมบัติของครอบครัว และบั้นปลายชีวิตทั้งหมด ก็จะต้องฆ่าเย่เซิ่งเทียน ล้างแค้นให้กับลูกชายของฉัน!!”
“งั้นแกก็โทรซะ”
น้ำเสียงของเย่เซิ่งเทียนเย็นชาลง
เดิมทีเขาอยากให้โอกาสหนานกงหัวกลับใจ
หนานกงหัวรู้เรื่องที่หนานกงหยู่ทำ และปล่อยหนานกงหยู่ไปสู่หายนะ
แต่ว่า เย่เซิ่งเทียนยังคงยอมให้โอกาสเขาได้ยอมรับความผิด
แต่ว่าหนานกงหัว ไม่เพียงไม่รู้ผิด แต่กลับคิดว่าทุกอย่างที่ลูกชายของเขาทำนั้นถูกต้อง
เดิมทีฆ่าหนานกงหยู่แล้ว เย่เซิ่งเทียนก็ไม่อยากเข่นฆ่าอีก
อย่างไรก็ตามหนานกงหัวถึงตายก็ไม่ยอมกลับใจ
หลังจากที่โทรศัพท์เสร็จ หนานกงหัวกัดฟันพูดด้วยความแค้นว่า: “เย่เซิ่งเทียน ลูกชายของฉันตายแล้ว แกก็อย่าได้คิดมีชีวิตอยู่เลย ต่อให้เลขาเวินและเจ้าเทพไม่ยุ่งเรื่องนี้ ฉันก็ต้องฆ่าแก ฆ่าทั้งครอบครัวของแก ล้างแค้นให้กลับลูกชายของฉัน แกฆ่าลูกชายของฉันคนหนึ่ง ฉันฆ่าครอบครัวของแกทั้งหมด!!!”
“หนานกงหัว แกรนหาที่ตาย!”
เกาเจี๋ยโกรธมาก เจ้าเทพปรานีต่อตระกูลหนานกงถึงขั้นนี้แล้ว หนานกงหัวไม่เพียงแต่ไม่สำนึกผิดเลยสักนิด แต่กลับข่มขู่เจ้าเทพ จะฆ่าครอบครัวของเจ้าเทพทั้งหมด
“คุณผู้ชาย ได้โปรดออกคำสั่ง ให้ผมฆ่าเขาด้วยครับ จะได้ไม่เกิดหายนะขึ้นในภายหลัง”
“รอเวินเฉินมา”
ความอาฆาตปรากฏในดวงตาของเย่เซิ่งเทียน
ตั้งแต่ที่อยู่กับซือซือ เขาไม่ได้อาฆาตพยาบาทหนักหน่วงขนาดนั้นแล้ว
ไม่อย่างนั้น ถ้าตามความอาฆาตพยาบาทก่อนหน้านี้ของเขา ไม่ให้โอกาสหนานกงหัวพูดด้วยซ้ำ
ไม่นาน เวินเฉินมาถึง
หนานกงหัวพุ่งเข้าไป คุกเข่าอยู่บนพื้นโดยตรง และร้องไห้เศร้าโศกอย่างมาก: “เลขาเวิน คุณต้องตัดสินให้กับผมนะ ลูกชายของผมถูกเย่เซิ่งเทียนและเกาเจี๋ยฆ่า คุณต้องตัดสินให้ผมด้วยนะ”
เวินเฉินเตะหนานกงหัวกระเด็นออกไป และพูดอย่างเยือกเย็นว่า: “นั่นเป็นเพราะลูกชายของแกสมควรตาย!”
แหวะ
หนานกงหัวถูกเวินเฉินเตะจนกระอักเลือกออกมา แต่เขาทั้งคนก็มึนงง
ขนาดเวินเฉิน ก็ไม่ตัดสินให้กับตัวเองเหรอ?
“ทำไม? ทำไม!!”
หนานกงหัวลุกขึ้นมา และตะโกน: “เย่เซิ่งเทียนแค่เคยบังกระสุนให้เจ้าเทพ พวกคุณทำไมต้องปกป้องเขาขนาดนี้ด้วย! ลูกชายของผมตาย ลูกชายของผมเลยนะ!! เย่เซิ่งเทียนต่างหากที่เป็นฆาตกร! ผมไม่ยอม ผมไม่ยอม!!! ผมจะเจอเจ้าเทพ ผมจะเจอเจ้าเทพ!!!”
เวินเฉินไม่ได้สนใจเขา และพูดกับเย่เซิ่งเทียนด้วยความเคารพ: “เจ้าเทพ คุณได้โปรดสั่งการด้วยครับ”