“เจ้าเทพ คุณได้โปรดสั่งการด้วยครับ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าท่าทางของหนานกงหัวก็ตื่นเต้นขึ้นมาในทันที
เจ้าเทพมาแล้ว
จะต้องทวงความยุติธรรมให้กับเขาอย่างแน่นอน!
ต่อให้เย่เซิ่งเทียนบังกระสุนให้กับเจ้าเทพ เจ้าเทพก็ไม่มีทางปรานีบาปที่เขาฆ่าคนได้!
“เจ้าเทพอยู่ไหน? เจ้าเทพอยู่ไหน? ผมจะให้เจ้าเทพทวงความยุติธรรมให้กับผม”
หนานกงหัวกุมหน้าอก มองไปรอบๆ แต่เขาไม่เห็นมีคนอื่นเข้ามา
“เจ้าเทพล่ะ? เจ้าเทพอยู่ไหน? หรือว่า เย่เซิ่งเทียนไม่ให้ความสำคัญกับกฎหมายบ้านเมืองขนาดนี้ เจ้าเทพก็ไม่ว่าเหรอ?”
เกาเจี๋ยมองดูหนานกงหัวด้วยแววตาที่มองคนโง่
ไอ้พวกโง่เหล่านี้ มักจะไม่เชื่อว่าเจ้าเทพก็คือเย่เซิ่งเทียน
พวกเขามักจะคิดว่า ภายในเวลาสี่ปีสั้นๆ เย่เซิ่งเทียนไม่สามารถทำคุณูปการ กลายเป็นเจ้าเทพที่ขุนหลวงพระราชทานยศ
แต่พวกเขากลับไม่คิดดูว่า คนที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าเทพ เป็นคนที่สามารถใช้สามัญสำนึกคาดเดาได้เหรอ?
ถ้าหากเหมือนกับคนธรรมดา ใช้เวลาหลายสิบปีถึงสามารถบรรลุผลสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นได้ นั่นยังเป็นเจ้าเทพอยู่เหรอ?
เวินเฉินมองไปที่หนานกงหัวด้วยความสงสาร
คนพวกนี้มักจะรนหาที่ตาย ใช้กำลังขัดสนแค่นั้นของพวกเขา มาท้าทายความยิ่งใหญ่ของเจ้าเทพ
ไอ้พวกไม่เจียมตัว
คิดว่ามีเงินหน่อย ก็สามารถดูถูกทุกอย่างได้
อย่างไรก็ตามตรงหน้าของเจ้าเทพ พวกเขาเป็นแค่กลุ่มตัวตลกที่กระโดดคานแค่นั้นเอง
“ไอ้มีตาหามีแววไม่ นี่ ก็คือเจ้าเทพ!”
เวินเฉินพูดอย่างเย็นชา
“เขา เขาเป็นเจ้าเทพเหรอ?”
เดิมที หนานกงหัวที่มีใบหน้าโศกเศร้า มีสีหน้าตรงข้ามกับความสยดสยองปรากฏบนใบหน้า
เขาชี้ไปที่เย่เซิ่งเทียนด้วยความสยดสยอง และสั่นเทาไปทั้งตัว: “แก แก แกเป็นเจ้าเทพ? ไม่ ไม่ ไม่!! ไม่ใช่แก ไม่ใช่แก!!”
เขาบ้าไปแล้ว!
เขาจะให้เจ้าเทพทวงความยุติธรรมให้เขา เขาอยากใช้ความมั่งคั่งและฐานะของตระกูลหนานกงมาข่มขู่เจ้าเทพ และฆ่าเย่เซิ่งเทียน
แต่ว่า เย่เซิ่งเทียนก็คือเจ้าเทพ!
เขา ยังจะข่มขู่ได้ยังไง?
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างราบเรียบว่า: “แกต้องการความยุติธรรมเหรอ?”
เพียงประโยคเดียว หนานกงหัวก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที
ใบหน้าซีดเผือด
เขาไม่กล้า!
ถ้าหาเย่เซิ่งเทียนไม่ใช่เจ้าเทพ เขายังกล้า เขายังมีวิธีทำให้เจ้าเทพฆ่าเย่เซิ่งเทียนได้
แต่ว่า เย่เซิ่งเทียนเป็นเจ้าเทพ!
คนที่ลูกชายของเขาจะแก้แค้น คือเจ้าเทพ!
คนที่เขารู้เห็นเป็นใจให้ลูกชายไปแก้แค้น คือเจ้าเทพ!
คนที่เขาจะฆ่า คือเจ้าเทพ!
หนานกงหัวคุกเข่าอยู่บนพื้น!
ในเวลานี้ ในที่สุดเขาตื่นตัวสักที
การตายอะไรของลูกชาย การแก้แค้นอะไร ทั้งหมดก็ไม่สำคัญแล้ว
สิ่งสำคัญคือ จะปกป้องตระกูลหนานกงทั้งหมดได้อย่างไร!
จะทำให้เย่เซิ่งเทียน ให้อภัยตระกูลหนานกงได้อย่างไร!
เย่เซิ่งเทียนพูดอย่างราบเรียบว่า: “แกต้องการแก้แค้นฉัน ฉันให้โอกาสนี้กับแก”
“ผมรู้ผิดแล้ว ผมรู้ผิดแล้วครับ”
หนานกงหัวโศกเศร้ามาก ในครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเจ็บปวดใจ แต่เป็นเพราะหวาดกลัว
“หนานกงหัว ไอ้คนขี้ขลาด! ไอ้คนขี้ขลาด!!”
หวาเหม่ยเหรินที่เจ็บปวด เห็นฉากนี้เข้า กระโจนไปทางหนานกงหัวอย่างบ้าคลั่ง: “หยู่เอ๋อร์ถูกเขาฆ่าตาย คุณฆ่าเขาเพื่อล้างแค้นสิ ต่อให้เขาเป็นเจ้าเทพ ลูกชายของฉันก็ต้องตายเปล่าเหรอ? ต่อให้เขาเป็นเจ้าเทพ ลูกชายของฉันก็ไม่สามารถแค้นเขาได้เหรอ? คุณแก้แค้น คุณแก้แค้นให้ลูกชายของฉันสิ”
“เธอหุบปากซะ!!”
หนานกงหัวตบไปที่ใบหน้าของหวาเหม่ยเหรินหนึ่งฉาด และกัดฟันพูดว่า: “ถ้าไม่ใช่เธอ ตามใจเขาจนกลายเป็นแบบนี้ จะมีทั้งหมดอย่างวันนี้ไหม? ถ้าไม่ใช่ว่าเธอรู้เห็นเป็นใจ เขาจะมีอย่างวันนี้ไหม? เขากล้าแก้แค้นเจ้าเทพและภรรยาของเจ้าเทพ เขาสมควรตาย!!”
หลังจากที่พูดจบ เขามองดูเย่เซิ่งเทียนอย่างสั่นเทา: “เจ้าเทพ โปรดยกโทษให้ครอบครัวของเราด้วย ผมรู้ผิด ผมยินดีกลับใจ ไม่ว่าจะต้องทุ่มเทเสียสละมากแค่ไหน ผมก็ยินดียอมรับผิดขอโทษประธานหวาง”