ตอนที่ 1316 ป่ากร่อนกระดูก (2)
เมื่อเห็นว่าจวินอู๋เสียระวังตัวมากขึ้น พวกเฉียวฉู่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก พวกเขากินยาเข้าไปตามคำสั่งของนาง ไม่รู้ว่าเป็นผลทางจิตวิทยารึเปล่า แต่หลังจากกินยาเข้าไป พวกเขาก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดเวลาที่หายใจเข้าไปนั้น ดูเหมือนจะเจ็บน้อยลงแล้ว
“แปลกๆนะ เสี่ยวเสีย เจ้าเอาอะไรให้พวกเรากิน? ที่นี่มีอะไรผิดปกติรึเปล่า?” เฉียวฉู่ถามพลางเกาหัว ต้องบอกว่าถึงจะมีแผนที่อยู่ในมือ แต่ทุกสิ่งที่อยู่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์ก็ยังโหดสุดๆอยู่ดี ถ้าเตรียมตัวมาไม่พร้อมหรือมีพลังไม่มากพอ ต่อให้มีแผนที่ครบสมบูรณ์ ก็ทำได้แค่รอความตายอยู่ที่นี่
พวกสามารถหลบหลีกสัตว์ประหลาดที่เฝ้าสุสานได้ก็จริง แต่สถานที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายที่มองไม่เห็นที่ครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ทั้งหมด
“อากาศที่ด้านล่างผาสุดสวรรค์นี่มีพิษกัดกร่อนอยู่ ตอนแรกมันก็จางๆ พิษจะไม่สร้างผลกระทบอะไรในระยะเวลาอันสั้น แต่หลังจากที่ถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายแล้ว มันจะไปตามกระแสเลือดและแพร่กระจายไปยังทุกส่วนของร่างกาย ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าพวกมู่เชียนฟานหายใจเอาพิษนี้เข้าไปในปริมาณมาก และพิษก็ออกฤทธิ์ฆ่าทุกคนในกลุ่มของเขา ก่อนที่เราจะเริ่มต้นลงมาจากผาสุดสวรรค์ ข้าได้ให้พวกเจ้ากินยาแก้พิษชนิดนี้เอาไว้ แต่……” จวินอู๋เสียหรี่ตา รอบตัวพวกเขามีหมอกหนาทึบ ทัศนวิสัยจึงต่ำมาก ลูกบอลเพลิงวิญญาณที่พวกเขาใช้ก็ให้ความสว่างได้แค่พื้นที่เล็กๆ ในหมอกหนาเช่นนี้ พวกเขาไม่มีทางเห็นสิ่งที่อยู่รอบๆได้อย่างชัดเจน
แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพวกเขาเข้าไปลึกมากขึ้น ทั้งหมอกและอุณหภูมิก็จะเปลี่ยนไปอย่างมาก
การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป และถ้าหากไม่ระมัดระวังตรวจสอบให้ถี่ถ้วนก็อาจจะมองข้ามมันไปได้ง่ายๆ การเปลี่ยนแปลงไม่ได้เพิ่มขึ้นหรือลดลงอย่างกะทันหัน แต่จะเปลี่ยนไปทีละนิด สภาพแวดล้อมจะกลายเป็นเลวร้ายขึ้นอย่างเงียบๆ และเมื่อคนเหนื่อยล้าและเครียดมากๆเข้า พวกเขาก็จะพลาดการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆนี้
ก็เหมือนกับต้มกบในน้ำอุ่น กบจะนอนอยู่ในน้ำโดยไม่ได้สังเกตว่าอุณหภูมิน้ำค่อยๆเปลี่ยนจากเย็นเป็นอุ่นขึ้นทีละนิด พอถึงเวลาที่น้ำเดือดและรู้สึกถึงอันตราย ก็สายเกินไปที่จะหนีแล้ว
สถานที่หลายแห่งที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์นั้นน่าทึ่งมาก พื้นที่ทั้งหลายที่ถูกทำเครื่องหมายเอาไว้บนแผนที่ก็กว้างใหญ่มาก แต่ความกว้างใหญ่นี้ไม่ใช่ว่าจะไม่มีที่สิ้นสุด ในพื้นที่พิเศษพวกนี้ พื้นที่สองแห่งที่อยู่ติดกันจะมีการเปลี่ยนแปลงในระยะเปลี่ยนผ่านอยู่
มันเหมือนกับการเปลี่ยนผ่านของฤดูกาล การเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้นอย่างช้าๆค่อยเป็นค่อยไป ให้ร่างกายค่อยๆเปลี่ยนจากสภาพเลวร้ายหนึ่งไปอีกอย่างหนึ่งโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว
แม้ว่าจวินอู๋เสียจะคุ้นเคยกับเรื่องทางการแพทย์มากที่สุด แต่ความรู้เรื่องธรรมชาติและภูมิประเทศยังอยู่ในขั้นพื้นฐาน นางอยากรู้มากว่าคนจากราชอาณาจักรแห่งความมืดใช้วิธีการอะไรถึงเปลี่ยนด้านล่างของผาสุดสวรรค์ให้กลายเป็นสถานที่ลึกลับที่กลืนกินผู้คนไปหมดโดยไม่เหลือแม้แต่กระดูก กับดักและสัตว์ร้ายอาจจะออกแบบสร้างสรรค์ขึ้นมาได้ แต่สถานที่ที่เลียนแบบพลังของธรรมชาติพวกนี้ทำได้ยังไง?
เรื่องนี้ไม่ว่าจะคิดยังไงจวินอู๋เสียก็คิดไม่ออกเลย
“ตลอดสองชั่วโมงที่ผ่านมา ความเข้มข้นของพิษในหมอกเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่ไม่สามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน เพราะมันค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ ข้ากลัวว่ายาแก้พิษที่ข้าให้ไปตอนแรกจะไม่พอแก้พิษที่เข้มข้นมาก ก็เลยให้พวกเจ้ากินเสริมเข้าไปอีก” ขณะที่จวินอู๋เสียพูด สายตาของนางก็มองลึกเข้าไปในหมอก นางมีความรู้สึกไม่สบายใจว่าหลังจากที่ผ่านแท่งน้ำแข็งมาได้แล้ว พวกเขาจะเจอกับอะไรต่อไป ซึ่งมันคงเป็นสิ่งที่รับมือได้ยากมากขึ้นไปอีก
ยิ่งเข้าใกล้สุสานจักรพรรดิแห่งความมืดมากเท่าไร ก็ยิ่งเจอกับอันตรายมากขึ้นเท่านั้น