ตอนที่ 1315 ป่ากร่อนกระดูก (1)
ระยะทางที่จวินอู๋เหยาทำลายไกลแค่ไหนน่ะหรือ?
พวกเฉียวฉู่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเขารู้แค่ว่าทางข้างหน้าไม่มีแท่งน้ำแข็งอีกเลย สภาพของมันราวกับโดนพายุรุนแรงพัดผ่าน เหลือเพียงแต่เศษน้ำแข็งแตกละเอียดบนพื้นน้ำแข็ง ระยิบระยับใสราวกับคริสตัล เป็นภาพที่สวยมาก
พวกเขาเดินบนเส้นทางนั้นกันทั้งวันทั้งคืน อุณหภูมิบนธารน้ำแข็งต่ำมาก มันหนาวจนมือชา ทั้งกลุ่มจึงต้องรวบรวมพลังวิญญาณเพื่อรักษาความอบอุ่นให้ร่างกาย
ถ้าไม่ใช่เพราะการโจมตีแบบ ‘เฉียบขาด’ ของจวินอู๋เหยา พวกเขาคงต้องใช้เวลาในพื้นที่นี้นานขึ้นอีก
เส้นทางที่โดนแรงระเบิดกว้าง 100 เมตรนั้นยาวไปจนถึงที่หมอกปกคลุม และเมื่ออุณหภูมิเริ่มสูงขึ้นเล็กน้อย ก็เป็นการบ่งบอกว่าการเดินทางบนธารน้ำแข็งนี้กำลังจะสิ้นสุดลง
จวินอู๋เสียที่กำลังดีใจขมวดคิ้วทันที ในอากาศที่มีความชื้นสูง นางได้กลิ่นบางอย่างที่รุนแรงมาก กลิ่นนั้นเข้าไปในหลอดลม ทำให้หลอดลมแสบร้อนเหมือนโดนไฟไหม้ ความรู้สึกเหมือนคนที่หายใจเอาแก๊สที่เป็นกรดและเป็นพิษสูงเข้าไป
“เดี๋ยวก่อน!” จวินอู๋เสียหยุดเดินทันที กลิ่นนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ นางรู้สึกได้ว่าลำคอของนางแสบร้อนจากการหายใจเอากลิ่นนั้นเข้าไป เนื่องจากพวกเขายังอยู่ในสภาพแวดล้อมที่หนาวเย็น ประสาทการรับรู้ของคนก็จะลดลงไปบ้าง ทำให้ความรู้สึกชาเล็กน้อย
“มีอะไรหรือ?” เฉียวฉู่ถามพร้อมกับถูมือเข้าด้วยกัน หลังจากเดินบนน้ำแข็งมาทั้งวันทั้งคืน เขาก็รู้สึกได้ว่าความเย็นแทรกซึมผ่านรองเท้าเขาเข้ามา ทำให้เขาเจ็บปวดไปทั้งตัว
“อย่าเพิ่งเดินไป” จวินอู๋เสียพูดพลางสูดจมูกดมกลิ่นในอากาศเบาๆ “พวกเจ้าไม่ได้กลิ่นอะไรแปลกๆบ้างหรือ?”
พวกผู้เยาว์ทุกคนหยุดเดินและพยายามสูดกลิ่นในอากาศ แต่เนื่องจากอยู่ในอากาศหนาวเย็นมาเป็นเวลานาน จมูกของพวกเขาจึงชาไปแล้ว การหายใจเอาอากาศเย็นจัดเข้าไปทำให้ลำคอของพวกเขาเจ็บไปหมด การอยู่ในที่ที่อากาศเย็นจัดนานๆทำให้พวกเขามีปัญหาเรื่องการรับกลิ่น พวกเขาจึงไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติ
“ข้าไม่ได้กลิ่นอะไรเลย จมูกข้าแข็งไปหมดแล้ว” เฟยเหยียนถูจมูกที่แดงของเขา อุณหภูมิที่นี่ต่ำจนน่ากลัว พวกเขาต้องรวบรวมพลังวิญญาณเอาไว้ในร่างกายเพื่อรักษาอุณหภูมิในร่างกายของพวกเขา และไม่กล้าที่จะยืนนิ่งอยู่ที่จุดใดจุดหนึ่งนานๆ การยืนอยู่กับที่นานๆจะทำให้พื้นรองเท้าของพวกเขาแข็งตัวเป็นน้ำแข็ง
ด้วยอุณหภูมิที่เย็นยะเยือก หมอกในอากาศจึงเย็นจัด พอพวกเขาหายใจ มันก็เข้าไปในปอด ทำให้หนาวไปจนถึงกระดูก แม้แต่การหายใจก็กลายเป็นความทรมาน
“ข้าก็ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย” หรงรั่วพูดพลางส่ายหน้า
ฮัวเหยากับฟ่านจั๋วฉลาดกว่านิดหน่อย พวกเขาเอามือป้องไว้ที่จมูก หายใจพ่นลมร้อนออกมาเพื่อให้อุ่นขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ผลมากนักเนื่องจากพวกเขาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เย็นจัดนานเกินไป พวกเขาไม่ได้กลิ่นอะไรเลยจริงๆ
ส่วนเย่ฉาและเย่เหม่ยที่แข็งแกร่งกว่ามากนั้น ความเย็นไม่ได้ส่งผลต่อพวกเขามากนัก แต่ในขณะเดียวกัน กลิ่นแสบจมูกในอากาศก็ไม่ส่งผลกระทบต่อพวกเขาเช่นกัน เนื่องจากร่างกายของพวกเขาไม่ได้มีประสาทรับรู้ที่ไวเท่าจวินอู๋เสีย
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์เจออะไรผิดปกติหรือ?” จวินอู๋เหยาถามพร้อมกับมองดูสีหน้าระแวดระวังของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียขมวดคิ้วและพูดว่า “ยังไม่แน่ชัดหรอก แต่มีบางอย่างผิดปกติในหมอกที่นี่ ต้องมีอะไรอยู่แน่ๆ” เนื่องจากไม่มีใครสามารถให้ข้อมูลอะไรกับนางเพื่อช่วยในการตัดสินใจได้ จวินอู๋เสียจึงได้แต่เดาเอาเองเท่านั้น
นางดึงเอากระเป๋ามิติที่ห้อยอยู่ที่สะโพกออกมา และหยิบยาแก้พิษแจกจ่ายให้กับเฉียวฉู่และคนอื่นๆ