ตอนที่ 1314 เดินทางสู่อันตรายอีกครั้ง (8)
จวินอู๋เสียมองใบหน้าหล่อเหลาที่จู่ๆก็เข้ามาใกล้ และเห็นประกายรื่นเริงในดวงตาของเขา ดวงตาของจวินอู๋เสียก็เป็นประกายวาววับขึ้นมา แล้วนางก็เขย่งปลายเท้าจูบเข้าที่แก้มของจวินอู๋เหยาเบาๆ
จวินอู๋เหยาตัวแข็งทันที
เฉียวฉู่ยืนเอามือปิดหน้าอยู่ด้านข้าง ปวดใจมาก……ตาเขาจะบอดแล้ว!
“ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับยิ้มบางๆที่มุมปาก ทันใดนั้นนางก็ค้นพบว่าการที่นางเป็นฝ่ายรุกก่อนดูเหมือนจะทำให้เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งมีรอยยิ้มชั่วร้ายอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาผู้นี้ถึงกับตกตะลึงทำอะไรไม่ถูกได้ จวินอู๋เสียรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าสนใจมากทีเดียว
การได้เห็นจวินอู๋เหยาผู้ลึกลับและมีรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้อยู่ตลอดแสดงสีหน้าประหลาดใจแบบนี้ออกมา ในใจของนางก็รู้สึก……พึงพอใจเล็กน้อย
[น่าสนใจดี ใช่ไหมล่ะ?]
เย่เหม่ยกับเย่ฉาเบนสายตาออกไปอย่างเงียบๆ พวกเขามองออกแล้ว [เมื่อก่อนเป็นนายท่านเจว๋ที่หยอกล้อคุณหนูจนหน้าแดงหูแดง ตอนนี้……คุณหนูเรียนรู้ที่จะโต้กลับแล้ว!]
[วิธีการหยอกล้อนายท่านเจว๋ของนางยิ่งมีประสิทธิภาพมากขึ้นทุกที ง่ายดายเหมือนกระดิกนิ้ว]
ครู่หนึ่งกว่าจวินอู๋เหยาจะได้สติ ดวงตาของเขามองไปที่จวินอู๋เสีย ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ได้แต่ยืนทื่ออยู่แบบนั้น
เด็กน้อยของเขาติดนิสัยไม่ดีมาซะแล้ว
แต่……
เขาชอบมันมากเลย
จวินอู๋เหยาที่ ‘อิ่มอกอิ่มใจ’ อย่างมากก็ลูบหัวจวินอู๋เสียอย่างอ่อนโยน เขาพูดด้วยสีหน้าเอาอกเอาใจว่า “ตามที่เจ้าปรารถนา”
พูดจบเขาก็ก้าวไปข้างหน้า หมอกสีดำค่อยๆรวมตัวกันหมุนวนอยู่บนฝ่ามือของเขา เขายกแขนขึ้นและลูกบอลหมอกสีดำก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวสายฟ้า ระเบิดพื้นที่ด้านหน้าพวกเขาทั้งหมด!
พวกเขาเห็นแท่งน้ำแข็งจำนวนนับไม่ถ้วนถูกระเบิดหายไปจนหมดสิ้นภายใต้หมอกสีดำ ตรงหน้าจวินอู๋เสียและเพื่อนๆนั้นปรากฏพื้นที่กว้างอย่างน้อย 100 เมตร ขณะที่เสียงแท่งน้ำแข็งถูกทำลายยังดังต่อเนื่องไม่หยุดเป็นเวลานาน ดังไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุด……
‘ตุบ’
พวกผู้เยาว์อ้าปากค้างจนขากรรไกรตกลงไปถึงพื้น
เสียงแท่งน้ำแข็งถูกทำลายดังอยู่หนึ่งนาทีเต็มๆก่อนจะหายไปกับหมอกหนาทึบ เสียงนั้นเบาลงเรื่อยๆ แต่ไม่ได้มีทีท่าจะหยุดลง มันเหมือน……
เสียงมันอยู่ไกลเกินไปจนพวกเขาไม่ได้ยิน……
เฉียวฉู่แทบจะคุกเข่าลงตรงหน้าจวินอู๋เหยาเลยทีเดียว!
[อะไรคือการฆ่าในพริบตา?]
[อะไรคือการทำลายล้างให้เรียบ?]
[เทียบกับจวินอู๋เหยาแล้ว เย่ฉากับเย่เหม่ยก็กลายเป็นคนอ่อนแอไปเลย!]
แค่ความกว้างของมันก็ยาวกว่าระยะทางรวมที่เฉียวฉู่กับเพื่อนๆทำได้ซะอีก
ตอนนั้นเอง พวกเฉียวฉู่ก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างพูดอะไรไม่ออก [ทำไมพวกเขาต้องทรมานตัวเองด้วย?]
[ก็น่าจะขอให้จวินอู๋เหยาทำซะตั้งแต่แรก เขาอาจจะเคลียร์เส้นทางให้ทั้งหมดด้วยการโจมตีแค่ครั้งเดียว!]
[แถมมันยังกว้างมากด้วย!]
“ข้านึกออกประโยคนึง” จู่ๆเฟยเหยียนก็พูดขึ้น
“อะไร?” ฟ่านจั๋วถามพลางเลิกคิ้ว
“คนเก่งอวดฝีมือเรียกโคตรเทพ คนกระจอกอวดฝีมือเรียกไอ้โง่” เฟยเหยียนพูดพร้อมกับเหลือบมองไปที่เฉียวฉู่
“ฮ่าๆๆ!” ฟ่านจั๋วไม่สามารถยับยั้งเสียงหัวเราะของเขาได้
อะไรคือความแตกต่างแบบสุดขั้ว?
นี่ไงล่ะ
เฉียวฉู่ส่งเสียงคร่ำครวญและเอามือปิดหน้า แม้ว่าเขาจะอยากซัดเฟยเหยียนสักตุบ แต่……ตัวเขาเองก็เห็นด้วยว่าคำพูดนั้นมีเหตุผล แล้วเขาจะทำอะไรได้!!
[เทียบกับจวินอู๋เหยาแล้ว เขาก็คิดว่าสิ่งที่เขาทำไปก่อนหน้านี้มันช่าง……โง่……มาก……]
จวินอู๋เหยาไม่ได้สนใจเสียงร้องอย่างสิ้นหวังของเฉียวฉู่ เขาหันไปหาจวินอู๋เสีย ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มชั่วร้าย พร้อมกับถามว่า “พอไหม?”
“พอแล้ว……” จวินอู๋เสียอึ้งเล็กน้อย ทำไมนางรู้สึกว่าจวินอู๋เหยาจงใจทำลายแท่งน้ำแข็งเป็นคนสุดท้ายเพื่อสร้างความตื่นตะลึงแบบนี้?
[แค่ก นางคงคิดมากเกินไป]
ถ้าเย่ฉากับเย่เหม่ยรู้ว่าจวินอู๋เสียคิดอะไร พวกเขาคงบอกนางแน่ๆว่า
คุณหนูขอรับ ท่านไม่ได้คิดมากเกินไปเลย!