ตอนที่ 775 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (15)
เขารู้ไม่ว่าจะอยู่ในรูปแบบใด เธอก็คงจะโกรธหลังจากที่รู้ความจริงทุกอย่าง แต่ตอนนี้บอกได้เลยว่านี่เป็นวิธีที่เลวร้ายที่สุดจริงๆ
ดังนั้นเขาจึงพยายามคิดยืดเยื้อไปเรื่อยๆ คิดว่ารอเวลาผ่านไปนานเข้าพวกเขาจะรักกันมากขึ้นแล้วค่อยเป็นฝ่ายสารภาพกับเธอเอง พอถึงตอนนั้นเธอก็อาจจะไม่โกรธมากขนาดนี้ก็ได้
แต่ทุกอย่างกลับถูกทำลายด้วยน้ำมือของเหวินซินเหมย
ปฏิกิริยาของเธอในที่เขาคาดการณ์เอาไว้ เขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าหากมีสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้เกิดขึ้นเขาจะจัดการอย่างไร แต่วิธีแก้ปัญหาต่างๆ ที่เขาจำลองขึ้นในใจดูเหมือนจะใช้การไม่ได้เลยสักอย่าง
ไม่กล้าเอ่ยปากแม้แต่คำเดียว เพราะกลัวพูดผิดไป
เขาไม่กล้าขยับทำอะไร ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าหากเธอโกรธแล้วเขาก็จะตะโบมจูบเธอ หากเธออยากไปก็จะจับเธอกดลงบนเตียง เรื่องระหว่างคนรักไม่มีอะไรที่ใช้เรื่องบนเตียงแก้ไขไม่ได้ หากคืนแรกไม่สำเร็จเช่นนั้นก็ต่อคืนที่สอง
แต่ทว่าตอนนี้เขาไม่กล้าทำอะไรทั้งสิ้น เพราะกลัวว่าหากทำอะไรผิดไปแล้วเธอจะโกรธจนไม่ให้อภัยเขา
“คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้…”
หลินจยาอวี้ดิ้นอย่างรุนแรง ลู่เสวี่ยเฉินกลัวว่าจะยิ่งแย่ไปกว่านี้จึงค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกจากเธอ
เมื่อได้รับอิสระ หลินจยาอวี่ก็หยิบเสื้อผ้าที่พึ่งเก็บยัดใส่กระเป๋าปาใส่ลู่เสวี่ยเฉินด้วยความโกรธรำคาญ
ลู่เสวี่ยเฉินยืนนิ่งยอมให้หลินจยาอวี่ผลักไสดุด่าทุบตี
เมื่อหลินจยาอวี่เหนื่อยก็เซถลาถอยหลังไปนั่งบนเตียง ดวงตาแดงก่ำมีน้ำตาคลอ เธอหอบหายใจร่างกายสั่นเทาอย่างอดไม่ได้ “ลู่เสวี่ยเฉิน คุณมันเป็นคนที่ไร้ยางอายมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ คุณทำสิ่งนั้นกับฉันที่ผับก็ให้มันแล้วไป แต่คุณกลับมาหลอกให้ฉันแต่งงาน แย่งลูกของฉัน ทำไมโลกนี้ต้องมีผู้ชายเลวๆ แบบคุณด้วย”
ลู่เสวี่ยเฉินมองเธอแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ผมรู้ว่าตอนนี้คุณโกรธมาก แต่คุณให้โอกาสผมได้ไหม ให้ผมได้อธิบายให้คุณฟัง”
หลินจยาอวี่แสยะยิ้ม “อธิบายหรือโกหกต่อไป คุณเตรียมหาเรื่องอะไรมาหลอกฉันอีก จะบอกว่าคุณเป็นโรคร้ายอาจจะต้องตายแบบนั้นใช่ไหม คุณก็เลยต้องการลูกถึงมาหลอกให้ฉันแต่งงานด้วยแล้วคุณก็จะพรากลูกไปจากฉัน”
ลู่เสวี่ยเฉินปวดใจเหลือคณา คนที่เขาต้องการตั้งแต่แรกก็มีแค่เธอเท่านั้น
เขาอธิบาย “ตอนแรกที่แต่งงานกับคุณผมก็แค่อยากแต่งงานกันแค่ในนามเท่านั้นจริงๆ เรื่องของลูก ผมก็พึ่งรู้เรื่องหลังแต่งงาน ตอนนั้นเราแต่งงานกันแล้วผมก็ตกใจเหมือนกัน ผมไม่รู้จริงๆ ว่าควรอธิบายกับคุณยังไง ดังนั้นผมก็เลยคิดปิดบังไม่พูดออกมา เพราะกลัวว่าตัวเองไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้วทำให้คุณโกรธ ถึงยังไงเราสองคนก็แต่งงานกันแล้ว…”
“คุณยังไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดยังไงอีกเหรอ” หลินจยาอวี่หัวเราะอย่างเย็นชา “แม้กระทั่งโกหกว่าชอบฟังจือหันคุณยังใช้มาแล้ว แล้วคุณยังจะมีอะไรที่ไม่กล้าพูดอีก”
เธอโมโหจนถึงขีดสุดจริงๆ เธอคว้าหมอนที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาได้แล้วปาใส่ลู่เสวี่ยเฉินอย่างแรง
ลู่เสวี่ยเฉินยังคงไม่หลบ โดนหมอนปาก็ไม่เจ็บหรอก “หากวันนี้ไม่มีเหวินซินเหมยกับพี่สาวของคุณเข้ามาวุ่นวายแบบนี้ วันนี้ต้องถ่ายทอดสดให้ได้ คุณคิดจะโกหกฉันไปจนถึงเมื่อไหร่”
ลู่เสวี่ยเฉินเอ่ยเสียงเบา “ผมขออธิบายกับคุณ ผมไม่ได้อยากแต่งเรื่องขึ้นมาเพื่อโกหกคุณเลย กลับกันถ้าคุณรู้ทุกอย่าง แม้สถานการณ์มันจะย่ำแย่ แต่ผมก็รู้สึกโล่งอก ไม่ให้คุณรู้ผมก็ทรมานเหมือนกัน ผมก็อยากบอกคุณทุกอย่างมาก แต่ผมไม่อยากเสียคุณไป แม้ผมจะแต่งงานกับคุณได้ไม่นาน แต่ผมเข้าใจคุณ หากผมบอกคุณไปตามตรงว่าผมเป็นพ่อของลูก คุณต้องโกรธผมและไม่สนใจผมแน่ๆ หรืออาจจะขอหย่ากับผมเลยก็ได้ แต่จยาอวี่ ผมรักคุณ ผมไม่อยากเสียคุณไป”
ตอนที่ 776 ช็อก! เขาคือพ่อแม้ๆ ของลูก (16)
“รักฉันอย่างนั้นเหรอ” หลินจยาอวี่หัวเราะเยาะเหมือนได้ยินเรื่องตลกระดับนานาชาติ
จู่ๆ เธอก็หัวเราะร่วน หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา “ตอนคุณแต่งงานกับฉันคุณรักฉันเหรอ ตอนรู้ว่าเป็นลูกของคุณ คุณรักฉันหรือเปล่า”
ลู่เสวี่ยเฉินยังคงนิ่งเงียบ “…”
“ไม่รัก!” หลินจยาอวี่เอ่ยสองคำนี้ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่ต้องมาบอกว่าอยู่กันไปนานๆ เดี๋ยวก็รักกันเอง ความสัมพันธ์ระหว่างเราช่วงแรกไม่มีความสุขเลยด้วยซ้ำ ตกลงคุณรักฉันหรือรักลูกในท้องของฉันกันแน่ฮะ!”
ลู่เสวี่ยเฉินยืนยันคำเดิม “คนที่ผมรักคือคุณ ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ หรือแม้กระทั่งผมก็อาจจะไม่เชื่อตัวเอง ตอนที่ผมอยู่เมืองไป๋หยางผมก็เริ่มชอบคุณแล้ว แม้จะไม่ถึงกับรัก แต่ผมชอบคุณจริงๆ ตอนนั้นผมก็เลยไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนแตะต้องตัวผมนอกจากคุณ ผม…”
หลินจยาอวี่ขัดบทเขา “คุณไม่ต้องโกหกฉันแล้ว ฉันไม่ใช่คนโง่ ตอนที่เราอยู่เมืองไป๋หยางเราสองคนต่างดูถูกกันและกันมาแค่ไหน คุณกับฉันมันรู้ไส้รู้พุงกันหมด ถ้าไม่ใช่เพราะอวี๋กานกาน คุณกับฉันก็เป็นได้แค่คนแปลกหน้าที่เดินชนไหล่กันบนถนนเท่านั้น”
เธอหัวเราะเหอะๆ ประชดเขา “เขาว่ากันว่าท้องครั้งหนึ่งโง่ไปสามปีฉันยังไม่เชื่อ ไอคิวฉันคงต่ำลงมาจริงๆ ฉันถึงได้เหมือนคนโล่ที่โดนคุณหลอกปั่นจนหัวหมุน แล้วฉันดันเชื่อจริงๆ ว่าคุณชอบฟังจือหัน ถ้าคุณชอบผู้ชายแล้วคุณจะทำเรื่องแบบนั้นกับฉันที่ผับได้ยังไง ตอนฉันซาบซึ้งที่คุณดูแลเอาใจใส่ลูก คุณคงคิดว่าสะใจมากใช่ไหมที่หลินจยาอวี่คนโล่คนนี้โดนหลอกง่ายจริงๆ!”
เมื่อมองย้อนกลับไป พวกเขาใช้เวลาไม่นานในการทำความรู้จัก เกลียดชัง แต่งงาน และตกหลุมรัก ราวกับว่าเรื่องมันเกิดขึ้นนานนับศตวรรษ
น้ำตาของเธอไหลรินร่วงพื้นไม่หยุด
เธอบอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้แล้ว แต่ทำไมถึงห้ามไม่อยู่
เมื่อคิดดีแล้วก็เป็นเพราะเธอแคร์ความรู้สึกมากเกินไป
“ผมจะไปคิดแบบนั้นได้ยังไง…” ลู่เสวี่ยเฉินอยากอธิบาย อยากจับมือของหลินจยาอวี่
แต่ก็ถูกหลินจยาอวี่สะบัดทิ้งอีกครั้ง หลินจยาอวี่ยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ โกรธเสียจนสั่นเทาไปทั้งร่าง หัวใจเจ็บปวดราวกับโดนมีดแทง “คุณไม่ต้องพูดอีกแล้ว คุณไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ฉันไม่เชื่อคุณอีกแล้ว ไม่เชื่อคำพูดคุณแม้แต่คำเดียว คนโกหก!”
ลู่เสวี่ยเฉินแข็งทื่อราวกับว่าเขาอยู่ในน้ำแข็งและหิมะ
ตอนนี้เธอโกรธมากไม่ว่าเขาจะอธิบายอย่างไร เธอก็ไม่ฟัง
เมื่อเห็นหลินจยาอวี่เริ่มเก็บข้าวของอีกครั้ง ลู่เสวี่ยเฉินก็ตัดสินใจถอยออกมาก่อนไม่อธิบายในตอนนี้ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไร
“ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง คุณก็ควรรอให้งานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือนในวันพรุ่งนี้เสร็จสิ้นก่อน” ลู่เสวี่ยเฉินเอ่ยเสียงเบา
หลินจยาอวี่หัวเราะประชด “งานเลี้ยงครอบรอบหนึ่งเดือนเหรอ คุณคิดว่านี่มันยังจำเป็นอีกเหรอ”
ลู่เสวี่ยเฉินเอ่ยถาม “จู่ๆ ไม่จัดงานเลี้ยงลูกครบหนึ่งเดือน พ่อแม่ก็จะจับสังเกตทุกอย่างได้แน่ๆ รวมถึงเรื่องแต่งงานหลอกๆ ของเราสองคนด้วย”
ประโยคนี้ทะลุจุดอ่อนของหลินจยาอวี่แม้ว่าเธอจะหย่ากับลู่เสวี่ยเฉินและจะไม่อยู่ด้วยกันอีกในอนาคต
ลู่เสวี่ยเฉินรู้ตัวดีว่าเลวทรามแค่ไหนถึงได้ลากพ่อแม่ของหลินจยาอวี่เข้ามาเกี่ยวข้องในเวลานี้
แต่ตอนนี้เวลานี้ เขาทำได้เพียงแค่นี้ ทำได้เพียงรั้งเธอเอาไว้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเขาก็ยินยอมทั้งนั้น
เมื่อเห็นว่าหลินจยาอวี่นิ่งค้างหยุดการกระทำทุกอย่าง เขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม “ก่อนที่ผมจะกลับบ้าน ผมพึ่งจะพาพ่อแม่คุณไปพักที่โรงแรมก่อน วันนี้พวกเขาดูดีใจและมีความสุขมาก พวกท่านถามผมถึงเสี่ยวเล่อเล่ออยู่ตลอด คุณแน่ใจจริงๆ เหรอว่าจะให้พวกท่านรู้เรื่องทุกอย่างในตอนนี้”