ตอนที่ 777 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (17)
หลินจยาอวี่ยังคงนิ่งเงียบรักษาท่าทางเดิมเป็นเวลานาน ดูเหมือนภายนอกจะสงบ แต่ในความเป็นจริงในใจของเธอสับสนยุ่งเหยิงอย่างมาก
แม้ว่าเธอจะหย่ากับลู่เสวี่ยเฉิน แต่เธอไม่เคยคิดที่จะให้พ่อแม่ของเธอรู้ทุกอย่าง
ลู่เสวี่ยเฉิน ยืนอยู่ข้างเธออย่างไม่ขยับเขยื้อน ปฏิกิริยาของเธออยู่ในความคาดการณ์ของเขา เขารู้ว่าคำตอบคือสิ่งที่เขาต้องการ
ตราบใดที่เธอไม่รีบไปไหน เช่นนั้นต่อไปทุกอย่างก็จะพูดง่ายขึ้น แล้วตอนนี้เขาควรทำให้เธอใจเย็นลง
ลู่เสวี่ยเฉินเดินออกไปอย่างเงียบๆ เมื่อประตูปิดลง หลินจยาอวี่หันไปมองทันที เธอเอนตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรงจากนั้นก็กัดริมฝีปากและร้องไห้ออกมา
เหนื่อยมาก
สับสนมาก
เธอเจ็บปวด เธอไม่อยากคิดว่าตกลงความเจ็บปวดมันมีรสชาติยังไง
เธอไม่อยากสนใจ แต่เธอไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดในใจได้ ดังนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์และโทรหาอวี๋กานกาน
เธอเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้เล่าให้อวี๋กานกานฟัง เธอทั้งตกใจ เสียใจแล้วก็โกรธแค้น จนไม่สามารถกักเก็บทุกอย่างเอาไว้ได้
อวี๋กานกานไม่สบายใจและไม่พูดอะไรสักคำ หลินจยาอวี่มองว่าความเงียบของเธอเป็นเพียงความตกใจ
ที่จริงอวี๋กานกานไม่รู้จะพูดอะไร จะให้ยอมรับว่าตัวเองรู้ตั้งนานแล้วหรือจะค่อยๆ ปลอบใจ เธอสับสนวุ่นวายไปหมด
หลังจากที่คุยกับหลินจยาอวี่แล้ว อวี๋กานกานก็รีบวิ่งไปหาฟังจือหันทันที “ฟังจือหัน แย่แล้ว จยาอวี่รู้แล้วว่าเป็นลูกของลู่เสวี่ยเฉิน เธอบอกกับฉันว่าจะหย่า รอเสร็จงานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดินเมื่อไหร่เธอจะย้ายไปอยู่ที่คอนโดทันทีแล้วยังให้ฉันไปช่วยเธอด้วย”
ฟังจือหันแกะกระดุมสามเม็ดบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาและเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน สัมผัสได้ถึงความเซ็กซี่ในชุดสีขาวล้วน
เมื่อได้ยินเสียงอวี๋กานกาน เขาก็ตอบแค่ “อ่อ” เรียบๆ หนึ่งคำ
“คุณอ่ออะไรเล่า พวกเขาทะเลาะกันจนจะหย่าอยู่แล้วนะ” ถ้าหากเธอบอกความจริงกับหลินจยาอวี่ก็คงไม่มีวันนี้ หลินจยาอวี่โกรธเพราะรู้ความจริงจากผลตรวจดีเอ็นเอ
“ไม่ใช่เราที่หย่ากันสักหน่อย”
“…” อวี๋กานกานหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ทำได้เพียงกุมหน้าไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
“สบายใจได้ พวกเขาไม่เป็นไรหรอก” ลู่เสวี่ยเฉินลักพาตัวคนกลับมาบ้านได้แล้วเขาจะปล่อยมือไปอีกได้ยังไง
อวี๋กานกานถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณไม่ใช่ผู้หญิง เมื่อเจอเรื่องแบบนี้เป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงคนใดจะเฉยเมยและแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น…ไม่ว่าจะเป็นก่อนหรือก่อนการแต่งงาน ลู่เสวี่ยเฉินรู้ทุกอย่าง สำหรับหลินจยาอวี่ ลู่เสวี่ยเฉินคือคนที่โกหกเธอแล้ว สำหรับคนที่ตั้งใจโกหกตัวเอง ใครมันจะไปโง่เชื่อเขาได้อีก”
ฟังจือหันยกยิ้มมุมปากไม่พูดสิ่งใด เรื่องแบบนี้ต้องให้เจ้าตัวเป็นคนแก้ไขปัญหาเองถึงจะดี
อวี๋กานกานกะพริบตา จู่ๆ ก็เอ่ยถาม “ฟังจือหัน ถือโอกาสนี้บอกฉันมาตามตรงว่าคุณยังมีเรื่องอะไรที่ยังปิดฉันเอาไว้ ตอนนี้ฉันให้โอกาสคุณพูดออกมา ไม่อย่างนั้นต่อไปหากฉันรู้เอง ฉันจะโกรธคุณจริงๆ แน่”
ฟังจือหันนิ่งเงียบครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
สีหน้าอวี๋กานกานเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ เธอจึงมองเขาอย่างสงสัย “คุณแน่ใจนะ หากไม่มีเรื่องอะไรปิดบังฉันจริง แล้วทำไมคุณถึงได้คิดนานขนาดนี้”
ฟังจือหันเกี่ยวเอวเธอเข้ามาแนบชิด ดึงเธอเข้ามานั่งบนตักจากจูบริมฝีปากของเธอ เขาเค้นคลึงอยู่นานก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง “ผมไม่ได้แกล้งตีเนียนหรือปิดบังอะไรคุณ ในชีวิตผมมีโชคดีอยู่สองเรื่อง หนึ่งคือการได้เจอคุณ สองคือการได้รักคุณ ผมจึงอธิษฐานขอให้อยู่กับคุณตลอดไป”
ตอนที่ 778 ช็อก! เขาคือพ่อแท้ๆ ของลูก (18)
อวี๋กานกานตกใจกับน้ำเสียงที่จริงจังของเขา เมื่อกี้นี้เธอก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น
เธออึ้งไปสักพักก่อนจะหลุดขำออกมา
ฟังจือหันกอดเอวเธอแล้วโอบรัดจนแน่น “หัวเราะอะไร”
ดวงตาของอวี๋กานกานวาวใสราวกับน้ำ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึก “ฉันรักคุณ”
นัยน์ตาเริ่มพร่ามัว ฟังจือหันสบตาสดใสของอวี๋กานกาน
เขาจูบลงบนริมปากของเธอ มือลูบไล้ซุกซนไปทั่วเอวของเธอ บรรยากาศเร่าร้อนภายในห้องเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ เสียงลงหายใจหอบหนักตามแรงปรารถนาที่ค่อยๆ เข้มข้น
เดิมทีเจ้ายาจุดกันยุงนอนอยู่บนขอบหน้าต่างก็กระดิกหางและกระโดดลงมาจากขอบหน้าต่าง แสงสะท้อนเงาร่างที่สง่างามของเขา และยังสะท้อนลีลาจังหวะของชายและหญิง…
…
ไม่รู้ว่าเสี่ยวเล่อเล่อรับรู้ถึงอารมณ์ของผู้เป็นแม่หรือเปล่าเพราะเอาแต่ดื้อร้องไห้ตลอดเวลา ต้องให้หลินจยาอวี่กล่อมให้ได้
พอหลินจยาอวี่อุ้มเขาถึงจะดีขึ้น แต่เมื่อใดห่างจากอ้อมกอดของหลินจยาอวี่เจ้าเด็กแสบก็ร้องไห้จ้าขึ้นมาอีก
พอเขาร้องไห้หลินจยาอวี่ก็อยากร้องตาม เพียงรู้สึกเจ็บปวดจากหัวใจที่วิตกกังวล
เธอพยายามที่จะเข้าใจตัวเอง แค่วันเดียวเท่านั้น เมื่องานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือนสิ้นสุดลง เธอก็จากไปพร้อมกับเสี่ยวเล่อเล่อ
ต่อจากนี้ไปเธอกับลูกก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับลู่เสวี่ยเฉินและตระกูลลู่อีก
แต่การคิดเช่นนี้ก็เป็นการทรมานใจอยู่เหมือนกัน ยิ่งไม่คิดอะไรก็ยิ่งทำให้ตัวเองดีขึ้นได้
งานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือนของลูกจัดขึ้นที่บ้านแล้วก็ไม่ได้เชิญแขกมาเยอะเท่าไหร่ซึ่งต่างก็เป็นเพื่อนสนิทกันทั้งนั้น
หลินจยาอวี่เฝ้าลูกแทบจะไม่ได้นอนทั้งคืนและมีอารมณ์ไม่สดใส วันต่อมาสีหน้าจึงดูแย่มากแม้แต่งหน้ามาแล้วแต่ก็ทำให้คนพอสังเกตเห็นได้เมื่อเจอเธอ
แม่ของหลินจยาอวี่เป็นห่วงลูกสาว “ลูกเป็นอะไร ไหนบอกว่าอยู่ไฟสบายดีไง แต่ทำไมถึงดูเศร้าหมองล่ะ”
“เมื่อวานลูกกวนหนูทั้งวันเลยค่ะ ทั้งร้องทั้งงอแงเมื่อคืนก็เลยไม่ค่อยได้นอน รองานเลี้ยงเลิกได้นอนพักสักหน่อยก็ไม่เป็นไรแล้วค่ะ”
หลินจยาอวี่ฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อยและอธิบายอย่างคร่าวๆ เพื่อป้องกันไม่ให้พ่อแม่ของเธอคิดมากเกินไป พวกเขาจึงหันความสนใจไปที่เสี่ยวเล่อเล่อแทน
พอได้เห็นหลาน คุณนายหลินผู้เป็นยายก็มีความสุขมาก แล้วจู่ๆ ก็พูดขึ้นกับประธานหลิน “คุณสังเกตเห็นไหม ตอนเขาลืมตาเหมือนฉันมาก”
“เหมือนคุณซะที่ไหน เหมือนผมต่างหาก” หลินกั๋วเฟิงจับนิ้วเสี่ยวเล่อเล่อเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ “ใครๆ ก็บอกว่าหลานเหมือนตา นี่ไม่เลวจริงๆ พอโตขึ้นหลานต้องหล่อเหมือนตาแน่ๆ”
คุณนายหลินเหลือบมองผู้เป็นสามีด้วยความหมั่นไส้ “หน้าไม่อาย”
เมื่อภรรยาพูดเช่นนี้ใส่หลินกั๋วเฟิงก็ไม่สนใจ แถมยังรู้สึกเป็นเกียรติอีกต่างหาก
พ่อแม่ต่างชอบเสี่ยวเล่อเล่อมาก ต่อให้เธอพาเสี่ยวเล่อเล่อหย่ากับลู่เสวี่ยเฉินเมื่อไหร่พวกเขาคงโกรธที่เธอหย่า แต่คงไม่มีทางละเลยเสี่ยวเล่อเล่อแน่นอน
พอคิดถึงเรื่องหย่า…ความรู้สึกก็หนักอึ้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
ลู่เสวี่นเฉินเดินเข้าไปทักทายพ่อแม่ของหลินจยาอวี่
เมื่อเห็นลู่เสวี่ยเฉิน สีหน้าของหลินจยาอวี่ก็พลันเรียบนิ่ง ในขณะที่ลู่เสวี่ยนเฉินกำลังคุยกับพ่อแม่เธอก็หันหน้าหนีไปทางอื่น ซึ่งนี่ทำให้พ่อแม่ของเธอสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ
สีหน้าของลู่เสวี่ยเฉินเจือรอยยิ้ม หลังจากคุยกับพ่อแม่ภรรยาเรียบร้อยแล้วก็พูดขึ้นเบาๆ ที่ข้างหูของหลินจยาอวี่ “จยาอวี่ ต่อหน้าพ่อแม่คุณช่วยยิ้มหน่อยได้ไหม”
ยังยิ้มได้อีกเหรอ วันนี้เอสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ได้ก็ถือว่าอดทนจนถึงที่สุดแล้ว หลินจยาอวี่เหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นเฉียบ “ฉันไม่เหมือนคุณ ฉันเรียนรู้ที่จะเสแสร้งไม่เป็นหรอกนะ”
ลู่เสวี่ยเฉินยิ้มเจื่อน “ผมไม่เคยเสแสร้งกับคุณ ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม จยาอวี่ ผมรักคุณ”