ท่านดำถอนหายใจเบาเบาแล้วพูด “คุณหนู ตอนนี้พูดสิ่งเหล่านี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่！”
“พวกเราไป！”
เย่โหรวก็รู้ว่าจางเวยตายแล้ว เธอยังอยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีความหมายใดใด
เธอจำเป็นต้องกลับจงโจวทันที นำเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ทั้งหมดไปบอกตระกูล
ให้ตระกูลตัดสินใจ ว่าเส้นทางข้างหน้าจะทำยังไงต่อไป
จางเวยตายแล้ว สำหรับตระกูลเย่แห่งจงโจวว่าไปแล้วเป็นความสูญเสียอันยิ่งใหญ่！
ปัง！
ทันทีทันใดในเวลานั้น
ประตูห้องก็ถูกคนใช้เท้าถีบออก
“เหอะเหอะ ฉันบอกเลยนะว่าตอนนี้พวกคุณอยากจะออกไป ไม่ใช่ว่าสายไปหน่อยเหรอ？”
เสียงหัวเราะเย็นยะเยือก
หยางเฟิงนำเสือขาวเดินเข้าไป
“หยางเฟิง！”
หลังจากเห็นหยางเฟิง สีหน้าของเย่โหรวก็เปลี่ยนไปหน้าเขียวปั๊ดอย่างหาอะไรเปรียบได้
“คุณหนู รีบไป ฉันขัดขวางเขาไว้เอง！”
ท่านดำคำรามเสียงดัง แล้วทั้งร่างก็พุ่งเข้าใส่หยางเฟิง
หยางเฟิงหยกมือขึ้นข้างเดียว เร็วดุจฟ้าแลบ ไปบีบรัดลำคอของท่านดำไว้ พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม “แกนะเหรอก็คิดอยากขัดขวางฉันไว้？ช่างไม่รู้พละกำลังของตนเองจริง ๆ！”
สองขาของท่านดำรีบสะเปะสะปะไม่หยุด สีหน้าแดงขึ้น
เย่โหรวไม่ได้หนีไป เธอรู้ว่าตนเองเดิมทีก็ไม่มีทางหนีไปได้
เธอสูดหายใจเข้าลึกลึก แล้วถาม “หยางเฟิง ตกลงนายต้องการทำอะไรกันแน่？”
หยางเฟิงพูดหัวเราะเย็นชา “ฉันไม่ได้อยากทำอะไร แต่เป็นพวกเธอตระกูลเย่แห่งจงโจวที่ยื่นมือออกมายาวเกินไป ฉันจำเป็นต้องสั่งสอนเธอหน่อย！”
แกรบ！
หลังจากเปล่งเสียงออกไป นิ้วมือของหยางเฟิงก็ค่อยค่อยใช้แรง
เพียงได้ยินเสียงแตก ลำคอของท่านดำก็ถูกเขาบีบจนหักแล้ว
หลังจากนั้น หยางเฟิงก็คล้ายทิ้งขยะ ทิ้งศพของท่านดำลงบนพื้น
ดวงตาท่านดำเบิกกว้าง ตายตาไม่หลับ！
“คาดไม่ถึงว่านายจะฆ่าท่านดำ？”
เย่โหรวใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อมองไปยังหยางเฟิง
เธอคาดไม่ถึง คำพูดของหยางเฟิงไม่พูดเยอะ แต่ไม่นึกเลยว่าจะฆ่าท่านดำทันที
ต้องรู้ว่าท่านดำ เป็นผู้คุ้มกันแนบกายของเธอ
ช่วงเวลาสั้น ๆ ถูกหยางเฟิงฆ่าตาย
นี่ทำให้สายตาของเย่โหรวมองไปยังหยางเฟิงเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
ไม่ได้สนใจสายตาเคียดแค้นของเย่โหรว หยางเฟิงพูดเย็นชา “นี่เป็นเพียงการเตือนตระกูลเย่พวกเธอเท่านั้น กลับไปจงโจวบอกตระกูลเย่ มณฑลเจียงหนานเป็นอาณาเขตของฉัน ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเธออยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไป ถ้าต่อไปยังกล้าเข้ามาอีก อย่าโทษฉันว่าโหดเหี้ยมอำมหิต！”
พูดประโยคนี้จบ หยางเฟิงไปนำเสือขาวหมุนตัวเดินจากไป
ไม่มีการชักช้ายืดยาดใดใด
มองแผ่นหลังหยางเฟิงที่เดินออกไป เย่โหรวโมโหจนตัวสั่น
แต่ไหนแต่ไรไม่มีใครกล้าคุกคามเธอแบบนี้
แต่หยางเฟิงไม่เพียงคุกคามเธอ ยังฆ่าผู้คุ้มกันแนบกายของเธอท่านดำ！
เย่โหรวกัดฟันพูด “หยางเฟิง แกรอฉันก่อน พกวเราตระกูลเย่แห่งจงโจวจะไม่คิดบัญชีแบบนี้แล้ว！”
ไม่ว่าอะไรก็ตามจะไม่หยุดอยู่ต่อ
เย่โหรวรีบจองตั๋วเครื่องบิน ออกไปจากเมืองเอก บินกลับจงโจว
……
เดินออกจากโรงแรม
เสือขางถามด้วยความแปลกใจ “ท่านแม่ทัพ ทำไมไม่ฆ่าเย่โหรวคนนั้น？”
สุภาษิตบอกไว้ว่า ตัดรากถอนโคน
เย่โหรวคนนั้นสายตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ชัดเจนว่าไม่ยอมเลิกรา
หยางเฟิงหัวเราะเบาเบาแล้วพูด “เย่โหรวเล็กเล็กคนหนึ่งไม่ควรค่าพอที่กล่าวถึง ถึงแม้ฆ่าเธอไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร？ฉันให้เธอกลับไปจงโจว ก็เพื่อให้เธอตอบโต้ฉัน แบบนี้ฉันถึงจะมีเหตุผล ทำลายตระกูลเย่แห่งจงโจวให้สิ้นซาก！”
เสือขาวคิดได้ทันทีแล้วพูด “ท่านแม่ทัพ ร้ายกาจจริง ๆ ！”
บนหน้าของหยางเฟิงปรากฏสีหน้าเฉลียวฉลาดอย่างหาใดเปรียบ
ฆ่าเย่โหรวให้ตาย ไม่ยาก！
ง่ายเหมือนกับบีบมดหนึ่งตัวให้ตาย！
แต่เป้าหมายของหยางเฟิงกลับไม่ใช่เย่โหรว แต่เป็นตระกูลเย่แห่งจงโจว！
ที่เรียกว่าจงโจวพวกนี้ว่าตระกูลใหญ่ ก็เป็นที่พึ่งสนับสนุนข้างหลังของจางเวยและคนอื่น ๆ
ถ้าไม่ใช่พวกเขา จางเวยและคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้ากำเริบเสิบสานขนาดนี้
เที่ยวใช้อำนาจบาตรใหญ่อยู่ในท้องที่ สร้างความเสียหายด้านหนึ่ง！