บทที่ 7 การขุดน้ําแข็ง
ภูเขาต้าหลงอยู่ไม่ไกลจากเผ่าต้าเจียง แต่เนื่องจากเผ่าต้าเจียงทุกล้อมรอบด้วยภูเขาทั้ง 3 ด้าน มู่เฟิงจึงจําเป็นต้องข้ามภูเขาทางเหนือเพื่อไปยังภูเขาต้าหลง
มู่เฟิงจําได้ว่าเมื่อ 2 ปีก่อน หมิงกวงพาพวกเขามาจับปลาที่ภูเขาต้าหลง แต่ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูร้อน น้ําแข็งในทะเลสาบละลายพวกเขาถือท่อนไม้รอปลาอยู่ริมฝั่งจากนั้นจึงลงไปจับปลา
แต่ครั้งนี้ มู่เฟิงพาพวกเขาไปยังภูเขาต้าหลง เครื่องมือที่นําติดตัวมาด้วยไม่ได้เหมือนก่อน
ก่อนมา มู่เฟิงได้ให้หลี่หูและหมิงกวง พาคนไปตัดไม้ไผ่ที่อยู่ด้านหลังภูเขามาไม่น้อยจากนั้น ตัดไม้ไผ่จนคมกริบเพื่อทําเป็นฉมวกง่ายๆ
ตลอดทาง มู่เฟิงถามหมิงกวงอีกครั้งว่า “ใกล้กับเผ่าก็คือปาน่าจะมีสัตว์ป่าอยู่ด้วยทําไมต้องออกไปหาอาหารที่ไกลๆ”
หมิงกวง ตอบอย่างจนปัญญา “ในปาใหญ่ที่อยู่ใกล้เผ่ามีสัตว์ป่าอยู่ก็จริงแต่พวกมันเจ้าเล่ห์ เกินไปพวกเราจับไม่ได้!”
“จับไม่ได้หรอ?” มู่เฟิงรู้สึกแปลกใจ “ มันคือตัวอะไร?”
“ไม่ใช่สัตว์ป่าที่ร้ายกาจอะไรมากมายเพียงแต่ว่ามันวิ่งเร็วมาก มันคือหลินหยาง”
หมิงกวงส่ายหัว หลินหยางตัวนี้วิ่งเร็วยิ่งกว่ากวางเขาในป่าเสียอีก!”
“หลินหยางจงใจปรากฏตัวใกล้กับเขตการล่าสัตว์ของพวกเรา ตราบใดที่เราเข้าใกล้มันจะหนีออกไป และทําให้เกิดการเคลื่อนไหวซึ่งทําให้สัตว์ปาตัวอื่นๆรู้ตัว!”
มู่เฟิงรู้สึกประหลาดใจ สัตว์ที่มีชื่อว่าหลินหยางต้องมีไอคิวสูงมาก เมื่อเห็นสีหน้าของหมิงกวง ก็เห็นได้ชัดว่าทําอะไรกับสัตว์ตัวนี้ไม่ได้
มู่เฟิงพยายามค้นหาคําว่าหลินหยางอย่างละเอียดในสมองของเขา ไม่นานภาพแพะป่าตัวหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มันไม่ต่างจากแพะในชาติที่แล้วสิ่งที่แตกต่างก็คือขนของมันเป็นสีเหลืองอมน้ําตาลแซมสีขาว 3 สีที่เด่นชัดและร่างกายดูแข็งแรง
“อืม พวกเราจะเลี้ยงแพะปาตัวนี้ต่อไป!” มู่เฟิงพยักหน้าและกล่าว รู้สึกประหลาดใจจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านหัว… มู่เฟิง ตอนนี้อาหารของเผ่ายังไม่เพียงพอ จะเลี้ยงพวกมันได้อย่างไร!”
“ตอนนี้ไม่เพียงพอก็ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะไม่พอเสียหน่อย!” มู่เฟิงหัวเราะ
“วางใจเถอะ วันนี้พวกเราพากันขึ้นภูเขา เพื่อหาอาหารให้เพียงพอก่อนที่จะคิดหาวิธีจับสัตว์ป่าตัวอื่น!”
“อุกะอุกะ” (รับทราบ)
ไม่นานเขาก็มาถึงยอดเขาต้าหลง ภูเขาแห่งนี้มีทะเลสาบขนาดใหญ่จริงๆ ดูเหมือนสนามฟุตบอลสองแห่งรวมกัน
เมื่อทุกคนมาถึงทะเลสาบ พวกเขาต่างมองกันไปมาสุดท้ายก็หันมามอง มู่เฟิง “มู่…มู่เฟิง นี่มีแต่น้ําแข็ง ทําอย่างไรดี?”
ในที่สุดคนในเผ่าก็เริ่มปรับตัว เริ่มจากการเปลี่ยนเรียกหัวหน้าเผ่าเป็นชื่อของมู่เฟิง แทน
แม้ว่าใบหน้าของพวกเขาจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจแต่ดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ง่ายมาก!” มู่เฟิงยิ้มและพูด “ เอามีดกระดูกออกมาแล้วเริ่มเจาะน้ําแข็ง!”
“ทําไมพวกเราถึงต้องทําอะไรแบบนั้น?” หมิงกวงถามแปลกๆ “เรามาที่นี่เพื่อจับปลาไม่ใช่หรอ?”
มู่เฟิงไม่ตอบและถามกลับว่า “ปลาอยู่ที่ไหน?”
หมิงกวงนิ่งอึ้งสักครู่ ก็เอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า “ในน้ําน่ะสิ แต่ว่าตอนนี้มันเป็นน้ําแข็งไปหมดแล้ว…” จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้แล้วร้อง
“ออ ข้าเข้าใจแล้ว!”
มู่เฟิงพยักหน้า “เข้าใจก็ดีแล้วอย่ามัวแต่นิ่งงันไปขุดน้ําแข็ง และพยายามอย่าตกลงไปในโพรงน้ําแข็งเองเสียล่ะ!”
“อุกะอุกะ”ฝูงชนเริ่มเจาะน้ําแข็งตามคําสั่งของมู่เฟิง
ไป๋หยา รู้สึกเหน็บหนาวจนใบหน้าแดงระเรื่อน่ารักมาก นางขยับเข้าไปใกล้กับมู่เฟิง แล้วพูด
“พี่มู่เฟิง แบบนี้จะได้ผลหรอ พวกเราแค่เจาะน้ําแข็งก็ใช่ว่าจะมีปลารออยู่ด้านล่างเสียหน่อย!”
“วางใจเถอะไม่ว่าพวกเราจะขุดน้ําแข็งที่ไหน ตราบใดที่มีโพรงน้ําแข็งปลาก็จะโผล่มา!” มู่เฟิงกล่าวอย่างหนักแน่น
ในเวลาเดียวกันเขาก็คิดในใจ “ถ้าคุณเคยตกปลาในฤดูหนาวของทะเลสาบซากันในภาคตะวันออกเฉียงเหนือจะไม่น่าแปลกใจเลย!”
“ทําไมล่ะ?” ดวงตากลมโตยังคงกะพริบตาปริบๆถามอยู่ข้างๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเย็นของผิวทะเลสาบหรือไม่ ดวงตาของไป๋หยาปกคลุมไปด้วยหมอก
“เพราะปลาที่ถูกแช่แข็งในน้ํา จะรู้สึกเบื่อและจะออกมาสูดอากาศในจุดที่อากาศถ่ายเท!” “เป็นแบบนี้นี่เอง!” ไป๋หยา คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “งั้นข้าอยู่กับท่านตรงนี้ได้หรือไม่”
“ได้สิ!” มู่เฟิงหัวเราะ “เราจะรอตรงโพรงน้ําแข็งตรงนี้เพื่อรอปลาโผล่ออกมา!”
“ เย้!”
หลังจากนั้น คน 40-50 คนก็ขุดหลุมน้ําแข็งสําเร็จและเก็บมีดกระดูกก่อนที่จะหันมามองมู่เฟิง
“ มู่เฟิง ตอนนี้พวกเราควรทําอย่างไร?” หลี่หูและหมิงกวง ถามพร้อมกัน
“ตอนนี้แค่รอให้ปลาโผล่ออกมาเราก็ใช้ฉมวกไม้ไผ่ของเราก็พอ”
“แต่ปลามันจะโง่ขนาดมาปรากฏตัวให้เราเห็นเลยเหร” หมิงกวงยังพูดไม่ทันจบ หลุมน้ําตรงหน้าของเขาก็มีการเคลื่อนไหว
ปากปลาขนาดเกือบครึ่งกําปั้นปรากฏขึ้นในโพรงน้ําแข็งและเริ่มหายใจ
หมิงกวงตกตะลึงไปครู่หนึ่งราวกับไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง
“อ้าาา” ไป๋หยาอุทานออกมาแล้วมองไปที่โพรงน้ําแข็ง
“มีปลาจริงๆด้วย!”
มู่เฟิงหยิบฉมวกไม้ไผ่ขึ้นและรีบวิ่งไปทางหมิงกวง จากนั้นแทงฉมวกลงไปที่ปากของปลา
“พรูด!”มีเสียงอู้อี้ดังขึ้น มู่เฟิงรู้สึกเพียงฝ่ามือของเขาสั่นระริกคนอื่นๆมองไปที่มู่เฟิงอย่างประหม่า เขาก้มตัวลงมองไปที่โพรงน้ําแข็ง
“ไม่โดนงั้นหรอ?” ไป๋หยาตึงเครียด ดวงตาชุ่มฉ่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
คาดไม่ถึงว่าจู่จู่มู่เฟิงก็คุกเข่าลงและยื่นมือเข้าไปในโพรงน้ําแข็ง แล้วร่างบางอย่างขึ้นมาจากผิวน้ํา จากนั้นทรุดตัวลงนั่งบนน้ําแข็ง
ปลาตัวใหญ่กระโดดดีดไปมาอยู่บนน้ําแข็งซึ่งมีความยาวประมาณ 1 เมตร
เมื่อเห็นว่าปลาตัวใหญ่เกือบจะดิ้นตกลงไปในโพรงน้ําแข็ง หมิงกวงที่อยู่ด้านข้าง รีบคว้าฉมวกไม้ไผ่ที่อยู่ด้านข้างแทงลงบนตัวปลาอย่างรวดเร็ว
ปลาตัวใหญ่กระโดดดิ้นอีก 2-3 ครั้งก่อนที่จะนอนนิ่งบนน้ําแข็งไม่ขยับเขยื้อน
“อูววว”ฝูงชนโห่ร้อง “มีปลาจริงๆด้วย!”