มันเป็นเวลาบ่ายสามแล้วในตอนที่แท็กซี่วิ่งเข้ามาแล้วจอดที่โรงพยาบาลอับดับหนึ่งของเมือง ตงไห่ ชายหนุ่มเร่งออกมาจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงพยาบาล
เขาคือแดร์ริล
เมื่อได้รับสายจากเดรก แดร์ริลก็รู้สึกย้อนแย้งไปมา เขาไม่แน่ใจว่าเขาจะมาดีหรือไม่ เพราะยังไงซะ พวกเขาก็เกือบฆ่าพ่อของเขาตาย ยังไงก็ตาม เมื่อเขาคิดถึงความเป็นไปได้ที่ปู่ของเขาจะจากไป เขาจึงรู้สึกว่าเขาควรไปเยี่ยมเสียหน่อย เพราะสมัยเขายังเด็ก คุณปู่ก็เคยเอ็นดูเขา และแดร์ริลก็ไม่อยากจะทำให้ปู่ผิดหวังนัก แม้ว่าเขาจะทำมันลงไปแล้ว
เมื่อมาถึง เขาก็เดินตรงขึ้นไปที่ทางเดินชั้นสอง ที่นี่เต็มไปด้วยผู้ที่มาเยี่ยมและบ้างก็เป็นหน้าที่คุ้นเคย แต่เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะทักใคร หญิงสาวบางคนก็ร้องเรียกเมื่อพวกเธอเห็นแดร์ริล
“นั่นมันลูกเขยบ้านคนอื่นที่ถูกเตะออกจากตระกูลดาร์บี้ไม่ใช่เหรอ?” ใครบางคนถาม
แดร์ริลไม่สนใจคำพูดพวกนั้นแล้วเดินตรงไปที่วอร์ด
ในตอนที่เขาผลักประตูเปิดออก ทุกคนก็จ้องเขาอย่างเย็นชา
‘ไอ้สารเลวแบบมันมาทำอะไรที่นี่!? มันทำเรื่องเลวร้ายกับน้องสะใภ้ตัวเองแล้วถูกเตะออกจากตระกูลไปอล้ว นี่มันไม่อายที่มาโผล่หัวที่นี่รึไง?’ บางคนคิด
หากสายตายิงกระสุนได้ แดร์ริลคงตายไปแล้ว พร้อมกับรูพรุนเต็มตัว
เขาไม่ได้สนใจสายตาพวกนั้น เขาเดินตรงไปหานายท่านชราแห่งดาร์บี้
“แดร์ริล! แกกล้าดียังไงมาเสนอหน้าที่นี่!” ยูมิตะโกน แล้วขวางทางเขา
แดร์ริลสูดหายใจสุดปิดและอดกลั้นอารมณ์ไว้ “เดรกโทรหาฉันและขอให้ฉันมา”
“แดร์ริล ที่นี่ไม่ต้อนรับแก ออกไป!” ฟลอเรียนตวาดพร้อมกับยืนขึ้น
‘หมอนี่มันหน้าหนาหน้าด้านจริง ๆ ! เดรกโทรหามันแล้วไง? ไม่รู้รึไงว่าชื่อเสียงของมันน่าอับอายขนาดไหน!? หมอนี่มันหน้าด้าน!’ ฟลอเรียนคิด
แจ็คสันยืนอยู่ข้าง ๆ แต่ยังคงเงียบ ใบหน้าของเขามืดมนจนถึงจุดที่กลิ่นอายความเคียดแค้นนั่นเล็ดลอดมาจากสายตาของเขา ข้างหลังเขา รีเบคก้านั้นกำลังกัดริมฝีปากของเธอพร้อมกับร่างกายสั่นเทา
ไม่มีใครคิดว่าเขาจะมา ใครจะไม่รู้ว่าเขาจะหน้าด้านขนาดนี้!
แดร์ริลเย้ยกับสายตาไม่เป็นมิตรที่จดจ้องที่เขาทั้งหมด “ฉันมาที่นี่เพื่อเยี่ยมปู่ ไม่ได้มาเยี่ยมพวกแก พวกแกมองอะไรไม่ทราบ?”
แดร์ริลรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้ เขาขมวดคิ้วแล้วเดินไปข้างเตียง
ในทันใดนั้น เขาก็เห็นสภาพที่ซีดเผือดและอ่อนแรงของนายท่านชราแห่งดาร์บี้ เขาพลันรู้สึกเจ็บปวดที่อก “คุณปู่ ผมมาที่นี่เพื่อเยี่ยมปู่ครับ”
นายท่านชราแห่งดาร์บี้พยักหน้าอย่างดีใจเล็กน้อย เขาขยับปากอย่างอ่อนแรง “ดี… ดี…”
นายท่านชราแห่งดาร์บี้ไม่คิดว่าเขาจะปรากฏตัว ยังไงเสีย เขาก็ได้ทำการลงโทษอย่างโหดร้ายทารุณที่สุดไปกับพ่อของเขา แต่เขาก็ยังมา เขาบอกได้เลยว่าแดร์ริลเป็นคนที่รักครอบครัวที่มีหัวใจที่จริงใจ
ทันใดนั้น ยูมิก็เดินมาแล้วตวาดแดร์ริล “แกเสร็จรึยัง? ถ้าเสร็จแล้วก็ออกไปสิ”
‘ขยะซะจริง ฉันอดรู้สึกโมโหขึ้นทุกครั้งที่เห็นมันไม่ได้เลย’ ยูมิคิด
แดร์ริลยิ้มอย่างเย็นชาแล้วสวนกลับ “แหงล่ะ นี่เพิ่งไม่กี่วันเอง แต่หล่อนซื้อโรงพยาบาลแล้วเหรอ? นี่หล่อนเป็นเจ้าของมันใช่ไหม ถึงไล่ใครก็ได้ให้ออกไป?”
“แก…” ยูมิโกรธมาก เธอชี้ไปที่แดร์ริลด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แต่เธอตอบสนองอะไรไม่ถูก
ในขณะเดียวกัน เดรก ผู้ที่นิ่งมาตลอด อดทนไม่ได้อีกต่อไป
“เอาล่ะ คุณปู่ยังนอนอยู่บนเตียง สงบสติหน่อย! ฉันเป็นคนที่โทรเรียกให้แดร์ริลมาเยี่ยม ยังไงเสีย เขาก็เคยเป็นคนโปรดของคุณปู่สมัยเขายังเด็ก ตอนนี้เขาป่วย เราไม่ควรพูดถึงอดีต” เขาถอนหายใจ
ยูมิแค่นเสียง แต่เธอไม่ได้พูดอะไรอีก
หลังจากนั้น เชลลี ซัลลิแวน ก็เดินเข้ามาด้วยเสื้อกาวน์ของเธอ เดรกเดินไปหาเธอทันทีแล้วถาม “ผู้อำนวยการซัลลิแวน เขาเป็นยังไงบ้าง?”
ทุกคนรวมตัวรอบเธอ รวมถึงคนที่รออยู่ข้างนอกวอร์ดด้วย พวกเขาล้วนเป็นห่วงนายท่านชราแห่งดาร์บี้ เขาเป็นเสาหลักที่สนับสนุนทั้งตระกูลไม่ให้ล้มลง
เชลลีถอนหายใจออกมาแล้วประกาศด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นายท่านชราแห่งดาร์บี้อาการไม่ดีนัก ตอนนี้ อาการป่วยของเขาลุกลามไปทั่วร่างกายแล้ว เขาต้องเปลี่ยนถ่ายไขกระดูกอย่างเร็วที่สุด”
‘เปลี่ยนถ่ายไขกระดูก?’ ทุกคนคิด