บทที่ 15 ขุดบ่อเพื่อเก็บน้ํา
ไม่นานหลี่หูก็พาคนมา มู่เฟิงส่งพลั่ว 2 เล่มให้กับหลี่หู
“ ถืออันนี้ไว้ใช้ขุดดิน!”
“อุปกรณ์ระดับทอง!” ดวงตาของหลี่หูแข็งค้าง มีเพียงเผ่าใหญ่เท่านั้นที่มีอุปกรณ์ระดับทอง คนรอบข้างต่างตกตะลึงเมื่อเห็นพลั่วในมือของมู่เฟิง ในสายตาของพวกเขา อุปกรณ์ระดับทองไม่ต่างไปจากของวิเศษ
“หัวหน้าเผ่า”มีคนกลืนน้ําลายแล้วถามแบบไม่อยากจะเชื่อว่า
“นี่คืออุปกรณ์ระดับทองหรอ?”
เสียงคําถามของเขาทําให้มู่เฟิงนึกถึงตัวเองในวัยเด็ก ที่มีเงินเพียง 1 หยวน และมองเด็กคนอื่นๆที่ถือเงิน 100 หยวน
มู่เฟิงเข้าใจว่าเครื่องมือในยุคดึกดําบรรพ์นั้นส่วนใหญ่เป็นผลิตภัณฑ์จากหินและกระดูก ผลิตภัณฑ์ที่ทําด้วยโลหะหายากมากไม่แปลกใจที่พวกเขาจะประหลาดใจ
“อืม นี่เป็นอุปกรณ์ระดับทอง!” มู่เฟิงขี้เกียจที่จะอธิบาย
“ตอนนี้มันเป็นของเผ่าต้าเจียงของเราแล้วจงใช้มันขุดดิน!”
“ขุดดิน” หลี่หูอุทานออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“อุปกรณ์ระดับทองเช่นนี้ต้องเก็บเอาไว้ถวายให้กับบรรพชน!”
มู่เฟิง ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องให้ดีเขารีบพูดขึ้นมาว่า
“นี่คือพลั่ว มันใช้ขุดดิน!”
เขาหยุดไปครู่นึงและกล่าวเสริมว่า “นี่เป็นคําสั่งของหัวหน้าเผ่า!”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ไม่มีใครคัดค้านอีก หลี่หูรับพลั่วมาอย่างนอบน้อมและระมัดระวัง มู่เฟิงรู้สึกหมดหนทางและขี้เกียจเกินกว่าจะคิดเล็กคิดน้อย เขาพาคนไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างกําแพง และต้องการขุดบ่อน้ําใกล้กับต้นหนาม
มี 2 เหตุผลที่เขาเลือกที่จะขุดบ่อน้ําที่นี่ เหตุผลที่ 1 ก็เพราะทุกวันเผ่าของพวกเขาไปตักน้ําไกลเกินไป บางครั้งใช้ถุงหนังในการใส่น้ํากลับมา ถุงไหนคุณภาพไม่ดีก็รั่วก่อนจะมาถึงเผ่า หรือถุงไหนคุณภาพดีแต่น้ํากลับไม่สะอาด
ประการที่สอง มู่เฟิงมองสํารวจตําแหน่งทางด้านทิศตะวันตกอย่างละเอียด มันเป็นสถานที่สําหรับที่น้ําจะไหลออกมา สถานที่ของเผ่าต้าเจียงตั้งอยู่ริมภูเขา 3 ด้านและมีทางออก 1 ด้าน
ตําแหน่งนี้เป็นพื้นที่ทางภูมิศาสตร์และเป็นพื้นที่ที่ระบายน้ําได้ดีที่สุด น้ําบาดาลจะไหลจากตําแหน่งภูเขาลงมาที่ปากบ่อ นั่นคือตําแหน่งของทางทิศตะวันตกของเผ่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งปากทางตะวันตกของเผ่าแสดงให้เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์ของแหล่งน้ําบาดาล!
ในอดีต เมื่อมู่เฟิงยังอยู่ในยุคปัจจุบัน เขาเป็นนักประวัติศาสตร์โบราณคดีบุกเข้าไปในพื้นที่ของภูเขาและประสบพบเจอเหตุการณ์ที่คนภูเขาขุดบ่อน้ําแบบนี้
มู่เฟิงเลือกตําแหน่งใกล้กับต้นไม้ใหญ่เขาวาดวงกลมขนาดใหญ่ มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 2 เมตร เขายืนอยู่กลางวงกลมและกล่าวว่า
“ขุดบ่อตรงนี้”
“ขุดบ่อ?” บางคนถามด้วยความสับสนว่า
“ขุดบ่อคืออะไร?”
มู่เฟิงหัวเราะและกะว่า “หากเราขุดลึกลงไปในดิน จะมีน้ําไหลออกมาจากใต้ดินโดยอัตโนมัติ ในอนาคตพวกเราไม่ต้องไปเอาน้ําหลังภูเขาอีกต่อไป!”
หลังจากหยุดไปครู่นึง มู่เฟิงก็เสริมอีกประโยค
“อีกทั้งน้ําที่ไหลออกมาจากใต้ดินจะมีรสชาติหวานนิดๆด้วย!”
“แต่ใต้พื้นดินเต็มไปด้วยดินไม่ใช่หรอ ทําไมถึงมีน้ํา?” หลี่หูอดถามไม่ได้
มู่เฟิงปวดหัวอีกครั้ง เขาคิดไปคิดมาแล้วรู้สึกว่าด้วยไอคิวของคนในเผ่าของเขานั้นยากที่จะอธิบายให้ชัดเจน ดังนั้นเขาจึงไม่อธิบายอะไรอีก เอื้อมมือออกไปรับพลั่วและพูดว่า
“ตราบใดที่ขุดลงไปลึกพอจะมีน้ําออกมา!” หลี่หูหุบปากทันที่เขารู้ว่าการตัดสินใจของหัวหน้าเผ่านั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องทําตาม คนรอบข้างไม่พูดอะไรอีก มู่เฟิงถือพลั่วด้วยสองมือแล้วปักลงไปยังพื้นจากนั้นขึ้นไปเหยียบบนหูของพลั่ว ออกแรงเหยียบและดึงพลั่วขึ้นมา
เขายกพลั่วขึ้นและสะบัดดินไปด้านข้าง การกระทําเหล่านี้ดูปกติ แต่ในสายตาของคนรอบข้างเต็มไปด้วยความตกตะลึง
“หัวหน้าเผ่าใช้อุปกรณ์ระดับทองเช่นนี้ได้อย่างไร!”
“เขาเหยียบมันลงใต้ฝ่าเท้า!”
“นั่นเป็นอุปกรณ์ระดับทองเลยนะ!”
มู่เฟิง ไม่รู้ว่าคนรอบตัวต่างคิดอะไรอยู่หลังจากขุดไปสักพักก็ยื่นพลั่วให้กับหลี่หู
“ที่นี่มีพลั่ว 2 เล่ม มีคนกว่า 20 คน ช่วยกันขุดเป็นวงกลมตามที่ข้าขีดเส้นเอาไว้ หลังจากขุดไปสักพัก ให้คนนําเถาวัลย์มาชักรอกดินที่อยู่ลึกเอาออกมาเททิ้ง!”
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะพูดจบแล้วแต่ดูเหมือนคนกว่า 20 คนที่อยู่รอบๆไม่เข้าใจในคําพูดของเขาแม้แต่น้อย มู่เฟิงถอนหายใจ
“เอาล่ะ เอาแบบนี้ พวกเจ้าแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มช่วยกันขุดลงไป โดยใช้พลั่ว เอิ่ม อาวุธระดับทอง ส่วนคนอื่นๆใช้มีดกระดูกหลังจากขุด ใครเหนื่อยให้เปลี่ยนคนหมุนเวียนไปเรื่อยๆ!”
“อุกะอุกะ”
ดังนั้น มู่เฟิงจึงต้องยืนสั่งการอยู่ด้านข้างราวกับหัวหน้าคนงานกําลังตรวจสอบสถานที่ก่อสร้าง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแรงกระตุ้นของพลั่วหรือแรงกดดันจากผู้นําเผ่า ทุกคนที่ได้จับพลั่วทําท่าทีราวกับไม่อยากมีชีวิตอยู่และเริ่มขุดดิน พลั่วและมีดกระดูกต่างขุดลงไปที่ดินและโยนออกจากหลุมอย่างต่อเนื่อง
มู่เฟิง มองคนขุดดินค่อยๆโผล่หัวออกมาเพียงระดับศีรษะ จากนั้นก็มีเพียงดินที่ถูกโยนออกมา เมื่อมู่เฟิงเห็นก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้
“โอ้ โคตรเจ๋ง ความเร็วในการขุดดินของพวกเขาแทบจะเทียบได้กับรถขุดดินในชาติที่แล้ว!”
คน 10 กว่าคนช่วยกันขุดบ่อน้ํา 1 บ่อเพียงแค่ครึ่งวันก็ขุดลงไปได้ 6- 7 เมตร
แต่ยิ่งขุดลึกลงไปมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีกําลังคนน้อยลง สุดท้ายมีเพียง 4 คนเท่านั้นที่สามารถลงไปขุดดิน แต่ถึงอย่างนั้นความเร็วในการขุดดินของพวกเขาก็ไม่ช้า
สิ่งที่ทําให้ทุกคนตื่นเต้นก็คือชั้นดินที่ลึกลงไป 6-7 เมตรเริ่มชื้นขึ้น ดินที่ถูกขุดออกมาเปียกโชกและเหนียวเหนอะหนะอย่างเห็นได้ชัด!
“มีน้ํามีน้ําจริงๆด้วย!” หลี่หูอุทานออกมา
คนอื่นๆที่อยู่ปากบ่อต่างตื่นเต้นเป็นอย่างมาก สายตามองไปที่มู่เฟิง เต็มไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธา
ผ่านไปอีก 2 ชั่วโมง เถาวัลย์ที่ใช้ดึงดินขึ้นมามีความยาวประมาณ 12 เมตร จู่ๆก็มีเสียงอุทานออกมาจากก้นบ่อ
“น้ํา น้ําออกมาแล้ว!”
เมื่อคนที่อยู่ปากบ่ได้ยินดังนั้นก็รีบดึงเถาวัลย์ขึ้นจากนั้นพวกเขาก็เห็นคน 4 คนที่ปกคลุมไปด้วยโคลนรีบปืนขึ้นมา และด้านล่างของบ่อมีเสียงน้ําไหล