บทที่ 425
ในขณะที่ลูกไฟกำลังพุ่งมาที่นาง ทันใดนั้นฝ่ามืออันทรงพลังก็ทำให้ลูกไฟกระเด็นออกไป
เหวินเส่าอี๋ลอยขั้นไปกลางอากาศ ระหว่างเขตแดนของทะเลโลหิตและหุบเขาหิน เขายันฝ่ามือทั้งสองออกไป และใช้กำลังภายในสร้างม่านอาคมสีขาว เพื่อขวางกั้นการโจมตีของมังกรเพลิง
มังกรเพลิงสะบัดหาง ม่านอาคมสีขาวสั่นไหว
ม่านอาคมไม่ได้ถูกเปิดออก มังกรเพลิงแหวกว่ายอยู่กลางอากาศ และกระแทกกับม่านอาคมขนาดใหญ่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าจะกลืนกู้ชูหน่วนและเหวินเส่าอี๋ลงไปในท้อง
“ตูม ๆ ๆ ……”
ทุกครั้งที่โดนแสงสีขาวก็จะอ่อนกำลังลง
เหวินเส่าอี๋ใช้กำลังภายในเสริมความแข็งแกร่งให้กับม่านอาคม
“ตูม……”
เสียงปะทะดังสนั่น ตามมาด้วยหินหนืดของทะเลโลหิตที่กระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้า
มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากของเหวินเส้าอี๋
นัยน์ตาที่อ่อนโยนของเขาดูตกใจ
อสุรกายระดับเจ็ด……
ที่แท้ก็เป็นอสุรกายระดับเจ็ด และเป็นมังกรเพลิงอันทรงพลังแห่งทะเลโลหิต
เขา เยี่ยจิงหาน และจอมมาร มีวรยุทธที่สูสีกัน แต่พวกเขาทั้งสามคนก็อยู่ในขั้นสูงสุดระดับหกเท่านั้น
ไม่เพียงแต่ตอนนี้มังกรเพลิงจะแข็งแกร่งากกว่าเขา แต่ยังอยู่ในสมรภูมิที่ดีกว่าอีกด้วย ที่นี่อยู่ใจกลางทะเลโลหิต อุณหภูมิความร้อนสูงมาก มังกรเพลิงเปรียบเสมือนปลาที่อยู่ในน้ำ ส่งพวกเขาเป็นหิมะที่ปกคลุมอย่างแน่นหนา แต่ก็ยังไม่มากพอ
เมื่อเห็นว่าม่านอาคมกำลังจะต้านไว้ไม่อยู่ เหวินเส่าอี๋ก็ขมวดคิ้วและกล่าวว่า “เจ้าไปก่อน”
“แล้วท่านล่ะ？”
ต่อให้กู้ชูหน่วนตาบอด นางก็ดูออกว่าความแข็งแกร่งของเหวินเส่าอี๋เทียบไม่ได้กับมังกรเพลิง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมังกรเพลิงตัวนี้ ดูเหมือนจะรู้แจ้งแล้วว่าพวกเขากลัวหินหนืดของทะเลโลหิต ดังนั้นจึงวนอยู่ในทะเลโลหิต และกระแสน้ำก็พุ่งเข้าไปหาเหวินเส่าอี๋อย่างต่อเนื่อง
ไม่ต้องพูดถึงว่าหัวของมันชนกับม่านอาคม เพียงแค่หินหนืดก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เหวินเส่าอี๋จบสิ้น
เมื่อเห็นว่าในยามมีภัย เขาไม่ได้ให้นางไปตายแทน และไม่กลัวว่านางจะฉวยโอกาสหลบหนี แต่ยังบอกให้นางไปก่อน
กู้ชูหน่วนกล่าวว่า “ท่านสามารถรวมมวลน้ำให้เป็นน้ำแข็งได้ไม่ใช่หรือ น้ำสามารถเอาชนะไฟได้ ท่านลองใช้น้ำโจมตีดูสิ”
ใช้น้ำโจมตี？
เขาก็เคยคิดเช่นกัน
แต่น่าเสียดายที่ที่นี่มีแต่ทะเลโลหิต ไม่มีน้ำ มีใจแต่ไร้กำลัง
กู้ชูหน่วนโยนถังน้ำหลายถังออกมาจากวงแหวนอวกาศ
“นี่คือน้ำสะอาดทั้งหมดที่จ้าเก็บไว้ ท่านดูว่ามันพอจะช่วยท่านได้หรือไม่ ลมแรง ข้าขอถอยก่อน”
ไม่ใช่ว่านางไม่อยากอยู่ แต่นี่เป็นการต่อสู่ที่ยิ่งใหญ่ นางอยู่ต่อไปก็ไร้ความหมาย
อีกอย่างฝีมือของนางเพียงแค่ระดับสองเท่านั้น นางสู้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นนั่นเป็นระดับเจ็ด
ต่อให้เหวินเส่าอี๋และเยี่ยจิ่งหานร่วมมือกัน ก็ยังไม่แน่ว่าจะสามารถเอาชนะได้
หลังจากที่นางออกไป ม่านอาคมก็เริ่มฉีกขาด
เหวินเส่าอี๋มือไวตาไว เขาคว้าฉินหยกขาวที่แขวนไว้ที่เอวออกมา ไม่รู้ว่าเขาทำได้อย่างไร ฉินหยกขาวอันเล็ก ๆ ใหญ่ขึ้นในทันทีทันใด
“เจิง ๆ ๆ……”
เสียงฉินดังขึ้น ความฮึกเหิม ความซาบซึ้งกินใจ เสียงทุ้มต่ำ ดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขาโลหิตหูหลู
ด้วยเสียงฉิน สถานการณ์เริ่มแปรปรวน แม้แต่ท้องฟ้าที่ครอบพื้นปฐพีก็ยังผสมเข้าด้วยกันกับสายฉิน
“ตูม……”
ภูเขาที่อยู่ไม่ไกลถูกระเบิดทีละชั้น และกู้ชูหน่วนก็เกือบจะโดนเศษก้อนหินที่ระเบิด แต่โชคดีที่นางหลบได้ทัน
“ฉ่า…”
พืชพรรณที่เขียวขจีถูกลูกไฟปกคลุม และเกิดไฟไหม้ในทันที เมื่อมันแผ่ขยายออกไปจนเกินการควบคุม คอขวดหูหลูก็กลายเป็นทะเลเพลิง
ไฟลุกลามอย่างรวดเร็ว และเส้นทางข้างหน้าของกู้ชูหน่วนก็ถูกขัดขวางอีกครั้ง
นางกัดฟันและใช้วิชาตัวเบาขั้นสูงสุด นางเพิกเฉยต่อไฟที่โหมกระหน่ำและข้ามผ่านไป
“เจิง ๆ ๆ ……”
เสียงฉินดังขึ้นเรื่อย ๆ แพร้อมกับเสียงคำรามของมังกร
แม้แต่กู้ชูหน่วนที่หนีไปไกลแล้วก็ยังได้ยิน
แม้ว่าเสียงฉินที่ไพเราะยังคงเล่นอยู่ แต่ก็ค่อย ๆ แผ่วเบาลง
เหวินเส่าอี๋ได้รับบาดเจ็บสาหัส……