บทที่ 426
ระหว่างที่กู้ชูหน่วนกำลังลังเลว่าจะย้อนกลับไปช่วยเหวินเส่าอี๋หรือไม่ ทันใดนั้นอุณหภูมิก็ลดลงกะทันหัน ทั้งยังมีเกล็ดหิมะโปรยปรายอย่างแช่มช้าด้วย
เหตุใดหิมะจึงตกในฤดูกาลนี้?
ที่นี่มีน้ำน้อยมาก ไยจึงเกาะตัวเป็นหิมะเช่นนี้?
หรือเหวินเส่าอี๋ใช้กำลังภายในเสกออกมา
ยังไม่ทันเข้าใจก็เห็นเหวินเส่าอี๋มาสมทบนาง ซึ่งไม่รู้ว่าใช้วิธีใดหนีมาได้
เขากล่าวเสียงร้อนรน “รีบไปกันเถอะ”
“ข้าใช้พลังล้างผลาญโลกาของตัวเอง”
ทั้งสองเดินเคียงไหล่ การเคลื่อนไหวรวดเร็วดุจฟ้าแลบ
บนนภาแห่งทะเลโลหิตประหนึ่งสาดฝนโลหิตสู่พสุธา สรรพสิ่งทุกอย่างอาทิ ก้อนหินหรือใบหญ้า เมื่อฝนโลหิตหยดใส่ ล้วนหลอมละลายหรือเกิดเป็นเพลิงลุกโชน
เหวินเส่าอี๋เดินไปพลาง ใช้ฝ่ามือต้านฝนโลหิตไปพลาง
สิ่งที่เหนือการคาดหมายคือ อยู่ดี ๆ หุบเขาหินพลันเกิดเป็นหลุมขนาดมหึมากะทันหัน
พวกเขาสองคนไม่ทันระวังเหยียบโดนหลุมดังกล่าว
“อ๊าก…….”
เสียงตื่นตกใจดังกึกก้อง
กู้ชูหน่วนกับเหวินเส่าอี๋ตกลงไปเบื้องล่าง เสียงประหวั่นพรั่นพรึงดังสะท้อนไปถึงยอดเขา
เหวินเส่าอี๋หน้าถอดสี เขาใช้พลังร่วงพวยกา กล่าวคือตกลงไปให้เร็วขึ้น จากนั้นก็โอบเอวกู้ชูหน่วนข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างพยายามจับหน้าผาหินไว้ เพื่อชะลอความเร็วในการร่วงหล่น
มือยาวดั่งหยกฉีกขาดจากการจับก้อนหิน เลือดสดพลันไหลหลั่งในบัดดล
ทว่าเขายังคงจับผนังหินไม่ปล่อย ชนิดที่ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ไปโดยง่าย
ก้นเหวคือทะเลโลหิตที่กำลังเดือดพลั่ง ๆ หากตกลงไปคือต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
ภารกิจมากมายของเขายังมิได้ลุล่วง เขาตายไม่ได้…….
เหวินเส่าอี๋กระวนกระวายใจ เขายิ่งร้อนใจยิ่งจับไม่แน่น
มือ…….
มือของเขาลื่นไถลลงพลันรู้สึกเจ็บปานฉีกขาดเป็นเสี่ยง ๆ เหวินเส่าอี๋ถึงขั้นสงสัยว่ามือตัวเองพิการ หรือไม่ใช่มือของเขาอีกต่อไป
เสี้ยววินาทีแห่งความสิ้นหวัง ในที่สุดเหวินเส่าอี๋ก็จับก้อนหินไว้สำเร็จอย่างเคี่ยวเข็ญ
“ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ทั้งคน” เขาเอ่ยปากพูดกะทันหัน
สิ้นเสียง เขาก็ชะงักงัน
กู้ชูหน่วนกลัวหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับเขา?
หัวใจกู้ชูหน่วนเสมือนหินหนืดในทะเลโลหิต ซาบซึ้งใจยิ่ง
ทุกฉากทุกตอนอยู่ในสายตานาง ตอนอยู่ช่วงความเป็นความตาย เหวินเส่าอี๋ก็ไม่ทอดทิ้งนาง ทางกลับกัน ยังทุ่มเทสุดชีวิตเพื่อช่วยนาง
และมองไปยังมือของเขาที่จับหินไว้ เลือดสดหยดลงไม่ขาดสาย จนเปื้อนแขนและเสื้อขาวหิมะของเขา มันทิ่มดวงตานางจนแดงก่ำ
“ปล่อยข้า เจ้ายังมีโอกาสรอด หากเจ้าช่วยข้า พวกเราสองคนหนักเกินไป ทำให้ต้องตายกันทั้งคู่” กู้ชูหน่วนกล่าวเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาดำสลัว
“ไม่มีเจ้าแล้วข้าจะหาไข่มุกมังกรได้เยี่ยงใด”
เหวินเส่าอี๋ลั่นประโยคเห็นแก่ตัวออกมา กู้ชูหน่วนสงสัยว่าเมื่อครู่นางเข้าใจผิดหรือ
ตกลงเหวินเส่าอี๋ช่วยนางจากจิตใต้สำนึก หรือช่วยเพื่ออยากรู้เบาะแสไข่มุกมังกรกันแน่?
ก้มหน้ามองทะเลโลหิตที่กำลังเดือดพลั่ง ๆ คลื่นร้อนระอุซัดไปมา
นางรู้สึกตื่นตระหนก “ด้านข้างมีก้อนหิน เจ้าโยนข้าไป แล้วเจ้าค่อยกระโดดขึ้นมา เร็ว” หากชักช้า เรี่ยวแรงเขาจะหมดสิ้น จากนั้นทั้งสองก็ต้องตายกันหมด
“ได้”
เหวินเส่าอี๋พึงตกปากรับคำ ทว่าหินรับน้ำหนักของทั้งคู่ไม่ไหว เกิดเสียงก้อนหินแตก แล้วทั้งสองก็ตกลงไปด้านล่างอีกครั้ง
“แม่ง…….”
กู้ชูหน่วนกล่าวคำหยาบ
หรือวันนี้ต้องตายอยู่ที่นี่?
หัวใจของเหวินเส่าอี๋เกิดความรู้สึกไร้กำลังขึ้น
เขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าต้องฝังตัวเองที่ทะเลโลหิต