ตอนที่ 1610 ยอดฝีมือเผ่ามังกร (6)
ซงมู่ส่งเสียงขึ้นจมูก “ตอนนี้ท่านประมุขไม่ได้อยู่พรรคแล้ว ถึงแม้ว่านางจะอยู่พวกเราก็ไม่ยอมยกนางให้!”
“ฮึ่ม!” มังกรส่งเสียงขึ้นจมูก “เจ้าบังคับข้าเองนะ! ในเมื่อเจ้าต้องการจะตาย ข้าก็จะสนองเจ้าเอง!”
ก๊าซ!
เสียงคำรามด้วยความโกรธของเผ่ามังกรดังก้องไปทั่วท้องฟ้าแล้วลมหายใจของมังกรก็พุ่งผ่านอากาศมาโจมตีมนุษย์ที่ยู่บนพื้น
“ระวัง!” เสี่ยวซีคว้าตัวเสี่ยวเหยียนไว้แล้วใช้ร่างกายตัวเองปกป้องเขา
เสี่ยวเหยียนชะงัก เขารู้สึกได้ถึงของเหลวอุ่นๆ ค่อยๆ หยดลงบนใบหน้าเขา และกลิ่นของสนิมเหล็ก
เขเงยหน้าขึ้นช้าๆ หัวใจของเขาก็กระตุกแล้วน้ำตาก็ไหลอาบหน้า
“ท่านป้าเสี่ยวซี…”
ใบหน้าของนางโหว่เป็นรูจนเลือดไหลออกมา แล้วเลือดสดๆ ก็กระตุ้นประสาทสัมผัสของเขาแล้วทำให้ร่างของเขาแข็งเกร็ง
“ออกไปจากที่นี่แล้วบอกท่านประมุขว่าอย่าไปที่เผ่ามังกร…นางต้องไม่ไปที่เผ่ามังกร…”
ปัง!
เสี่ยวซีผลักหน้าอกของเสี่ยวเหยียน ทำให้เขากระเด็นออกไปทันที เขายื่นมืออกไปเพื่อคว้าตัวเสี่ยวซีแต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองสหายของเขาอยู่ไกลออกไปเรื่อยๆ
มังกรมองเสี่ยวเหยียนอย่างดูถูกแต่ก็ไม่ได้ไล่ตามเขาไป เขาส่งเสียงขึ้นจมูกใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน “ก็แค่พวกเลือดผสม ข้าไม่คิดจะเสียเวลาสังหารเขาหรอก ปล่อยให้เขาไปก็ดีจะได้มีคนบอกเรื่องนี้กับอวิ๋นลั่วเฟิง!”
ทันทีที่นางส่งเสี่ยวเหยียนออกไป เสี่ยวซีไม่สามารถพยุงตัวเองได้อีกต่อไปแล้วล้มตึงลงกับพื้น เลือดไหลนองออกจากร่างของนางจนทำให้พื้นรอบตัวนางเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เสี่ยวซี!” ดวงตาของเสี่ยวมู่ลุกโชนด้วยความโกรธและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาหันไปมองมังกรที่อยูบนฟ้า “วันนี้แม้พวกเราจะต้องตายที่นี่ พวกเราก็จะตายโดยไม่เสียดาย! ท่านประมุขและคนอื่นจะต้องแก้แค้นให้พวกเราแน่นอน!”
“แก้แค้นให้พวกเจ้างั้นรึ” มังกรพูดอย่างโอหัง “ก็แค่กลุ่มของมนุษย์ไร้ค่าที่หลงผิดคิดจะแก้แค้นเผ่ามังกรไม่ใช่หรือ”
“เผ่าวิหคเพลิงอยู่ภายใต้อำนาของท่านประมุข เจ้าคงไม่คิดหรอกนะว่าท่านประมุขจะไม่แก้แค้นให้พวกเราไม่ได้” ซงมู่กำหมัดแน่น
“ฮ่าๆ!” มังกรหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ไม่แปลกใจที่เจ้ากล้าไม่เห็นเผ่ามังกรอยู่ในสายตา กลายเป็นว่าพวกเจ้ามีเผ่าวิหคเพลิงหนุนหลังนี่เอง เจ้าคิดว่านกตัวเล็กๆ อย่างนั้นจะทำอะไรเผ่ามังกรได้งั้นหรือ ถ้าเผ่าวิหคเพลิงกล้าเข้ามา ข้าก็จะยิงพวกมันให้หมด!”
ถึงแม้ว่าเผ่ามังกรและเผ่าวิหคเพลิงจะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเมืองสัตว์อสูรทั้งคู่ แต่ทั้งสองเผ่าที่อ้างว่าตัวเองเป็นที่หนึ่งจะยอมรับว่าอีกฝ่ายมีความแข็งแกร่งทัดเทียมกันได้อย่างไร
เผ่ามังกรดูถูกเผ่าวิหคเพลิง ส่วนเผ่าวิหคเพลิงก็ดูถูกเผ่ามังกร!
“ท่านซงมู่ พวกเราเสี่ยงสู้กับมังกรตัวนี้ดีกว่า! ถ้าพวกเราต้องมาตายที่นี่พวกเราก็ไปเป็นพี่น้องกันต่อในนรก!”
“ใช่แล้ว ถึงอย่างไรคนเราก็ต้องตาย จะตายก่อนตายหลังก็ไม่ต่างกัน พวกเรายังสามารถช่วยกรุยทางให้ท่านประมุขและรองประมุขในนรกได้ด้วย ฮ่าๆๆ!”
อาจเป็นเพราะพวกเขาหวาดกลัวมากเกินไป ความกล้าจึงเริ่มระเบิดออกมาจากปากของพวกเขาเพื่อปกปิดความสั่นกลัวในจิตใจ
“เวรเถอะ! ข้าเบื่อที่จะต้องหลบซ่อนแล้ว! ข้าจะลงมือก่อนพวกเจ้าตามมาแล้วกัน!” ชายหนุ่มคนหนึ่งสบถแล้วพุ่งเข้าไปางกรด้วยดวงตาที่ถูกปกคลุมด้วยความบ้าคลั่ง
“หยุดก่อน!” ซงมู่ตะโกนอย่างกังวล
แต่ว่าช้าเกินไป ชายหนุ่มไปถึงหน้ามังกร แล้วทันใดนั้นก็ถูกลมหายใจของมังกรกลืนกิน
นัยน์ตาของซงมู่หดตัว มือของเขายังคงยื่นออกไปขณะที่เขาเห็นอีกฝ่ายสหายอีกคนหายไปต่อหน้าต่อตา
…………………………………..
ตอนที่ 1611 เผ่ามังกร (1)
“ช่างหัวมันแล้ว พวกเราเข้าไปสู้กับมันด้วยทุกอย่างที่มีเลย!”
สหายของชายคนนั้นไม่สามารถระงับความโกรธและความกลัวไว้ในใจพวกเขาได้อีกต่อไป
“พวกเราจะไม่ยอมให้พี่น้องของพวกเราตายอย่างเสียเปล่า!”
“ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าพวกเราจะสังหารมังกรตัวนี้ไม่ได้ พวกเราก็ต้องเอาเกล็ดมันออกมาสังเวยให้วิญญาณของพี่น้องของพวกเรา!”
ทุกคนพุ่งเข้าใส่มังกรโดยไม่ยั้งมือ ทุกคนยกเว้นชายที่เคยกล่าวหาอวิ๋นลั่วเฟิง เขาใช้โอกาสที่ทุกคนไม่สนใจแอบหนีออกไปเงียบๆ…
ตอนนี้ในสายตาของทุกคนจับจ้องไปมังกร ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สังเกตเห็นว่าเขาหนีไป
เลือดย้อมแผ่นดินจะเป็นสีแดงฉาน คนของพรรคไล่ตามวายุทุกคนเหมือนนักรบกล้าหาญที่ไม่ยอมถอยถึงแม้จะต้องเผชิญหน้ากับความตาย!
พวกเขาหลบซ่อนมาพอแล้ว พวกเขายอมเสี่ยงทุกอย่างที่พวกเขามี ถึงแม้ว่าพวกเขาจะตายพวกเขาก็ต้องการไปโลกหลังความตายด้วยกันและสร้างเส้นทางของพวกเขาขึ้นมาใหม่… …
เผ่ามังกรอาศัยอยู่ในหุบเขาสูงที่มีสภาพแวดล้อมที่อันตราย พวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงสัญญาณอันตรายที่ออกมาจากหุบเขาได้เลย
“ใครกันที่กล้าบุกรุกเข้ามาในเผ่ามังกร!”
เสียงโหดเหี้ยมดังสะเทือนมาจากหุบเขาที่น่าขนลุก ไม่นานร่างขนาดมหึมาก็พุ่งออกมาแล้วใช้บดบังท้องฟ้า
“เขาเป็นมังกรเทพผู้คุ้มกันหุบเขาจากเผ่ามังกร” หนานกงอวิ๋นอี้หรี่ตา “เขาเป็นสัตว์อสูรวิญญาณขั้นจักรพรรดิเซียนระดับต่ำ!”
เมื่อมังกรบนท้องฟ้าตัวนั้นได้ยินเสียงของหนานกงอวิ๋นอี้ก็ก้มลงมามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโอหังและเหยียดหยาม “มนุษย์งั้นหรือ เหตุใดมนุษย์ไร้ค่าถึงมาที่นี่”
“พวกเรามาตามหาคน” อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้ามองมังกร
“เผ่ามังกรของพวกเราไม่มีคนที่เจ้าตามหา ดังนั้นออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เสีย ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ยอมให้เจ้าได้ออกไปจากหุบเขามังกรอีก” มังกรพูดอย่างดูถูกและไม่สนใจอวิ๋นลั่วเฟิงเลยแม้แต่น้อย ในสายตาของเขาแค่เขายอมให้นางออกไปจากที่นี่ได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ถ้านางยังบ้าอยากเข้ามาก็อย่าหาว่าเขาทำตัวโหดร้าย
“หืม?” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มแล้วเลิกคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นข้าก็อยากจะรู้ว่าเจ้าจะทำให้ข้าไม่ได้ออกไปจากหุบเขามังกรได้อย่างไร”
“ฮึ่ม!” หมอกสีขาวถูกพ่นออกมาจากรูจมูกของมังกร ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งขณะที่เขายื่นหน้าออกมา “ข้าจะทำตามขอของเจ้าเอง”
ก๊าซ!
เสียงคำรามดังลั่นไปทั่วขอบฟ้า
ปากของมังกรที่รววบรวมพลังน่าเกรงขามเอาไว้ก็ค่อยๆ อ้ากว้างขึ้น ทันใดนั้นลมหายใจของมังกรก็ถูกพ่นออกมาจนทำให้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมอกควันคล้ายกับดวงอาทิตย์ตกลงที่ขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว
ปัง!
ลมหายใจของมังกรพุ่งลงมากระแทกพื้นที่อวิ๋นลั่วเฟิงอยู่ พื้นที่หลายร้อยเมตรรอบตัวนางกลายเป็นซากปรักหักพัง
มังกรยิ้มออกมาด้วยความพอใจ มนุษย์สามคนนั้นไม่มีทางมีชีวิตรอดเมื่อโดนลมหายใจมังกรของเขาแต่ว่าภาพที่ตามมาทำให้มังกรเบิกตากว้าง แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมากทันที
เมื่อฝุ่นควันหายไปก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มยื่นแขนมาด้านหน้าแล้วเสื้อผาของเขาก็สะบัดในอากาศแม้จะไม่มีลม เขาดูเย็นชาเหมือนเทพสังหารและกลิ่นอายน่าเกรงขามก็ปกคลุมรอบตัวเขาทำให้เกิดพายุรอบตัวเขา
ลมหายใจมังกรของเขาถูกมนุษย์ใช้แขนข้างหนึ่งกันเอาไว้ได้งั้นหรือ
เป็นไปไม่ได้! พวกมนุษย์แข็งแกร่งขึ้นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร
เสื้อผ้าของเด็กสาวเต้นรำไปตามสายลมจากพายุที่ชายหนุ่มสร้างขึ้น เส้นผมสะบัดผ่านใบหน้า ความงามของนางทำให้คนลืมหายใจ
พรึบ!
ขณะที่มังกรยังคงตะลึง หญิงสาวที่อยู่บนพื้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย