ตอนที่ 1329 สถานที่มรณะ
ตลอดหนึ่งเดือนที่ด้านล่างผาสุดสวรรค์เป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดทรมานที่สุดในชีวิตของพวกจวินอู๋เสีย
ทรายดูดที่สามารถฆ่าคนได้ทุกเมื่อ ต้นไม้กินคนที่สวยงามน่าหลงใหล ดอกไม้สุดโหดที่ปล่อยกลิ่นเหม็นรุนแรง และมีกระทั่งงูพิษที่ซ่อนอยู่ใต้ดินรอโจมตี……
ทุกวันพวกเขาต้องอยู่ท่ามกลางอันตรายที่แม้แต่ดอกไม้ต้นหญ้าทุกต้นก็สามารถคร่าชีวิตของพวกเขาได้
ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือน พวกเขาใช้ชีวิตที่อธิบายได้อย่างเดียวว่าเกินคนไปแล้ว ร่างกายและจิตใจของพวกเขาถึงขีดจำกัดแล้ว
ในที่สุดพวกเขาก็พบสถานที่ที่ค่อนข้างปลอดภัยและนั่งลงเพื่อพักหายใจได้ ทุกคนต่างหมดสภาพ
“ข้าว่าข้าจะตายที่นี่แหละ” เฉียวฉู่นอนกางแขนกางขาอยู่บนพื้น เขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้วแล้ว พลังวิญญาณถูกใช้ไปจนหมดเกลี้ยง ต่อให้มีสัตว์ร้ายโผล่มาตอนนี้และแยกเขี้ยวใส่เขา เขาก็ยังไม่อยากขยับตัวเลยสักนิด
เสื้อผ้าบนร่างล้วนสกปรกมอมแมมและขาดรุ่งริ่ง สภาพของทุกคนตอนนี้ หากไปนั่งอยู่ที่ประตูเมืองไหนสักเมือง ก็คงดูเหมือนขอทานดีๆนี่เอง ขอแค่ชามบิ่นๆสักใบ ก็พร้อมทำอาชีพขอทานได้เลย
ในตอนแรกพวกเขายังใส่ใจเรื่องความสะอาดอยู่ ครึ่งเดือนต่อมาพวกเขาก็โยนเรื่องจุกจิกพวกนี้ทิ้ง การมีชีวิตรอดและเดินหน้าต่อไปเป็นเป้าหมายและแรงจูงใจเดียวของพวกเขา
การแข่งกับเวลา ความรู้สึกที่ต้องฉกฉวยทุกวินาทีจากกรงเล็บแห่งความตายนั้น อันตรายแต่ก็น่าตื่นเต้น
“อยากให้มีทะเลสาบอยู่ตรงหน้าจัง จะได้อาบน้ำบ้าง” เฟยเหยียนพูดพลางนอนแผ่หลาอยู่บนพื้น ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด เพื่อความสะดวกในการทำภารกิจ เขาจึงเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าผู้ชายธรรมดาๆ และบนใบหน้าที่สวยงามของเขาก็สกปรกมอมแมมซะจนมองไม่เห็นสีผิวดั้งเดิมของเขาอีกต่อไป
“อย่าพูดคำว่าทะเลสาบนะ! เจ้าทำให้ข้านึกถึงที่บ้าๆนั่นอีกแล้ว” เฉียวฉู่บ่นพร้อมขมวดคิ้ว พวกเขาเคยเจอทะเลสาบมาก่อน น้ำใสแจ๋ว ผิวน้ำสงบนิ่งไม่มีคลื่น ริมทะเลสาบมีพืชพรรณต่างๆอยู่มากมาย เป็นภาพที่สวยงามมาก
แต่พวกเขาไม่อยากจะไปที่ข้างทะเลสาบเพื่อเติมน้ำหรอก เนื่องจากทะเลสาบนั่นเริ่มมีฟองเหมือนมันกำลังเดือด
สัตว์ร้ายที่มีรูปร่างใหญ่โตเท่ากับร่างที่แท้จริงของท่านแบะแบะโผล่หัวขึ้นมาจากทะเลสาบ มันคือสัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ที่ดูเหมือนปลาหมึกยักษ์ มันไล่ตามพวกเฉียวฉู่ไประยะหนึ่ง ทำเอาพวกเขาต้องวิ่งจนหัวใจแทบจะหลุดออกมาจากปากอยู่แล้ว
“ข้าเข้าใจแล้ว ที่นี่ไม่มีที่ไหนปลอดภัยสักแห่ง ต้นไม้ดอกไม้พวกนั้นร้ายกาจถึงตายทั้งหมด เจ้าว่าคนของราชอาณาจักรแห่งความมืดไปเอาของเล่นน่ากลัวพวกนี้มาจากไหน? แล้วพวกเขาไม่กลัวมันบ้างหรือไง?” เฉียวฉู่ยอมรับความพ่ายแพ้ แม้ว่าพวกเขาจะกลับไปยังอาณาจักรกลางเพื่อคิดบัญชีแค้นกับสิบสองวิหารในอนาคต แต่เขาสาบานกับตัวเองว่าจะอยู่ให้ห่างจากราชอาณาจักรแห่งความมืด
คนที่นั่นน่ากลัวเกินไปแล้ว!
สิ่งน่ากลัวทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ คนธรรมดาทั้งชีวิตก็ไม่มีวันได้พบเจอ แต่ราชอาณาจักรแห่งความมืดรวบรวมพวกมันทั้งหมดมาไว้ที่ด้านล่างผาสุดสวรรค์ได้
“เจ้าควรขอบคุณที่พวกเรายังมีชีวิตอยู่นะ” หรงรั่วพูด สภาพของนางดูดีกว่าคนอื่นๆเล็กน้อย นางเอนหลังพิงก้อนหิน แต่ใบหน้ายังคงซีดอยู่ ตลอดทางไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียจัดยาให้พวกเขากินไปมากเท่าไรแล้ว และจวินอู๋เหยาได้ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้กี่ครั้ง
ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกว่าจวินอู๋เสียคือดาวนำโชคที่สวรรค์ส่งมาให้พวกเขา ถ้าไม่มีจวินอู๋เสีย แม้ว่าพวกเขาจะรวบรวมแผนที่ได้ครบ แต่พวกเขาคงไม่สามารถอยู่รอดได้ที่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้
นอกจากนั้น จวินอู๋เสียก็ยังมาพร้อมกับอาวุธทำลายล้างสุดเทพ จวินอู๋เหยา ที่ช่วยพวกเขาให้พ้นจากปัญหาเช่นกัน