ตอนที่ 1330 อยากกอด
สิ่งต่างๆที่อยู่ด้านล่างของผาสุดสวรรค์นั้น บางอย่างก็น่าเกลียดน่ากลัวน่าขนลุก บางอย่างก็สวยงามน่าหลงใหล แต่ทั้งหมดล้วนมีอย่างหนึ่งที่เหมือนกัน
นั่นคือ พวกมันอันตรายถึงตาย
ถ้าให้พวกเขานึกถึงสถานที่ที่อันตรายที่สุดที่พวกเขาเคยพบมาตลอดชีวิตล่ะก็ มันจะต้องเป็นที่นี่อย่างแน่นอน
สภาพของจวินอู๋เสียนั้นยังนับว่าดี อารมณ์ของนางไม่ได้แปรปรวนไปมาก การควบคุมพลังวิญญาณแม่นยำและละเอียดรอบคอบมาก เมื่อเทียบกับเฉียวฉู่และเฟยเหยียนแล้ว นับว่าสภาพนางค่อนข้างดีทีเดียว เมื่อมีโอกาสพักที่หาได้ยากนี้ นางก็ไม่ได้หยุดคิดเลยสักนิด นางกางแผนที่ออกตรวจสอบตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขา
“ไม่พักสักหน่อยล่ะ?” จวินอู๋เหยานั่งลงข้างๆจวินอู๋เสีย เขามองใบหน้าด้านข้างที่ดื้อรั้นของเด็กน้อยของเขา แล้วก็รู้สึกสงสารนาง
ตลอดการเดินทาง จวินอู๋เสียไม่เคยคิดที่จะขอความช่วยเหลือจากเขาแม้แต่ครั้งเดียว แม้ว่านางจะรู้ว่าสิ่งต่างๆจะง่ายขึ้นมากถ้าเขาช่วย แต่นางก็เลือกที่จะไม่ใช้ทางลัดนั้น
ถ้าอุปสรรคพวกนี้ยังต้องพึ่งคนอื่นให้แก้ปัญหาให้ แล้วนางยังจะมีหน้าพูดว่าอยากจะสู้กับสิบสองวิหารได้อย่างไร?
นางไม่ได้อยากเป็นดอกไม้ที่ถูกปกป้องอยู่ใต้ปีกของผู้ที่แข็งแกร่ง แต่อยากเป็นผู้แข็งแกร่งที่พุ่งทะยานไปในท้องฟ้าและเมินทุกอย่างที่อยู่ใต้ตัวนาง
จวินอู๋เสียส่ายหัวและพูดว่า “ข้าไม่เหนื่อย”
แต่จวินอู๋เหยากอดนางเอาไว้และหยิบแผนที่ออกจากมือของนาง พร้อมกับพูดอย่างหนักแน่นแต่อ่อนโยนว่า “แต่ข้าว่าเจ้าเหนื่อยแล้ว”
จวินอู๋เสียประหลาดใจเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของจวินอู๋เหยา ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมอ่อนข้อ นางเอนตัวพิงอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยาและมองดูเสี่ยวเจว๋ที่หลับไปแล้วบนตักของเย่ฉา
“เราเกือบถึงที่นั่นแล้ว ข้าไม่อยากเสียเวลา” ยิ่งพวกเขาหาสุสานจักรพรรดิแห่งความมืดเจอเร็วเท่าไร พวกเขาก็จะได้รับพลังที่แข็งแกร่งเร็วขึ้นเท่านั้น ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา จวินอู๋เหยาไม่ได้ช่วยเหลือพวกเขามากนัก แต่ทุกครั้งที่เขาทำ มันทำให้จวินอู๋เสียยิ่งตระหนักถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ของเขา
นางไม่อยากยืนอยู่ข้างหลังเขาตลอดไป มองดูเขาปกป้องนางจากพายุที่รุนแรงโหมกระหน่ำ นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการ
“ถ้าเจ้าไม่พักผ่อนให้ดี การเดินทางที่เหลือข้าก็ไม่รังเกียจที่จะอุ้มเจ้าไปหรอก” จวินอู๋เหยาพูดพลางเลิกคิ้ว บางครั้งเด็กน้อยนี่ก็ดื้อซะจนทำให้เขาอยากกัดนางจริงๆ
“แบบนี้เหรอ?” จู่ๆจวินอู๋เสียก็ยกแขนสองข้างขึ้นมาคล้องรอบคอของจวินอู๋เหยา ดวงตาใสกระจ่างของนางเปล่งประกายชั่วร้ายแวบหนึ่ง
คราวนี้เป็นตาจวินอู๋เหยาที่ประหลาดใจบ้าง มือเล็กๆที่คล้องรอบคอเขาออกแรงเล็กน้อย ทำให้ระยะห่างระหว่างเขาและนางใกล้กันมากขึ้นจนเขาสามารถมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองในดวงตาคู่งามของนาง
“ถ้าเจ้าชอบ ข้าทำแบบนี้ได้ตลอดเลยนะ” จวินอู๋เหยาหัวเราะพร้อมกับยกแขนอุ้มนางขึ้นมาในแนวนอน
เด็กน้อยนี่ยิ่งร้ายขึ้นทุกที
จวินอู๋เสียกระพริบตาและย่นจมูกให้จวินอู๋เหยา นางหาตำแหน่งที่สบายภายในอ้อมกอดของเขา แล้วซุกตัวเข้าไป ใบหน้าเล็กๆของนางซบลงที่หน้าอกของเขา แล้วหลับตาลงช้าๆ
“อีกเดี๋ยวปลุกข้าด้วยนะ”
การทำตามใจชอบแบบนี้เป็นครั้งคราวก็ไม่เลวใช่ไหม?
จวินอู๋เหยาหัวเราะเยาะตัวเอง เขาอุ้มจวินอู๋เสียที่ค่อยๆเข้าสู่โลกแห่งความฝัน มองใบหน้าด้านข้างที่งดงามและเงียบสงบของนาง แล้วจู่ๆก็รู้สึกว่า……ตัวเขาเองช่างสรรหางานที่ทั้งเจ็บปวดและมีความสุขมาให้ตัวเองทำซะเหลือเกิน
เย่ฉาและเย่เหม่ยที่อยู่ด้านข้างแอบภาวนาให้นายท่านของพวกเขาอย่างเงียบๆ
ที่นี่พวกเขาไม่มีน้ำเย็นมากพอมาดับความร้อนของนายท่านเจว๋หรอกนะ! นายท่านเจว๋ ท่านต้องระงับตัวเองเอาไว้ให้ดีๆนะขอรับ!
เมื่อเห็นจวินอู๋เสียนอนหลับไปในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยา เฟยเหยียนก็นั่งตัวตรงขึ้นทันที ดวงตาที่เปล่งประกายของเขามองไปที่หรงรั่ว
“……….” หรงรั่วขยับตัวอย่างเงียบๆและหันกลับไปกอดก้อนหินใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเพื่อนอนพักผ่อน