บทที่ 270 ฟ้าดินมีตา ผู้กุมชะตารักษาตัว!
การรวมพลังของพิภพเดียวเป็นเวลาหลายพันล้านปีซึ่งเรียกได้ว่าเป็นมรดกที่ไร้ที่สุดได้สร้างตัวตนเช่นผู้กุมชะตาที่อยู่เหนือสิ่งมีชีวิตทั้งหมดนี่ควรจะเป็นเกียรติสูงสุด
แต่อย่างไรก็ตามอดีตผู้กุมชะตาจอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ ได้เสื่อมถอยลงอย่างสมบูรณ์กลายเป็นหนึ่งเดียวกับความมืดและตกลงไปในความมืดโดยสมบูรณ์ยังคงต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อทําลายแผนการของเซียนต้นกําเนิดและด้วยเหตุนี้จึงสร้างรากฐานสูงสุดของตัวเองต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่น่าเศร้า
“ข้าไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าสิ่งต่างๆจะพัฒนามาถึงจุดนี้ข้ายังต้องการรวบรวมความแข็งแกร่งของเจ้าและข้าเพื่อช่วยให้เจ้าหลุดพ้นจากสถานการณ์ของเจ้าก้าวข้ามเขตแดนและสํารวจฟ้าดินที่กว้างขึ้น”
ผู้โดดเดี่ยวสูดลมหายใจเข้าลึกๆไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะรวมตัวเข้ากับความมืดเสียเอง
ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่าจะสามารถช่วยให้จอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดกลืนกินหลุด
พ้นจากพันธนาการของสิ่งมีชีวิตเซียนต้นกําเนิดนั้นได้
โดยไม่คาดคิดแม้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ถูกเซียนต้นกําเนิดจัดการอย่างสมบูรณ์ได้รับผลกระทบ
จากมันและถูกรวมเข้ากับความมืดอย่างแท้จริง!
“เมื่อนานมาแล้วข้าก็เคยเป็นเหมือนเจ้ามาก่อนมั่นใจว่าตนเองอยู่ยงคงกระพันไร้ที่สิ้นสุดเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้ด้วยตัวเองและจักรวาลถูกกําหนดโดยข้า
แต่เมื่อได้เผชิญกับสิ่งเหล่านี้เจ้าจะรู้ว่าแม้ว่าจะบรรลุเขตแดนผู้กุมชะตามันก็ไม่ได้อยู่ยงคงกระพันอย่างแท้จริง”
จอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“ตัวตนของเซียนต้นกําเนิดมีพลังที่เจ้าไม่สามารถจินตนาการได้ หากข้าไม่ทําเช่นนี้ผลลัพธ์เดียวที่รอข้าอยู่ก็คือถูกหลอมรวมโดยเซียนต้นกําเนิดนั้นและเมื่อร่วมกับจักรวาลนี้จะกลายเป็นอาหารที่หล่อเลี้ยงให้เขาฟื้นคืนชีพ
เอง?
และนี่คือจุดจบที่ถึงวาระ
ถ้าเป็นเช่นนี้ทําไมข้าไม่ใช้โอกาสนี้เพื่อคว้าทุกอย่างที่เป็นของเขาและบรรลุสิ่งนี้ด้วยตัว
เพราะว่ามันถูกกําหนดให้ถูกทําลายมันจะดีกว่าสําหรับข้าที่จะบรรลุเป้าหมายนั้น!”
เสียงคํารามของจอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกราน ทําให้วิถีแห่งฟ้าดินคํารามไปพร้อมกัน
เหนือเก้าสวรรค์ มีโลหิตสีแดงสดตกลงมาไม่รู้จบและวิถีแห่งฟ้าดินทั้งหมดต่างสั่นสะเทือนราวกับพระเจ้ากําลังโกรธเกรี้ยว
จอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานแหงนมองท้องฟ้า นัยน์ตาของราวกับจะทะลุผ่านท้องฟ้าที่ไร้ความกลัวมองเข้าไปในส่วนลึกของเก้าสวรรค์น้ำเสียงของเขาเปี่ยมไปด้วยความเย้ยหยัน
“เฮ้ ฮ่าฮ่า พิภพนี้ช่างกว้างใหญ่นักกําลังโกรธหรือว่ากําลังหวาดกลัวอยู่ล่ะ?พลังของตัวตนเซียนต้นกําเนิดนั้นเจ้าได้เห็นไปแล้วไม่ใช่รึ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราจะหยุดได้มีเพียงการรองรับพิภพทั้งหมดให้เป็นหนึ่งเดียวกันและสร้างสถานะที่แข็งแกร่งที่สุดของข้าเท่านั้น
ที่จะสามารถขับเคี่ยวกับมันได้
ต่อให้เจ้าเป็นหนึ่งเดียวกับข้า ก็จะไม่หายไป โอกาสที่ดีเช่นนี้ ทําไมเจ้าไม่เห็นด้วยกับสิ่งนี้ล่ะ?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เสียงของจอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานก็ค่อยๆเย็นชาลง”สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ข้าไม่เห็นด้วย แต่ข้าได้กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของเซียนต้นกําเนิดไปแล้วแต่ตอนนี้ทุกอย่างไม่สําคัญแล้วด้วยการสะสมมาหลายพันล้านปีข้าจอมจักรพรรดิสูงสุดผู้นี้ได้ดูดซับจิตวิญญาณที่มีชีวิตมากพอแล้วเท่านี้ก็เพียงพอที่จะสร้างรากฐานของยุคที่ยิ่งใหญ่แล้ว
พิภพทั้งใบจะถูกทําลายโดยข้าจอมจักรพรรดิสูงสุดผู้นี้ สวรรค์ก็จะกลับคืนเป็นซากปรักหักพังแม้ว่าจะเป็นเจ้า เจ้าจะทําลายพื้นที่อันกว้างใหญ่ไร้ที่สุดนี้ได้อย่างไร!”
น้ำเสียงอันเยือกเย็นของจอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานนั้นทะลุผ่านเก้าสวรรค์แทรกซึมไปทุกพิภพทําให้จิตใจของสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในสวรรค์ต่างหนาวเหน็บและแม้แต่จิตวิญญาณของพวกเขาก็ดูเหมือนจะถูกแช่แข็งอยู่ด้วยกัน
“เข้าใจแล้ว…..”
ผู้โดดเดี่ยวสูดหายใจเข้าลึกๆ และความสงสัยสุดท้ายในหัวใจของเขาก็ถูกไขข้อสงสัยแล้ว
เขาเคยคิดมาก่อนว่าถ้าจอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานนี้ เข้าใจเรื่องทั้งหมดนี้แล้วจริงๆ จะหาแบบเดียวกันกับเซียนต้นก๋าเนิด
ทําไมเขาต้องผนึกตัวเองไว้ในสถานที่สุดท้ายแห่งนี้แล้วใช้เวลาหลายร้อยล้านปีในการ
วางแผนและอนุมานสิ่งต่างๆเพื่อการรักษาที่คุ้มค่า
การผนึกตัวเองโดยตรงและกําราบฟ้าดินจะไม่สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้ใช่ไหม?
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาจะตัดร่างกายออกไปครึ่งหนึ่งแล้วความแข็งแกร่งและเขตแดนก็ไม่ใช่ผู้กุมชะตาที่สมบูรณ์แบบอีกต่อไป แต่เขายังคงแข็งแกร่งมากจนสิ่งมีชีวิตหลังธรรมดาใดๆไม่สามารถเทียบได้
แม้ว่าจะมีราชันเซียนนิรันดร์อยู่ก็จะถูกทําลายภายใต้ลมหายใจของอีกฝ่ายในพิภพนี้ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้
แต่ตอนนี้เมื่อได้ฟังคําพูดของจอมซนจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานผู้นี้แล้วปรากฏว่าจอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานนี้ไม่ได้ประกาศตัวเองแต่ฟ้าดินกําลังปิดกั้นเขาอยู่!
ดินแดนนี้กว้างใหญ่ไร้ความเกรงกลัวเกรงว่าวิถีแห่งฟ้าดินซึ่งเปรียบเสมือนผลรวมของฟ้าดิน
ทั้งหมด และจิตวิญญาณของวิถีแห่งฟ้าทั้งหมดนั้นจะไม่มีวันตาย
แม้ว่าฟ้าดินจะไม่สามารถเกิดใหม่เป็นสิ่งมีชีวิตได้แต่ก็มีจิตสํานึกของตนเองอย่างแน่นอน
จอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานต้องการทําลายทุกพิภพกล่าวคือเพื่อที่จะทําลายพิภพการกระทําดังกล่าวจิตวิญญาณของทุกพิภพย่อมไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นตามปกติ
ดังนั้นจึงใช้พลังของฟ้าดินเพื่อลดพลังความความมืดลง
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าฟ้าดินเองจะมีสถานะที่สูงส่งแต่ความแข็งแกร่งนั้นด้อยกว่าผู้กุมชะตาและไม่สามารถควบคุมพลังของฟ้าดินได้อย่างสมบูรณ์
ทางเลือกเดียวคือกักขังจอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานไว้ที่นี่ชั่วคราวแต่จอมจักรพรรดิเซียนนิรันดร์ที่ถูกความมืดรุกรานเคยอยู่ในเขตแดนผู้กุมชะตาแม้ว่าเขาจะถูกกักขังไว้ชั่วคราว แต่การสะสมและการวางแผนมาเป็นเวลาหลายร้อยล้านปีทําให้ความ แข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นและในที่สุดเขาก็มาถึงจุดที่เขาสามารถหลุดพ้นจากปัญหาแล้ว
แม้แต่พลังแห่งฟ้าดินก็ไม่สามารถกําราบเขาได้อีกต่อไป!