ตอนที่ 1622 หนานกงอวิ๋นอี้เกรี้ยวกราด
“เอ่อ…” ชายในชุดเขียวเผลอหันไปมองหลงอิ๋นด้วยสายตาฝืนใจ เขาไม่รู้ว่าเขาสามารถพูดเรื่องนี้ต่อหน้าฝ่าบาทได้หรือไม่
เหงื่อไหลอาบหน้าผากชายหนุ่มจนเย็นเฉียบ “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้…”
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบราชันย์มังกรก็ส่งสายตาเย็นเยียบมาให้เขาแล้วถามว่า “ทำไม มีอะไรที่พูดออกมาไม่ได้หรืออย่างไร”
ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกไร้เรี่ยวแรง เห็นได้ชัดว่าหลงอิ๋นถูกส่งไปเผ่าเสือดาวเพื่อลอบสังหารอวิ๋นลั่วเฟิง
แล้วเมื่อเขาเห็นว่าตอนนี้อวิ๋นลั่วเฟิงอยู่ในเผ่ามังกรแล้วก็หมายความว่าผู้ติดตามของเขาทำพลาด เขาเลยพูดอย่างผ่อนคลายว่า “รายงานมาได้เลย”
“ขอรับท่านหลงอิ๋น” หลงอวิ๋นประสานมือเคารพ “ข้าน้อยทำตามคำสั่งแล้วไปที่เผ่าเสือดาวเพื่อตามหาสตรีที่ชื่ออวิ๋นลั่วเฟิงแล้วขโมยผลเพลิงวิญญาณที่อยู่ในร่างนาง แต่ใครจะคาดคิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะออกจากเผ่าเสือดาวไปแล้ว”
หลงอิ๋นเหลือบมองอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียวด้วยความอับอายก่อนจะไอแห้งๆ “ในเมื่อเจ้าทำพลาดก็ไปเสีย…”
“ท่านหลงอิ๋นขอรับ ถึงแม้ว่าข้าจะตามล่านางไม่ได้แต่ข้าก็พบว่าอวิ๋นลั่วเฟิงเกี่ยวข้องกับพรรคไล่ตามวายุ ดังนั้นข้าน้อยจึงสังหารคนของพรรคไล่ตามวายุทั้งหมดแล้วขอรับ ฮะๆ!” ชายในชุดเขียวหัวเราะดังลั่นโดยที่ไม่ได้งเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างมากของหลงอิ๋นหรือสนใจคนที่อยู่รอบข้างเลยแม้แต่น้อย กลับกันเขามองหลงอิ๋นด้วยท่าทางลำพองเพื่อรอคำชมเชย
“เจ้าว่าอะไรนะ” หนานกงอวิ๋นอี้เดือดจัด เขากำหมัดแน่นจนเกิดเสียงดัง “เจ้าสังหารคนในพรรคไล่ตามวายุของข้างั้นหรือ”
ชายชุดเขียวสะดุ้งแล้วมองมองหนานกงอวิ๋นอี้ที่กำลังโมโหอย่างงุนงง “ท่านหลงอิ๋น นี่…”
หลงอิ๋นนึกเสียใจอยู่ในใจ ไอ้คนไร้ประโยชน์นี่! เขาสั่งแค่ให้สังหารอวิ๋นลั่วเฟิงแต่ไม่เคยบอกว่าให้ทำลายพรรคไล่ตามวายุ ตอนนี้เขาจะทำอย่างไรดี
ตุบ!
ทันใดนั้นหลงอิ๋นก็คุกเขาลงที่พื้นแล้วเริ่มสะอึกสะอื้น “ฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ ไอ้ชั่วนี้ทำตามอำเภอใจ กระหม่อมไม่ได้สั่งให้เขาแตะต้องคนของพรรคไล่ตามวายุแม้แต่น้อย”
ชายชุดเขียวชะงักแต่ว่าหมัดของหนานกงอวิ๋นอี้ก็เหวี่ยงมาโดนใบหน้าของเขาแล้ว
ปึง!
เขาถอยหลังไปหลายก้าวแล้วเลือดกำเดาก็ไหลออกมา
“เจ้าเป็นใคร” หลงอิ๋นถามลอดไรฟัน
หนานกงหวิ๋นอี้โกรธจนเส้นเลือดขึ้นหน้าผาก เขาเหมือนกับภูเขาไฟอันตรายที่กำลังปะทุแล้วปล่อยลาวากัดกร่อนร่างกายมนุษย์
“ข้าเป็นใครงั้นรึ เข้ากล้าทำร้ายคนในพรรคข้ายังมีหน้ามาถามว่าข้าเป็นใครอีกหรือ” หนานกงอวิ๋นอี้ยกขาเตะเข้าที่อกของชายชุดเขียวอย่างไร้ปรานีส่งเขาให้กระเด็นออกไป
ถ้าเป็นในอดีตชายในชุดเขียวก็ก็คงลุกขึ้นมาตอบโต้ แต่เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกประหลาดจนไม่อาจต่อต้านแล้วยอมให้หนานกงอวิ๋นอี้โจมตีเขาอย่างรุนแรง
ใช่แล้ว หนานกงอวิ๋นอี้แค่ต้องการระบายความเกลียดชัง! การสังหารหลงอิ๋นไม่ได้ทำลายความเคียดแค้นในใจเขา ถ้าเขาไม่ตีไอ้ชั่วนี่จนตายแล้วเขาจะแก้แค้นให้พี่น้องที่เสียไปของเขาได้อย่างไร
น้ำตาไหลจากหางตาของหนานกงอวิ๋นอี้ การโจมตีของเขาค่อยๆ รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้หลงอิ๋นกระอักเลือดออกมาไม่หยุด
สองปีที่ผ่านมาเหล่าพี่น้องพรรคไล่ตามวายุอยู่เคียงข้างผ่านอุปสรรคและความยากลำบากมาพร้อมเขา แต่ว่าตอนนี้เมื่อภัยคุกคามของพรรคหายไปแล้วเหล่าพี่น้องของเขากลับ…ตายไปหมดแล้วงั้นหรือ
เขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไร
“ท่านหลงอิ๋น…” ชายชุดเขียวมองหลงอิ๋นอย่างอ้อนวอนด้วยต้องการให้เขาอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น
หลงอิ๋นหัวเราะเบาๆ อย่างขมขื่น “อวิ๋นลั่วเฟิงคนที่ข้าสั่งให้เจ้าไปสังหารอยู่ที่เผ่ามังกรแล้ว…”
…………………………………..
ตอนที่ 1623 โชคชะตา (1)
อะไรนะ
ชายในชุดเขียวชะงัก ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อหันไปมองใบหน้าซีดขาวของหลงอิ๋นเมื่อเห็นว่าสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เขา เขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
“ฮึ่ม!” เสี่ยวฉงบิดร่างอวบอ้วนของตัวเองแล้วคลานลงมาจากแท่น เขามองชายที่นั่งคุกเข่าอยู่ด้วยสายตาเย็นชา “เผ่ามังกรช่างกล้าหาญเสียจริง! พวกเขาถึงกับกล้าทำร้ายคนรอบตัวนายหญิงของข้า คราแรกข้าตั้งใจจะสั่งสอนเจ้าแต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้บรรพบุรุษก็ช่วยเจ้าไม่ได้แล้ว!”
ความจริงแล้วเสี่ยวฉงไม่มีแผนจะขอลดหย่อนโทษให้หลงอิ๋นอยู่แล้ว ใครใช้ให้ไอ้บ้านี้ลักพาตัวสหายของนายหญิงเล่า เขาตั้งใจพูดแบบนี้เพื่อยกตัวว่ามีเมตตา
ทว่า…เสียงของเขาทำให้ชายชุดเขียตัวสั่น แมลงตัวนี้ไม่ใช่ตัวที่บรรพบุรุษที่เคารพของฝ่าบาทให้พวกเขาออกตามหาหรอกหรือ แล้วที่เขาพูดหมายความว่าอย่างไร ใครคือนายหญิง
หลงอิ๋นขมวดคิ้ว “ครั้งนี้พวกเราถูกสตรีจากเผ่าเสือดาวคนนั้นหลอกแล้ว”
ถ้าเขารอด เขาไม่มีทางละเว้นสตรีน่ารังเกียจคนนั้นแน่! นางยังทำให้เขาเสียหงหลวนไปอีกด้วย!
ชายผู้นั้นชะงักเหมือนโดนฟ้าผ่า ก่อนที่เขาจะได้ร้องขอความเมตตาเขาก็ได้ยินราชันย์มังกรออกคำสั่งอย่างเย็นชาว่า “ทหาร ลากตัวเขาออกไป ถลกหนังแล้วดึงเส้นเอ็นเขาออกมาเสีย!”
“ฮะๆ!” ทันใดนั้นหนานกงอวิ๋นอี้ก็หัวเราะอย่าวบ้าคลั่ง
“ถลกหนังแล้วดึงเส้นเอ็นเขาออกมางั้นหรือ ความเจ็บปวดเพียงแค่นั้นจะเทียบกับการที่ข้าสูญเสียเหล่าพี่น้องได้อย่างไร” หนานกงอวิ๋นอี้กัดฟันด้วยความเกลียดชัง “ถ้าข้าไม่ได้ค่อยๆ เชือดเนื้อเขาออกที่ละนิด ความเกลียดชังในใจข้าก็คงไม่หายไป!”
วิญญาณของพี่น้องทั้งหมดของเขาที่ร่วมฝ่าลมฝนด้วยกันมาค่อยๆ หายไปเพราะมังกรชั่วร้ายตัวนี้ ดังนั้นเขาจะกล้ำกลืนความโกรธแค้นไปง่ายๆ ได้อย่างไร
อวิ๋นลั่วเฟิงมองหนานกงอวิ๋นอี้เงียบๆ ก่อนจะหยิบขวดกระเบื้องออกมาจากธำมรงค์มิติแล้วยื่นให้เขา
“หลังจากที่เจ้าเชือดเนื้อของเขาออกไปแล้วก็โรยผงนี้ลงบนแผล แล้วเขาจะฟื้นภายในสองสามวัน เจ้าสามารถทรมานเขาต่อไปได้เรื่อยๆ จนกว่าความโกรธของเจ้าจะบรรเทา…”
หนานกงอวิ๋นอี้รับขวดมา “ดีมากสหาย!”
ในโลกมีแค่อวิ๋นลั่วเฟิงเท่านั้นที่เข้าใจเขามากที่สุด แล้วก็มีแค่อวิ๋นลั่วเฟิงที่มอบของที่เขาจำเป็นเมื่อเขาต้องการ…
อวิ๋นเซียวเลื่อนสายตาเย็นเยียบไปที่มือของหนานกงอวิ๋นอี้ก่อนคว้าามือของอวิ๋นลั่วเฟิงมาจับแล้วเช็ดตรงจุดที่ปลายนิ้วของหนานกงอวิ๋นอี้สัมผัสโดนฝ่ามือเล็กน้อย
อาจจะเป็นเพราะหงหลวนเห็นใจจึงไม่ได้โวยวายหนานกงอวิ๋นอี้อีกแล้วถอนหายใจเบาๆ “ความจริงแล้วข้าเข้าใจความรู้สึกของเขานะ ถ้าพี่น้องทุกคนของข้าถูกกำจัดข้าก็คงอยากจะกำจัดบรรพบุรุษของเขาด้วยเหมือนกัน!”
หนานกงอวิ๋นอี้ยังคงรักษาเหตุผลไว้ได้อยู่จึงไม่ได้ระบายความโกรธกับเผ่ามังกรเพราะเรื่องนี้…
“มังกรตัวนี้ของเผ่ามังกรทำร้ายคนของข้า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพวกเจ้าห้ามก้าวก่ายชะตากรรมของเขาเป็นอันขาด” อวิ๋นลั่วเฟิงส่งสายตาเย็นเยียบไปให้ราชันย์มังกร
เมื่อได้ยินคำพูดของอวิ๋นลั่วเฟิงแล้วราชันย์มังกรจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร ตอนนี้เจ้าไม่เห็นสายตาเกรี้ยวกราดของท่านบรรพบุรุษหรืออย่างไร
“ในเมื่อเรื่องนี้เป็นความผิดของเขาตั้งแต่แรก บทลงโทษของเขาก็ให้แม่นางอวิ๋นตัวสินเถอะ”
“เข้าใจแล้ว” อวิ๋นลั่วเฟิงเดินไปยืนข้างหนานกงอวิ๋นอี้แล้วตบไหล่ของเขาเบาๆ “หนานกง เจ้าจะแก้แค้นอย่างไรก็ได้แต่อย่าเศร้าโศกมากเกินไป ในโลกนี้ถ้าวิญญาณยังไม่ถูกทำลายแม้ร่างกายจะตายไปแล้วก็ยังมีโอกาสได้พบกันอีก…”
ที่นี่ไม่ใช่หวาเซี่ยที่เมื่อครอบครัวจากไปแล้วก็จะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก ที่แห่งนี้ตราบใดที่วิญญาณของเจ้ายังคงอยู่ก็ยังมีโอกาสได้พบกันอีกครั้ง…
ถ้าโชคชะตากำหนดมาแล้วพวกเขาจะต้องได้พบกันอีกแน่นอน!
“ขอบคุณ” หนานกงอวิ๋นอี้พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
เขารู้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงกำลังปลอบเขา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถกำจัดความเสียใจในหัวใจเขาไปได้
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วหันไปหลงอิ๋นที่ป็นตัวการทำความผิด “พวกท่านจะลงโทษมังกรตัวนี้อย่างไร”