บทที่ 27 การรู้แจ้ง
“ผู้นาเผ่า อุกะอุกะ!อุกะอุกะ!” คนรอบข้างต่างตะโกนด้วยความตื่นเต้น “พวกเราจับมังกรขนดอกได้มากมาย!” “ใช่แล้ว!อุกะอุกะ” หมิงกวงตื่นเต้นจนหน้าแดง “คิดไม่ถึงว่าการออกไปล่าสัตว์กับหัวหน้าเผ่าจะง่ายดายเช่นนี้!” “หัวหน้าเผ่าจงเจริญโอุกะอุกะ!”
มู่เฟิง รู้สึกจนปัญญา เขาพบว่าตราบใดที่คนในเผ่าตื่นเต้นมักจะเรียกเขาว่าหัวหน้าเผ่า เมื่อพวกเขาสงบสติอารมณ์ได้จึงจะเรียกว่ามู่เฟิง
สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือ คนกลุ่มนี้ตะโกนว่า “เทพผู้ยิ่งใหญ่!”ในบางครั้งทําให้ เขารู้สึกตกใจมาก เขารีบโบกมือ แล้วพูดว่า
“รีบจับพวกมันแล้วกลับเผ่ากันเถอะ”
“ใช่ๆ ไก่เยอะขนาดนี้เพียงพอสําหรับพวกเรากินไปได้นาน!”
“เอาอีกแล้ว! ข้าเคยพูดไว้เช่นไร แม้ว่าตอนนี้เราจะจับสัตว์ได้มากมายแต่ พวกเราจะต้องเก็บพวกมันไว้เลี้ยงส่วนหนึ่ง เพื่อที่เราจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป!”
“เข้าใจแล้วอุกะอุกะ ข้าจะไม่พูดเช่นนั้นอีก!”
ดังนั้น มู่เฟิง จึงพาคนกลับไปที่เผ่าและเกิดความโกลาหลเช่นเดียวกับ ครั้งที่แล้ว เพราะตอนที่ทุกคนออกมาจากเผ่าพวกเขาถือแค่เชือกเอ็นแต่ตอน กลับมากลับมีไก่ติดไม้ติดมือมาด้วย 3-4 ตัวต่อคน
“โอ้ววว อุกะอุกะ!” คนในเผ่าต่างโห่ร้องด้วยความยินดี มือและเท้าต่าง เต้นระปา
“หน่วยล่าสัตว์แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!จับมังกรขรดอกได้เยอะขนาดนี้!” “หัวหน้าเผ่าบอกว่าต่อไปให้เรียกมันว่า “ไก่”
“ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็แล้วแต่ตอนนี้จับมันได้เยอะขนาดนี้ก็เพียงพอสําหรับที่พวกเราจะกินมื้อใหญ่ๆไม่ใช่เหรอ?”
“หัวหน้าบอกว่าให้กินแค่ส่วนเดียว และที่เหลือเก็บไว้เลี้ยง!” “เลี้ยงทําไม?อาหารพวกเรายังไม่พอ!”
มู่เฟิง ถอนหายใจอีกครั้งแล้วพูดขึ้นมาว่า “ ไก่พวกนี้ไม่สามารถกินหมดในครั้งเดียวเราต้องเลี้ยงเก็บเอาไว้เพื่อสําหรับเป็นอาหารในวันข้างหน้า!”
“เด็กในเผ่าของพวกเราอ่อนแอเกินไปพวกเขาไม่สามารถดูแลตัวเองได้ ต้องให้พวกเขากินอาหารให้เพียงพอ เพื่อที่พวกเขาจะได้แข็งแกร่งและเติบโตขึ้น เพื่อปกป้องเขาได้!”
“มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น เผ่าต้าเจียงของเราจะแข็งแกร่งขึ้นไปอีก!”
ฝูงชนเงียบไปชั่วขณะสุดท้ายพวกเขาก็คุกเข่าลง และทําความเคารพ มู่เฟิง
“ พวกเราจะปฏิบัติตามคําแนะนําของหัวหน้าเผ่า!”
มู่เฟิงรู้สึกจนปัญญาและพาพวกเขาไปยังตีนเขาทางเหนือ คนในเผ่าต่างมองหน้ากันอย่างกังวล สุดท้ายก็มีคนกระซิบว่า
“หัวหน้าเผ่าคงไม่โกรธพวกเราใช่ไหม?
“มันควรจะ…ไม่ใช่หรอ?
มู่เฟิงเดินนําหน้าหมิงกวงไปยังภูเขาทางตอนเหนือด้วยอารมณ์ที่หนักอึ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่มู่เฟิงรู้สึกกังวลกับสถานการณ์ของยุคดึกดําบรรพ์ เมื่อจับเหยื่อได้ปฏิกิริยาแรกของพวกเขาคือกิน กินให้หมดในครั้งเดียว
วันนี้อิ่มท้องแต่วันพรุ่งนี้ล่ะ วันมะรืนจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครสนใจเลย เขาเชื่อว่าหากไม่ใช่สถานะหัวหน้าเผ่าของเขาทุกคนคงกินไก่ที่จับมาในวันนี้จนหมดสิ้น
“ดูเหมือนว่าคนของเผ่าจะต้องแก้ปัญหาอีกมากมายไม่ใช่แค่ปัญหาปากท้องเท่านั้นแต่ยังรวมถึงความรู้ความเข้าใจอีกด้วย”
มู่เฟิง แอบส่ายหัว
“ใช่แล้ว ในเมื่อข้าเพียงคนเดียวที่เข้าใจแต่พวกเขาไม่เข้าใจ ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าพวกเขาต้องเชื่อฟังคําพูดของข้า!”
เมื่อคิดเช่นนี้ มู่เฟิงก็รู้สึกเบิกบานใจมากขึ้น
“นี่คือพื้นที่ส่วนหนึ่งของข้า เผ่าต้าเจียงจะดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับข้าที่จะพัฒนาอย่างไร!”
ทันใดนั้นเขาเองก็กลับมามีความกระตือรือร้นอีกครั้ง “ หมิงกวงเอาพวกไก่มาไว้รวมกันตรงนี้แล้วรีบหาเถาวัลย์ ยิ่งมากยิ่งดี!” “เรียกคนที่สามารถทํางานในเผ่าออกมาอีกไม่แบ่งแยกชายหรือหญิง!”
“หา?” หมิงกวงประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจว่ามู่เฟิงจะทําอะไร แต่ก็รีบตกลงในทันที “เข้าใจแล้วถูกะอกะ”
ไม่นานสิ่งที่มู่เฟิงต้องการก็ถูกรวบรวมมาไว้ตรงหน้าเขาและทุกคนก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาเช่นกัน มู่เฟิงชี้ไปที่คอกแกะที่อยู่ด้านหลัง
“ทุกคนเห็นไหมว่าแกะถูกเลี้ยงไว้ที่นี่ เพื่อที่เราจะรอให้แกะตัวใหญ่คลอดลูกแกะ และลูกแกะจะเติบโตและให้กําเนิดแกะออกไปเป็นรุ่นๆ เราจะมีแกะที่กินไม่หมดในอนาคต!”
คนในเผ่ามองตามมือของมู่เฟิง พบว่าฝูงแกะป่ากําลังกินหญ้าอยู่ บางคนตาเป็นประกายราวกับเข้าใจความหมายของมู่เฟิง
“ ตอนนี้พวกเราจับไก่มาเยอะมาก ทุกคนย่อมได้กินอย่างแน่นอนแต่พวก เราจะไม่กินหมดในครั้งเดียว และจะเก็บไว้เลี้ยงบ้าง!”
“แต่มังกรขนดอก…ไก่ ไม่ได้ให้กําเนิดลูก?”มีคนถามขึ้น
มู่เฟิงยิ้มและส่ายหัว เขาอยากพูดให้คนในเผ่าฟังว่า “ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน” แต่เขาเข้าใจว่าคนในเผ่าคงไม่เข้าใจ จึงได้แต่ยิ้มและพูดว่า
“ถ้าไก่ไม่มีลูก แล้วพวกมันมากมายขนาดนี้มาจากที่ใด?” “นี่…”
“เป็นเพราะพวกมันไม่ได้ให้กําเนิดลูกเป็นตัวแต่เป็นไข่!” มู่เฟิงหัวเราะ เบาๆและพูดคําที่คุ้นเคยออกมา
“ไก่จะถูกฟักออกมาจากไข่ ดังนั้นไข่จึงสามารถผลิตเป็นลูกไก่หรือแม้แต่กิน!”
“นอกจากนี้สารอาหารจากไข่ แม้จะไม่สามารถเทียบกับอาหารอื่นๆ แต่พวกมันก็ทําให้เด็กๆในเผ่าแข็งแรงได้!”
มู่เฟิง เล่าถึงประโยชน์ของไก่และไข่ คนในเผ่าแต่ละคนได้ยินดังนั้นก็ตาเบิกกว้างเพราะคําว่า “ไข่” “ฟักไข่”และ “สารอาหาร” ที่มู่เฟิงพูดถึง ล้วนแต่เป็นคําที่พวกเขาไม่เข้าใจ
มู่เฟิงดูเหมือนจะตระหนักถึงเรื่องนี้เช่นกัน เขายิ้มอย่างขมขื่น ในใจของเขาคิดว่า “การสอนคนเหล่านี้ให้สามารถคิดตามได้ไม่สามารถรีบร้อน!” หลังจากนั้น มู่เฟิงก็ถอนหายใจเมื่อคิดมาถึงตรงนี้เขาก็โบกมือแล้วพูดว่า
“เอาอย่างนี้แล้วกัน ทุกคนต้องมาเรียนรู้วิธีการทํากรงไก่กับข้าก่อน ส่วนจะเลี้ยงไก่อย่างไร กินอย่างไร ข้าจะค่อยๆบอกพวกเจ้า!”
“ตกลงพวกเราจะปฏิบัติตามคําสั่งของผู้นําเผ่า!” ทุกคนคุกเข่าลงข้างหนึ่ง และยกมือขึ้นข้างหนึ่งเพื่อแสดงความเคารพ
“อีกแล้วหรอ! เฮ้อ!” มู่เฟิงพูดไม่ออก