บัญชามังกรเดือด บทที่ 303 ราชางูติดกับดัก
มองดูธนูสั้นที่อยู่บนหลังของเจ้างูเขียวหางไหม้ ปาเฮ่อกระโดดขึ้น พูดด้วยความหวาดกลัว : “นี่เป็นลูกธนูของคนแคระ!”
“แย่แล้ว!”
“คาดไม่ถึงว่าพวกคุณจะไปยั่วยุคนแคระจริงๆ”
“พวกคุณรีบออกจากที่นี่ ผมไม่สามารถบริการพวกคุณได้แล้ว!”
“ถ้าหากให้คนแคระรู้เข้า ต่อจากนี้ไปผมไม่สามารถเข้าไปในป่าได้อีกแล้ว!”
“รีบออกไป!” ระหว่างที่พูด เขาเปิดประตู ไล่ฉินเทียนและคนอื่นๆด้วยความตื่นเต้น
สีหน้าของฉินเทียน มืดมนอย่างมาก
เรื่องที่กังวลที่สุด ยังคงเกิดขึ้นแล้ว
หลังจงรีบดูบาดแผลให้เจ้างูเขียวหางไหม้ด้วยความกังวล เขาดึงธนูสั้นออกมาหนึ่งดอก เอามาวางไว้ที่ใต้จมูกแล้วดมดู ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เป็นยาพิษที่สกัดออกมาจากพืช สร้างความเสียหายไม่มากเท่าไหร่”
“น้องชายคนนี้ สิ่งสำคัญคือเป็นการโจมตีทางไกล และใช้แรงหมดแล้ว บวกกับการระเหยของพิษ เลยทำให้หมดสติไป”
“เจ้าสำนัก ผมสามารถรับมือได้”
ฉินเทียนพยักหน้า พูดกับปาเฮ่อด้วยความเคารพ : “พรรคพวกของพวกเราได้รับบาดเจ็บ”
“รอให้ผมช่วยเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว ถามสถานการณ์ให้ชัดเจน”
“วางใจได้ พวกเราจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อน ถ้าหากสถานการณ์ร้ายแรงจริงๆ พวกเราจะออกไปทันที”
“รางวัลสองเท่า ไม่ขาดแม้แต่แดงเดียว”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ปาเฮ่อลังเลสักพัก วิ่งออกไปหยิบขวดเล็กมาหลายใบ ข้างในเป็นของเหลวสีน้ำตาล
“ยาข้างในนี้ สามารถขับพิษได้”
“พวกคุณรีบช่วยเขาเถอะ”
ถงชวนและเถียปี้ ยกเจ้างูเขียวหางไหม้ขึ้นไปบนเตียงและนอนราบ หลังจงตัดเสื้อข้างหลังเปิดออก ดึงหัวลูกศรออก ทายาน้ำ
ในไม่ช้า เจ้างูเขียวหางไหม้ก็ค่อยๆกลับมามีสติ
พลังชีวิตของเขาแข็งแกร่งพอ เหมือนกับที่หลังจงพูด ลูกธนูพิษหลายดอก สร้างความเสียหายให้เขาไม่มากเท่าไหร่
แต่ว่า เขาวิ่งออกมาจากป่าไม่หยุดแม้แต่วินาทีเดียว ใช้แรงจนหมดแล้ว ดังนั้นเลยทำให้หมดสติไป
ฉินเทียนพูดอย่างเย็นชา : “พูดมา ตกลงเกิดอะไรขึ้น”
“ราชางูของพวกคุณ และยังมีคนอื่นๆล่ะ?”
เจ้างูเขียวหางไหม้ก็รู้เช่นกันว่าสร้างปัญหาใหญ่แล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
เขากัดฟัน ท้ายที่สุดแล้วพูดความจริงออกมา
เหมือนกับที่ฉินเทียนคาดการณ์ไว้ ราชางูรีบร้อนที่จะไปแก้แค้นไนล์
ดังนั้น หลังจากที่ได้ฟังปาเฮ่อแนะนำสถานการณ์แล้ว เธอก็คิดเองทำเอง นำพาทีมเงาในมือ เข้าไปในป่า
แม้ว่าป่าจะอันตราย แต่เหลิ่งหยุนเป็นราชางูเลยนะ
ทีมเงาในมือของเธอนี้ ทุกคนล้วนแล้วเคยผ่านการต่อสู้นับร้อย แค่ป่าแห่งนี้ จัดการพวกเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ใครจะไปรู้ ค้นหาอยู่ในป่าหนึ่งวันหนึ่งคืน ไม่ได้อะไรเลย
โดยไม่ตั้งใจ บุกรุกพื้นที่ล่าสัตว์ของชนเผ่าคนแคระ
คนแคระนับร้อยคน ล้อมพวกเขาเอาไว้
หลังจากนั้น เกิดการต่อสู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ฉินเทียนพูดเสียงลึก : “พวกคุณฆ่าคนแล้วเหรอ?”
เจ้างูเขียวหางไหม้รีบพูด : “เปล่า!”
“คนแคระตื่นเต้นอย่างมาก ในตอนแรก พวกเราฟังพวกเขาพูดไม่รู้เรื่อง”
“หลังจากนั้น หนึ่งในพวกเขามีอยู่คนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่าจะพูดอังกฤษได้หลายประโยค”
“ความหมายของเขา ต้องการให้ราชางูของพวกเราอยู่ต่อ แต่งงานกับลูกเขา”
“เพียงแค่ราชางูยินยอม เขาก็จะปล่อยคนอื่นๆของพวกเราไป”
สายตาของฉินเทียนเต็มไปด้วยความโกรธ ให้เหลิ่งหยุนแต่งงานกับคนแคระ นับแต่นี้ไปใช้ชีวิตอยู่ในป่า
ช่างเป็นเรื่องตลกระดับนานาชาติจริงๆ
“ราชางูรู้ว่าเรื่องค่อนข้างจัดการได้ยาก ภายใต้ที่ไม่มีทางเลือก เธอทำได้แค่ตอบตกลง”
“เธอให้ฉันฝ่าวงล้อมออกมารายงาน เธอบอกว่า…..”
เจ้างูเขียวหางไหม้ลังเล ดูเหมือนว่าคำพูดต่อจากนี้ พูดไม่ออก
ฉินเทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ไยดี : “เธอพูดอะไร?”
“นี่มันเวลาไหนแล้ว ยังจะมาอ้ำๆอึ้งๆอีก!”
“รีบพูด!”
“ได้!” เจ้างูเขียวหางไหม้สั่นสักพัก กัดฟันพูด : “ราชางูบอกว่า เธอให้เวลาลูกพี่สองวัน”
“หลังจากสองวัน เป็นวันที่คนแคระจะแต่งงานกับเธอ”
“ถ้าหากถึงเวลา ลูกพี่ไม่สามารถช่วยเธอออกมาได้ อย่างนั้นเธอก็จะเริ่มการสังหารหมู่”
ฉินเทียนพูดไม่ออกเป็นเวลานาน
เขารู้ดี ด้วยความสามารถของเหลิ่งหยุน คนแคระเหล่านี้ ขังเธอไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ
แต่ว่า เธอเป็นจุดสนใจของคนแคระ ถ้าหากเธอต้องการฝ่าวงล้อม อย่างนั้นก็ต้องเกิดการสังหารหมู่
เธอยอมให้ตัวเองอยู่ต่ออย่างไม่เป็นธรรมชั่วคราวแบบนี้ ก็ถือได้ว่าเป็นการดูแลสถานการณ์โดยรวมในระดับสูงสุดแล้ว
อย่างน้อยตอนนี้ ยังไม่ได้เกิดเรื่องของการนองเลือด
เถียหนิงซวงกัดฟันพูด : “เป็นสิ่งของอะไร ต้องการแต่งงานกับราชางู คิดเพ้อเจ้อจริงๆ!”
“คนแคระเหล่านี้ช่างโง่เขลาเหลือเกิน พี่เทียน พวกเราไปบุกตอนนี้เลย!”
“หุบปาก!” ฉินเทียนตะคอกหนึ่งที เริ่มคิดถึงมาตรการรับมือ
คิดไปคิดมา ก็คิดวิธีดีๆไม่ออก
เหลิ่งหยุนติดอยู่ในเผ่าคนแคระ ก็คือระเบิดเวลาลูกหนึ่ง
เขาจำเป็นต้องไปก่อนที่ระเบิดลูกนี้จะระเบิด จัดการสิ่งต่างๆ อย่างสันติ
อย่างนั้นวิธีเดียวที่มีอยู่ สามารถทำได้แค่ไปหาเผ่าคนแคระแล้วเจรจากับพวกเขา
เพียงแต่ความยากของการเจรจานี้ ฉินเทียนคิดแล้วก็รู้สึกปวดหัวอย่างมาก
วิ่งมาจากที่ห่างไกล แม้แต่เงาของไนล์ล้วนแล้วยังไม่เห็น ก็ต้องมาแก้ไขสิ่งนี้ก่อน
ฉินเทียนอยากจะหนีจริงๆ
ช่วยไม่ได้ ต่อให้ยากแค่ไหน เขาสามารถทำได้แค่ไปทำ
สงบอารมณ์สักพักหนึ่ง เขาพยายามพูดอย่างสงบกับปาเฮ่อ : “คุณเคยพูด เผ่าคนแคระ มีเพื่อนของคุณ”
“ตอนนี้ การกระทำของพวกเขา ออกนอกเส้นทางแล้ว”
“ผมจะไปเจรจากับพวกเขา เพียงแค่พวกเขายอมปล่อยพรรคพวกของผม เงื่อนไขอะไรล้วนแล้วคุยกันได้”
“พวกเขาอาศัยอยู่ในป่า น่าจะขาดแคลนอาหารและยาอย่างมากใช่ไหม? ต้องการเท่าไหร่ ผมล้วนแล้วสนับสนุนหมด”
“หวังว่าคุณจะสามารถพาพวกเราไป ใช้พลังของเพื่อนคนนั้นของคุณ แก้ไขเรื่องนี้อย่างสันติ”
ปาเฮ่อพูดด้วยความกังวล : “พวกเขาไม่มีทางฟังคำพูดของคนอื่น พวกเขาจะทำตามความเชื่อของตนเองเท่านั้น”
“ราชางูของพวกคุณคนนั้นผมเคยเห็น สวยอย่างมาก”
“คนแคระเห็นเธอ จะต้องคิดว่าเป็นหญิงศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาไม่มีทางปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน”
ฉินเทียนพูดด้วยความโกรธ : “แม่งเป็นหญิงศักดิ์สิทธิ์แล้วสามารถบีบบังคับได้เหรอ?”
“ถ้าหากพวกเขายังดื้อรั้นอีก ฉันไม่ถือสาที่จะสังหารหมู่!”
“ไม่ได้!” ปาเฮ่อเห็นท่าทางนี้ของฉินเทียน ตกใจอย่างมาก
เพียงแค่เกิดการสังหารหมู่ เขาก็แย่เหมือนกัน
สุดท้ายแล้ว เขาสามารถทำได้แค่กัดฟัน พูดอย่างช่วยไม่ได้ : “ได้!”
“พรุ่งนี้ ผมพาพวกคุณไป!”
“สองวันนับจากนี้เป็นวันเช่นไหว้ของพวกเขา พวกเขาจะแต่งงานกับหญิงศักดิ์สิทธิ์ในวันเช่นไหว้ ตอนนี้จะต้องมีการล่าครั้งใหญ่ เตรียมอาหาร”
“ตามที่ผมรู้มา ทุกครั้งที่พวกเขามีการล่าสัตว์ครั้งใหญ่ ล้วนแล้วจะมีคนมากมายได้รับบาดเจ็บ”
“เพื่อเอาชนะความโปรดปรานของพวกเขา ดีที่สุดคือพวกคุณเตรียมยาให้มากหน่อย”
ฉินเทียพูดอย่างไม่ไยดี : “คุณไปจัดการเลย”
“ซื้อยาที่ใช้ประจำวันในบริเวณใกล้เคียง เพียงแค่พวกเขาสามารถใช้ได้ ซื้อมาทั้งหมด”
“ใช้เงินเท่าไหร่ จะมีคนจ่ายให้คุณ”
วันถัดไป ตั้งแต่เช้าตรู่ ปาเฮ่อวิ่งเข้าไปในเมืองใกล้เคียงซื้อวัสดุยา
ยาแก้หวัด ยาลดไข้ ยาแก้อักเสบ และอย่างอื่นอีกมากมาย ซื้อมาได้สองกล่องใหญ่
สิ่งที่ทำให้ฉินเทียนประหลาดใจคือ เขายังซื้อแอลกอฮอล์ทางการแพทย์ที่มีความแข็งแรงสูงสองขวดใหญ่
“พวกเขาฆ่าเชื้อบาดแผลด้วยแอลกอฮอล์เหรอ?”
“ตามที่ผมรู้มา พวกเขาน่าจะมีวิธีพื้นบ้าน ฆ่าเชื้อด้วยของเหลวจากพืช”
“ไม่” ปาเฮ่อพูดอย่างจริงจัง : “พวกเขาชอบดื่มอันนี้”
ต่อจากนั้น เขามีการเตือนฉินเทียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงเวลา ไม่ว่าสถานการณ์อะไรจะเกิดขึ้น ห้ามลงมือเป็นอันขาด
นี่คือบรรทัดล่างสุด
เพราะว่า คนแคระสามัคคีกันอย่างมาก เพียงแค่หนึ่งในพวกเขาถูกฆ่า อย่างนั้นทั้งที่รู้ว่าสู้ไม่ได้ พวกเขาก็จะสู้จนตายไปข้าง
ด้วยประการนี้ มีเพียงผลลัพธ์เดียว
ไม่ก็กลุ่มของฉินเทียนจะถูกกำจัด
หรือไม่ก็ เผ่าคนแคระทั้งหมดถูกกำจัด
ผลลัพธ์นี้ร้ายแรงอย่างมาก ไม่ต้องพูด ทุกคนล้วนแล้วชัดเจนอย่างมาก
ฉินเทียนให้ถงชวนและเถียปี้แบกกล่องยา สีหน้าของเขามืดมน เดินตามอยู่ข้างหลังปาเฮ่อ นำกลุ่มคำสาปสวรรค์ สู่ป่าอันกว้างใหญ่
ตอนนี้เขาก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน เรื่องที่เผ่าคนแคระทำกับเหลิ่งหยุนพวกเขา ถูกยุยงโดยพรรคพวกของไนล์หรือไม่
ถ้าหากใช่ อย่างนั้นเรื่องก็ลำบากมากกว่าเดิมแล้ว
ความหวังของการเจรจาอย่างสันติ ดูเหมือนว่าจะเป็นศูนย์