บัญชามังกรเดือด บทที่ 304 เสี่ยวลู่
ป่าเขียวชอุ่ม ร้อนอบอ้าว ชื้น ไร้ขอบเขต ไม่มีที่สิ้นสุด
หลังจากเข้าไป ราวกับย้อนเวลากลับไปสู่โลกโบราณที่เต็มไปด้วยอันตราย
ในตอนแรก ยังมีร่องรอยของคนทำกิจกรรมบ้างเล็กน้อย เรื่อยๆ เหลือแต่การเคลื่อนไหวของนกและสัตว์ป่า
นกล่าเหยื่อเหนือหัว สัตว์ร้ายคำรามที่ไกล
เพียงแค่ไม่ระวัง บนต้นไม้ต้นหนึ่ง ก็จะมีหัวงูที่เยือกเย็นโผล่ออกมา
สภาพแวดล้อมแบบนี้ ยกเว้นฉินเทียน ฉานเจี้ยน ชุยหมิง และผีหวูฉางที่เคยมีประสบการณ์แล้ว คนของคำสาปสวรรค์คนอื่นๆ ล้วนแล้วพบเจอครั้งแรก
เพียงแต่ พวกเขาไม่รู้สึกกลัวแม้แต่นิดเดียว
สวนสัตว์ร้ายที่อยู่นอกเมืองหลงเจียง พวกเขาใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนกับหมาป่า เสือและเสือดาว
โดยจิตใต้สำนึก ก็มีจิตใจของหมาป่าเช่นกัน ภายในร่างกาย มีสัตว์ร้ายตัวหนึ่งสิงอยู่
ดังนั้น เมื่อเทียบกับนอกเมืองที่มีตึกสูงคอนกรีตเสริมเหล็ก ตรงกันข้ามพวกเขากลับรู้สึกได้ถึงความกลมกลืน
ก็เหมือนกับ ร่างกายนี้ได้กลับสู่ธรรมชาติ
ใบหน้าของปาเฮ่อมืดมนตลอด อืดอาดยืดยาด ยิ่งเข้าไปข้างใน ความเร็วยิ่งช้า
ฉินเทียนรู้ว่าเขาไม่อยากจะมีความขัดแย้งกับเผ่าคนแคระ เพื่อทำให้เขาผ่อนคลาย ก็มีการทำลายบรรยากาศของความอึดอัดเช่นกัน เป็นฝ่ายริเริ่มพูดคุยกับเขาก่อน
“พี่ชายปาเฮ่อ คุณบอกว่าครั้งหนึ่งคุณเคยช่วยเผ่าคนแคระคนหนึ่ง พวกคุณกลายเป็นเพื่อนกัน”
“ในเผ่าเขามีตำแหน่งไหม?”
“คนของผมพูดว่า เป็นคนเช่นไหว้ของเผ่า ต้องการให้ราชางูแต่งงานกับลูกชายของเขา”
“เช่นไหว้ เป็นคนที่มีตำแหน่งสูงที่สุดในเผ่าใช่ไหม?”
ปาเฮ่อพูดเสียงต่ำ : “สถานะของการเช่นไหว้ในเผ่ามีความสำคัญมาก รับผิดชอบการจัดการในแต่ละวัน มีบารมีอย่างมาก”
“เพียงแต่ ตำแหน่งของเขา ยังอยู่ภายใต้ผู้พิทักษ์”
“ผู้พิทักษ์ ถึงจะเป็นโทเท็มจิตวิญญาณที่แท้จริงของชนเผ่า”
“ผู้พิทักษ์?” ฉินเทียนตะลึงสักพัก และพูด : “ผู้พิทักษ์ของเผ่าคนแคระ เป็นเพียงโทเท็มที่มีอยู่ในจิตวิญญาณเท่านั้น”
“หรือว่า มีคนคนนี้จริงๆ?”
ปาเฮ่อพูด : “มีคนคนนี้จริงๆ”
“คนของเผ่าคนแคระ อายุขัยล้วนแล้วสั้นอย่างมาก พวกเขาแต่งงานกันตอนอายุสิบสาม ส่วนใหญ่อยู่ได้ไม่เกินยี่สิบปี”
“คนที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงสามสิบปี ก็มีอายุยาวแล้ว”
“แต่ผู้พิทักษ์คนนั้น ปีนี้อายุสี่สิบแปดปีแล้ว เป็นคนที่อายุยืนที่สุดในเผ่าคนแคระ”
“เขาต่างหากที่เป็นคนที่มีบารมีที่แท้จริง ผมเคยเห็นเขาครั้งหนึ่ง เป็นคนที่ดีอย่างมาก”
ฉินเทียนราวกับว่าเห็นความหวัง
“คุณมาที่เผ่าคนแคระบ่อยไหม?”
ปาเฮ่อพูด : “แค่ครั้งเดียว ผมช่วยเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไว้ เธอชื่อเสี่ยวลู่ เป็นหลานสาวของผู้พิทักษ์”
“ดังนั้น เธอมาผมมาที่เผ่าคนแคระ ผู้พิทักษ์มาเจอผมด้วยตัวเอง และยังมอบไวน์ผลไม้ให้ผมหนึ่งขวด”
เถียหนิงซวงอดไม่ได้ที่จะพูด : “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณพาพวกเราไปหาผู้พิทักษ์”
“ด้วยความสัมพันธ์ของคุณและเขา และของกำนัลที่มากมายของพวกเราเหล่านี้ เขาจะต้องยอมปล่อยราชางูอย่างแน่นอน”
คนอื่นๆ ก็มีความคิดแบบนี้เหมือนกัน
ในเมื่อผู้พิทักษ์เป็นชายชราที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง อย่างนั้นคงไม่ดื้อรั้นเกินไปหรอกมั้ง
“มันไม่ได้ง่ายเหมือนกับที่พวกคุณพูดแบบนี้ พวกคุณไม่เข้าใจสถานการณ์เลยด้วยซ้ำ!”
“ผู้พิทักษ์ไม่ได้พบเจอได้ง่ายขนาดนั้น” ปาเฮ่อโกรธอย่างมาก
ราวกับว่า มีคำพูดบางอย่างซ่อนอยู่
ฉินเทียนต้องการพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น ในต้นไม้ที่อยู่ห่างไกล ส่งเสียงดังฉิวหนึ่งที
เขารีบขยับร่างกาย เอื้อมมือออกไป จับลูกธนูสั้นที่ถูกยิงเข้ามา
“มีกับดัก!”
“เป็นเผ่าคนแคระ!” เถียหนิงซวงและคนอื่นๆตกใจอย่างมาก รีบเตือนภัย
สีหน้าของปาเฮ่อเปลี่ยนอย่างมาก
เขารีบมองไป มองเห็นหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีหัวของเด็กน้อยคนหนึ่งยื่นออกมาอย่างระมัดระวัง
เขาพูดเสียงดัง : “อย่าวู่วาม!”
“เธอก็คือเสี่ยวลู่!”
“เป็นหลานสาวของผู้พิทักษ์!”
ฉินเทียนตะลึงสักพัก รีบมองไป เพียงแค่เห็นสาวน้อยคนหนึ่ง ตามหลักของคนปกติมาพูดแล้ว ส่วนสูงอยู่ที่ห้าหกขวบ
แต่ว่า บนใบหน้าเด็ก มีลมหายใจของผู้ใหญ่เล็กน้อยแล้ว
ผิวดำ ตาโตสดใสคู่หนึ่ง มองดูพวกเขาอย่างประหลาดและเย็นชา
เขาถอนหายใจ ใช้ใจตรวจสอบสักพัก พบว่ารอบๆนอกจากสาวน้อยคนนี้แล้ว กลับไม่มีคนแคระคนคนอื่น ค่อยโล่งใจ
“พี่ชายปาเฮ่อ คุณบอกว่า ผู้พิทักษ์ไม่ได้พบเจอได้ง่ายๆไม่ใช่เหรอ?”
“คุณพูดดีๆกับเสี่ยวลู่ ให้เธอพาพวกเราไป”
“เธอเป็นหลานสาวของผู้พิทักษ์ สามารถเจอได้อย่างแน่นอน”
ปาเฮ่อพยักหน้า และพูด : “พวกคุณถอยหลังไป อย่าทำให้เธอตกใจ”
“สบายใจได้ เสี่ยวลู่เป็นเด็กผู้หญิงที่ใจดีอย่างมาก”
เขาหยิบลูกอมออกมาหนึ่งกำมือ และพูด : “เสี่ยวลู่ มากินขนม”
สาวน้อยถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง มีการคำรามหลายที
ปาเฮ่อแปลให้กับฉินเทียนและคนอื่นๆ : “เธอกำลังถามผม ทำไมพาคนนอกมาที่นี่”
“เธอบอกว่า พวกคุณเป็นคนเลวใช่ไหม”
ฉินเทียนเพื่อแสดงความใจดี รีบออกคำสั่งให้ทุกคน วางอาวุธทั้งหมดลง
ปาเฮ่อเดินเข้าไป ใช้ภาษาถิ่น คุยกับเสี่ยวลู่สักพักหนึ่ง
กลับมา มองฉินเทียน ไม่พูดเป็นเวลานาน
“มีอะไร?” ฉินเทียนถามด้วยความกังวล
ปาเฮ่อขมวดคิ้วและพูด : “เสี่ยวลู่บอกผม คุณปู่ของเธอ ก็คือผู้พิทักษ์ หายตัวไปนานมากแล้ว”
“ตอนนี้ ภายในเผ่า เช่นไหว้ก็คือผู้นำ”
“เช่นไหว้บอกกับเธอและคนในเผ่า ผู้พิทักษ์ได้สื่อสารกับเหล่าทวยเทพ ได้รับการอนุญาตจากทวยเทพ ไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว”
ใบหน้าของฉินเทียนผิดหวัง พูดไม่ออกเป็นเวลานาน
ไม่ง่ายเลย ผ่านผู้พิทักษ์มองเห็นการแก้ไขอย่างสันติบางอย่าง
ตอนนี้คุณบอกผมว่า ผู้พิทักษ์ขึ้นสวรรค์แล้ว?
สิ่งที่เรียกว่าสื่อสารกับทวยเทพ ไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว เป็นความเชื่ออย่างหนึ่งของชนเผ่า ทุกคนต่างรู้ดี อันที่จริงก็คือตาย
ทุกคนต่างมองหน้ากัน ล้วนแล้วเต็มไปด้วยความลำบากใจ
เถียหนิงซวงมองดูเสี่ยวลู่ที่อยู่ไกลๆ มีความเจ็บปวดเล็กน้อย เธอกวักมือ และพูด : “น้องสาว หนูสามารถมาหาพี่สาวได้ไหม?”
“พี่สาวมีของดีให้หนู”
“น้ำหอมนี้ หนูชอบไหม?”
เสี่ยวลู่ดูเหมือนว่าจะรู้สึกว่าเถียหนิงซวงใจดีอย่างมาก ลังเลสักพัก ค่อยๆเดินเข้ามาหา
เถียหนิงซวงฉีดพ่นบนมือของเธอ ถามเธอหอมไหม เสี่ยวลู่ยิ้มอย่างเขินๆ
มองออกได้ว่า เธอชอบน้ำหอมนี้อย่างมาก
“ชอบก็มอบให้หนู” เถียหนิงซวงยิ้มและพูด : “ตอนนี้ พี่สาวคนหนึ่งของพวกเราถูกคนของพวกหนูจับตัวไปแล้ว”
“หนูสามารถช่วยพวกเรา ช่วยเธอออกมาได้ไหม?”
เสี่ยวลู่มองปาเฮ่อด้วยความสงสัย
ปาเฮ่อรีบแปลให้เธอฟัง หลังจากนั้น เสี่ยวลู่พูดเยอะอย่างมาก
หลังจากปาเฮ่อฟังจบ สีหน้าเปลี่ยนอีกครั้ง
“เกิดอะไรขึ้น?” เหมยหงเซว่อดไม่ได้ที่จะถาม
ปาเฮ่อกลืนน้ำลายและพูด : “เสี่ยวลู่บอกว่า หลังจากปู่ของเธอไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว เช่นไหว้ก็ให้เธอแต่งงานกับลูกชายของเขา”
“เธอไม่ยินยอม เช่นไหว้ก็ขับเธอเอาไว้”
“นอกจากนี้ยังพูดว่า มีเพียงแค่เธอยอมแต่งงานกับลูกชายของเขา ถึงจะอนุญาตให้เธอไปหาปู่ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์”
“ตอนนี้ พวกเขาจับตัวราชางู เช่นไหว้หาลูกสะใภ้ที่ดีกว่าได้แล้ว เสี่ยวลู่ถึงมีโอกาสหนีออกมาได้”
“เธอพูด เธอไม่มีทางกลับไปที่เผ่าอีกแล้ว เธอต้องการไปหาคุณปู่ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์”
“เธอเชื่อว่า คุณปู่ยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ ถูกเช่นไหว้กักขังเอาไว้แล้ว”
“เช่นไหว้กักขังปู่ของเธอ ก็คือต้องการแทนที่ปู่ของเธอ เป็นผู้พิทักษ์คนใหม่”